Η Έκθεση

 

Και τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευχαριστημένος; Ένα φαγητό, έναν ύπνο και μιαν αγάπη. Έχει αυτά, τα έχει όλα. Γιατί, ωραία είναι η ελευθερία, δε λέω. Ωστόσο έρχεται μια λύπη και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς μπας και λιγοστέψει. Κι έρχεται μια χαρά και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς για να πολλαπλασιαστεί. 

Εδώ είναι το θέμα. Να έχεις κάπου να παινευτείς. Να πεις: Κοίτα! Εδώ, τα κατάφερα! Οι φίλοι σ' αγαπάνε αλλά μπορεί να τους φανεί και κομπασμός. Τα παιδιά; Σκασίλα τους. Λίγο αδιάφορα θα το αντιμετωπίσουν. Τα αδέλφια; Μπορεί και να ζηλέψουν. Μένει η αγάπη σου να το πεις, να παινευτείς, να κομπάσεις, να χαρείς. Αλλά αν δεν έχεις αγάπη; 

Ο δάσκαλος διάλεξε μια δική μου φωτογραφία για την είσοδο της έκθεσης. Μάλιστα είπε ότι η φωτογραφία αυτή θα αναβαθμίσει την έκθεση. Όλες λοιπόν οι φωτό είναι 0,30Χ0,40 η δική μου είναι 0,70Χ100. Όλες πωλούνται 20 ευρώ η δική μου πωλείται 100 ευρώ. Δεσπόζει στην είσοδο της έκθεσης τεράστια και επιβλητική. Σε ποιον να πω τη χαρά μου; Σε ποιον να πω την περηφάνια μου; Την τιμή που μου έκαναν να είναι η φωτό μου η φωτογραφία αναφοράς στην έκθεση και στην πρόσκληση;  

Ωραία η ελευθερία, δε λέω. Κάνεις ό,τι θέλεις, πας όπου θέλεις, κοιμάσαι και ξυπνάς όποτε θέλεις, φωτογραφίζεις ό,τι θέλεις. 

Τότε γιατί κλαίω;   

Υ.Γ. 'Εκθεση σημαίνει θέση εκτός. Έξω θέτω (ακόμα και το συναίσθημά μου). Ντρέπομαι να εκτίθεμαι. Αλλά δεν θα διακινδυνέψω να σκάσω. 

Κάρμα

 Έχω ένα φίλο που μιλά συνέχεια για το Κάρμα*. Κάθε φορά με βρίσκει σιωπηλή. 

"Αν θέλει το κάρμα μας θα συναντηθούμε", συνηθίζει να λέει.

"Εκείνος μου έφαγε πολλά λεφτά, αλλά εγώ γιατί να στενοχωρηθώ; Το κάρμα μου, το είχε αποφασίσει". 

Φυσικά με αυτή τη λογική ξαλαφρώνει από ευθύνες και επίσης γλυτώνει το θυμό, την εκδίκηση και ό,τι θα προέκυπτε από όλα τα κακά που συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή. Διότι εγώ -όταν κάποια καταραμένη γυναίκα μού έφαγε πολλά λεφτά για μια δουλειά συμφωνημένη- ήθελα να την βάλω κάτω και να την πατάω. Έχω ακόμα την εικόνα να στέκομαι στη μέση του δρόμου με ανοιχτά χέρια, τη στιγμή που εκείνη  με το αυτοκίνητό της ήθελε να διασχίσει το δρόμο. Θυμάμαι ότι κάποιοι με τραβούσαν να βγω από τη μέση του δρόμου, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ανένδοτη και τρελαμένη από οργή. Την ανάγκασα να φύγει με όπισθεν αλλιώς θα περνούσε πάνω από το πτώμα μου. Καθόλου βουδίστρια. 

Ωστόσο. Οι συμπτώσεις. ΑΥΤΟ είναι για μένα είναι ένα ανεξήγητο μυστήριο. Το ότι βρίσκεσαι το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ (για σκέψου!)  και συναντιέσαι με κάποιον που βρέθηκε κι αυτός εκεί το ΙΔΙΟ ακριβώς δευτερόλεπτο και (σκέψου:) αυτή η συνάντηση μπορεί να καθορίσει ολόκληρη ζωή.

Αν αυτό είναι κάρμα, το παραδέχομαι. Η κάθε γνωριμία μας με τους ανθρώπους είναι αποτέλεσμα πολλών συμπτώσεων.  Αν βρισκόσουν στο ίδιο σημείο ένα δευτερόλεπτο πριν ή ένα δευτερόπλεπτο μετά, η συνάντηση δεν θα είχε γίνει ποτέ. 

Καθημερινά ζούμε μικρά θαύματα που τους αξίζει μεγάλη σημασία. 

Όσο για το αν ο φίλος τον οποίο ανέφερα στην αρχή περιμένει να θελήσει το κάρμα να συναντηθούμε, θα περιμένει αιώνια. Διότι ενώ αυτός περιμένει το κάρμα να αποφασίσει, εμένα η όρεξη  να τον συναντήσω, μου πέρασε. Οπότε; 

 

*

"Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική  και σημαίνει γενικά "δράση". Ετυμολογικά η λέξη "Καρ" σημαίνει δράση ενώ η λέξη "μα" σημαίνει το αποτέλεσμα.

Σημαίνει ακόμα και τον Νόμο του Κάρμα, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος δρέπει, αναπόφευκτα, τους καρπούς των πράξεων και σκέψεών του. Αν οι πράξεις/σκέψεις του είναι καλές, καλοί θα είναι κι οι καρποί τους. Αν όμως είναι κακές, κακοί θα είναι κι' οι καρποί τους.

Υπάρχουν τριών ειδών Κάρμα: 1) Αυτό που δημιουργείται σε τούτη τη ζωή και θα καρποφορήσει στο μέλλον. 2) Αυτό που μαζεύτηκε από προηγούμενες ζωές και που έχει αρχίσει να καρποφορεί σε τούτη τη ζωή,όπου και πρέπει να εξαντληθεί και 3) Αυτό που δημιουργήθηκε σε προηγούμενες ζωές και που περιμένει να καρποφορήσει σε μια μελλοντική ζωή." (Βικιπαίδεια)

Αφραγκίες μηδέν

           

                                                                                        

 ...γιατί άφραγκη πάλι, γιατί όλο κάτι φτιάχνω, γιατί Άρης στον Ταύρο, τι να κάνω η γυναίκα. Με δεδομένο ότι  στο τέλος του μήνα έχω ταξίδι για χώρα μακρινή με αγελάδες, χορτάρια, κρύο και ποταμάκια, κανονικά θα έπερεπε να ανησυχώ για την οικονομική μου κατάσταση. Το να βρεθείς στο αεροδρόμιο με μηδέν ευρώ, λογικά εμπεριέχει μιαν ανησυχία. Ωστόσο, οι συνθήκες σχετικής απομόνωσης από τον ανθρωπινο συρφετό, αυτό δηλαδή το καλογεριλίκι έχουν τονώσει τη διαίσθησή μου.  Άφραγκη μεν, ωστόσο κανένας φόβος. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι με κάποιον τρόπο θα έρθουν λεφτά. Δεν ήξερα πώς και δεν υπήρχε κάτι να περιμένω στον ορίζοντα. 

Και ιδού! Ο γιοκας μου είχε μια εκκρεμότητα με το "Πρόγραμμα Εξοικονομώ", μια απόδειξη των 100 ευρώ η οποία έπρεπε να πάει στο μηχανικό και την οποία έπρεπε να στείλω με το όνομά μου. Ωστόσο ο μηχανικός την είχε ήδη πληρωθεί οπότε το κατοστάρικο θα επέστρεφε πίσω. Ο γιόκας μου, μου είπε σου το χαρίζω αυτό, μάνα, κράτησέ το. Να λοιπόν 100 ευρώ της διαίσθησης. 

Χτες πρωί, ο Σταμ τηλεφωνεί κατεπειγόντως. Πνίγομαι, μου λέει. Έρχεται για Χριστούγεννα στη βίλα η ιδιοκτήτρια και η βίλα θέλει καθάρισμα. Μπορείς να έρθεις; Φυσικά και δέχτηκα. Αν και πονάει η πλάτη μου από τη δουλειά, 50 ακόμα ευρώ στα ευρώ της διαίσθησης! 

150 ευρώ από εκεί που δεν τα περιμένεις; Μάλλον από εκεί που διαισθητικά και υπομονετικά και με εμπιστοσύνη τα περιμένεις! 

(Μικρές χαρές από το παραμυθόσπιτο, που λέει και η Αγγελικούλα). 

Είμαι Θεά ρε!!!! (Καλά λέει ο Μάνος Μ. Σ'αγαπάω Μάνο!)

Έκθεση φωτογραφίας

 https://rpn.gr/rafina-ekthesi-fotografias-apo-toys-fotografoys-mathites-toy/

Ραφήνα: Έκθεση φωτογραφίας από τους φωτογράφους- μαθητές του Βασίλη Βρεττού για καλό σκοπό, στο Πνευματικό Κέντρο

Πενήντα εκπληκτικές φωτογραφίες από τα ”Φωτογραφικά Ταξίδια Ραφήνας”, θα εκτεθούν στο Πνευματικό Κέντρο Ραφήνας (Αραφηνίδων Αλών & Έλλης Αλεξίου 1 στη Ραφήνα- δίπλα στο Δημαρχείο). Η ομάδα των φωτογράφων – μαθητών του διάσημου φωτογράφου Βασίλη Βρεττού, που έχει δημιουργηθεί εδώ και πολλά χρόνια, τελεί υπό την αιγίδα του ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου και τα μαθήματα γίνονται κάθε Δευτέρα στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραφήνας. Τα έργα θα πωλούνται προς 20 ευρώ το ένα και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Ραφήνας-Πικερμίου που ενισχύει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η έκθεση θα κάνει εγκαίνια την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου στις 19.30 και σας περιμένουμε όλους εκεί. Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου θα κοσμεί την είσοδο της έκθεσης και ανήκει στη φωτογράφο Ευτυχία Κοσμαδοπούλου.  

Κατερίνα Τράση 

Όνειρο κύριε Σίγκμουντ

 

Μετά τον πρωινό σεισμό που με ξύπνησε, βλέπω στον ύπνο μου τη γιαγιά μου.

"Μάνα, τι θα φάμε σήμερα;  Το μόνο που έχουμε είναι τρία κρεμμύδια. Τα έβαλα στο φούρνο, αλλά δε φτάνουν." Γυρίζει από τον πάγκο της κουζίνας που κάτι έφτιαχνε. "Κάτι θα βρούμε", μου λέει. 

