Η Άσκηση

 

Από: Εργαστήρι δημιουργικής γραφής - Διά βίου μάθησης

Δραστηριότητα 4

Περιγράψτε ένα ηλιοβασίλεμα, ξεκινώντας με τη λέξη: «Μαργαριτάρι» και τελειώνοντας με τη λέξη «καρπός».

Μαργαριτάρι ή μια στάλα νερό ήταν αυτό που έσταξε στην παλάμη μου; Στην άκρη του βράχου στο Σούνιο. Άφραγκη, χωρίς αγαπημένο, με μια μόνιμη θλίψη τους τελευταίους μήνες, έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να βουτήξω στο παγωμένο νερό. Και μόνο το παγωμένο νερό από μόνο του ίσως σταματούσε την καρδιά μου. Είχα διαλέξει απόγευμα. Λένε ότι στο Σούνιο ο ήλιος δύει με μεγαλοπρέπεια, με ονειρική ομορφιά κ εγώ ήθελα η τελευταία ματιά μου να κλείνει κάτι όμορφο. Δεν ξέρω τι είδα πρώτο σαν βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου, ούτε αν ήταν όμορφο. ωστόσο, σκέφτηκα ότι μπορώ να διαλέξω τι θα δω τελευταίο.  Τουλάχιστον να φύγω με ομορφιά.

Ο ήλιος χαμήλωνε προς τη θάλασσα. Ο ήλιος ένας πορτοκαλής δίσκος, καθαρός, τίμιος, μεγάλος. Ο ήλιος το αρσενικό κι η θάλασσα το θηλυκό. Σε λίγο θα βυθιζόταν μέσα της και θα χανόταν μέσα της. Η θάλασσα δεκτική, πληθωρική, μια μαλακή αγκαλιά. Μπροστά μου παρέμενε γαλάζια μα στο σημείο που θα τον δέχονταν μέσα της, άρχιζε και κοκκίνιζε. Μια μικρή βάρκα πέρασε πάνω από το κόκκινό της, μπροστά από τον κόκκινο ήλιο. Πήρα την απόφαση να πεσω την ίδια στιγμή που η θάλασσα θα άνοιγε να δεχτεί εκείνον. Και τότε, περιμένοντας το σωστό λεπτό, τότε που στημένη στις μύτες των ποδιών μου έκανα να πέσω απλώνοντας τα χέρια σαν αγκαλιά, τότε ήρθε το μαργαριτάρι στην ανοιχτή παλάμη μου. Δευτερόλεπτα ήταν. Το κοίταξα. Έλαμπε μισό κόκκινο, μισό λευκό, μισό φως, μισό νερό, μισό ήλιος, μισό θάλασσα. Έγλυψα την παλάμη μου και η στάλα είχε αλάτι. Και τότε, λες και η στάλα με μάγεψε και δεν ήθελα να πεθάνω πια. Ο ήλιος βούτηξε με λαχτάρα μέσα στο ήσυχο νερό. Αργά, κατευναστικά, αμίλητα, ώσπου χάθηκε. Και σκέφτηκα ότι τούτοι οι δύο εραστές είναι άπιαστοι. Κανέναν από τους δύο δεν μπορείς να κρατήσεις  με το χέρι. Το μόνο που απομένει είναι το αλάτι. Άφησα ανάλατη τη ζωή μου κι έφτασα ως εδώ. Τι απομένει; Το μόνο που απομένει είναι το αλάτι. Ο καρπός τους. 

Υ.Γ. 1 (τρελαίνομαι και για τους δύο τίτλους: "εργαστήρι γραφής" (άκου τώρα: "εργαστήρι!" όπου δηλώνει ότι πέφτει δουλειά! Και "δια βίου μάθησης": δια βίου. Πολύ εγώ. Διά βίου μαθήτρια!)

Υ.Γ. 2 Άντε, και καλή χρονιά! Καλά μυαλά μας εύχομαι! 

Υ.Γ.3 Τα παιδία (γιατί να μην) παίζει;

   

Πρωταπριλιά

 Όπως την Πρωταπριλιά που της είπε "σ'αγαπώ" κι εκείνη έσκασε στα γέλια. 

Τα κάλαντα του 2021

 

Τα τσιγγανάκια έρχονται να πούνε τα κάλαντα. Χτυπά κουδούνι στις 7:08 το πρωί. Είσαι ξύπνια αλλά χουζουρεύεις. Το τσιγγανάκι πάει να τυραννήσει άλλους και να ξανάρθει. Επιστρέφει στις 8:08. Συνέπεια. Είναι ένα κοριτσάκι κοντά στα δώδεκα. Λέει κάτι κάλαντα που δεν είναι κάλαντα. Ξεκινάει με το "καλήν εσπέραν". Το μυαλό μου σταματάει εκεί. Της δίνω τα λεφτά ενώ τη μαλώνω χαμογελαστά που ήρθε τόσο πρωί.  Το δεύτερο τραγούδι έρχεται από δύο μικρότερα, μαυριδερά, πανέμορφα αγοράκια. Η μάνα τσιγγάνα κάθεται παραπέρα στην κολόνα. Τα πιτσιρίκια λένε ό, τι νάναι. "Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει", λένε. Κι ύστερα το ένα από τα μικρά : "ένα μήνα να ζήσει". Τρομάζω. "Ε, όχι ρε φίλε και ένα μήνα, πες χίλια χρόνια". "Χίλια χρόνια", λέει ο μικρός. Γελάμε. Τους πληρώνω το μεροκάματο. Φεύγουν μετρώντας το χρόνο. "Χίλια χρόνια", το ένα. "Εκατό χρόνια", το άλλο. Τα σκυλιά γαυγίζουν. Τα παιδάκια δεν ξέρουν ούτε να μιλήσουν. Ποιος θα τα φροντίσει αυτά τα μικρά; 

Πεθαμένοι έρωτες

 

Τον συναντάς σε συγγενικό γάμο έπειτα από δέκα χρόνια που έχεις να τον δεις κι έπειτα από είκοσι που τον έχεις χωρίσει. Απλώνεις το χέρι. Να μας ζήσουνε. Να μας ζήσουνε λέει κι εκείνος. 

Τον κοιτάς κατάματα. Προσπαθείς να αναγνωρίσεις μέσα στα μάτια του κάτι από τον έρωτα που σας ένωνε κάποτε. Κάτι από τους τρομαχτικούς καυγάδες που σας χώρισαν κάποτε. Δεν βρίσκεις τίποτα. Μιλάς, κοιτάς έναν ξένο. Είναι λες και σας σύστησαν εκείνη την ώρα που του άπλωσες το χέρι. Φταίει που κάποτε εκείνος φορούσε γυαλιά κι εσύ όχι, ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο; Φταίει που εσύ προχώρησες και δεν είσαι πια το υποτακτικό πλάσμα που του είχε παραδοθεί; Φταίει που εκείνος σου μοιάζει τώρα τόσο φτωχός και μικρός; Τον συγχώρησες; Ψιθυρίζει κάτι μέσα σου. Εκείνον τον τότε, όχι. Απλά έχει περάσει τόσος καιρός και έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα, έχεις αλλάξει τόσο κι εσύ  που βλέπεις μπροστά σου  έναν ξένο με τον οποίο δεν θα ξαναμιλούσες ποτέ, κι ούτε θα ήθελες να τον γνωρίσεις παραπάνω για να τον έχεις στη ζωή σου.  

  

Ζήτω ο Spiderman!

 

Ε, ναι, μωρέ. Άμα δεν κάνεις τίποτα για σένα, ποιος άλλος θα κάνει μετά την ενηλικίωση;  Όσο είμαστε στη φροντίδα των γονιών, όλα καλά. Μας ταΐζουν, μας συμβουλεύουν, μας ποτίζουν, μας προστατεύουν, μας χαρτζηλικώνουν, μας πλένουν. Εμείς, ήσυχοι, τον ύπνο του δικαίου. Ύστερα βγαίνουμε στη ζωή. Τέρμα τα καθαρά πουκάμισα, τέρμα το φαγητό στο τραπέζι, τέρμα το χαρτζηλίκι. Άντε βγάλτα πέρα μόνος σου. Και τα βγάζεις. Ε; Δεν τα βγάζεις; 

Κάνεις και δυο τρία παιδιά, έχεις και γυναίκα ή έχεις άντρα, έχεις συγγενείς, έχεις τριτοξάδερφους, έχεις αφεντικά, έχεις υπαλλήλους. Από όλα έχεις. Αλλά τα βγάζεις πέρα. Τώρα καλείσαι να προστατέψεις εσύ. Το παιδί σου, τη γυναίκα ή τα παιδιά σου και τον άντρα σου. Είσαι μια τροχαλία που για να λειτουργήσει θέλει καλό λάδωμα. Αλλά τα βγάζεις πέρα. Ε, τι; Δεν τα βγάζεις; 

Η τροχαλία σου τρίζει καμιά φορά. Άσ' την να τρίζει. Εσύ λάδωνε, λάδωνε. Και φρόντιζε την οικογένεια, το κράτος, την υγεία σου, τη δουλειά σου, το σπίτι σου, τη μάνα σου, τους φίλους καμιά φορά, γενικά φρόντιζε (θεωρητικά ή πρακτικά) τον κύκλο (έμψυχο ή όχι) που σε περιτριγυρίζει. 

Κι έρχεται ένα πρωί που χρειάζεσαι χάπια χοληστερίνης ή πίεσης, ή γυαλιά, ή δίαιτα, ή ησυχία.

Μάλιστα. 

Λέω να τα φτιάξω με τον Αμπού που έχω μαζί του διαφορά είκοσι (και πλέον) χρόνια. 

Υ.Γ. Ζήτω ο Σπάιντερμαν!

Μια γυναίκα που δίκαια δεν σας νοιάζει

Θα γράψουν κάποτε στη βιογραφία μου οι άνθρωποι:

έφυγε πλήρης ωρών, ημερών, ετών, αιώνων

αγάπησε την τρέχουσα ζωή ως ερωμένη

εξαρτημένη 

μα 

ικανοποιημένη

φίλησε κορμιά και φίλησε δέντρα

(θα το διαπιστώνατε αν παρακολουθούσατε τη ζωή της

είχε συνήθεια να μιλά στα δέντρα 

κι ας ακούγεται κάπως παράξενο)

τους τραγουδούσε πολλές φορές

χάιδευε τα φύλλα τους

(έπαιρναν και φιλί πότε πότε)

της άρεσε ο καπνός που ανέβαινε προς τα πάνω τις στιγμές που κάπνιζε

αν και δεν της άρεσε να καπνίζει

μάζευε φτερά πουλιών

και έθαβε στον κήπο της πεθαμένα ζώα

έτρωγε γλυκά

έβλεπε προφητικά όνειρα

και δεν έχει περάσει ούτε ένα πρωινό χωρίς καφέ

έζησε σε ένα σπίτι γεμάτο από χαρτιά αναμνήσεων

(δικών της αλλά και πολλών άλλων)

γυρνούσε αχτένιστη με κάτι κόκκινα μαλλιά

(ήθελε κάτι στο σώμα της να δείχνει το παθιασμένο κατακκόκινο της ψυχής της) 

κι όταν αποζητούσε έμπνευση

άνοιγε εκείνο το βιβλίο με τους άραβες ποιητές

"Τα αγκάθια του έρωτα σπάραξαν το κορμί μου"

έγραφαν απροκάλυπτα εκείνοι

και τους ζήλευε που περιγραφανε λιτά όσα είχε στο μυαλό της

αλλά δεν έβρισκε λέξεις να τα εκφράσει

θέλω να πω

πως ίσως γραφεί από κάποιον μια αλλοπρόσαλλη βιογραφία

για κάποια γυναίκα που δεν γνωρίζετε

(Και άλλωστε γιατί να σας νοιάζει 

που δεν θα τη γνωρίσετε ποτέ)

 

 

Το ζώο

Ξέρω πώς είναι.

