Γράφω. Διορθώνω. Συγκεντρώνομαι. Χάνομαι στο κείμενο και τις σημειώσεις. Διαγράφω. Κοκκινίζω παραγράφους που θέλουν διευκρίνιση. Μπλεδίζω παραγράφους που αφορούν στο ίδιο θέμα αλλά είναι σκόρπιες. καταγράφω μια ολόκληρη ζωή. Βαρύ καθήκον. Ξαφνικά και ενώ κρατώ στο ένα χέρι μια από τις χειρόγραφες σημειώσεις και στο άλλο στυλό, Συνέρχομαι στο παρόν, λες και τόση ώρα έλειπα. Σηκώνω το κεφάλι.
Είναι όμορφα, μονολογώ. Είναι όμορφα.
Μπορώ να συγκεντρώνομαι. Γράφω χωρίς κανείς να με αποσπά. Έχω πλρώσει το τίμημα με τα χρόνια μου. Μεγάλωσα για να μπορέσω να το κερδίσω αυτό. Κάποτε έγραφα και κάποιο παιδί μου δεν έβρισκε κάλτσες, κάποιο πεινούσε και έπρεπε να μαγειρέψω, κάποιο έκλαιγε και έπρεπε να το παρηγορήσω, κάποιο θύμωνε και έπρεπε να κατευνάσω το θυμό του.
Τώρα μεγάλη πια. Φυσικό γιατί όλα έχουν το τίμημά τους. Αλλά είναι τόσο όμορφα που μπορώ και το απολαμβάνω αυτό. Ήσυχα. Ήρεμα. Εγώ και τα χαρτιά μου, εγώ και το πληκτρολόγιο, εγώ και η σκέψεις μου στο χαρτί. Κάνω αυτό που λατρεύω νιώθωντας την ευλογία του Θεού γύρω μου.
Σκύβω με ευλάβεια και λέω ευχαριστώ.
Ευχαριστώ για τα υπέροχα παιδιά μου, ευχαριστώ για την υγεία που μας χαρίζεις, ευχαριστώ για την αρμονία του κόσμου Σου, για την ηρεμία, για τη στέγη πάνω από το κεφάλι μας, για την προστασία Σου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, για ό, τι μου έχεις χαρίσει και μου χαρίζεις ακόμα, για όλη την ευλογία της ζωής μου... Είσαι φανερός και Είσαι παντού.
Σε ευχαριστώ.
Να φτάσει μέχρι Εσένα το Ευχαριστώ μου.