Θέλω να κατέβω στον κάτω όροφο να σβήσω το φούρνο μέχρι να σκεφτούμε τι θα φάμε. Θέλω να κατέβω αλλά είναι δύσκολο. "Μάνα," ξαναλέω."Εσύ από πού ανέβηκες; Θα μου καούν τα κρεμμύδια" Η γιαγιά που τη φωνάζω μάνα δεν απαντάει. Δεν μπορώ να βρω εύκολο δρόμο και δεν θα προλάβω. Φοβάμαι ότι ο φούρνος θα καεί. Εμφανίζεται η Μιμία. "Μιμία, από πού ανέβηκες; Θέλω να κατέβω αλλά δε βρίσκω σύντομο  δρόμο κι έχω φαγητό στο φούρνο. Θα πάρει ο φούρνος φωτιά".  Η Μιμία με οδηγεί σε μια τσιμεντένια σκάλα που κατεβαίνει τους ορόφους. Είναι φαρδιά αλλά δεν έχει προφύλαξη και επίσης η είσοδος σε αυτήν είναι κλειστή. Την  κλείνει  ένα ψηλό τσιμεντένιο τοιχάκι που δε φτάνω να το πηδήξω και επίσης το βρίσκω πολύ επικίνδυνο. "Μα πώς ήρθες; " ρωτάω τη Μιμία. "Αυτό είναι ψηλό". Η Μιμία κατεβαίνει και ξανανανεβαίνει για να μου δείξει. Μοιάζει να έρχεται από κάτω ένα τσουνάμι νερού και η Μιμία περπατάει πάνω στο νερό. "Έτσι ήρθα", μου λέει. 

Προσπαθώ να κουνήσω τον τσιμεντένιο τοίχο και διαπιστώνω ότι δεν είναι τσιμεντένιος αλλά χάρτινος. Δίπλα μου έχω την Εύη μικρή και αδύνατη σαν τη Βάλια. Την παίρνω αγκαλιά στο αριστερό χέρι και κατεβαίνω δυο τρία σκαλιά. "Ελα να κατέβουμε" της λέω. "Θα σε ακουμπήσω κάτω αλλά θα πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο, μην πέσουμε". Κατεβαίνουμε. Βρισκόμαστε στον όροφο που νομίζω πως είναι ο δικός μας. Την κρατώ από το μικρό της χέρι. Έχω στην έγνοια μου το φούρνο που πρέπει να σβήσω. Καμμία από τις πόρτες δεν είναι δικιά μας. Κατεβαίνουμε άλλον έναν όροφο. Το ίδιο. Καμιά από τις πόρτες δεν είναι του δικού μας σπιτιού. Ξυπνάω. 

Άμα είσαι ό, τι νάναι

Ξυπνώ το πρωί. Σκάω μύτη στην κουρτίνα και κοιτάζω έξω. Ακόμα σκοτεινά. Συμβαίνει. Κοιτάζω ρολόι. Επτά και δέκα. Μια χαρά. Ντύνομαι. Σπίτι αρκετά κρύο. Φορώ όλο τον εξοπλισμό. Κάλτσες, μπλούζες, γκέτες στους αστραγάλους, παντούφλ γούνινη, ρόμπα φλις πάνω από τα ρούχα. Ζεσταίνεται το κόκαλό μου. Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ αλλά τα μάτια μου τσούζουν ακόμα, κάτι που παθαίνω όταν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά. Κάτι μέσα μου κοντράρει  με το ρολόι. Κάτι δεν μου πάει καλά. Ξανακοιτάζω. Ο ένας δείκτης είναι μεν στο επτά και ο άλλος στο δύο αλλά μικρός και μεγάλος δείκτης κάτι κάνουν. Ο εγκέφαλός μου μπερδεύεται. Ο μικρός στο δύο και ο μεγάλος στο επτά; Τι λέει αυτούνο; Τρεις παρά είκοσι πέντε; Έχει σταματήσει το άτιμο. Πρόσφατα του άλλαξα μπαταρία. Αρχίζω να ψιλοβρίζω το σούπερ μάρκετ που μου πούλησε ληγμένες μπαταρίες. Ο εαυτός μου συμπεραίνει ότι το ρολόι σταμάτησε, ωστόσο ας ρίξω μια ματιά και στο κινητό. Η επιβεβαίωση έρχεται ως χαστούκι. Τρείς παρά είκοσι πέντε. Γαμώτο. Γδύνομαι. Πετάω τον εξοπλισμό (ρόμπα φλις, γούνινες παντούφλ, γκέτες και ξαναπέφτω για ύπνο. Κανονικά.  

Αφόρητα

 

Άραγε, περπατώντας στο χρόνο, για πόσες και για ποιες πράξεις θα μετανιώσουμε; Θα μετανιώσω που σου έφυγα; Θα μετανιώσω που μέσα μου υποφέρω αλλά όταν με ρωτάς αν σου λείπω απαντώ με σιωπή, δαγκώνοντας τη γλώσσα, καταπίνοντας το μαρτύριο τριών λέξεων: Μου λείπεις. Αφόρητα. 

 Ετυμολογία [επεξεργασία]

μετάνοια < μετανο(έω) + -ια. Μορφολογικά, μετά- + -νοια

 Ουσιαστικό[επεξεργασία]

• μετάνοια θηλυκό

1. το συναίσθημα της ψυχικής συντριβής που αισθάνεται κάποιος όταν καταλάβει ότι έκανε κάποιο σφάλμα
2. αλλαγή γνώμης για κάποιο σφάλμα
• αλλαγή γνώμης ή απόφασης, μετανιωμός

Μετάνιωσα για το "φόνο". Περί φόνου πρόκειται. Ωστόσο αναγκάστηκα. Με ελαφρυντκό το "εν βρασμώ". Ζητώ αθώωση με ελαφρυντικά. Ερινύες, γεννημένες από το αίμα του Ουρανού και κόρες της Νύχτας, λευτερώστε με. 

Αληκτώ, εσύ ήρθες πρώτη να με επισκεφτείς και με πότισες με την οργή σου σαν κλειδώθηκε η απάτη. Να τον σκοτώσω ήθελα με μανία που ξεχείλιζε ανεξέλεγκτα από τα βάθη μου, τα ίδια βάθη όπου φόρους τιμής απέτυε για να με κάνει να τον λατρεύω.  Ύστερα καθρεφτίστηκα στον καθρέφτη σου  Μέγαιρα. Μίσος με πότισες για κείνον και φθόνο για την άλλη. Για μιαν άλλη που αθώα κοιμόταν τις νύχτες και που δεν έμαθε ποτέ για το σκοτεινό μου μίσος. Αλλά κι εσύ Τισιφόνη δεν είσαι αθώα γιατί μου ψιθύρισες να εκδικηθώ. Έτσι φόνευσα. Με θολωμένο μάτι από ζήλεια το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να εξαφανίσω αυτό που τόσο πόνο μου προκάλεσε. να μην υπάρχει αύριο στο δρόμο μου που ήθελα να είναι καθαρός κι εγώ ήσυχη. 

Μα δεν. 

Δεν. 

Τώρα, με το πέρασμα του χρόνου, μεταμελούμαι. Ωστόσο κρατούμενος ακόμα κείτομαι στις -αιώνιες φοβάμαι- σκοτεινές φυλακές σας. Κόρες της Νύχτας και του Ουρανού γονατίζω και σέρνομαι στα ζοφερά πόδια σας, μετανιωμένη. Ό,τι έγινε, έγινε. Ο χρόνος είναι ένα κουτσό ζώο που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Ανοίξτε μου τώρα τα σίδερα της φυλακής. Ορκίζομαι να μην το ξανακάνω. 

Έφη

 

Θυμάμαι την Έφη την κόρη του περιπτερά στη γειτονιά μου. Ένα κορίτσι μανεκέν αλλά και

σκεπτόμενο. Διάβαζε, ήξερε να μιλήσει και αγαπούσε τη μόδα. Όλα τα ρούχα της ήταν μοντέλα παρμένα και ραμμένα από μεγάλους μόδιστρους. Νομίζω έραβε και μόνη της. Πάντως, κυκλοφορούσε πάντα υπέροχα ντυμένη, μοδάτη, βαμένη διακριτικά, χτενισμένη κάθε φορά με διαφορετικό χτένισμα. Εμείς οι μικρότερες τη ζηλεύαμε για τον αέρα της. Η κοπέλα διάβαινε τη γειτονιά και σταματούσανε όλοι να μιλάνε.

Κάποια στιγμή τη χάσαμε. Στη γειτονιά κυκλοφόρησαν φήμες πως η Έφη τρελάθηκε και την έκλεισαν στο τρελοκομείο. 

Πέρασαν χρόνια για να εμφανιστεί η Έφη και πάλι στη γειτονιά. Τούτη τη φορά όμως κανένας δεν γύριζε να κοιτάξει την παχιά  ψηλή γυναίκα στην οποία είχε μεταμορφωθεί η όμορφη της γειτονιάς μας. Τώρα οι φούστες που φορούσε ήταν φαρδιές, τη χόντραιναν περισσότερο και τα μαλλιά της τα είχε πάντα δεμένα πίσω. Το κορίτσι που θαυμάζαμε είχε γίνει μια απλησίαστη γυναίκα που περπατούσε μονοκόματα, δεν κοιτούσε γύρω της και που εμείς οι μικρές την κοιτούσαμε με φόβο, μήπως της μιλήσουμε ("της τρελής") και μας πάρει στο κυνήγι.

Ωστόσο με την επανεμφάνισή της τα κουτσομπολιά φούντωσαν. Ακούγαμε τους μεγάλους που έλεγαν πως η  αιτία της τρέλας της Έφης ήταν ο χαμός του έρωτά της. Η κοπέλα ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό και σχεδίαζαν να παντρευτούνε. Ο νεαρός δούλευε ως ασφάλεια κάποιου υψηλά ισταμένου προσώπου και για κακή τύχη σε  κάποια τρομοκρατική επίθεση, πυροβόλησαν και σκότωσαν  εκτός από το υψηλό πρόσωπο και τον αγαπημένο της Έφης. Για την Έφη το τέλος γράφτηκε εκεί.  

Κάποια στιγμή η Έφη έπαψε να κυκλοφορεί με τις φαρδιές άχαρα ριγμένες πάνω της φούστες. Κλείστηκε σπίτι και δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Μονάχα ο αδελφός της πήγαινε στον καινούργιο περιπτερά της γειτονιάς και αγόραζε περιοδικά διακόσμησης επειδή, όπως έλεγε, ήταν τα μόνα που την ηρεμούσαν. 

Θυμήθηκα απόψε την Έφη επειδή οι εικόνες διακόσμησης (στον υπολογιστή πια) είναι τα μόνα που ηρεμούν κι εμένα. 