Ξέρω.

Σύντροφε μην ανησυχείς. Ξαναπερασμένα είναι όλα. 

Μόνο που θέλεις να κρυφτείς εκεί 

όπου κανένα μάτι δε σε βλέπει

ίδιος με ζώο 

πίσω από θάμνο

σε μια τρύπα όπου δεν υπάρχει για να σε προδώσει κανείς 

το ζώο μέσα σου γλύφει την πληγή

γλείφει τη σκιά του

χωρίς ήχο, χωρίς ίχνος παράπονου

και κάθε που ο τοίχος της νύχτας κατεβαίνει χαμηλά

και σχεδόν το αγγίζει 

αυτό τραγουδάει 

ή που θα γιάνει

ή που θα πεθάνει

ξέρω σου λέω.

Η δύναμη των αντικειμένων μέσα μας

 

Μαζεύεις λοιπόν γύρω σου αντικείμενα που αγαπάς. Μη φανταστείς! Ψιλοπράγματα! Ένα μαγνητάκι ψυγείου, ένα γλαστράκι με ψεύτικα λουλούδια, ένα αγαλματάκι που σου φέρανε σε επίσκεψη, ένα βραχιολάκι σπασμένο πια αλλά δώρο στα τριακοστά γενέθλιά σου, ένα αλογάκι με ροζ, ένα κοχύλι που σου χάρισε εκείνος ή εκείνη, μια Μπάρμπι που θαύμαζες το στήθος της όταν ήσουν μικρή, έναν Τζον-Τζον με στολή βατραχανθρώπου, τέτοια χαζά. Που δεν τα πετάς στα σκουπίδια γιατί κάθε ένα από αυτά είναι και μια ανάμνηση. Κάθε ένα από αυτά διηγείται μια ιστορία. Ναι.  

Και ύστερα εμείς πεθαίνουμε. Φεύγουμε από αυτή τη ζωή και αφήνουμε πίσω όλα τα αντικείμενα που αγαπάμε. Μάλιστα. Έτσι είναι οι νόμοι του Σύμπαντος. Οι Αιγύπτιοι συνήθιζαν να θάβονται μαζί με τα αγαπημένα τους αντικείμενα. Εμείς πάλι όχι. Στην ουσία αν γινόταν αυτό θα ήταν ένας καλός τρόπος να ξεφορτωθούν οι εναπομείναντες συγγενείς τα ψιλοπράγματα που εσύ εν ζωή μάζευες με αγάπη. 

Αλλά δεν. 

Έτσι έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα μικροαντικείμενα αγάπης και γλυκών αναμνήσεων και νοσταλγικών ιστοριών απομένουν χωρίς την παρουσιά σου. Τα κληρονομούν κάποιοι στους οποίους τα αντικείμανα αυτά δεν έχουν να διηγηθούν καμία απολύτως ιστορία. Άχρηστα χωρίς εσένα, μαζεύονται σε χαρτόκουτα και νυν απολύεις τα αντικείμενά σου, δέσποτα. Σκουπίδια, παλαιοπωλεία στην καλύτερη. 

Επίλογος και διευκρινήσεις. Δένομαι με τα αντικείμενα. Έχω έναν Ταύρο στον Άρη μου και δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι η εικοστή περίπου φορά που πηγαίνω στο σπίτι της μάνας μου για να πεταξω τα μικροαντικείμενά της και είναι η εικοστή φορά που φεύγω από εκεί χωρίς να το κάνω. Κλαίω κάθε φορά. Για μένα. Για το δικό μου θάνατο και για τα δικά μου ψιλοπράγματα που με αγάπη μαζεύω. 

Βλέπεις το χειμώνα να έρχεται

 

Να λοιπόν ο χειμώνας...

Οι συννεφιές που πυκνώνουν μέσα σου. Οι συχνές σου βροχές, οι μυρωδιές του χώματος, τα λασπωμένα χωράφια. Οι σταγόνες που κρέμονται στις βελόνες του πεύκου. Τα μικρά διηγήματα, οι φωτογραφίες, τα διαδικτυακά μαθήματα κάθε Σάββατο στις δώδεκα το μεσημέρι, το πάρτι, ο χορός σου (μέσα σου βαριόσουν απελπιστικά ωστόσο χόρευες). Η ανοιχτή πόρτα πίσω σου. Το κρύο που νιώθεις στους αστραγάλους και τα μπράτσα. Εκείνος και το κενό. Το φως του υπολογιστή. Τα τηλέφωνα. Τα μη τηλέφωνα. Οι καλημέρες στο κινητό. Οι μη καλημέρες. Κι ύστερα η νύχτα. Οι λευκές νύχτες που επαναλαμβάνονται. Οι καληνύχτες που λείπουν. Δεν ξέρεις καθόλου να φωτίζεις φωτογραφίες σου, μου είπαν. Δεν ξέρω να φωτίζω ούτε τη ζωή μου, ισχυρίστηκα. Γελάει. Γελάει; Ζει όπως ζούσε πριν; Τρώει με την ίδια όρεξη; Κοιτάζει με τα ίδια μάτια; Εκείνο το πρόβατο βόσκει ακόμα, το είδα να μασουλάει βρεγμένα χορτάρια απέναντι από το δρόμο. Και ξέβαψα τα νύχια μου χτες. Είχαν ένα χρώμα σάπιου μήλου. Αυτό το χρώμα νομίζω πως το φοβόμουν. 

Το άλογο μέσα μου

 

Εεεεεμπρός λοιπόν καλά μου χεράκια!!!

Γράψτε, αφού το θέλετε τόσο πολύ!

Εγώ πάλι, δε θέλω να γράψω. Αυτό που επιθυμώ είναι να "εξαφανιστώ" για ένα διάστημα. Ζωώδες ένστικτο. Τα πληγωμένα ζώα αποσύρονται σε ένα απόμερο σημείο και γλύφουν την πληγή τους ώσπου να γιάνει. Αυτό θέλω. Να αποσυρθώ ώσπου να γιάνει η ψυχή μου. Όχι μηνύματα, όχι γκλιν γκλιν στο κινητό, όχι απαντήσεις, όχι υποχρεωτικά και από ευγένεια, όχι επαφή από καλωσύνη. Να γίνω καλά πρώτα. Προέχει. Για να στέκομαι δίπλα σας πρέπει να είμαι καλά. Για να μπορώ να ακούω τον πόνο σας πρέπει πρώτα εγώ να γιάνω τον δικό μου. 

Το άλογο μέσα μου. 

 Ό,τι μουσική βάζω σήμερα πονάει. Η μέρα πονάει. Πονάνε τα σύννεφα έξω. Τα κλειστά παράθυρα. Το καταραμένο βιολί του Umebayashi, πονάει. Οι φωτογραφίες της Μιμίας, της μάνας, οι δικές σου. Ακόμα και οι φωτογραφίες με τα τοπία. Κι αυτές δεν κάνουν τίποτα για να είναι χαρούμενες. 

.............................................................

Ο Σ. έρχεται σπίτι και νιώθει πως είναι δικό του. Σηκώνομαι να τον κεράσω μια κόκα κόλα από το ψυγείο. Έρχεται πίσω μου. Πιάνω το βλέμα του να κοιτάζει τον πισινό μου. Με πιάνει ότι τον έπιασα. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες", λέει δείχνοντάς με. 

Φοράω πράσινο παντελόνι φόρμας κοντό στον αστράγαλο, φαίνεται το πόδι και το μπεζ καλτσάκι. Φοράω παντούφλες, που με το κοντό καλτσάκι φτιάχνουν αξεπέραστο σύνολο. Μαλλιά αχτένιστα  και άλουστα με τη ρίζα να γκριζάρει, η μέρα της βαφής είναι σήμερα, χτες δεν ήταν, ο Σ. δεν πρόλαβε να τη δει βαμμένη. Δε μιλώ για την υπερλαμπρότητα των παραπανίσιων κιλών. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες". 

Το βράδυ κοιμήθηκα στις δέκα. 

Το φαγητό

 

Έτοιμη να φύγω. 

Γύρω χαρτιά. Κεφάλι γεμάτο. 

Δε θέλω να το φάω αυτό μαμά. Δε μαρέσει. 

Θέλω να φάω εκείνο που μαγείρευες μέχρι το δεκαπενταύγουστο, θυμάσαι ποιο; 

Αν δε μου φτιάξεις από εκείνο δεν ξανατρώω τίποτα μαμά.

Εκείνο μόνο ήτανε δροσερό και μυρωδάτο και αστείο. Τι είχες βάλει μέσα, μαμά; 

Έτοιμη να φύγω. Γυρίζω στα χαρτιά μου.

Κεφάλι άδειο. 

Δεν θέλω να το φάω αυτό μαμά. 

Λυπάμαι. 

Υ.Γ. πότε γελάς, πότε κλαις, πάντα κάνε κάτι 

Η βέρα

 

Δε θέλω μύξες, δε θέλω ρόδα, δε θέλω ρομαντικά

δε θέλω τίποτα

δε θέλω κουβέντες, δε θέλω ομιλίες, δε θέλω γάμους

δε θέλω τίποτα

Στον πάτο της τσάντας μου 

έχω τη βέρα της μάνας

τη φοράω πότε στο δεξί, πότε στο αριστερό

χτες που μπήκα στο μαγαζί 

έβγαλα τη βέρα από το δάχτυλο

και την ξαναπέταξα στον πάτο της τσάντας.

Ρίξε το μεγάλο σκοινί 

πιάνομαι για να βγω απ' το πηγάδι 

εδώ δεν υπάρχουν ρόδα, μύξες, ρομαντικά

το μεγάλο πηγάδι έχει μονάχα γλίτσα στους τοίχους

και δεν έχω τσάντα μαζί μου

και η βέρα της μάνας γλιστράει

απελπιστικά. 

Ο τρομερός μήνας Αύγουστος

Η μπόρα

 ... και η μπόρα περνάει

και μετά από το φόβο για τις αστραπές και τα μπουμπουνητά

βλέπεις ότι η μπόρα ήρθε για καλό

και ξέπλυνε

και πότισε

και καθάρισε τον ουρανό σου

και λες η μπόρα για καλό ήρθε

τι καλή μπόρα που ήταν κι αυτή!

και μετά πίνεις τον καφέ σου στη βεράντα

και λες τι καλός καφές!

και μετά ξεκινάς να γράφεις το καινούργιο βιβλίο σου 

που είχες πριν τη μπόρα παρατήσει

και λες τι ωραίο βιβλίο που θα γράψω!