Τσατάλια

Η Σελήνη φταίει. Σίγουρα αυτή είναι ο αίτιος. Αυτές οι ανόητες εκλείψεις της μου σπάνε τα νεύρα. 'Ολα μου σπάνε τα νεύρα. Οι από κάτω, ο από πάνω, οι από δίπλα, οι κοντινοί, οι μακρινοί, οι χαμένοι, οι παρόντες, ακόμα και τα αντικείμενα. Το mouse που κολλάει. Τα μακαρόνια Μέλισσα. Τα ρηχά πιάτα. Τα σκουπιδάκια στο πάτωμα. Οι σκύλοι. Η σκόνη. Όταν ψάχνω κάτι και δεν το βρίσκω γιατί με τη μετακόμιση δεν θυμάμαι πού το έχω χώσει. Τα ανθρωπάκια που μου στέλνουν καλημέρα το πρωί κι εγώ απαντάω καλημέρα το απόγευμα. Το ότι δεν ξέρω τι θέλω. Το ότι είμαι πολύ καιρό μόνη. Το ότι πατάω shift στον υπολογιστή και δεν βγάζει κεφαλαίο γράμμα και αναγκάζομαι να επιστρέφω στης αρχή της πρότασης. Νεύρα τσατάλια. Χάλια.

Ερώτηση

Θεέ μου, ποια προσευχή δεν έκανα σωστά και δεν μου έδωσες μια αγάπη να με συντροφεύει; 

Δικό μου

 

Δικό μου, δικό σου, δικό του

Έι! Όλοι εσείς εκεί έξω που αραδιάζετε θεωρίες του στυλ "είσαι πολύ κτητικός" ή "αυτό που κάνεις είναι εγωιστικό" ή "κανένας δεν ορίζει κανένα". Εσείς οι μεγαλόφρονες, οι κιμπάρηδες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι δοτικοί που κατσαδιάζετε εμάς τους κτητικούς, τους ζηλιάρηδες, τους πτωχούς τω πνεύματι, έχετε ποτέ μπει στη θέση τού "μοιράζομαι το αντικείμενο του έρωτά μου;" 

Και ναι, η αγάπη δεν είναι κτητική. Μοιραζόμαστε τα παιδιά μας με άλλους, τους γονείς μας με άλλους. Τον εραστή μας όμως, εσείς οι μεγαλοσχήμονες; 

Ναι, είμαι κτητική με τον εραστή μου. Δεν θέλω να αγγίζει κανένα άλλο δέρμα έξω από το δικό μου. Θέλω τα δάχτυλά του δικά μου, την αναπνοή του δικιά μου, τη γλώσσα του δικιά μου. Και του δίνω το δικαίωμα στην κτητικότητα του δικού μου κορμιού. Γιατί έτσι είναι αυτά. Συγχέετε τον έρωτα με την αγάπη επειδή σας συμφέρει. 

Κι όταν αρχίζετε να αγαπάτε το σύντροφό σας αδελφικά ή γονεϊκά, κλείνετε τα μάτια. Κοροϊδεύετε.  Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο έρωτάς σας για το άτομο, έχει πάει περίπατο. Ο έρωτας είναι αλισβερίσι μεταξύ μόνο δύο ανθρώπων. Ό, τι δίνεις πρέπει να παίρνεις. Όταν αρχίζει η επιθυμία παρείσφρυσης τρίτων αφήστε τις θεωρίες για τα σκουπίδια σας. 

Εγώ το "Αχ" του εραστή μου στην κορύφωση, θέλω να το ακούνε ΜΟΝΑΧΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ αυτιά. 

Άντε, καλημέρα από το πιο κτητικό άτομο του κόσμου.

Υ.Γ.1 Θα αναπτύξω τη θεωρία πιο εμπεριστατωμένα αλλά τούτη τη στιγμή έχω άλλα να κάνω. 

Άλλαξε σήμερα και η ώρα σε χειμερινή και ακούω από χτες την ηλίθια κουβέντα: "θα κερδίσουμε μία ώρα ύπνου". Βρε χαϊβάν, το μέτρο εφαρμόζεται πάντα ημέρα Κυριακή. Γιατί μία ώρα; Μπορείς να κερδίσεις και τρεις ώρες ύπνο άμα θέλεις! Χαϊβάν! 

Υ.Γ.2 Κουράστηκα να ακούω κλισέ βλακείες.

Συντροφιά

 

Το βράδυ βγαίνω. Φυσικά κυκλοφορώ και τη μέρα αλλά εκείνη είναι συνεχώς απασχολημένη και δε με παίρνει είδηση. Εξάλλου έχω κι εγώ τις δικές μου δουλειές, δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί της. Τα βράδια ωστόσο που ησυχάζουμε και οι δύο, έχω μια αγαπημένη γωνιά. Πίσω από κάτι ροζ παράξενα βάζα στήνω το παρατηρητήριό μου. Εκείνη έρχεται ίσαμε την κρεβατοκάμαρα. Ανάβει πρώτα το πορτατίφ στο κομοδίνο. Έπειτα γυρίζει στο υποτιθέμενο σαλόνι και κλείνει το διακόπτη στο φωτιστικό. Την κοιτάζω που επιστρέφει. Καμιά φορά μιλάει μόνη της. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και ούτε με νοιαζει για να πω την αλήθεια. Γδύνεται. Ξαπλώνει. Ανάβει τη μικρή τηλεόραση. Εγώ στη γωνιά μου μήνες τώρα παρακολουθώ. Ωστόσο χτες βράδυ μου φάνηκε ότι με είδε. Κάποιες στιγμές κάρφωνε επίμονα το βλέμμα της προς την ωραία γωνία μου. Κάτι είπε. Σε μένα; Δεν κατάλαβα. Κάτι σαν: ααα, εκεί μου κρύβεσαι, άτιμο και με κοιτάζεις. Δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Φοβάμαι ότι αν δώσω στόχο θα ψάξει την κρυψώνα μου και θα με πετάξει έξω όπως έκανε με τους προηγούμενους που τους κυνηγούσε με ένα ποτήρι και μόλις τους έπιανε τους πετούσε στο διπλανό χωράφι, στο κρύο και στη φτώχια. Από τέτοια κατατρεγμένη οικογένεια κατάγομαι. Έχω μείνει μόνος εδώ και όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος. Γιαυτό βρήκα τη γωνίτσα εδώ. Τι χρειάζεται ένα πλάσμα του Θεού για να ζήσει; Φαγητό, νερό, καλές συνθήκες διαβίωσης  και παρέα. Εδώ τα έχω όλα. Φαγητό; Οι αράχνες γεννιούνται κατά δεκάδες. Ειδικότητά μου. Νερό; Ο νεροχύτης, ο νιπτήρας, μια χαρά. Σάμπως τι ποσότητα νερού χρειαζεται το σώμα μου; Δυο σταγόνες μου φτάνουν. Κάποτε ζούσα μαζί της διακριτικά και μυστικά. Εκείνη δεν με είχε πάρει χαμπάρι ίσαμε μια νύχτα που κατέβηκα στο νιπτήρα για νεράκι. Άφησα αποτυπώματα από τα πόδια μου επάνω στον τοίχο.  Μα κι αυτή η ευλογημένη, μαύρο βρήκε να βάψει τον τοίχο του μπάνιου; Έμειναν τα ίχνη από τα ποδαράκια μου εκεί. ε, με ανακάλυψε. Τέλος πάντων. Καλά περνάω, αν θες να ξέρεις. Νιώθω προστατευμένος εδώ. Το χειρότερό μου είναι το κρύο εκεί έξω. 

Υ.Γ. Σίγουρα με πήρε είδηση χτες. Μόλις την άκουσα ότι θέλει να μου βγάλει όνομα. Και τι νομίζει; Ότι είμαι το οικόσιτό της; Ίου!!!

Ρίζα

 

Μια μικρούλα κατακάθαρη ήρθε στη ζωή μου. Να είναι γερή και τυχερή. Να έχει ταλέντα και να τα αξιοποιεί. Να είναι δημιουργική και έξυπνη και τίμια και όμορφη. Να έχει όλα τα καλά από τις μοίρες και να είναι ευλογημένη από το Θεό. Οι γονείς της να την κάνουν να νιώθει ασφάλεια, να διώχνουν τους φόβους της και να τη βοηθήσουν να απλώσει σωστά τα κλαριά της. Να λουλουδίσει και να ανθίσει.

Γεννιέσαι κορυφή του δέντρου, μια κορφούλα δροσερή και φρέσκια. Γεμίζεις φύλλα, σιγά σιγά απλώνεις κλαριά. Κάτω από σένα κλαριά παλιότερα. Ο κορμός που σε στηρίζει. Κι έπειτα οι ρίζες που σε κρατάνε όρθια στο χώμα. 

Σαν έφυγε η μάνα μου είχα ρίζες ακόμα. Σαν πέθανε και η θεια μου, οι ρίζες μου,  ένιωσα πως κόπηκαν. Αναγκαστικά  τότε έγινα ρίζα εγώ. Επάνω μου στηρίζεται το δέντρο και η κορφούλα μου είσαι εσύ, καθαρή μου Δάφνη. 

Ça va venir découragez-vous pas

Επίτρεψέ μου.

Επίτρεψέ μου να ομολογήσω ότι σ'αγάπησα.

Σε τούτη τη μνησίκακη εποχή

στον καθημερινό κόσμο όπου όλα σαπίζουν

όπου οι κακοποιητές αναδύονται ωσάν δηλητηριώδη μανιτάρια 

εγώ σ' αγάπησα.

Ναι, τα παράθυρα το πρωί. Ναι. Διάπλατα. Ναι η μυρωδιά της φύσης. Το χώμα που ολόκληρο το βράδυ ανασαίνει κι εξαγνίζεται. Ο αέρας που καθαρίζει κι έρχεται στα ρουθούνια διυλισμένος από τους κρατήρες του φεγγαριού. Το φεγγάρι σίτα του άνεμου. 

Ένα κοκόρι φωνάζει καλημέρα. Πουλιά. Καρακάξες. Σπουργίτια. Σκυλίσιες φωνές  και βόμβοι αεροπλάνων. Έρχεται και φεύγει ο κόσμος. Μετακινείται ο κόσμος. Αλλάζει τόπους. Αλλάζει δρόμους. Αλλάζει ο κόσμος. 

Κλάψε, μου είπε προχτές ο Αλέκος. Να κλαις. Με το κλάμα βγαίνουν πολλά. Καθαρίζει ο άνθρωπος. 

Μα, είμαι καλά, γιατί να κλαίω; Είπα προσπαθώντας να καταλάβω τι θέλει να πει πίσω από τα λόγια του. Ξέρω πως εκείνος κλαίει. Και ξέρω γιατί κλαίει επίσης. Όταν πλησιάζει ο καιρός, αναμετράμε τη ζωή που ζήσαμε και τη ζωή που ΔΕΝ ζήσαμε. Κλαίμε και για τις δυο. 

Πολύς ο καιρός που δεν έχω γράψει. Βρίσκω για τους άλλους τη δικαιολογία της δουλειάς. Για μένα δεν μπορώ να βρω τίποτα, δεν έχω καν το κουράγιο να ψάξω δικαιολογία. 

Ça va venir, λένε οι Γάλλοι. Δώσε λίγο χρόνο. 

Υ.Γ. Δώσε λίγο χρόνο ακόμα από τον δικό σου. Από τον πολύτιμό σου χρόνο. Δώσε λίγο χρόνο από δω, δώσε λίγο χρόνο από κει, να γιατί ο κυρ-Αλέκος κλαίει. 

Υ.Γ.2 Σκόρπιες σκέψεις εγωιστικές, ωστόσο ελαφρύ ξεφόρτωμα για να ισιώνει της καρδιάς η πλάτη. 

Υ.Γ. 3 "Ο χρόνος δεν γιατρεύει, απλά βοηθά να συμβιβαζόμαστε με αυτό που συμβαίνει". (Αλέκου ρήση) 

Υ.Γ.4 Τείνω να συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Άντε, καλή ημέρα να έχουμε. 

 

Σεπτέμβρης κι αγάπη

 

να πεις "καλό μήνα" με σκίτσο του Αρκά, να το δω, να πω "είναι καλά", να χαμογελάσω, να μην αντιδράσω φανερά, να χαρώ που είσαι εντάξει, να φτιάξει η μέρα μου, να φτιάξει η βδομάδα, να φτιάξει ο μήνας. 

Οι φίλοι. Άλλοι χάνονται, άλλοι ζητούν, άλλοι ξαφνικά σε επισκέπτονται, ιδρώνουν μαζί σου στο σπίτι που δεν έχει αιρκοντίσιον και επιπλέον έχει παράθυρα κλειστά ένεκα τα αιμοσταγή κουνούπια, τρώνε ζεστή κοτόσουπα κι ας έχει 35 βαθμούς ζέστη κι ύστερα χαίρονται με το παγωμένο πεπόνι. Οι φίλοι που μεγαλώνουν και φοβούνται το θάνατο, που φοβούνται το σώμα τους μην τους προδώσει, οι φίλοι που γερνούν ζευγάρι χωρίς παιδιά, χωρίς πλέον σκυλιά, (γέρασαν κι αυτά και τους έφυγαν), οι φίλοι που μετά από τριάντα χρόνια γνωριμίας σού ανακοινώνουν πως είσαι μια σχέση καρμική, μια σχέση ζωής για κείνους και σε κοιτούν με προσδοκία και σχεδόν (μετά από τόσα χρόνια), αγάπη, γιατί έχεις σταθεί τίμιος και δίκαιος απέναντί τους, γιατί επιτέλους σε "γνώρισαν"  (ή σε ανα-γνώρισαν) και (αυτό δεν το ομολογούν) γιατί δεν σε φοβούνται πια. 

Καλό μήνα να έχουμε 

Πρωινός καφές

 

6:30 πρωινή

Καλά να πάθεις αφού κοιμήθηκες στις δεκάμιση. 

Ανοίγεις παράθυρα. Ο ήλιος ακόμα δεν έχει ανατείλει. Μπαίνει μέσα η δροσιά. Η μυρωδιά από τα χωράφια σε μαγεύει. Ρουφάς άπληστα. Είναι όπως όταν πηγαίνεις διακοπές με σκηνή που ξυπνάς και βρίσκεσαι κατευθείαν στη φύση ή όπως στο χωριό που ανοίγεις την πόρτα το πρωί και μοσχοβολάει το χώμα και η υγρασία του βουνού χαιδεύει το δέρμα σου κι ανατριχιάζεις. 

Κοιτάς πέρα από τον ημικυκλικό λόφο. Τι λέει το φενγκ σούι για τους λόφους; Αν είναι πίσω από το σπίτι προστατεύουν. Λόφοι πίσω από το σπίτι (όχι ψηλά, αιχμηρά, απειλητικά βουνά). Λόφοι απαλοί, βελούδινοι έτσι όπως φαίνονται από μακριά, ντυμένοι με χαληλή βλάστηση και μπροστά η θάλασσα, ανοιχτοί δρόμοι και ορίζοντες ανοιχτοί. 

Μοσχοβολάει ο αέρας, τα σπουργίτια ξεκινούν να τσιτσιρίζουν. 

Ένα αεροπλάνο ανεβαίνει σιγά. Σε λίγο ο βόμβος του πλησιάζει κι έπειτα σβήνει προς το βορρά. 

Παράξενο: Ανέβηκα ψηλότερα και όμως βρέθηκα πιο κοντά στις χαρές της Γης. 

Προς εθισμένους

 

Της ευτυχίας το μέλι είναι αρωματικό. Είναι σπάνιο. Επίσης είναι εθιστικό γι' αυτό και ύστερα από μια περίοδο ευτυχίας όλες οι δυνάμεις μας (και η λογική μας ακόμη) εξαφανίζονται. Είναι σα ντόπα από την οποία, όταν ξαφνικά τη χάσεις, θέλεις χρόνο για να απεξαρτηθείς. 

Χρόνο και πόνο. 

Τον χρόνο που χρειάζεται η απεξάρτησή σου, τον ρίχνεις στη δουλειά. Αυτή η δουλειά καλύτερα να είναι σωματική και όχι πνευματική. Δουλεύεις με τα χέρια και με το σώμα ίσαμε να έρθει η νύχτα και να πέσεις εξοντωμένος. 

Τον ψυχικό σου πόνο δε, τον έχουν αντικαταστήσει οι πόνοι στα κόκκαλα, στους μυς και όπου υπάρχει επάνω σου κρέας. Μελανιές και γρατζουνιές δεν υπολογίζονται γιατί δεν πονούν (οι πόνοι πρέπει να είναι βαθύτεροι και όχι επιδερμικοί). Την επόμενη μέρα συνεχίζεις πρωί-βράδυ. Για όσο σου πάρει η απεξάρτηση. 

Καμιά φορά τραβάει πολύ. Μπορεί και ένα χρόνο. 

Πάλι καλά. 

Υ.Γ Μη δίνετε σημασία

Μνημοσύνη

Η ζωή δουλεύει. Η ζωή τρέχει. Μαζί της τρέχεις κι εσύ. Κι ο χρόνος. Ένα ρυάκι που κυλάμε μαζί του. Χτυπάμε σε μικρά βράχια, κοπανάμε σε απότομες στροφές. Γεμίζουμε μελανιές, γρατζουνιές  από εγκλωβισμένα κλαδιά που έχουν κι αυτά παρασυρθεί από του νερού τη δύναμη, ματώνουμε, προχωράμε. Μας προχωράει. Το σώμα μας μοιάζει να μην είναι δικό μας εφόσον στην πραγματικότητα δεν το ελέγχουμε. Είδα χτες τις τελευταίες συνεντεύξεις της Βουγιουκλάκη. Θα το παλέψω είπε και θα βγω νικήτρια. Ναι καλά. Τίποτα δεν ελέγχουμε, να το ξέρεις φιλαράκι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κινούμε τα χεράκια μας μέσα στο ρυάκι μπας κι αποφύγουμε τα μεγάλα βράχια και τα ματώματα. Μπας και ζήσουμε λίγο παραπάνω. 

Το μόνο που ελέγχουμε είναι το μυαλό μας. Αυτή είναι η κρυφή χαρά και ο θρίαμβος του ανθρώπου. Το μυαλό μας. Αυτό που λες άλλα και σκέφτεσαι άλλα. Που παραδέχεσαι πράγματα και το μυαλό σου τα απορρίπτει αμέσως. Που κάνεις δηλώσεις και από μέσα σου σκέφτεσαι πόσο άκυρες δηλώσεις είναι αυτές και πόσο ψέμματα. Το μυαλό σου που δεν μπορεί κανείς να διαβάσει. Πες ό, τι θες και σκέψου το αντίθετο. Κανείς δεν θα καταλάβει τι σκέφτηκες. Να το προσέχεις. 

Των εξήντα κλπ.

 

Δεν έπαθα κάτι, όχι. Ο καλός Θεός δεν με βασανίζει με τέτοια αυτή την εποχή. Ωστόσο έχω περάσει κι εγώ τα χτυπηματάκια μου, πιασιματάκια μου, πονάκια μου και ως ανθρώπινο κορμί,  κατά καιρούς, τα περνάω και θα τα περνάω. Είναι που μεγαλώνεις και το σώμα αρχίζει να συμπεριφέρεται αλλιώς. Για παράδειγμα ένας πόνος από πιάσιμο (το πιο ελαφρύ σου λέω) στο σβέρκο που, στα είκοσί σου δεν του δίνεις καμία σημασία (σα να μην υπάρχει), στα τριάντα λες πονάω αλλά στην πραγματικότητα σκασίλα σου, στα σαράντα πέντε λες πονάω, πιάστηκα και βάζεις κάποιον να σε τρίψει (πάντα έχεις κάποιον να σου τρίβει το σβέρκο στα σαράντα πέντε). Είναι που στα εξήντα το ίδιο πιάσιμο (και ως εκ τούτου και ο πόνος) κρατάνε διπλάσιο διάστημα. Και ούτω καθεξής. Χτυπήματα, στραμπουλήγματα, μικροθλάσεις, γρίπες, απλά σινάχια, όλα, για να γιάνουν, χρειάζονται διπλό χρονικό διάστημα. 

Ωστόσο ο μεγάλος πόνος δεν είναι αυτός. Ο μεγάλος πόνος είναι ένας και, από μια ηλικία και μετά, τον έχουμε μόνιμα. 

Είναι ότι στα εξήντα όλοι σε βλέπουν εξήντα. Ό,τι και να κάνεις, όλοι σε βλέπουν εξήντα. Και τότε βγαίνεις για βόλτα με την Ελίζα που είναι είκοσι επτά (και ενώ εσύ νιώθεις είκοσι επτά κι εσύ), αυτοί που σε βλέπουν, λένε βγήκε με τη μάνα της.  Και κάθεσαι στην Πλατεία Χαλανδρίου και κοιτάς τα ζευγαράκια που περνούν μπροστά σου, που γελάνε και παίζουν, και αγκαλιάζονται και συνειδητοποιείς  (ο πόνος που λέγαμε, αυτός ο των εξήντα) ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσει το σώμα σου (όσο ευλογημένο από υγεία και να είναι) να ξαναφορέσει αυτά τα χαριτωμένα φουστανάκια των είκοσι πέντε, των τριάντα χρονών. Ποτέ δεν θα μπορέσει (στα εξήντα) να χαριεντιστεί στο δρόμο, να χοροπηδήξει, να φιληθεί δημόσια. Ακόμα κι αν είσαι ζευγάρι, ακόμα κι αν είσαι ερωτευμένος, όλοι μα όλοι σε βλέπουν εξήντα και κάποια πράγματα απαγορεύονται. Διαφορετικά, αποσυντονίζεις τη φύση. Τη δική σου και των άλλων. Και δεν μιλώ για τα χειρότερα: να θέλεις να κάνεις έρωτα και να μην μπορείς, (αχ αυτό το καταραμένο που συμβαίνει στους άνδρες χωρίς να φταίνε οι καημένοι).  Αυτός ο πόνος νομίζω πως βασανίζει χειρότερα από τους σωματικούς. 