και σταματάς να γκρινιάζεις

κι ας είσαι ακόμα βρεγμένος μέχρι το μεδούλι

ο καλός Θεός θα στείλει αεράκι να σε στεγνώσει 

και λες τι καλό είναι που υπάρχει Θεός! 

Είναι κάποιος που μπορείς να εμπιστεύεσαι

για τις αποδόσεις

κι ας μην τις πούμε τιμωρία

ας τις πούμε δικαιοσύνη.

Τα τρία σκυλιά της Εκάτης

 

Τρεις μέρες ταΐζω τα σκυλιά

τρεις νύχτες φυλούν το τρίστρατο

για να περάσω

έρχονται πίσω μου

δόντια ακονισμένα

μάτια αίμα

με κοιτάζουν με αφοσίωση

περιμένουν προσταγή  

έσο έτοιμος σου λέω 

θα σε φάνε 

η Εκάτη γελά

η Εκάτη εμπιστεύεται τα σκυλιά της 

εσύ έσο έτοιμος: τα σκυλιά μου έρχονται να 

κατασπαράξουν 

εσένα. 

Η αγελάδα που σε τρέφει

 

Να πιάνεις τον παραγωγικό καιρό και να τον αρμέγεις. Ο παραγωγικός καιρός είναι η αγελάδα που σε τρέφει. Πολλές φορές τα μαστάρια της έχουν τόσο γάλα που ξεχύνεται μόνο του, χωρίς να τα αγγίξεις καν. Την έχεις καλοταϊσμένη ωστόσο. Την ταΐζεις χρόνια. Τα καλοκαίρια με φρέσκο χορτάρι από τις χαρές σου, τους χειμώνες με τα αποθηκευμένα ξεροχόρταρα της λύπης σου. Όλο το χρόνο δουλεύεις για να ταΐζεις την αγελάδα σου. Και να που έρχεται η στιγμή που κατεβάζει γάλα και είναι τόσο πολύ που μπορείς ακόμα και να λουστείς με δαύτο. Εσύ από πριν έχεις  φροντίσει τις δεξαμενές. Τις έχεις καθαρές και σκεπασμένες. Παραμικρό σκουπίδι δεν πρέπει να λερώσει το λευκό. Και να που τις βλέπεις να γεμίζουν. 

Πίνε, καρδιά μου, γράφε. 

Μονάχα χορτασμένη μπορείς να παλέψεις σ' ετούτη τη ζωή.

Γκρι αρζάν

 

Η ζωή γύρω ένα πέπλο χρώματος γκρι αρζάν. Ο Κυριάκος μου που ταξιδεύει για το χωριό του πατέρα του, ο Βασίλης μου που μόλις γύρισε από εκεί, οι φίλοι, η ζέστη, το σπίτι, η θάλασσα, τα μηνύματα για ξεματιάσματα της Εύης, η βεράντα, οι συζητήσεις στη βεράντα, το φέισμπουκ, το ίνσταγκραμ, οι καρδούλες, τα καλημέρα. Ο ύπνος. 

Το πέπλο γκρι αρζάν κουνιέται, τυλίγεται, ανοίγει από τον αέρα. Η  Θεά Σελήνη ίπταται. Την κοιτάμε με θαυμασμό. Πάνω από το σπίτι μου γίνεται μεγαλύτερη. Θαυμάζουμε το θαύμα. Εκπλησσόμαστε με το παράξενο. Την απαθανατίζουμε κι αυτή γελάει. Είναι η μάνα μου τώρα, η μόνη μάνα που έχω εν ζωή. Εν αιωνία ζωή. Το πέπλο γκρι αρζάν τυλίγεται γύρω μου. Και αυτό θα περάσει,  νιώθω την προστασία του. Όλα τα γιατρεύει ο πατέρας Χρόνος. 

Και να που το πέπλο γκρι αρζάν με σηκώνει στον αέρα. Πετάω γελώντας πετάω παρά την κούραση. Πετάω πάνω από δέντρα, κορυφές λόφων, πετάω με τον φόβο της πτώσης αλλά χαίρομαι που γίνομαι σχεδόν πουλί. Πετάω με την όπισθεν κοιτάζοντας πίσω μου, φοβάμαι μην τσουγκρίσω. Πετάω την άνοιξη πάνω από ανθισμένες μυγδαλιές, πάνω από χαρταετούς την Καθαρή Δευτέρα, πετάω κι ανεμίζουν τα φουστάνια μου κάτω από το γκρι αρζάν, ύστερα καταλαβαίνω ότι πετάω με χαμόγελο θλίψης στο στόμα. Αλλά πετάω. Πετάω κατά βούληση. Ανεβοκατεβαίνω με κάποιον ελεγχόμενο εσωτερικό μηχανισμό. Το κοκέτικο γκρι αρζάν πέπλο μου, μου χαρίζει γοητεία.

Κλειστόν λόγω κούρασης

 

Σήμερα μυαλό, καρδιά, σώμα, (γενικώς) το κατάστημα  θα παραμείνει κλειστόν. 

Μπορείτε να κάνετε ό, τι νομίζετε. 

Αντιβίωση

 

Να αγαπήσεις λέει κάποιον καινούργιο σαν αντιβίωση. Στην περίπτωση που ένας έρωτας αρχίζει να σου φέρνει βήχα, να σου ανεβάζει πυρετό, να σου φέρνει πονοκέφαλο, ανακατωσούρα, θολούρα, δυσφορία, στην περίπτωση δηλαδή που αρχίζεις και δεν νιώθεις καλά, τότε η μόνη λύση, λέει, είναι η αντιβίωση. Χμ... Αντιβίωση στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας έρωτας καινoύργιος, εν πάσει περιπτώσει ένα καινούργιο πρόσωπο που θα αρχίσεις να το παίρνεις τακτικά ανά δωδεκάωρο και κάποια στιγμή η αντιβίωση θα εξαφανίσει τα συμπτώματα της αρρώστιας και η διάθεσή σου θα ξαναφτιάξει. 

Διότι, φιλαράκι έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο που είναι Παράδεισος, για να είμαστε καλά. Και εμείς οι ασχέτου κάνουμε ό, τι μπορούμε για να χαλιόμαστε και να τον χαλάμε.

Κάποτε κάποτε γράφω καλά

Κάποτε κάποτε γράφω καλά. Κάποτε κάποτε θυμώνω και τότε γράφω ακόμα καλύτερα ή δεν γράφω καθόλου. Κάποτε κάποτε με νοιάζει αν διαβάσουυν αυτά που γράφω. Κάποτε κάποτε έχω τόση ανάγκη να ξεφουντώσω που γράφω και δε με νοιάζει για κανέναν αν θα διαβάσει τα γραπτά μου και τι θα σκεφτεί. 

Κάποτε κάποτε ανατέλλει όμορφα ο ήλιος. Κάποτε κάποτε ανατέλλει συννεφιασμένος. Κάποτε κάποτε καυτερός σαν κόκκινο πιπέρι. Ο κόκκινος πιπερένιος ήλιος με κουράζει πολύ.

Πες καληνύχτα καρδιά μου

 

Όχι. Σώπα. 

Πέρασε ο καιρός. 

Δες: ακόμα και τα δόντια του σάπισαν. 

Ακόμα και το καλοκαίρι του φταίει

Αυτός ο καιρός!

Αλαφραίναμε τις καρδιές μας 

Τότε

Κάποτε

Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες

Αίματα έρχονται στον ύπνο μου

Ματώνει το αιδοίο τις νύχτες

Ποτίζει ξερά χορτάρια 

Άνυδρων χωραφιών

Ποιο μεσημέρι καυτό απαλαίναμε τον πόνο της σάρκας μας 

Κι αφήναμε τον σιωπηλό καπνό να χτυπάει έξω από το λερωμένο τζάμι 

Τώρα η φωτιά χώθηκε ακόμα και στο βαθύτερο πηγάδι της αυλής μας

Σώπα μωρό μου που μεγάλωσες

Πες καληνύχτα καρδιά μου

Κοιμήσου μακριά από όσα αγάπησες

Κοιμήσου από τα στήθη μου μακριά

Ξένο παιδάκι στον αγριότερο κόσμο

Προσφυγάκι ανέστιο

Στην αγκαλιά μου που αδειάζει

Παραιτούμαι από το σώμα μου

Το πρόσωπό μου επιπλέει σε ποτάμι χωρίς εκβολή

Το δικό σου μένει 

Τσαλακωμένη φωτογραφία

Ο χρόνος έγινε αχνός

Οδυνηρή χαρά μου

Το πρόσωπό μου

Τα πόδια 

Τα στήθη μου

Διαλύονται  

Καθώς κυλάνε 

Μωρό μου που μεγάλωσες

Στου αμείληκτου καιρού 

Τις γλιστερές όχθες.

 

Τα βράδια της Τρίτης

 

Δεν έχει πει ούτε στην αδερφή του ότι είναι gay. Της λέει απλά ότι δεν θέλει να παντρευτεί. Ωστόσο τα βράδια της Τρίτης ψαρεύει μαύρους εραστές νέους, με τη σφιγηλότητα που εκείνος έχει πια χάσει. Ασπρίσαν τα μαλλιά του και κάνει botox στις ρυτίδες του. Πού και πού με βάζει να αγγίζω τους μυς που έχει στα πόδια, περήφανος που είναι τόσο (ακόμα) σφιχτοί. Πού και πού μου σχολιάζει το πρόσωπό του (περήφανος) που δεν έχει ρυτίδες. Φωνάζει την Α. Μπέμπα Μπλάνς και γελάμε. Όταν λέω ότι κάπου πονάω μου κάνει μασάζ. Πού και πού ακουμπάει πάνω μου το παγωμένο μπουκάλι νερό και περιμένει να τρομάξω. Φτιάχνει σπιτικό γιαούρτι και μας κερνάει. Μου στέλνει φωτογραφίες με φρέσκα κορμιά που λιγουρευόμαστε και οι δύο. 

Άμα τον δείτε τις Τρίτες στο Πεδίο του Άρεως να ψάχνει για μαύρο εραστή, να τον γνωρίσετε: 

είναι ο αγαπημένος μου. 

(παρένθεση πάνω σε φλεγόμενο πεύκο)

 

Κοίτα πόσο αδέσποτη είναι η λύπη μου

σαρωτική

παίρνει κι εσένα μαζί αγάπη μου

(προσεχώς θα σε φωνάζω παλιά μου αγάπη)

(σκοπός μου είναι 

να αφήσω να παλιώσουν όλα)

(έχουν άλλη αξία τα παλιά)

οδυνηρέ μου σύντροφε

οδυνηρέ 

κάτω από αντίξοες συνθήκες 

μεγάλωσα την αγάπη σου

κι επιθυμώ να σε ανοίξω σε παρένθεση τώρα

και κάτω από την Πανσέληνο του λιονταριού

σκοπεύω την παρένθεση να κλείσω

κάνοντας μάγια που πιάνουνε

(τα τηλέφωνα του ΚΤΕΛ δεν απαντούν

ο καφές μου τελειώνει)

η πυρά καίει μια βδομάδα τώρα 

κι εγώ η μάγισσα δεμένη χειροπόδαρα

(παρένθεση πάνω σε φλεγόμενο πεύκο).

  

Τι δροσερή που είναι η αγάπη! (ρήση: Όμηρος Φωτεινάτος)

 

Photo: @Dimitrios Art

Λιβάδια της αγάπης

χορτασμένοι ίπποι διατρέχουν

μικρά ζιζάνια καραδοκούν

ρουφούν χυμούς ρουφούν χώμα 

ρουφούν ζωή

ρουφούν: τι παράξενη λέξη!

Τι λέξεις Θεέ μου! 

Τόσες πολλές! 

Πρέπει αδιάκοπα να διαλέγεις

Μαρτύριο να διαλέγεις αδιάκοπα λέξεις

Η μάνα μου τελευταία δε μιλούσε καθόλου σχεδόν

Αχ μάνα! 

Έχανες που δεν πρόφερες λέξεις όπως διοσμαρί και δεντρολίβανο

του λιβανιού δέντρο

λιβάνι και μύρο

φασκόμηλο και λεβάντα

λέξεις όπως ρίγανη ή γαϊδουράγκαθο

θαλασσινό νερό

κοχύλι

κίτρινο

πράσινο (των λιβαδιών), ξανθό (των χωραφιών καλοκαίρι), 

γαλάζιο (ουρανού και θάλασσας)

και μαύρο (της νύχτας) 

είναι τα χρώματα του Θεού

ξέχασα 

ξέχασα, ναι

το κόκκινο της παπαρούνας

ναι, ο Θεός αγαπά μαζί με τα άλλα και το κόκκινο

εγώ αγαπώ τον καφέ μου το πρωί

αλλά δεν αγαπώ καθόλου το καφέ χρώμα

και βάζω γύρω μου συρματοπλέγματα

μη με λησμόνει

μη με αγγίζει

μη με διαλέγει

μη με διαλέγει 

το πλήθος δεν είναι για μένα πια

καμμιά ανάγκη επίδειξης

καμμιά ανάγκη γυναικείας ματαιοδοξίας

μονάχα κείμενα μισοτελειωμένα 

και μισο-αρχινημένα 

λυπάμαι μάνα που

πολλές λέξεις 

άφηνες να σου διαφεύγουνε. 

........................................................

Μπορώ να γράφω αιώνια, ξέρεις. Αιώνια. Τι αιώνια λέξη. Είναι κάτι σαν σύνδρομο, ξέρεις. Βλέπω λευκό και θέλω να το γεμίσω. Να το λερώσω; Να το χαρακώσω. Να το σημαδέψω για πάντα. Αιώνια σημάδια μου στον κόσμο αυτό. Εξηγείται. Πολεμώ το θάνατο. Scripta manent και μετά από σένα. Εγώ δε θέλω να αφήσω νυχτικιές στα συρτάρια μου σαν πεθάνω. 

Το μόνο που θέλω να αφήσω είναι σημαδεμένα χαρτιά. 

Το φαγητό της φάλαινας

 

Όπως -λέει- ο Θεός φροντίζει να έχει κάθε μέρα φαγητό η φάλαινα και να επιβιώνει, έτσι φροντίζει και για εμάς. Εμείς μόνοι μας ανησυχούμε και αγχωνόμαστε τόσο πολύ για το αύριο. Η φάλαινα τρώει τόσο πολύ κι όμως ο βυθός δεν αδειάζει από ψάρια. Είναι αυτό που λέγανε οι παππούδες μας έχει ο Θεός. 

Με ησυχάζει κάπως αυτή η σκέψη. 

Φαντάσου να είσαι όπως παιδί και κάποιος άλλος να τα φροντίζει όλα για σένα. Κι εσύ απλά να απολαμβάνεις τη ζωή σου. Μια χαρά δεν το ακούς; 

.................................................

Στα καθημερινά; Ζέστη αφόρητη παρά το αεράκι που ψιλοφυσάει αυτές τις μέρες. έχω καιρό να γράψω κάτι δημιουργικό και αυτό το σκέφτομαι όλη μέρα. 

Ωστόσο τη γνωρίζω αυτή την αντίδραση του οργανισμού μου. Είναι περίοδος εγκυμοσύνης. Κάτι ετοιμάζεται στο μυαλό. Κάποιο μωρό-διήγημα έρχεται  και όπου νάναι θα εμφανιστεί. 

Δεν έχω θέμα, δεν έχω ιδέα τι θα είναι. Ωστόσο το νιώθω που έρχεται, νιώθω τα σκιρτήματά του και με χαρά το περιμένω να γεννηθεί. Μυαλό και αισθήσεις σε ετοιμότητα, πάντα ανοιχτά. 

Είμαι ένα ον όπως η  φάλαινα που θα αφήσω να με ταΐζει καθημερινά ο Θεός. 

Δηλώνω άθρησκη πιστή.  

Υπολογισμοί του τίποτα

 Υπολογιστής. Γραφείο. Όχι, όχι. Πρώτα καφές. 

Καφές. Υπολογιστής. Όχι όχι. Πρώτα υπολογισμός. Υπολογισμός πόσα άλατα περιέχει το νερό της Αρτέμιδας. Δείγμα, ένα μπουκάλι που κάποτε είχε νερό. Όλος ο πάτος γεμάτος άλατα. Πού επικάθονται; Στα κόκαλά μου; Στις αρθρώσεις; Υπολογισμός. Πόσο στοιχίζει το εμφιαλωμένο για ολόκληρο χρόνο; Υπολογισμός. Συμφέρει;

Ύστερα ο καφές. Υπολογισμός. Δεύτερη σκέψη. Πόσες μέρες είχαμε να συναντηθούμε; Πόσα μπάνια έχω κάνει; Πότε συμπληρώνω τα τριάντα μπάνια που υποσχέθηκε ο φίλος μου ο Δημήτρης πως φτιάχνουν σώμα; Ο Δημήτρης είναι διακοπές. Περνά χαρούμενα με μια θλίψη μέσα του. Υπολογισμός. Πόσες φορές σου έχω μιλήσει για τη θλίψη μου; Εσύ; Πόσες φορές μου έχεις μιλήσει για τη δική σου; 

Αποσπασματικά συζητάμε. Αποσπάσματα και οι διευκρινήσεις μας. Ακόμα και οι συναντήσεις μας είναι αποσπάσματα ερώτων που έχουμε ακούσει πως υπάρχουν. Αποσπάσματα: δηλαδή κομμάτια. Ζούμε κομματιασμένοι. Λίγο αυτό, λίγο εκεί, λίγο απ' όλα. Λίγοι που είμαστε! 

Υπολογισμός. Πόσα χιλιόμετρα, πόσο φαγητό, πόση ώρα, πόσο λιοπύρι. Νούμερα. 35 χιλιόμετρα. Δυο μερίδες φαγητό. Μιάμιση ώρα. Σαράντα βαθμοί, βάλε πενήντα μέσα στο αυτοκίνητο. Ζητάς ένα ποτήρι νερό. Όχι από το δικό μου, έχει στο ψυγείο. Γελάς. Γελάς και θέλεις να το βάλεις στα πόδια. Ύστερα από αυτό όλα σου φαίνονται στραβά. Και τα τώρα και τα πριν και τα μετά. Αλλά δεν το βάζεις στα πόδια και μένεις. Ωστόσο υπολογίζεις. Πόσο στοιχίζει ένα ποτήρι εμφιαλωμένο νερό μέσα στο χρόνο; Να το πιω κι αυτό το ποτήρι;

 Όταν δεν ακούμε τον άλλο γιατί δε μας νοιάζει ή γιατί φοβόμαστε τι θα ακούσουμε. Όταν δεν υπολογίζουμε τα θέλω του άλλου που συμβαίνει να είναι ζωντανός οργανισμός. Όταν τσιγκουνευόμαστε το συναίσθημα ή το νερό ή τη βενζίνη ή το χρόνο ή την αγκαλιά ή το φαγητό ή τα φράγκα, το κακό γίνεται στον εαυτό μας: τον αφήνουμε τυφλό, στεγνό και κουφό.

Δεν είναι κακός ο υπολογισμός. Υπολογίστε τι έχετε στα χέρια σας, τι είχατε παλιότερα, τι χάσατε, τι περιμένετε, τι θέλετε να αποκτήσετε, τι περιμένετε να βρείτε. Και υπολογίστε και πόσο λίγοι είμαστε. Και πάψτε να ζείτε αποσπασματικά. Με το λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο απ' όλα.

Τα καλά παιδάκια ό, τι κάνουν το κάνουν ολόκληρο. 

Σύμφωνο συμβίωσης

 Θα υπάρχει πάντα στο ντουλάπι μας Ελληνικός καφές. Το πρωί που θα ξυπνάμε το πολύ πολύ να σου λέω μια "καλημέρα αγαπη μου" και να σου δίνω ένα γρήγορο φιλί πριν πάω στην κουζίνα να τον φτιάξω. Θα περιμένεις λίγο. Πρέπει να πιω μερικές γουλιές για να μπορώ να ανοίξω το στόμα και να συζητήσω. Ύστερα θα σου χαμογελάω και θα σε ρωτάω "τι θες", και θα σου στύβω πορτοκαλλάδα. Θα σε ταΐζω και θα σε περιποιούμαι. Θα μαγειρεύω για τα μεσημέρια γεμιστά και θα σου στέλνω φωτογραφίες από το φούρνο, να τις δεις όταν κάνεις διάλλειμμα από τη δουλειά.  Θα σε φαντάζομαι να τις βλέπεις και να χαμογελάς. 

Θα βαριέμαι να ξεσκονίζω, θα βαριέμαι να πλένω το μπάνιο. Θα βαριέμαι να ξαναβάζω τα ρούχα μου στη θέση τους όταν τα βγάζω από την ντουλάπα για να δω τι θα φορέσω όποτε πρόκειται να βγούμε βόλτα το βράδυ. 

Η πιο όμορφη ώρα μου θα είναι όταν θα σε περιμένω να γυρίσεις από τη δουλειά. Δεν θα κρατιέμαι και όλη την ώρα θα κοιτάζω το ρολόι από τη λαχτάρα μου, μέχρι  να σε δω να μπαίνεις στο σπίτι. Θα σου δίνω φιλί αποχωρισμού τα πρωινά που θα φεύγεις και φιλί καλωσορίσματος όταν έρχεσαι. Όρος απαράβατος, όπως ο πρωινός καφές. 

Μπορεί στο σπίτι να κάνεις την πιο σοβαρή δουλειά του κόσμου, κάποια που να θέλεις ησυχία και συγκέντρωση αλλά εγώ θα πλησιάζω αθόρυβα πίσω σου και θα σου φιλώ το σκυμμένο λαιμό. "Σαγαπάω" θα ψιθυρίζω και θα φεύγω για να μη σε ενοχλήσω.  

Τα βράδια κάτω από το κλιματιστικό. Το ξέρω πως ζεσταίνεσαι. Καναπές με πόδια ή χέρια ενωμένα, κάπου να με αγγίζεις, οπωσδήποτε.  Τις νύχτες θα ακουμπάω το πόδι μου στα δικά σου, να νιώθω ακόμα και στα βάθη του ύπνου μου πως είσαι εκεί. Μπορείς άφοβα να ροχαλίζεις, ξέρεις. Στην αρχή δεν θα μπορώ να κοιμηθώ και θα ξυπνάω με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Μετά θα δεις,  θα συνηθίσω. Έτσι, όταν δεν θα ακουμπάω το πόδι μου στα δικά σου, θα μου φτάνει να σε ακούω.