Ιδού λοιπόν ο πόνος, ιδού και το γαμώτο. (των εξήντα κλπ).

Μαθήματα κλοπής χωρίς τύψεις

 Στεγαστικό με επιτόκιο σταθερό, ανέβηκε 6,5 μονάδες. Πού να είχαμε υπογράψει και κυμαινόμενο! 

Η κυβέρνηση κάνει υποκλοπές στον Ανδρουλάκη. 

Η εφορία σε σπίτι που έχεις χτίσει και χρυσοπληρώσει για να μην έχεις μελλοντικά να πληρώνεις ενοίκιο, σου βάζει ένφια. Στα καμμένα μετά από επταετία αγοράζουν φιλέτα υπουργοί και καλλιτέχνες και χτίζουν τα εξοχικα τους.

Η κυβέρνηση κλέβει. Οι τράπεζες κλέβουν. Το κράτος κλέβει. Κλέψτε κι εσείς όπου μπορείτε! Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Χρόνια μας το μαθαίνουν αυτό! Η τιμιότητα είναι ηλιθιότητα στην Ελλάδα. Να το λέμε κι αυτό. 

Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω

 

Πάει ο καιρός. Και να, λοιπόν που βρεθήκαμε εδώ. Πιο σοφοί και πιο κουρασμένοι, ωστόσο πιο ουσιαστικοί. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να πετάξεις πράγματα, τότε καταλαβαίνεις  ότι αυτά που αγαπάς πραγματικά, είναι λίγα. Τι είναι όλα τα άλλα που γεμίζουν το σπίτι, την καρδιά και κρατούν απασχολημένη τη ζωή σου; Τι αξία δίνεις σε αντικείμενα και ανθρώπους που μασουλάνε το χρόνο σου; Στον άνθρωπο όσο χώρο δίνεις, τόσο χώρο θα καταλάβει. Επειδή ο άνθρωπος αντί να πετάξει τις παλιές αποδείξεις αγοράζει συρτάρι για να τις βάλει. Επειδή αντί να πετάξει άχρηστους ανθρώπους από τη ζωή του, τους κρατά αφήνοντας τη μνήμη του και υποφέρει. Πετάω τα άχρηστα σημαίνει ελαφραίνω. Σημαίνει αδειάζω την πλάτη μου από βάρη, σημαίνει ξεσκονίζω λιγότερο, σημαίνει μού χαρίζω πολύτιμο χρόνο. Αυτός ειναι ο πολύτιμος. Γιατί περνάει απροειδοποίητα, γιατί κυλάει και φεύγει και ξυπνάς ένα πρωινό με τη διαπίστωση ότι τα άχρηστα πια αντικείμενα και οι άχρηστοι πια άνθρωποι σε σπατάλησαν και τίποτα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. 

(Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω). :)

Λάο Τσε

 Στον ύπνο μου ο Λάο Τσε καθάριζε το σπίτι. Η μάνα μου είχε καλεσμένους για κάποια γιορτή. Πριν τη γιορτή περπατούσα με μια φίλη που δεν θυμάμαι το πρόσωπό της και μου μιλούσε για μια μαγειρική συνταγή στην οποία -για να τη φτιάξουμε- έπρεπε να βάλουμε τρία είδη λουλουδιών. Εγώ κρατούσα τα δείγματα των λουλουδιών στα χέρια μου ενώ τα ψάχναμε στον αγρό. Τα βρήκα ένα-ένα και της είπα με σιγουριά -ενώ αυτή αμφισβητούσε- ότι αυτά ακριβώς είναι τα λουλούδια που ψάχνουμε για τη συνταγή μας. 

 Όταν οι καλεσμένοι μετά τη γιορτή έφυγαν, το σπίτι ήταν μπάχαλο και οι αυλές γεμάτες απομεινάρια από το πάρτι. Ο Λάο Τσε ήρθε κοντά μου με χαμόγελο. Μου ζήτησε αν θέλω να βγούμε να φάμε, να πάμε ίσως μερικές μέρες διακοπές. 

-Ναι αλλά πόσα χρήματα θα χρειαστούμε για διακοπές; του είπα. 

-Μη στεναχωριέσαι, όλα θα τα βάλω εγώ. Έχω. 

Τον κοίταξα, τον αναμέτρησα. Στην ηίκία μου περίπου, ίσως ελάχιστα μεγαλύτερος, εξάλλου στο πάρτι είχε έρθει εξαιτίας του γιού του που ήταν καλεσμένος. Τα σχιστά του μάτια με κοίταζαν με γλύκα και αναμονή για την απάντηση. 

"Γλυκός φαίνεται. Επιτέλους θα ξεκουραστώ από ευθύνες", σκέφτηκα. "Θα είναι κοντά μου ο Λάο Τσε και θα νιώθω ασφαλής". 

"Εντάξει" του είπα κι εκείνος χάρηκε. Χωρίς να πει κάτι άλλο, άρπαξε μια σκούπα και άρχισε να σκουπίζει όλη την αυλή. Τον μιμήθηκα κι εγώ. Πήρα ένα κοντό σκουπάκι κι άρχισα να καθαρίζω. Παρατήρησα ότι η αυλή ήταν βρώμικη και άσχημα σκουπισμένη από πάντα. Στο τέλος είδα πως μέσα σε ένα δοχείο είχε περισσέψει γιαούρτι. Άρχισα να το μεταγγίζω στο μεγαλύτερο δοχείο εκεί όπου η μάνα το φυλούσε.Είπα θα το φάω αργότερα το γιαούρτι, γιατί να πάει χαμένο. Ωστόσο το δοχείο είδα πως είχε μέσα υπολείμματα από παλιο τουρσί, φύλλα σέλινου μαυρισμένα και ίσως μούχλα. Πέταξα όλο το περιεχόμενο μαζί και το γιαούρτι. Έπλυνα καλά το βάζο. Η μάνα ήρθε και ρώτησε γιατί καθαρίζουμε. Ούτε ευχαριστημενη ούτε δυσαρεστημένη. 

Ο Λάο Τσε ακόμα σκούπιζε. 

Farewell

 

Εντάξει. Διχάζομαι. Δεν είναι εύκολο να χτίσεις από την αρχή ένα σπίτι, να βάψεις τους τοίχους με τα χρώματα που σου αρέσουν, να το γεμίσεις με αντικείμενα που αγαπάς να βλέπεις καθημερινά και να νιώθεις ευτυχισμένη κάθε φορά που πατάς στο κατώφλι. Ωστόσο αυτό, στη ζωή, κατά κόρον συμβαίνει Και αυτή η σκέψη με συνεφέρνει όποτε με πιάνουν οι συναισθηματισμοί. Πάρε παράδειγμα τα παιδιά σου. Τι κόπο κάνεις να τα μεγαλώσεις, να τους δώσεις καλούς τρόπους, να τα κρατάς υγιή. Πόσο τα αγαπάς; Πιο πολύ κι από τον εαυτό σου κι άλλο δεν θέλεις από το να είναι καλά. Κι όμως έρχεται η στιγμή που τα αφήνεις να φύγουν από σένα. Τα αποχωρίζεσαι και μάλιστα με χαρά πολλές φορές. Κρατάς το δεσμό, κρατάς την αγάπη, ωστόσο εκείνα πηγαίνουν μακρύτερα για να φτιάξουν δικό τους σπίτι και δικά τους παιδιά. Οπότε, η σκέψη ότι το αγαπημένο σπίτι θα πάει σε άλλα χέρια ακούγεται νόρμαλ, όπως έλεγε και μια ψυχή. Διχασμός, τέλος. 

Ένα ψωμί ταξιδεύει

 

Δυο φορές στα αεροδρόμια μου ζήτησαν να βγάλω τα παπούτσια. Τη μία μου έδωσαν σοσονάκια. Τη δεύτερη με άφησαν να περπατάω με τις κάλτσες. Σωματικός έλεγχος. Μου επιτρέπετε να σας ψάξω; Σας επιτρέπω. Μπορώ να ψάξω και κάτω από τις πατούσες σας; Μπορείτε. Περνάει το χέρι της με τα γάντια κάτω από τις πατούσες μου. Εντάξει, ευχαριστώ, λέει ενώ είναι ακόμα γονατιστή μπροστά μου. Μπορείτε να πάτε να παραλάβετε τα παπούτσια σας τώρα. Περπατώ με τις κάλτσες και σκέφτομαι πως οι κάλτσες μου σέρνονται πάνω σε χιλιάδες ακαθαρσίες από παπούτσια άλλων. Το αεροδρόμιο λες και γίνεται διαδήλωση. Μιλάμε κι εμείς για τουρισμό; Πλάκα κάνεις. 

Μπορώ τώρα να πάρω τις βαλίτσες μου; Βέβαια. Η τσάντα μου χάσκει ορθάνοιχτη. Πετάγονται από μέσα σακούλες τις οποίες έχουν ψάξει- και καλά κάνουν-. Η μία σακούλα έχει μέσα μισή φραντζόλα ψωμί. Το κουβαλάω μέρες μαζί μου, από τη Γαλλία. Ένα ψωμί ταξιδεύει. Ένα ψωμί κάνει διακοπές. Έφυγα με τη φραντζόλα από τη Γαλλία και την ταξίδεψα Ολλανδία. Έπειτα την έφερα Ελλάδα. Πού να ήξερε η φραντζόλα μου ότι θα κάνει τόσο δρόμο; Ωστόσο έμεινε λίγη να φάω κι εδώ. 

Όπως έλεγε ο Κέρουακ "Στο δρόμο". 

Λυπάμαι που η ζωή μου νυχτώνει. Υπάρχουν δρόμοι τόσοι πολλοί που δεν διάβηκα και όμως θα μπορούσα να τους διαβώ. Με μια φραντζόλα μόνο. Για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, μπουκιά μπουκιά μια φραντζόλα. Εκεί. Να ανοίγω τα μάτια μου από το θόρυβο των αγριοκέρασων στην ξύλινη στέγη. Εκεί. Τις νύχτες να γυρίζω πλευρό και να έρχεται μυρωδιά μούχλας. Εκεί. Το πρωί να  παίρνω πρωινό με τους μικρούς λαγούς. Αμέριμνοι μασουλάνε αγριοκέρασα. Κι οι πάπιες κρώζουν. Και κάποιοι τις ταίζουν μικρά ψωμιά. Και οι κύκνοι βγάζουν στον ήλιο τα μικρά τους. Και τα παιδιά κάνουν κούνια. Και τα κοτσύφια λαλάνε. Και η βροχή ποτίζει. Κι ύστερα αλλού. Κι αλλού. Στο δρόμο. Πάντα στο δρόμο. 