Όταν θα πλένεις τα πιάτα θα έρχομαι πίσω σου να σε πειράζω και όταν θα τα πλένω εγώ θέλω να με πειράζεις κι εσύ. Κι όταν θα έχω παραπονάκια θα με αφήνεις να στα λέω. Έτσι, θα μου περνάει γρήγορα κια θα είμαστε πάλι καλά. Όταν σε βλέπω στενοχωρημένο θα σου κάνω τον κλόουν για να σου περάσει κάθε στενοχώρια. Και θα είμαι εκεί για ό, τι χρειάζεσαι.

Δεν θα σε φυλακίσω, να ξέρεις. Ούτε κι εσύ να με φυλακίσεις. Κράτα τους φίλους σου, κράτα τις βόλτες σου αφού μετά θα γυρίζεις σπίτι και θα με παίρνεις στην αγκαλιά σου. Θα σε δέχομαι όπως είσαι αφού θα ξέρω πως μ' αγαπάς. 

Υ.Γ.  Τι όμορφα τα φτιάχνει το μυαλό μας... 

Λυπάμαι που δεν θρώσκω άνω

 

Θέλω να γράψω κάτι που να σας εκπλήξει. Κάτι που να σας θορυβήσει κι εγώ να σας φαντάζομαι να γουρλώνετε τα μάτια και να χαίρομαι από μακριά. Θέλω να γράψω κάτι που ενώ θα το βλέπετε, δεν θα πιστεύετε ότι το βλέπετε. Ωστόσο στην τρέχουσα κατάσταση δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον. Θα μπορούσα να επινοήσω κάτι αλλά τούτη την ώρα την πρωινή και πριν πιω καφέ, βαριέμαι τις επινοήσεις. 

Να κάτι που έχω πρόχειρο:   

Με πήρε χτες τηλέφωνο ένας άντρας που τον έχω φίλο κάμποσα χρόνια στο φβ. Με εξέπληξε. Κίνηση ματ, δεδομένου ότι δεν έχουμε ξαναμλήσει.  Η ματαιόδοξη γυναίκα μέσα μου το εξέλαβε ως καμάκι. Τι κάνεις τώρα; με ρωτάει. Γράφω. Του απαντώ με πλήρη συνείδηση για να τον κομπλάρω και πλήρης υπεροψίας για να τον εκπλήξω, συν μία ειδική ψυχρότητα στη φωνή που την προσαρμόζω με ευκολία σε καταστάσεις  καμακιών στις οποίες δεν έχω διάθεση να ενδώσω. Εσύ τι κάνεις;  τον ρωτάω και περιμένω να μου πει τίποτα, συνταξιούχος είμαι, διαβάζω, βάζω μαρούλια στον κήπο και περιμένω να μεγαλώσουν, μαλώνω με τη γυναίκα μου που δεν με καταλαβαίνει και τα λοιπά. 

Δημοσιογράφος ήμουν, μου απαντά, έγραφα. Τώρα, μη φανταστείς, ένα γεροντάκι είμαι.  Μου φάνηκε μεθυσμένος. Πώς έγινε και με πήρες τηλέφωνο; Ρωτάει η δικαστίνα μέσα μου. Δεν ξέρω, απαντάει. Είδα κάποιο κείμενό σου, δεν ξέρω.  Το πέτυχα να τον κομπλάρω, λέει ο δήμιος μέσα μου. Χτυπάει το σταθερό. Με συγχωρείς, θα σε κλείσω, του λέω, χτυπάει το σταθερό. Γεια. Γεια. Ούτε χάρηκα που πήρες, ούτε τι ακριβώς ήθελες, τίποτα. Γεια και στα μούτρα σου, είπε η αγενής μέσα μου. 

Σήμερα η περίεργη μέσα μου αναζήτησε το όνομά του στο διαδίκτυο. Ο άνθρωπος έλεγε αλήθεια. Έχει φωτογραφιές του από εκείνες τις παλιές τις χίππικες με τα μούσια και τα ατίθασα μαλλιά, από εκείνες που δείχνουν πως όταν ήταν νέος βρέθηκε στο Πολυτεχνείο και που όταν μεγάλωσε δεν θέλησε να παραδεχτεί πως μεγαλώνει.  Δηλαδή ένας άνθρωπος αιθεροβάμων, ένας ονειροπόλος. Αμέσως εξηγώ το λόγο του τηλεφωνήματος. Ας γίνουμε παρέα, ήθελε να πει. Ας μιλάμε για κάτι άλλο έξω από το εμβόλιο, γαμώτο. Ας μιλήσουμε ποητικά για την ποίηση, για κάτι πιο αιώνιο από τον άνθρωπο, ας κοιτάξουμε λίγο πιο πάνω από τα καθημερινά τετριμμένα, ας κοιτάξουμε ψηλά, γαμώτο. Άνω θρώσκω είναι ο άνθρωπος. Μέσα σε αυτόν τον πεζότατο κόσμο του τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πόση βενζίνη θα βάλουμε, το εμβόλιο και τον κόβιντ, υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν μιαν άλλου είδους επαφή, υπάρχουν κάποιοι που τα πόδια τους υψώνονται  λίγο παραπάνω από το εδαφος και ψάχνουν άλλους ίδιους. Κι εγώ που λαχταράω να υψώσω τα δικά μου πόδια λίγο παραπάνω από το έδαφος, βλέπω με λύπη ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρω. Γιατί αν είχα την ικανότητα να πετάξω όπως ο ποιητής που με πήρε τηλέφωνο θα τον είχα αναγνωρίσει από την πρώτη στιγμή. Αλλά εμένα η σκέψη μου ήταν στο πόση βενζίνη θα βάλω στο αυτοκίνητο. Ζητάω συγγνώμη από το φίλο ποιητή. Να ένα από τα κείμενά του που ανακάλυψα.  

«.. Πανέμορφε έρωτά μου, ηδονικό ουρανομήκες αστέρι, υπέρτατε Θεέ των ζωών μου, άγιε κλεφτάκο του είναι μου, αγάπη, αγάπη, έρωτα, σ’ αγαπάω, αγάπη, σε χαϊδεύω με τη ζαχαρένια μου γλώσσα & τα μεγάλα κατακόκκινα χείλια μου, σου ρουφάω το υγρό που προέρχεται ακριβώς μεσ’ απ’ το σώμα σου & την ψυχούλα σου, σε δαγκώνω στο λαιμό, τράβα μου τα μαλλιά, σε γλύφω όπως τα παγωτά, γελάω, κλαίω, συνεπαίρνομαι, αγγίζω το θάνατο & πεθαίνω, έλα να με στείλεις έξω απ’ το σύμπαν, στους πιο ανέφικτους γαλαξίες, στους θεούς βασίλισσα, να με παίρνεις & να με ξαναγεννάς, κάθε φορά να γίνομαι & ένας νεογέννητος άνθρωπος, θα γίνω χίλιοι άνθρωποι, ένα εκατομμύριο, έλα, σε περιμένω, για να ζήσω & να πολλαπλασιαστώ…».

 Π.Β. , συγγνώμη. 

Η συνέντευξη

 Μέρες πάνω, μέρες κάτω. 

https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.thematofylakes.gr%2Fsynentefksi-eftyxia-kosmadopoylou%2F%3Ffbclid%3DIwAR22KvEAfH3Nqvy71k6r2s91YMZL36f8OYxLPtjhd7_osUXtMjqGBjo692c&h=AT2dEQ8mS7tO8C4cMmFbT8KexUX_quFXZTEJH2jUs5TbF-K4qfLh6qulpgNgOQ-pm_4r-ehUQHorEOwcqVsD1-6M7inz18zl2SrlUE_eRttEwrfAIixCU0EC8xKObwes38eQg8EyzBa-9xz1NQ&__tn__=-UK-R&c[0]=AT2_w042GSCyaramDaC2lztQwZrnYkckICChExxdCYX54JZ_I1YE-s2_--4TNrJQPVWfW8LUxDNYyVZ_9Xfe7aFpzKWZujbcPFfFwXltMt002jXSQ7y84AYrbZXkSnpgneKxrAdBCtAuuizYJMILv8LZg9c

Η ωραία μου μυρωδιά

Καθισμένη στον καναπέ. Ντοκυμαντέρ για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στενοχωριέμαι που πήγε όλος αυτός ο θησαυρός χαμένος. Σηκώνομαι. Πηγαίνω στο μπάνιο και φοράω κολώνια. Ύστερα μυρίζω. Μυρίζω γύρω, μυρίζω τα χέρια, τα μπράτσα μου, μυρίζω παντού. Μυρίζω νοσταλγώντας. Νοσταλγώ μυρίζοντας. Γίνεται μόνο του, γίνεται αυτόματα. 

Ύστερα στενοχωριέμαι που πάει όλος αυτός ο θησαυρός μου χαμένος.

Η ωραία μυρωδιά σκορπίζει στον άνεμο. 

Η πατρίδα που λέγεται αγκαλιά

 

Δώσε μου πάλι χαρά...

Θέλω εκείνο το σώμα που ξέρω

Μη φεύγεις

Θέλω εκείνη τη φωνή που ξέρω

Εκείνο το αχ που βγαίνει από τα χείλη σου τη στιγμή που λιώνεις και με λιώνεις

Αχ λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ

Ώρες αγάπης που μας έχουν ξεφύγει για πάντα

Δε μιλώ πια

Δεν αντιστέκομαι

Αφήνομαι ολόκληρη στη θέλησή σου

Χρόνε

Άδικος που είσαι

Άδικοι οι ορίζοντες

Άδικα πάνε οι θάλασσες αγάπης που μας πνίγουν

Άδικα πρασινίζουν και μαραίνονται τα χωράφια 

Άδικοι οι τόποι που μας κατοικούν

Εκείνα τα στάχια

Εκείνα τα κύματα 

Εκείνα τα βότσαλα

Ο κοινός διαιρεμένος ήλιος

Τι απόσταση μεγάλη 

Που έχει το κεφάλι από την καρδιά μας

Χανόμαστε

Ένα τηλέφωνο, η σκέψη, τα λόγια

Δε φτάνουν

Δε φτάνουν χωρίς πατρίδα 

Υπάρχει μια πατρίδα για τον καθένα μας

Λέγεται αγκαλιά

Χανόμαστε. 

 

Στεγνός καιρός

 

Στεγνός καιρός.

Φωτογραφίες και καλημέρες.

Κάποιο τηλεφώνημα πού και πού

θυμίζει πως ζούμε

Λαλούσε ένα πουλί χτες έξω από την πόρτα μου 

Στάθηκα κάτω από το δέντρο. Δε με φοβήθηκε. Συνέχισε να τραγουδάει. 

Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει αόρατη.

Ή Αγία. 

Ώσπου έφυγα.

Στεγνός καιρός.

Τα σιδερόχορτα φέτος δε μεγάλωσαν.

Μάης μήνας, μαράθηκαν κιόλας.

Κανένα σημείο αναφοράς 

Χάθηκε η άνοιξη και κανείς δεν το αναφέρει

Χάθηκε ο χρόνος

Στέγνωσε ο καιρός. 

Στεγνός.

Καιρός. 

Πιστεύω εις ένα Θεό

 Τι καλά! Τι καλά που σε έχω! Τι καλά που σε έχω στη διάθεσή μου όποτε σε χρειαστώ! 

Άκου. Άκου το τικ τακ του ρολογιού και τους χτύπους στα πλήκτρα. Άκου την ησυχία, άκου. 

Πιες μια γουλιά καφέ. Παράτα αυτή τη δουλειά και πιάσε άλλη. Ξύπνα όποτε θες. Κοιμήσου αργά ή νωρίς. Γράψε. Μίλα. Τηλεφώνα. Σκέψου. Πότισε τα λουλούδια. Φάε. Πιες. Διάβασε. Αυνανίσου. Μαγείρεψε. Βγες. Μπες. Βολτάρισε. Μάζεψε. Σκόρπισε. Θυμήσου. Ξέχνα. Γκρίνιαξε. Μύρισε. Μάλωσε. Μόνιασε. Κοίτα ή κλείσε τα μάτια. 

Άκου. Οι μόνοι ήχοι τα τικ τακ του ρολογιού και οι χτύποι στα πλήκτρα. 

Πιστεύω εις ένα Θεό

ποιητήν ουρανού και γης, 

ορατών τε πάντων, και αοράτων. 

Με είπε μάγισσα

 

Με είπε μάγισσα. Για αστείο. Δέχομαι τον τίτλο με χαρά. Εγώ όχι για αστείο, για σοβαρά. Έχουν  περάσει τέσσερα χρόνια μαγεμένα. Για σένα. Κάτω από τα μάγια μου γέλασες όσο ποτέ στη ζωή σου. Πήρες αποφάσεις. Ελευθερώθηκες μέσα από τις δεσμεύσεις σου. Ναι, είμαι μάγισσα που σε βούτηξα σε αυτά, που σε βοήθησα να δεις αλήθειες σου που δεν έβλεπες χρόνια. 

Εγώ φεύγω. Η μάγισσά σου σε αφήνει. Τώρα μπορείς να καθαρίσεις τη ζωή σου γιατί ΕΓΩ σου έμαθα πώς.  Σου έμαθα επίσης ότι κάνουν τον χαζό ΜΟΝΟ οι έξυπνοι και ΜΟΝΟ εκεί που πρέπει. 

Το έργο μου τέλειωσε. Άντε, καλά κουράγια. Καθάρισε τη ζωή σου μόνος. 

Η μάγισσα παίρνει το σκουπόξυλό της και φεύγει. 

 Ανάλαφρα. 

... και τις πέτρες

 ...Και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός...

και τι φταίμε για τις αγάπες που μας στέλνει 

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα 

Πάντα ο χρόνος θα είναι ο μεγάλος κακός.

  

Κοιμάσαι για να ξεκουραστείς. (κοιμάται το πνεύμα τον ύπνο του δικαίου και απολαμβάνει λάθρα)

Ξυπνάς και βρίσκεσαι σε χειρότερη πραγματικότητα. (η συνειδητοποίηση ότι τόσον καιρό κοιμόσουν) 

Υ.Γ. 1. 'Εχω καημό: 

Μια φορά από όσες γράφω να μην έκανα λάθος στα Και που τα γράφω κια

στα Όποιες που τα γράφω  όποιοες

στα Παιδιά που τα γράφω απιδιά 

στα Έρθει που τα γράφω έρεθι

Υ.Γ. 2. Φοβάμαι το αύριο που θα έρεθι 

Ας είναι η άνοιξη

 

Ας είναι ο κορονοϊός, ας είναι η καραντίνα, ας είναι τα φανάρια που καθυστερούν, ας είναι οι κακοί οδηγοί στο δρόμο, ας είναι το κρύο κι η ζέστη, ας είναι η κλεισούρα, ας συσωρρεύονται οι μάσκες στο κάθισμα του συνοδηγού, ας είναι η απόσταση... ας είναι όλα. Το "μάτια μου", το "καρδιά μου" που ακούω από σένα, σβήνει κάθε κακό. Τα μικρά βίντεο που παίζουμε, οι σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου που τσακίσαμε, η άνοιξη, διώχνουν κάθε κακό. Ας είναι που μιλάμε για μηχανισμούς συρταριών και μοιάζει η κουβέντα με εξομολόγηση αγάπης, ας είναι η άνοιξη... Ας είναι η άνοιξη... Τώρα καταλαβαίνω γιατί πεθαίνει κόσμος την άνοιξη: γιατί φουσκώνει η καρδιά σαν κόμπος δέντρου που ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι και φύλλο. Αυτό το φούσκωμα, αυτή η πλημμύρα μέσα μας είναι που δεν αντέχεται.  

Νιώθω την καρδιά μου φουσκωμένη. Τη νιώθω τόσο γεμάτη που νομίζω θα σκάσει. Ανοίγω τη βαλβίδα της γραφής για να μην πεθάνω. Να μαλακώσει το φούσκωμα να ξεχυθεί το περίσσιο. Να αφήσω τα λουλούδια μου να ανθίσουν και τα φύλλα μου να βγουν. 

Το παντελόνι

 

Έχω ένα παλιό παντελόνι που έχει τρυπήσει. Ξέρω ότι δεν φοριέται πια. Αλλά κοίτα: 

1.Ταιριάζει πάνω μου τέλεια. 

2.Έχει σχήμα που δεν το έχω ξαναβρεί, όσο και αν έχω ψάξει. 

Κι όλο λέω έχω τόσα άλλα στην ντουλάπα, πρέπει να το πετάξω. Ωστόσο, το φοράω ακόμα, γιατί μ' αρέσει. Με προσοχή γιατί όταν κάνω κάποιες κινήσεις, οι τρύπες φαίνονται. Το φοράω, έχοντας πάντα στο νου μου να μην εκτεθώ. Μην πει κανένας ότι φορώ τρύπιο παντελόνι. 

Το κρατώ λοιπόν στην ντουλάπα μου, διπλωμένο και περιποιημένο, το φορώ ακόμα πολύ συχνά, το πλένω και το κοιτάζω και ψάχνω ίδιο. Περίπου. Ούτε. Δεν θυμάμαι καν από πού το είχα αγοράσει, αλλά τι νόημα έχει; Αλλάζουν οι μόδες. Αυτό όμως εκεί. Κι αν δε βρω ίδιο, δεν μπορώ να το πετάξω. 

Ακριβώς έτσι είναι και η σχέση μου. 

Υ.Γ. Γαμώτο.

Περί ανέμων

 https://iskra.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB-2/

Άκου:

Μου λέει ένας φίλος ότι τους οργασμούς που δεν πετυχαίνω στην κυριολεξία, τους μετατρέπω σε γραπτά. Ζω δηλαδή συγγραφικούς οργασμούς. 

Δηλαδή εδώ που τα λέμε τον διέψευσα, αλλά ο φίλος τείνει να βγει αληθής. 

Ζω έναν κυκεώνα από εξελίξεις, καλές εξελίξεις. Ένα βιβλίο μου μόλις εκδόθηκε, το σενάριό μου εκδόθηκε, (και μάλιστα με χορηγία του Ιδρύματος Κακογιάννη και της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας, (μεγαλεία, ναι;), το περιοδικό Iskra ζητά συνέχεια και δημοσιεύει διηγήματά μου, αύριο έχω φωτογράφιση, είμαι ευτυχής. Φτου μου.

Κάτι λείπει; Τι λείπει; 

Να γράψω κάτι

 

Να γράψω ένα ποίημα που να μην έχει παραλήπτη

να γράψω κάτι που να μη χρειάζεται μυαλό

ούτε συναίσθημα

ούτε λογική

ούτε στίχους

ένα ποίημα αόρατο ίσως

κάτι που θα μοιάζει με συνταγή μαγειρικής ή και κλάμα

ή μυρωδιά

ή να είναι κενό όπως το γαλάζιο κενό του ουρανού μας

να έχει μέσα καβούρια και όστρακα με ρίγες

με άλατα χρόνων επικαθισμένα πάνω τους

ένα ποίημα που δεν θα διαβάζεται

που δεν θα εκλογικεύεται

δεν θα κρίνεται

"μη κρίνετε ίνα μην κριθείτε"

θυμώνω και ξερνάω

ξερνάω τις συμπεριφορές μου που σιχαίνομαι

τις ξερνάω ποιητικά

λέγε ό,τι θες, λέγε

ας μη σ' αρέσει αυτό που γράφω

αυτός ο καθωσπρεπισμός μου έφαγε τα χρόνια

αντίο καθωσπρεπισμέ

θέλω να ξερνάω και να σπάω και να καίω

θέλω να ρίχνω καυστικά υγρά σε αυτοκίνητα

να ρίχνω βιτριόλια σε κακούς ανθρώπους 

να στήνω παρακολουθήσεις

να γράφω ξερατά

γούστο μου είναι

Ανάσταση

Ανάσταση ή ξύπνημα των κοιμωμένων δίκαιους ύπνους

θάνατος στην υποχωρητικότητα και στο συμβιβασμό. 

Περηφάνεια, σου λέει ο άλλος. 

Αυτό; 

Ανάγκες σου λέει ο άλλος. Να τις βράσω.

Παιδικά υπόλοιπα. Στο διάολο!

Θέλω την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού 

με όλη τη διαύγεια

με όλη την παιδική μου περιέργεια

με όλη την Ανάσταση χωρίς εσάς που κατά καιρούς 

με κάνατε να συμβιβάζομαι με τις συμπεριφορές σας

(ήθελα δεν ήθελα

έκλαιγα δεν έκλαιγα 

ξαγρυπνούσα δεν ξαγρυπνούσα)

είδες; δεν είπα "υποχρεώσατε", είπα με "κάνατε". (Αποδίδω πάλι ελαφρυντικά). 

Μετανοιώνω νωρίς: όχι αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, προτιμώ το "αιώνια ανωτερότητα". 

Να σας θυμάμαι θέλω όσους με φέρατε σε τέτοιες θέσεις

για να μπορώ να γράφω τα ξερατά μου. 

Να έχετε καλές μέρες πάντα.

Ανάσταση. 

 

Ο Συγγραφέας

 

"Το λιμάνι είχε γεμίσει βαπόρια, κιβώτια, καλοντυμένο κόσμο φερμένο από την πρωτεύουσα και κάθε λογής αντικείμενα που αράδιαζαν οι βαστάζοι στην προκυμαία. Ο μόλος είχε γεμίσει απ’ άκρη σ’ άκρη με σωρούς δοκάρια που χρησίμευαν για να στηρίξουν στέγες και κεραμίδια, άμμους και τσιμέντα, χρωματιστούς μπιντέδες για το πλύσιμο των απόκρυφων, καθρέφτες με χρυσές κορνίζες τυλιγμένους με φανελένιο ύφασμα για να μη γδαρθούν, τόπια υφάσματα για μεταξωτές κουρτίνες, μικρά σκαμπό ντυμένα με χρυσοκέντητα υφαντά για να ακουμπούν οι κυράδες τα λεπτεπίλεπτα πόδια, ασημένιες τσαγιέρες με καπάκια που κουδούνιζαν μέσα στα κιβώτια, ξύλινες κούτες που έγραφαν ‘πιάτα Βοημίας’ ή ‘σερβίτσιο Κίνας’ με γράμματα καλλιγραφικά ή ξενόφερτα, κι ένα σωρό άλλα συμπράγκαλα που οι ντόπιοι απόγονοι των Μακάρων δεν είχαν ποτέ την τύχη να αγγίξουν, αλλά ούτε και ποτέ τους ονειρευτεί".