ΥΓ. Η φωτό είναι από την Αρτέμιδα, βέβαια. Οι τοπικές (της περιγραφής) σε άλλη μέρα. 

Τα πουλιά πρέπει να έχουν ελαφριά τα φτερά

 

Επειδή έχεις 5 κουβέρτες, μία για τον καθένα. Έχεις 4 παπλώματα τρία μονά και ένα διπλό. Έχεις σεντόνια μονά και διπλά, μαξιλαροθήκες μονόχρωμες και με σπάιντερμαν ή κουνελάκια. Έχεις πολλά πιρούνια, πολλά κουτάλια, οι δωδεκάδες από το καθένα δεν σου φτάνουν, γιατί όλο και κάποιο χάνεται κάτω από τον καναπέ, κουταλάκια μικρά, πιρουνάκια μικρά, κουτάλες, σπάτουλες σερβιρίσματος για τις τούρτες γενεθλίων, φόρμες για κέικ (ένα τη βδομάδα), τα μικρά τρώνε, ζητάνε όλη την ώρα κάτι ανάμεσα στα γεύματα, έχεις ψωμιέρες, ταψιά, τηγάνια, έχεις φριτέζα γιατί πού να φτάσει το τηγάνι να τηγανίζει πατάτες για 5 άτομα, χώρια οι επισκέπτες, έχεις βάζα και βαζάκια για μαρμελάδες και μέλια, έχεις κόσκινο για το αλεύρι, πλάστη για τις πίτες, έχεις ραπτομηχανή για επιδιορθώσεις, ξηλωμένοι καβάλοι των αγοριών, πιασίματα σε μυτερές γωνίες, στριφώματα σε φουστίτσες, κουρτίνες για κόντημα. Έχεις ρούχα πολλά γιατί αλλάζεις για τη δουλειά κάθε μέρα, έχεις ρούχα του άντρα, των παιδιών. Έχεις πολλές κάλτσες, σώβρακα, κιλοτάκια, φανέλες. Έχεις χαλιά στο κάθε δωμάτιο. Καρέκλες, γραφεία, μικρές βιβλιοθήκες, φωτιστικά όσο τα παιδιά μελετούν για τα σχολεία. Έχεις πλυντήριο και στεγνωτήριο γιατί δεν προλαβαίνεις να πλένεις ιδρωμένες μπλούζες. Έχεις, έχεις, έχεις.

 Ύστερα χωρίζεις. Ένα άτομο λιγότερο στο καθημερινό αλισβερίσι. Στην κάθε μέρα δεν σου φαίνεται, οι δουλειές είναι ακόμα πολλές. Ύστερα τα παιδιά μεγαλώνουν. Και φεύγουν. Και πάνε ευτυχισμένα να ζήσουν αλλού. Και συ μένεις με όλα τα σεντόνια, τα κρεβάτια στα παιδικά και εφηβικά δωμάτια, μια φορά τα στρώνεις πια, κανείς δεν κοιμάται, μένει το ίδιο σεντόνι για μήνες, όπως μένουν απείραχτα τα άχρηστα πια συμπράγκαλα της κουζίνας. Τι να κάνεις τόσα κουταλοπιρουνα? Τόσα ποτήρια εσύ που χρησιμοποιείς ένα τη μέρα? Τι να κάνεις το μίξερ για τα κέικ, τα ταψιά, τις δωδεκάδες πιάτα, τις κάλτσες, τις μαξιλαροθήκες, τις καρέκλες γραφείου, τα λούτρινα παιχνίδια τους, τα βιβλία των αγγλικών, 

τα ρούχα που άφησαν πίσω τους τα πουλιά για να είναι ελαφριά σαν πετάνε; 

Παιδιά μου όλα

 Ναι. Είναι δύσκολο να μεγαλώνει τρία παιδιά μια γυναίκα μόνη. Με μόνο εισόδημα ένα μισθό δημοσίου. Ούτε διατροφές, ούτε εύπορες μαμάδες, ούτε μισθοδοτούμενοι σύζυγοι που συμπράττουν στις δουλειές και συμμετέχουν στις υποχρεώσεις. Μόνο δεύτερες και τρίτες δουλειές και πλάτες κομμάτια. Δύσκολο και, αν δεν το ζήσεις, δεν καταλαβαίνεις τίποτα, αδερφάκι.

Τεσπά. Σε αποζημιώνει το ότι οι κόποι σου δεν πήγαν χαμένοι. 

Χτες είδα το είδωλό μου καθιστό σε μια καρέκλα, με μια βερμούδα, με τα μαλλιά μαζεμένα, με τα πόδια σταυρωτά. Προσπάθησα να με αναγνωρίσω και δεν μπορούσα. Αυτή η μεγάλη γυναίκα που καθόταν απέναντί μου δεν μπορούσε να είμαι εγώ. Εγώ με έχω στο μυαλό μου τριάντα, με την κούραση των τριάντα, έστω, αλλά αυτά τα χέρια με τα παχιά μπράτσα, τα πόδια που μοιάζουν με της μάνας μου, δεν είναι δικά μου, όχι. Τίνος, τότε; 

Αυτοί που μας βλέπουν, λέει μια έρευνα, μας βλέπουν διαφορετικά από ότι βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Μας βλέπουν καλύτερους, νεότερους, ομορφότερους από ότι βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Αυτοί που μας βλέπουν συνυπολογίζουν και το μέσα μας που είναι χαμογελαστό, τρυφερό και όμορφο με τον τρόπο του. Μακάρι.  

https://ontherecord.gr/2016/04/pos-vlepoume-ton-eafto-mas-ke-pos-mas-vlepoun-alli-kinoniko-pirama/

Και μιας που λέγαμε ότι οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι. 

Έμπαινα στο δωμάτιο του Κυριάκου και κρατούσα την αναπνοή μου. Μέσα χασκογελούσαν 5-6 έφηβοι που βρωμούσαν ιδρώτα και ποδαρίλα. Έλεγα στα γρήγορα ό, τι είχα να πω και έκλεινα πίσω μου την πόρτα για να αναπνεύσω. Αυτοί, οι φίλοι του Κυριάκου. 14-15. Να μαζεύονται όλα στο δωμάτιο, να μιλάνε δυνατά, να λένε τα μυστικά τους, να γελάνε με τις φωνές τους που μόλις ειχαν αρχίσει να χοντραίνουν, να βρωμούν οι μασχάλες τους, τα ρούχα, τα αθλητικά τους παπούτσια και να αναρωτιέσαι πώς μπορούν και αναπνέοουν μέσα σε όλη αυτή τη μπόχα, να περνούν καλά και να μη λιποθυμούν. 

Χτες ήρθε ο Κυριάκος μου με ένα από αυτά τα τότε βρωμερά φιλαράκια του, το Γιάννη. Τριαντάρηδες τώρα, καθαροί, με τις δουλειές τους, με τις μηχανές τους, άντρες πια. Μιλήσαμε για τη ζωή τους, για τις σχέσεις τους, για τις κοπέλες τους, μιλήσαμε για την ελληνική γλώσσα και πού πάει, και πόσο την αγαπάμε και οι τρεις, ο Κυριάκος μαθαίνει κάθε μέρα μια καινούργια ελληνική λέξη και την ετυμολογία της, ο Γιάννης γράφει ένα είδος ημερολόγιου με λογοτεχνικό ύφος. 

Τα παιδιά μου. Οι φίλοι των παιδιών μου από το νηπιαγωγείο, παιδιά μου κι αυτά. Δεύτερη μάνα τους με λέγανε. Έτσι με νιώθουν. Παιδιά μου. 

Ήρθαν χτες και ανέβασαν ένα σωρό πράγματα επάνω, κατέβασαν μπάζα, παλιοέπιπλα, σαβούρες. Ύστερα καθάρισαν την αυλή, ο Γιάννης έκοψε με πριόνι ένα κλαδί δάφνης για τη σόμπα μου και μου τα στοίβαξε πλάι. Σκούπισαν την  αυλή, τη βεράντα, μάζεψαν και έδεσαν με σύρμα την ανακύκλωση. Τα παιδιά μου.

Είμαι περήφανη.

Τους πλήρωσα με μια παέγια που ξεχείλιζε στο wok και, φεύγοντας, τους έδωσα μαζί τους την ευχή μου, την αγάπη μου και τις δύο μισές μερίδες από παέγια που είχαν απομείνει. 

Το μεγάλο διάλειμμα

 

Μεγάλο το διάλειμμα. Από εκεί που έγραφα τουλάχιστον μια σελίδα τη μέρα, καιρό τώρα δεν πάει τίποτα. Τίποτα. Χαζολόγημα. Ούτε καν διάβασμα. Τι απαίσια στροφή! Γιατί μου απαγόρεψα τα ταξίδια; Το ταξίδι του γραψίματος, το ταξίδι του διαβάσματος; Γιατί μόλις πιάνω μολύβι ή βιβλίο το πετάω στην άκρη και λέω αργότερα (αορίστως αργότερα, δεν καθορίζω στη σκέψη μου καμμιά ημερομηνία) ή δεν είμαι σε φάση; Πού πήγε η εποχή που δεν έκανα βήμα χωρίς να έχω μαζί μου υπολογιστή για γράψιμο; Τι φάση, γαμώτο; Αδυνατώ ακόμα και να διορθώσω τα ήδη γραμμένα μπας και τα στείλω σε εκδοτικό. 

Η αλήθεια είναι ότι έχω προσπαθήσει να ρίξω ευθύνες σε τρίτα πρόσωπα και καταστάσεις, ωστόσο μάταια. Όλα τα πρωινά είναι δικά μου όπως τότε που έγραφα μανιωδώς. Κανείς δεν με ενοχλεί από τις επτά που ξυπνάω ίσαμε τις έντεκα. Όχι, δεν υπάρχει δικαιολογία. 

Μονάχα η απογοήτευση μέσα μου. 

Μπορεί και να περνώ ένα είδος κατάθλιψης. Βλέπω φίλους (όχι με εξαιρετικό ενδιαφέρον κάθε φορά, ομολογώ), δεν νοιάζομαι να κρατώ καθαρό το σπίτι, (ποιος με επισκέπτεται, άλλωστε;) Βάφω τα μαλλιά μου μόνο όταν η ρίζα κοντεύει τον ένα πόντο γκρι, δεν γράφω, δεν διαβάζω, βαριέμαι τα μαθήματα φωτογραφίας, δεν μου αρέσει να μετακινούμαι ούτε στα εκατό μέτρα, δεν μου αρέσει να τηλεφωνώ κι ας παραπονιούνται οι φίλοι, (ακόμα και στα παιδιά μου τηλεφωνώ σπανίως), ξεχνώ γενέθλια, ονομαστικές εορτές, με κουράζουν οι άσκοπες συζητήσεις.