Βιογραφικό (?)

Νομίζω ότι γεννήθηκα με ένα μολύβι στο χέρι, κάπου στην Αθήνα. Επί σειρά ετών δίδαξα Σχέδιο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Με την πρώτη ευκαιρία έφυγα γιατί η ψυχή μου ζητούσε άλλα. Από τότε γράφω τις «Μέλισσες και πεταλούδες πάνω στη ρίγανη», τις «Σημαδεμένες», συμμετέχω με διακρίσεις σε συλλογικά έργα και ποιητικές συλλογές, ενώ το 2020 αποσπώ το πρώτο πανελλήνιο βραβείο θεατρικού σεναρίου με το αστυνομικό «Ποιος σημαδεύει την αλεπού». 

Συμπέρασμα: Είναι ωραίο να ζεις μέσα στο θαύμα. Αξία ανεκτίμητη.

Υ.Γ. Άρεσε πολύ στο μεγάλο μου γιο το " Είναι ωραίο να ζεις μέσα στο θαύμα". Λατρεύω. 

Ευχαριστώ

 

Γράφω. Διορθώνω. Συγκεντρώνομαι. Χάνομαι στο κείμενο και τις σημειώσεις. Διαγράφω. Κοκκινίζω παραγράφους που θέλουν διευκρίνιση. Μπλεδίζω παραγράφους που αφορούν στο ίδιο θέμα αλλά είναι σκόρπιες. καταγράφω μια ολόκληρη ζωή. Βαρύ καθήκον. Ξαφνικά και ενώ κρατώ στο ένα χέρι μια από τις  χειρόγραφες σημειώσεις και στο άλλο στυλό, Συνέρχομαι στο παρόν, λες και τόση ώρα έλειπα. Σηκώνω το κεφάλι. 

Είναι όμορφα, μονολογώ. Είναι όμορφα. 

Μπορώ να συγκεντρώνομαι. Γράφω χωρίς κανείς να  με αποσπά. Έχω πλρώσει το τίμημα με τα χρόνια μου. Μεγάλωσα για να μπορέσω να το κερδίσω αυτό. Κάποτε έγραφα και κάποιο παιδί μου δεν έβρισκε κάλτσες, κάποιο πεινούσε και έπρεπε να μαγειρέψω, κάποιο έκλαιγε και έπρεπε να το παρηγορήσω, κάποιο θύμωνε και έπρεπε να κατευνάσω το θυμό του. 

Τώρα μεγάλη πια. Φυσικό γιατί όλα έχουν το τίμημά τους. Αλλά είναι τόσο όμορφα που μπορώ και το απολαμβάνω αυτό. Ήσυχα. Ήρεμα. Εγώ και τα χαρτιά μου, εγώ και το πληκτρολόγιο, εγώ και η σκέψεις μου στο χαρτί. Κάνω αυτό που λατρεύω νιώθωντας την ευλογία του Θεού γύρω μου. 

Σκύβω με ευλάβεια και λέω ευχαριστώ. 

Ευχαριστώ για τα υπέροχα παιδιά μου,  ευχαριστώ για την υγεία που μας χαρίζεις, ευχαριστώ για την αρμονία του κόσμου Σου, για την ηρεμία, για τη στέγη πάνω από το κεφάλι μας, για την προστασία Σου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, για ό, τι μου έχεις χαρίσει και μου χαρίζεις ακόμα,  για όλη την ευλογία της ζωής μου... Είσαι φανερός και Είσαι παντού. 

Σε ευχαριστώ. 

Να φτάσει μέχρι Εσένα το Ευχαριστώ μου. 

Γιοι της εικόνας

Η εικόνα. 

Η γη της εικόνας. 

Οι γιοί της εικόνας.

Κάποτε η γη είχε μονάχα ήχο

ήμασταν παιδιά του ήχου 

Τώρα

Είμαστε οι γιοί της εικόνας που ζούμε στη γη της εικόνας. 

Άντε και μοσχοβόλησε ο τόπος έξω από τις λεμονιές... (και όσφρηση;)

Ζήλεια

Η οικειότητα των σεντονιών

της αγκαλιάς 

της μονής κουβέρτας

των ποδιών ανάμεσα

των χεριών σκεπασμένων με πλάτες 

πού και πού κάποιο αυτοκίνητο περνά κάτω στο δρόμο

στέλνει φως στο ταβάνι

το φως διασχίζει ήσυχα το ταβάνι σα να μη βιάζεται

διασχίζει τα πλαστικά φωσφορίζοντα αστεράκια

διασχίζει το μυαλό μου

τα ράφια του δωμάτιου

τις άπνοιές σου

κοψοχολιάζω

ανάπνευσε, λέω μέσα μου, ανάπνευσε γιατί σου θυμώνω

ανάπνευσε για μένα μόνο

φώναζε το όνομά μου σε κάθε αναπνοή 

έχω το χέρι μου εκεί

σε ζεσταίνω ακίνητη

να θυμάσαι ποια είσαι, γράφω σε χαρτί πάνω από το γραφείο μου

μαζί σου ξεχνάω ποια είμαι

γίνομαι παιδί και γίνομαι πόρνη

αφημένη στην αμήχανη επιδεξιότητα των χεριών σου

παλεύεις 

σε παλεύω 

παλεύουμε

έρχεται και φεύγει εκείνο το άχρηστο συναίσθημα που λέγεται ζήλεια

δε θέλω να ζηλεύω, σου λέω

έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να χάνω το χρόνο μου με αυτό

άχρηστο,

άχρηστο.

Έπειτα φαντασιώνομαι

σε ρουφάει ο κόλπος μου μέσα 

και δεν υπάρχεις για καμιά άλλη. 

Υ.Γ. Αχ, και πού ναρθεί η άνοιξη, Ραγιάδες, Ραγιάδες...

Θα συνηθίσουμε, πού θα πάει;

 Αποπροσανατολισμένοι είμαστε. 

Πανδημία, φτώχια, απεργίες πείνας και δίψας, βιαστές, διαμαρτυρίες, γεμίζουν οι ψυχιατρικές κλινικές ή στήνονται οδοφράγματα. Τα καλοκαίρια φωτιές, τους χειμώνες πλημμύρες. Μνημόνια, χρέη, σχολεία κλειστά, μαγαζιά κλειστά, σπίτια κλειστά, μάτια γουρλωμένα στο φόβο. Ποιον από όλους τους φόβους, θα πεις. Ποιον από όλους. 

Διαβάζουμε τα νέα, ακούμε ειδήσεις, αλλάζουμε μηνύματα απελπισίας, φοράμε μάσκες πειθήνια. 

Σε καταστολή.  

Γι΄αυτό σου λέω πάμε, πάμε να φύγουμε από δω και μη ρωτάς πού πάμε... Πάμε...

Εξαρτήσεις

 Το γράψιμο: ελαφρύ ναρκωτικό. 

                                                      Ι

                                                      Ι

                                                      Ι

                                                     V

Μόνοι-Μαζί

 

Κάτι θέλει να γεννηθεί. Κάτι πιέζει να γεννηθεί σήμερα. Τι νάναι; Καλώστο μου, θα πω μόλις έρθει. Καλώστο μου! Καιρό είχαμε, νάτο μου που ήρθε! Νάτο μου που δε με ξεχνά ποτέ! Το αγαπημένο μου, το δοξασμένο μου, το ολόδικό μου, το πανάκριβό μου!

Ο άνεμος σκοντάφτει στο παράθυρό μου

με το ένα χέρι το ανοίγω

μπαίνει φως από την επικείμενη άνοιξη

μπαίνουν ήχοι πτηνών

και ανεπαίσθητες οσμές οπωροφόρων

η άνοιξη έχει μπουμπούκια ίδια με δέντρο λεμονιάς

αυτή την άνοιξη δεν πρέπει να την προδώσεις

η λιτανεία της ομορφιάς θα περάσει ακέραιη

μπροστά στο δρόμο με τις πικροδάφνες

κι εγώ η βαφτισμένη βασίλισσα του πύργου της ερημιάς

μέσα στα άνθη

κροτώ 

ενώ αναμένω τους προσεχείς ορίζοντες. 

Υ.Γ. Εμείς οι δυο είμαστε παντρεμένοι. Κι εγώ πρέπει απλά να το πάρω απόφαση πως μόνοι-μαζί θα ζήσουμε για πάντα. Ας λατρεύει τουλάχιστον ο ένας τον άλλο. Κι ας δινόμαστε ολόγιομοι. 

Καληνύχτα μάτια μου

 

Να πέφτεις για ύπνο με πρόθεση (τεχνητής) αδιαφορίας και με πρόθεση τιμωρίας: Θα σου δείξω εγώ!

Και να ακούς στον ύπνο σου τον ήχο του μηνύματός του και να μην κάνεις τον κόπο να το κοιτάξεις. Να δει αδιάβαστο το "καληνύχτα μάτια μου" που στέλνει. Θα σου δείξω εγώ! Και κοιμάσαι. Στον πιο βαθύ ύπνο σου ακούς γι'  άλλη μια φορά τον ήχο "γκλιν"! Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σου και γελάς. Είδες; Δεν του απάντησα καληνύχτα στο πρώτο μήνυμα, και έστειλε δεύτερο. Τι σου είναι αυτοί οι άντρες! Κρατάς σθεναρά. Δεν κάνεις τον κόπο να κοιτάξεις το τηλέφωνο. Αδιάβαστο κι αυτό. Τον τιμώρησες! Μια μέρα δική σου αδιαφορία, αδιάβαστο το κινητό. Να που μπορω να αδιαφορώ κι εγώ στα μηνύματά σου, στα καλέσματά σου. Είμαι δυνατή κι εγώ, δεν με κάνεις ό, τι θέλεις, μπορώ να ζήσω και χωρίς το "καληνύχτα μάτια μου".  Κοιμάσαι ήσυχη πια. Ξημερώνει. Γελάς μέχρι τα αυτιά που κατάφερες να του δείξεις ότι άμα θες του ανταποδίδεις τα ίσα. 

Τεντώνεσαι στο κρεβάτι, ανοίγεις τα μάτια. Πρώτη κίνηση, κινητό. να δεις τι σου έστειλε. "Καληνύχτα μάτια μου;" "Καληνύχτα καρδιά μου;" Ή "καληνύχτα μωρό μου;" 

Στα σκοτεινά ψάχνεις τα γυαλιά. Το φως του κινητού τρυπάει το σκοτάδι. Ανοίγεις. Μηνύματα. Γρήγορα, γρήγορα.  Μessenger. Μessenger. 

Κανένα μήνυμα. 

Υ.Γ. Γίνομαι ρόμπα; Σκασίλα μου! Πάει καιρός που δεν κρύβομαι πχια πίσω από το δάχτυλό μου! Πολύ ξεκούραστο το να μην προσποιείσαι και να μη φοράς συμπεριφορές. Στο προτείνω. 

Κούραση

Καμιά φορά με πιάνει μια κούραση...

Σε μια ζωή-πόλεμο έρχεται η ώρα που λέω δεν την παλεύω άλλο τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αρχίζω να γίνομαι σαν το καράβι της φωτογραφίας. Να σβήνω από την εικόνα.  

Τότε σταματώ για να ανασυντάξω δυνάμεις, σταματώ να παλεύω γιατί στέγνωσα, γιατί θέλω να φανερωθούν οι προθέσεις του άλλου. Σε μια ζωή-πόλεμο λες:  κλείνομαι στο καβούκι μου για λίγο. Μου επιτρέπω να βαριέμαι. Μου επιτρέπω να μην κάνω τίποτα. Μου επιτρέπω να οπισθοχωρήσω. 

Κουράζομαι όταν εσύ γίνεσαι αντίπαλος από σύμμαχος. Δεν θέλω να σε χάσω, όχι από αδυναμία αλλά από αγάπη.

Ωστόσο οι νόμοι είναι αυστηροί: αφού δεν θέλεις να πολεμάς μαζί μου, αυτόματα τίθεσαι σε αντιπαλότητα. 

Το θέμα είναι να μη με αφήσεις να αντιπαλέψω μαζί σου. Έχω παλέψει με χειρότερους, μεγαλύτερους, δυνατότερους δράκους από σένα. 

Θα σε νικήσω και το ξέρεις. 

Υ.Γ. Χιόνισε χτες πολύ. Βγήκαν όλοι και φωτογράφιζαν το χιόνι. Χάρηκαν.  Καμιά χαρά δεν πήρα. Το χιόνι φέρνει κρύο, νερά, λερωμένα πατώματα, κόπο, δυσκολίες. Η κυβέρνηση είχε διακόψει τα τρένα, τα λεωφορεία, τις νταλίκες στην Εθνική οδό, η μισή Ελλάδα δεν είχε ρεύμα. Γ@@@@κε το σύμπαν.  Χαρά; 

Κρύο

 

Κρύο

Έκανε ένα κρύο τ'  Άγιου Αντώνη...

Κι έκανε ένα θάνατο του Άη Θανάση...

https://youtu.be/zznlf3ZKQi0

Ο καφές, η διαθήκη κι ο γάμος

 

Ο καφές. Μοσχοβολάει στο φαρδύ διπλό φλυτζάνι. Τον έχω φωτογραφίσει εκατό φορές. Μου λέει τα μελλούμενα από το καϊμάκι του αν και ποτέ δεν πετυχαίνει. Σήμερα βλέπω: δύο άνθρωποι. Ακουμπάει ο ένας με απάγκιο στον ώμο του άλλου. Πίνω γουλιά. Ο Μίκυ Μάους. Το καιμάκι κινείται και σχηματίζει. Μια αρκούδα. Μικρό αρκουδάκι. Γουλιά. Ένα αντρικό πρόσωπο. Κάποιος άνθρωπος με πολλά συννεφάκια πάνω από το κεφάλι. Ο ίδιος άνθρωπος βγάζει ομιλία σε συννεφάκι όπως στα κόμικς. 

Ένα δέντρο. Ένας αητός καθότανε. Χείλη. Δύο που φιλιούνται. 

Σκέφτομαι να γράψω μια διαθήκη γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σε βρει. {κοίτα πόσο αστεία η σύνταξη της πρότασης: ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ (εγώ) μια διαθήκη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ΤΙ ΘΑ ΣΕ ΒΡΕΙ (εσένα)! Είναι αυτό που λέει: ξόρκι κι απήγανος! Ενώ το λες, φτύνεις τον κόρφο σου.}

Μη με παίρνετε στα σοβαρά. Δείχνει έναν εγωισμό το να γράφω εδώ πέρα. Το κάνω μόνο και μόνο για δική μου εκτόνωση. Αυτιστικά που λέει κι ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Λ. 

Γράφω εδώ πέρα. Πέρα.

Πέρα στους πέρα κάμπους έχω βρεθεί. Νιώθω (είμαι) μακριά από όλους. Όσα κι αν κάνω, ο καλός μου εαυτός που με συντροφεύει (μέρα και νύχτα επί τόσο μεγάλη σειρά ετών), που με δυναμώνει όταν γίνομαι κουρέλι, που διευθετεί από το τηλέφωνο τις καλές ή κακές υποχρεώσεις που ξεπηδάνε κάθε τόσο, που κάνει δρομολόγια με το αυτοκίνητο, που γράφει τις βιογραφίες φίλων, που παρηγορεί όποιον αναγκεύεται, ο καλός μου σύντροφος, έχει γίνει ο εαυτός μου. 

Είδα προχτές μια νύφη μπροστά σε έναν καθρέφτη που παντρεύτηκε λέει τον εαυτό της. Ο κόσμος τη λυπήθηκε, είπαν οι δημοσιογράφοι. 

Εγώ από την άλλη, λέω να με ζητήσω σε γάμο. 

Κεφτέδες για βλάκες

 

Το λοιπόν, αγαπημένε!

Επειδή η ώρα είναι 5:38 και εγώ έχω ήδη φτιάξει καφέ.

Και επειδή τα έχω πάρει μαζί σου και επειδή δεν είμαι από αυτούς που τα κρατάω μέσα μου γιατί ποιος ο λόγος να πικραίνομαι εγώ που δεν φταίω, για τα δικά σου κόμπλεξ; 

Γιατί με πίκρανες και θέλω πολύ να σε βρίσω. Και επειδή δεν θέλω ακόμα να σε κλωτσήσω από τη ζωή μου, θα εκτονωθώ εδώ. 

Λοιπόν, φιλαράκο αγαπημένε. 

"Τι κάνεις;"  Με ρώτησες. 

(Πραγματικό ενδιαφέρον ή φιλοσοφική ερώτηση;)

"Διόρθωσα κάνα δυο φωτογραφίες, έγραψα λίγο", σου απάντησα

"Κοίτα, ρε, κάτι έγνοιες που έχει ο άνθρωπος!"  (Διακρίνω ειρωνικό τόνο;) "Διορθώνει φωτογραφίες και γράφει σαχλαμάρες!"

Σου απάντησα ήρεμα ότι "αυτές οι "σαχλαμάρες" που γράφω, είναι η δουλειά μου τώρα".  Δεν το συνέχισα.  Αλλά θα το συνεχίσω εδώ και μάλιστα με ήπιο τρόπο, αν και μπορώ να γίνω πολύ δεικτική. 

Όταν εγώ λοιπόν, αγαπημένε, πήρα τρία παιδιά και έφυγα από έναν τρελό που μας απειλούσε ότι θα μας σκοτώσει και θα αυτοκτονήσει και τα πρωινά πήγαινα από τις εφτάμιση και δούλευα στο σχολείο και τέλειωνα μιάμιση και πήγαινα κατευθείαν σε μια ταβέρνα που έκανα τη μαγείρισσα και ψώνιζα και κουβάλαγα και μετά μαγείρευα 4 κιλά μοσχάρι και 4 κιλά χοιρινό και ζύμωνα 85 κεφτέδες την ημέρα και καθάριζα με τα κιλά τα κρεμμύδια, και φούρνιζα 4 κιλά κοτόπουλο και 50 σουτζουκάκια, εσύ έψαχνες το πουλί σου μέσα στις μπιτζάμες! Και τέλειωνα κάθε μέρα αργά το απόγεμα και την άλλη μέρα εφτάμιση στο σχολείο. Και τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο πήγαινα στην ταβέρνα από τις δέκα το πρωί και πάλι ψώνιζα και πάλι έφτιαχνα τους καταραμένους κεφτέδες (που από τότε δεν έχω ξαναφτιάξει ποτέ) και μαγείρευα μέσα στην κουζίνα της ταβέρνας και έφτανε η ώρα μία το βράδυ και μιάμιση μέχρι να σχολάσω και ήταν τόση η κούρασή μου που σήκωνα το ένα πόδι σαν τον πελαργό για να το ξεκουράσω κι έπειτα σήκωνα το άλλο. Κι έρχεσαι εσύ να υπονοήσεις ότι δεν κάνω τίποτα μέσα στη μέρα μου και να μου πεις ότι γράφω "σαχλαμάρες". Που εσύ ζεις μονάχα τον εαυτό σου κι αυτός σου πέφτει βαρύς! Ε, άι σιχτίρ, ρε βλάκα! Ό, τι θέλω θα γράφω και ό, τι θέλω θα κάνω!

Ένα να ξέρεις: Η δουλειά εμένα με φοβήθηκε, εγώ δεν τη φοβήθηκα!

Ε, και αμάν! Επειδή το έχω ξανακούσει αυτό και πάντα μου δίνει στα νεύρα! Μια φίλη μου είχε πει κάποτε (και μάλιστα όχι μία φορά, αλλά πολλές, και εγώ την άκουγα ευγενικά και καρτερικά και δεν μιλούσα).

Έλεγε λοιπόν η φιλενάδα: Εμ βέβαια! Εσύ πηγαίνεις στο σχολείο και δουλεύεις 4 ώρες την ημέρα! Τι να πουμε κι εμείς που δουλεύουμε όλη μέρα, ακόμα και τα Σάββατα! 

Το άκουσα, μία, το άκουσα δύο, το άκουσα τρεις. Ε, και άι σιχτίρι κι εσύ! Μια μέρα  έσκασα. 

" Για να δουλεύω 4 ώρες την ημέρα, φιλενάδα,  έφαγα τον κώλο μου στο θρανία και το μυαλό μου στα βιβλία και στις εξετάσεις. Ας έκανες το ίδιο κι εσύ, για να δουλεύεις λιγότερο". 

Ε, και άι σιχτίρι όλοι σας!

Και τωρα εσύ, αγαπημένε. Η ώρα σου. 

 Και γιατί με τσαντίζει τόσο να το ακούω αυτό; Γιατί η μάνα μου μου είχε βάλει ταμπέλα όταν ήμουνα μικρή: τεμπέλα με ανέβαζε, τεμπέλα με κατέβαζε. Κι όταν το άκουγα δεν την χώνευα. Γιατί ήξερα ότι δεν ήμουν τεμπέλα απλά δεν μου άρεσε να κάνω αυτά που νόμιζε ότι όφειλα: να στρώνω τα κρεβάτια και να σκουπίζω το σπίτι. Μιλάμε για ηλικία εννιά χρονών, και δέκα και δώδεκα και δεκατρία. Κι ύστερα η μάνα μου κρεμάστηκε πάνω μου. Όπως και πολλοί άλλοι. Όπως θα κρεμιόσουν κι εσύ, καλέ μου, αν έδειχνες τη διάθεση να με γνωρίσεις λίγο καλύτερα. Το θέμα είναι πως έχω κουραστεί με τη βλακεία του κόσμου. Κι αν δε νοιαστείς να με ρωτήσεις απαξιώ να σου μιλήσω για όσα δεν ξέρεις. 

Αυτό.