Φυσικά δεν αφήνω να φαίνεται. Η "περσόνα", περσόνα. Αστειεύομαι, τσακώνομαι, κουτσομπολεύω, βοηθάω. 

Σκατά. 

(Η λέξη "σκατά" για μένα ήταν πάντα η κακή λέξη που όμως τα έλεγε όλα. Ο μπαμπάς μου είχε μια μικρή γαλάζια Αγία Γραφή. Την έχω ακόμα. Σε μια σελίδα της, με γράμματα της πρώτης δημοτικού, έχω γράψει "Σκατά". Ποιος ξέρει τι περνούσα και τότε!)

Καλημέρα με ένα Μάη που τελειώνει χωρίς γιορτή. 

(Τουλάχιστον τελειώνει με κοντομάνικο! Κινδυνέψαμε να τον τελειώσουμε φέτος με φούτερ!)

............................................................................

Το πεθαμένο πουλί μέσα μου

το αποκεφαλισμένο

το σκοτωμένο από κυνηγό

το ανυπεράσπιστο

εκεί που πετούσε νομίζοντας ότι πηγαίνει κάπου

το ανέμελο

εκεί το βρήκε το βέλος

η σφαίρα

το σκάγι του κακού

έπεσε 

το μικρό πουλί 

το σκοτωμένο μέσα μου. 

Πίσω στο χρόνο

 Καμιά φορά θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο. Να μπω στο σπίτι της μάνας μου και να τη βρω εκεί. Να βλέπει τηλεόραση, να στριφώνει το παντελόνι της Μιμίας και το πουκάμισο του αδελφού μου. Η Μιμία να τριγυρνάει σαν το χαρούμενο πουλί μέσα έξω και να φλυαρεί ή να λαγοκοιμάται όρθια στον καναπέ και να ξυπνάει όταν από τον ύπνο γέρνει απότομα το κεφάλι της. 

Τα πρωινά να παίζει το ραδιόφωνο αδιάκοπα και τα απογεύματα να παίζει η τηλεόραση, σχεδόν στη διαπασών γιατί η Μιμία δεν ακούει καλά.  

Θέλω να μαλώσω με τη μάνα μου ξανά και ξανά  ανακαλύπτοντας πως αγόρασε με τηλεφωνική παραγγελία καινούργιες κατσαρόλες ή φουρνάκι ή κάτι αστεία μηχανήματα που τυλίγουν ντολμαδάκια ή κολαγόνα για τα κόκαλά της που (στα 85) διακυρήσσει πως είναι αδύναμα.  Θέλω η Μιμία να μου δείχνει τα καλύματα του καναπέ που αλλάζει κάθε βδομάδα μαζί με τα σεντόνια. Μετά να καθίσω στο τραπέζι και να φάω από τη φασολάδα της κι εκείνη στην απέναντι καρέκλα και να με κοιτάζει ευτυχισμένη που μου αρέσει το φαγητό της. 

Να πάω ακόμα πιο πίσω και να έχω τα παιδιά μου μικρά να κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου σα να είμαι όλος ο κόσμος τους. 

Να πάω σπίτι και να δω τον παππού μου να βγαίνει από το δωμάτιό του με τη σκελέα και το στήθος γυμνό και να ξύνει ελαφριά ελαφριά τα πλευρά του, την ίδια κίνηση που κάνω κι εγώ όταν σηκώνομαι από τον ύπνο μου. 

Καμιά φορά παρακαλάω να δω ένα όνειρο που να μπορώ να πάω στο σπίτι. Και να είναι όλοι τους εκεί. Κι ύστερα ας ξυπνήσω. 

 

Τα σοβατεπί

 Δουλειά και σήμερα. Η παλάμη δεν κλείνει. Κάπου την κακοποίησα, ούτε και κατάλαβα πώς και πού. Ε, και; 

Χτες Κυριακή και προχτές Σάββατο, αραλίκι. Ταβερνάκι με τις φίλες, γέλια, καυγάδες. Η ζωή είναι αυτή. Ακατάπαυτα αλλάζει. Συμμετέχουμε; Συμμετέχουμε πολύ; Λίγο; Εμείς αλλάζουμε μαζί της; Εμείς συμβάλλουμε στις αλλαγές της; 

Δευτέρα. Ο Α. τηλέφωνο στις 8παρά δέκα. Ρώτησε μήπως έχω ένα βιβλίο που έχει εξαντληθεί. 

Καλή βδομάδα!

Καλή βδομάδα!

Κλείνουμε το τηλέφωνο. Σιωπή. 

Ακούγεται η σιωπή; Ακούγεται. Μένει ένα βουητό στα αυτιά που καταλαβαίνεις πως είναι ο ήχος από το αίμα που κυκλοφορεί στις φλέβες σου. Ένας ήχος κυματιστός και συνεχόμενος. 

Φωτό: Efikay.com

Αγοράζεις ένα γιαπί. Δε μιλάω για το δάνειο που φορτώνεσαι για 25 ολόκληρα χρόνια. Μιλάω για το κουράγιο που πρέπει να έχεις. Γιατί αντιμετωπίζεις εργάτες που κλέβουν τα δικά σου εργαλεία, φτυάρια και κασμάδες, πένσες και κατσαβίδια. Μιλάω για "μαστόρους" "ειδήμονες" που τους λες τι θέλεις και αυτοί ή δεν ξέρουν να το κάνουν ή κάνουν αυτό που νομίζουν εκείνοι σωστό. Μιλάω για κακοτεχνίες για τις οποίες έχεις πληρωσει υλικά και μεροκάματα και πρέπει να ξηλωθούν και να φτιαχτούν εξαρχής. Μιλάω για πολλή προσωπική εργασία. Βαψίματα, επιδιορθώσεις, λεπτομέρειες που δεν φαίνονται αλλά κάνουν ζημιά, εργατικά που δεν δύνασαι να πληρώσεις και αναγκαστικά τα κάνεις μόνη σου, (πρόσεξε: μόνη σου, (γένος θηλυκόν), καρφώματα, σκαψίματα, σοβατίσματα, χτισίματα, ταβανώματα. Μιλάω για καλέμι και σκεπάρνι. (Γειά σου ρε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών που με εκπαίδευσες με τη γλυπτική να σκάβω με ακρίβεια χιλιοστού!) Μιλάω για προσωρινούς προβληματισμούς και στεναχώριες, (του στυλ: τέλειωσε το τελευταίο μου 20ρικο, συνεπώς δεν έχω για να βάλω βενζίνη ή έκανα τόσα χιλιόμετρα για να βρω ένα κομμάτι ξύλου που χρειάζομαι για να προχωρήσει η δουλειά μου και δεν υπήρχε στο μαγαζί), αλλά μιλάω και για την περηφάνια όποτε τα καταφέρνω να ξεπεράσω επιτυχώς κάποια δυσκολία. Μιλάω για ποντίκια τεράστια που κάνουν φωλιά στο λέβητα, που τρώνε κουρτίνες και στρώματα, αλλά εσύ πρέπει να εξολοθρεύσεις, (με πόνο ψυχής γιατί ψυχούλα έχουν κι αυτά, να γεννήσουν τα μωρά τους θέλουν, να φάνε θέλουν, να ζήσουν θέλουν) για ολόκληρες οικογένειες από σαμιαμίδια που γεννοβολάνε τα αυγά τους ακατάπαυστα και τα κυνηγάς μέσα στο σπίτι και τα πιάνεις και τα πετάς στον κήπο, μιλάω για ώρες μελέτης, γειά σου ρε ίντερνετ, γειά σας ρε μαστόρια που ανεβάζετε οδηγίες σε βίντεο! Μιλάω για πιασμένα πόδια, μέση κόμπο, χέρια χτυπημένα, σημαδεμένα, πετραδάκια που καταπίνεις στο σκάψιμο, πετραδάκια στα εσώρουχα, πετραδάκια στα σκονισμένα μαλλιά. 

Μιλάμε για κόπο. Μιλάμε για αγάπη. Μιλάμε για σεβντά. 

Με αγαπάω. 

Εφτά πόντους πρέπει να κόψω όλα τα πλακάκια για τα σοβατεπί.

Αλληλούια. 👆😎

Οι μικρές έγνοιες ενός μεσήλικα

 

Παρουσίαση χτες του βιβλίου του Δημήτρη Φαρή, "Σώζοντας την Τζέιν Άλντεν". Πήγε καλά. Αν και έχασα το αρχικό κείμενο με κάποια βλακεία που έκανα στον υπολογιστή, και χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο μερικές φορές, αναγκάστηκα με υπομονή να το ξαναγράψω. Πήγε καλά. Το καταλαβαίνεις πως πάει καλά όταν ακόμα και τα γκαρσόνια τη στιγμή που διαβάζεις, μένουν ακίνητα. Όταν σιωπούν όλοι και κρέμονται από τη φωνή σου. Έπειτα, όταν τελειώνει η παρουσίαση, δεν είναι το χειροκρότημα αυτό με το οποίο αξιολογείς αλλά τα πρόσωπα που έρχονται και σε πλησιάζουν και σου λένε "θέλουμε να γίνεις φίλη μας", όπως μου είπε μια ψυχολόγος   συγγραφέας τη στιγμή που με πλησίασε μαζί με την δεκατετράχρονη κορούλα της. Και σου λένε "τι ωραία που διαβάζετε". Και σου λένε  "θα ήθελα να παρουσιάσετε και το δικό μου βιβλίο". Κι έπειτα εκεί που κάθεσαι σε κοιτάζουν. Πώς πίνεις το κρασί σου, πώς τρως, με τι γελάς. Κι έπειτα σου προτείνουν κεράσματα και ταβέρνες και σε καλούν στο σπίτι τους και ζητούν να σε βάλουν στη ζωή τους. Η δε προηγούμενη συγγραφέας που είχα παρουσιάζει το βιβλίο της, μου έφερε το καινούργιο βιβλίο της υπογεγραμμένο. 

"Έχετε", μου είπε κάποια γυναίκα, "ραδιοφωνική φωνή. Ακούγεται ευχάριστα και ο άλλος καταλαβαίνει τις λέξεις που λέτε".  Έτσι. Μου αρέσει αυτό. Με γυρίζει πίσω. Πόσο πίσω;

Το καλοκαίρι της χρονιάς που θα έδινα εξετάσεις για να μπω στο Γυμνάσιο. Καλοκαίρι ήταν; Αρχές φθινόπωρου; Δε θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο πως έκανε ζέστη, θυμάμαι φορούσα κοντομάνικο. Μας έβαλαν όλα τα κορίτσια -θηλέων γαρ- σε μια μεγάλη αίθουσα και μας κάθισαν σε θρανία. Για κάποιο λόγο -από τότε- κάθισα μπροστά. Επειδή μου άρεσε να αντιμετωπίζω καταμέτωπο τους φόβους μου, όπως κάνω ακόμα; Επειδή δεν ήθελα να βλέπω τον φόβο των υπόλοιπων κοριτσιών και τρομάξω περισσότερο; Για να ζω από πιο κοντά τα γεγονότα; Πάντως όχι για να με προσέξουν, αυτό δεν με ένοιαζε. Ούτε τότε ούτε τώρα. Επειδή όταν θέλω να με προσέξουν έχω απλούστερους τρόπους να το κάνω. (Γελώ)

Οι εισαγωγικές εξετάσεις λοιπόν εμπεριείχαν το διάβασμα ενός κειμένου, που σου όριζαν εκείνη τη στιγμή. Τρεις καθηγητές επάνω στην έδρα κι εμείς καμιά εξηνταριά δωδεκάχρονα μόλις είχαμε αφήσει το Δημοτικό. Ήρθε η σειρά μου να διαβάσω. Όταν τέλειωσα μια καθηγήτρια με ρωτάει: "Με τι βαθμό προβιβάστηκες από την Έκτη;" "Με 10", απαντώ. Γυρίζει στους άλλους καθηγητές και λέει αυτό που θυμάμαι ακόμα και χαίρομαι: "Είδες πώς φαίνονται τα 10ρια;" 

Αυτή η κουβέντα, κάθε που διαβάζω σε κοινό, με συνοδεύει ακόμα.  

Κατά τα άλλα, έχω μήνες να γράψω κάτι αξιόλογο. Αυτό το πάρε δώσε με τους εκδότες με έχει κουράσει και απογοητεύσει. Τα πρωινά δουλεύω οικοδομή. Κολλάω πλακάκια στο μελλοντικό μου σπίτι των 45 τετραγωνικών. Τα κολλάω γελοία και κάθε ένα που κολλάω σκέφτομαι τον πλακά που μου κόλλησε τα πλακάκια του μπάνιου. "Είναι χάλια", θα πει. "Σκοντάφτεις", θα πει. "Θα σπάσουν" θα πει. "Τα έχεις κόψει στραβα", θα πει όταν θα έρθει για τα ντουλάπια. Είναι Γερμανός και δεν κρύβει λόγια. Είναι σκληρό καρύδι και καλός στη δουλειά του και σε ό, τι πει θα έχει δίκιο, ο Λουτς. Και όταν θα τον κοιτάζω που θα τα κοιτάζει μετά βδελυγμίας ,θα έχει δίκιο. Ωστόσο εγώ τοποθετώντας τα φτηνά μου πλακάκια θα ξέρω πού σκοντάφτω. Και αν κάποιο σπάσει θα το ξεκολλήσω και θα το ξανακολλήσω από την αρχή. Όσο για τα στραβοκομμένα; Και σιγά μη με νοιάζει, δεν θα με ματιάζουνε κιόλας! Γλύτωσα όμως τουλάχιστον ένα χιλιάρικο - που δεν το είχα- κι εκεί όλα μου φαίνονται ίσια και όμορφα και δικά μου! 

Σήμερα λέω να μη δουλέψω οικοδομή. Νιώθω το σώμα μου κουρασμένο. Θα χαζέψω στην πολυθρόνα όλη μέρα. Φαγητό έχω από χτες. Δεν θα χρειαστεί ούτε καν να μαγειρέψω. 

Αυτές ήτο οι έγνοιες ενός οικοδόμου το πρωί και ενός πνευματικού ανθρώπου τις νύχτες. 

Σύντροφοι, Αλληλούια!

Κάποιος που

Ένας άνθρωπος που αγαπάει

κλέβει άγριες μαργαρίτες

μυρίζει φύλλα άγριου δυόσμου

αποτυπώνει το πέταγμα της μέλισσας

αποθηκεύει στη μνήμη 

τους ήχους των πουλιών

του νερού 

ακόμα και του δυνατού αέρα

που μαδά τ' αθώα άνθη λεμονιάς 

ένας άνθρωπος που κάποτε αγαπούσε

δαγκώνει χλωρά μύγδαλα

και μαζεύει με χέρια που πονάνε

μικρά σαλιγκάρια

ένας άνθρωπος που τριγυρίζει άσκοπα

στα μεθυσμένα από χρώματα χωράφια

όταν κοιμάται

ονειρεύεται και πάλι

την αγάπη. 

 

Οι τοξικοί

 Έτσι δα. Για να μιλήσω. 

Δέχτηκα επίθεση χτες. Εντάξει, τις επιθέσεις τις αντιμετωπίζεις, περνάει. Αυτό που κρύβεται πίσω από την επίθεση όμως, αυτό είναι που πειράζει. Αυτό που κρύβεται είναι ύπουλο, είναι χειρότερο. Διότι τόσο ο επιτιθέμενος όσο και αυτός που δέχεται την επίθεση, είναι χαμένοι. Ο πρώτος επειδή φορτώνει καιρό μέσα του και ο δεύτερος επειδή δέχεται πυρά που πληγώνουν. 

Στην περίπτωσή μας το μέλλον είναι προβλέψιμο: ο επιτιθέμενος θα συνεχίσει να τρέφει μέσα του αυτό που τρέφει. Ο δε δεχόμενος την επίθεση δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Μπορεί ακόμα και να συνηθίσει στις επιθέσεις. Ωστόσο δεν απομακρύνεται από την τοξικότητα των άλλων. Γιατί; Επειδή ο άνθρωπος είναι ζώο συντροφικό και επειδή μερικές φορές η μοναξιά δεν υποφέρεται. Επειδή αν κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τέτοιες συμπεριφορές κόβαμε κι από έναν, στο τέλος θα απόμενε ένα ασκηταριό στα βράχια, να ζωγραφίζουμε τις πέτρες. 

   

Ληγμένο παγωτό

 

Οχτώ μήνες κι εννιά μέρες. Οχτώ μήνες, εννιά μέρες και μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία και το χρονικό του προδότη. Το χρονικό του προδότη είναι μελό. Είναι μελό όπως το ληγμένο παγωτό στο σπίτι του Φώτη. 

Κατεβαίναμε στον Άδη τότε. Κι ύστερα αναρριχόμασταν στον Παράδεισο. Έχεις επισκεφτεί ποτέ τον Παράδεισο, φίλε; Υπάρχει αέρας εκεί αλλά είναι σαν να μην υπάρχει. Οι άγγελοι παιχνιδιάρηδες γελούν, κοροϊδεύουν κι αγαπούν. Το ήξερες, φίλε; Οι άγγελοι αγαπούν. Μαζεύονται γύρω σου και παίζουν. Κάνουν λογοπαίγνια, σε αγγίζουν, σε περιποιούνται, λένε αστεία. Κι έπειτα γελούν όλοι μαζί. Καλοπροαίρετα, καθαρά, αγαπησιάρηκα, γελούν μαζί σου. Γελούν με την αφέλειά σου να πιστέψεις τα αστεία τους. 

Χτες φάγαμε και οι τρεις ληγμένο παγωτό.

Η δεξιά παλάμη μου πονούσε όλη τη νύχτα. 

Σήμερα δεν κάνω τίποτα. Ακόμα και ο Δημιουργός την έβδομη μέρα πήρε το ρεπό του. 

Είδα τη φωτογραφία σου και σε αγκάλιασα με τη σκέψη. Ξανά.

Κάποτε, όποτε είχα προβλήματα αισθηματικού τύπου, ξεσπούσα στα μαλλιά μου. Τα έκοβα, τους άλλαζα χρώμα, να γίνω άλλη από αυτή που ήμουνα, να γίνω κάποια καινούργια που δεν την ξέρει κανείς, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε υπάρξει. Τώρα βάφω τοίχους κι αφήνω τα μαλλιά μου ήσυχα. 

Έχω μακριά μαλλιά τώρα. Που δεν έχεις δει.  

Σε λίγο θα έχω ένα σπίτι που ποτέ δεν έχεις μπει. Το αμάξι λέω να μην το αλλάξω.  

 

Φευ!

 Δηλαδή:

 Τώρα που κάνω επισκόπηση των περασμένων γεγονότων κοίτα τι συμπέρανα:

Πριν από όλα: 

Σημειώνω ότι έγραφα από παιδάκι και στο σχολείο (εξαιτίας μου) όντας στην Τρίτη Δημοτικού δημιουργήθηκε το "Χρυσό Βιβλίο". Το "Χρυσό Βιβλίο" ήταν ένα τεράστιο τετράδιο με χοντρά εξώφυλλα, που αν το κοιτούσες από το πλάι. οι σελίδες του ήταν βαμμένες χρυσές. Εκεί μέσα αρχίσαμε να γράφουμε με τα πιο καλλιτεχνικά μας γράμματα τις καλύτερες εκθέσεις μας. Τρίτη Δημοτικού. Οι πιο πολλές δικές μου. Έχασα πολλά διαλλείμματα στη ζωή μου με το να καθαρογράφω τις εκθέσεις μου με καλλιγραφικά γράμματα στο "Χρυσό Βιβλίο" του 3ου Βερβενιώτειου Δημοτικού.  

Και: 

Ως έφηβη είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου και με το baby-sitting που έκανα μια LUBITEL που έπαιρνε φιλμ 6Χ6 και φωτογράφιζα -ας υποθέσουμε- καλλιτεχνικά. Π.χ. η Αμαλία ακόμα θυμάται κάτι πόζες (για γέλια) που της είχα τραβήξει.

Αλλά ως ενήλικη:

Έγραφα απεγνωσμένα για να αποδείξω στον Α. ότι γράφω καλά. (Για να πάρω την έγκρισή του; Αναγνώριση; Ως γυναίκα ή ως συγγραφέας; Για να με αποδεχτεί; Για να με διαλέξει; Για να με αγαπάει;) 

Άρχισα να φωτογραφίζω απεγνωσμένα για να αποδείξω στον Π. ότι φωτογραφίζω καλά. (Και επαναλαμβάνω: Για να πάρω την έγκρισή του; Αναγνώριση; Ως γυναίκα ή ως συγγραφέας; Για να με αποδεχτεί; Για να με διαλέξει; Για να με αγαπάει;) 

Και φτάνω στο συμπέρασμα που είναι γελοίο: 

Εάν ο επόμενος σύντροφός μου είναι δρομέας, θα αρχίσω να τρέχω Μαραθώνιο; 

Άκυρο! Είπα Μαραθώνιο και φευ! Θυμήθηκα ότι το έχω κάνει κι αυτό! Για ένα μικρό διάστημα είχα ερωτευτεί ένα γυμναστή. Να με έβλεπες να κάνω το γύρο του γηπέδου μέσα στη νύχτα, εγώ που σιχαίνομαι τη γυμναστική, να λες ποια είναι; Ο Κεντέρης; 

Επιπλέον και παράλειψη: 

Έχω και δίπλωμα από αγώνα δρόμου 5.000 km στον Μαραθώνιο της Αθήνας. 

Άμα σας λέω πως είμαι γελοίο άτομο!