Φωτεινό δωμάτιο

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πήρα τα βουνά. Και, ναι, κατά κάποιον τρόπο τα πήρα. Αποσύρθηκα από τις "πολλές συνάφειες του κόσμου κι ομιλίες", τις πολλές και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Η ειρωνεία είναι ότι, έτσι νόμιζα.
Αδυσώπητη πλάνη. Τα πάντα εξακολουθούν να με βρίσκουν εδώ που είμαι: οι έρωτες, οι αποτυχημένοι έρωτες, οι δυστυχισμένοι έρωτες, οι παλιοί έρωτες, οι στεναχώριες, οι μεγάλες στεναχώριες, τα οικογενειακά προβλήματα, οι οικογενειακές διενέξεις, οι ασθένειες αγαπημένων προσώπων κι ο φόβος του θανάτου τους, οι τράπεζες, τα ταμεία, οι απαιτήσεις, οι απαιτήσεις όλων, οι απαιτήσεις που προβάλλει η ζωή.
Ερώτημα: Πόσο πιο μακριά να πάω;
Επιθυμία: Θάθελα να κλειστώ σε ένα δωμάτιο. Να κλειδώσω την πόρτα. Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ήχους. Να έχει μονάχα φως. Φως εξωτερικό και φως στο μυαλό μου για να μπορώ να γράφω. Όσο πιο μακριά γίνεται. Δεν θέλω ζώα. Δεν θέλω τίποτα που να μου ζητά κάτι. Δεν θέλω να περιποιηθώ, να στέρξω, να αγαπήσω, να μισήσω, να αμφιβάλλω, να ζητήσω, να ακούσω, να εξομολογηθώ, να κλάψω, να χαρώ, να μιλήσω, να ζηλέψω, να τρομάξω, να μετανοήσω, να επικοινωνήσω, να επιστρέψω, να δεχτώ επιστρέφοντες, δεν θέλω πια. Θέλω να χάνομαι στους κόσμους που εγώ φτιάχνω, θέλω να είμαι ο Θεός των ηρώων που δημιουργώ, θέλω να μην με ενοχλήσει τίποτα. Τίποτα δεν θέλω πια. Ούτε κι εσένα που για τόσο λίγο μ' αγάπησες. Ούτε κι εσένα που τόσο ξαφνικά απέσυρες την αγάπη σου από μένα. Τίποτα δεν θέλω πια.
Το φως του μυαλού μου θέλω.
Κι ένα φωτεινό δωμάτιο.

Αυτό το σώμα, φίλε.

Αυτό το σώμα.

Αυτό το σώμα, φίλε.

Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ κοιτάζοντας αυτό το σώμα.

Θα σου πω τι φανερώνεται σε μένα σαν το κοιτάζω.

Αυτό το σώμα, φίλε, έδωσε ζωή σε ανθρώπους. Ωραίους ανθρώπους. Χαρισματικούς ανθρώπους. Καλούς για τη φριχτή κοινωνία μας.

Αυτό το σώμα, επίσης, έδωσε χαρά. Και πήρε χαρά. Πολλή χαρά όμως. Και πολλή έδωσε, και πολλή πήρε.

Αυτό το σώμα, χρησίμεψε στη φριχτή κοινωνία μας. Αποδείχτηκε καλό γρανάζι. Αδιαμαρτύρητο. Απαραίτητο, θα μπορούσε να πει κάποιος. Δούλεψε αρμονικά με τα άλλα. Τι κέρδισε; Αξιοπρέπεια. Καλά τα κατάφερε. Δημιούργησε. Για τις επόμενες γενιές. Ανιδιοτελώς. Με λίγα λόγια, αυτό το σώμα που κάποτε θα χαθεί από τον παρόντα κόσμο, βασισμένο σε μια ενστικτώδη σοφία, φρόντισε να αφήσει ίχνη, με όλους τους τρόπους, πίσω του.

Αυτό το σώμα.

Για να τελειώνω: Αυτό το σώμα δεν αποτελείται μονάχα από το δέρμα, φίλε. Το δέρμα είναι το περίβλημα. Είναι σαν το χαρτί που περικλείνει το δώρο. Τι σημασία έχει ένα χαρτί, όσο γιορταστικό και νάναι, φίλε; Καμία. Το ξέρεις. Στο θυμίζω: Νοιαζόμαστε όχι για το χαρτί αλλά γι’ αυτό που κρύβεται μέσα. Θεωρία ζωής. Σου ξεφεύγει, φίλε.

Γι’ αυτό σου λέω.

Οι ρυτίδες στο σώμα, φίλε, είναι του άχρηστου χαρτιού, του περιβλήματος.  Κοίτα πιο μέσα, φίλε. Πολλές φορές ένα γιορταστικό περίβλημα, ξεγελάει: δεν κρύβει ενδιαφέρον, ούτε αξιόλογο δώρο, ούτε κι αυτό που περίμενες. Πολλάκις κρύβει απογοήτευση. Αλλά εσύ, φίλε, -ακόμα- είσαι αφελής.

Ψιλά γράμματα, θα πεις, φίλε.

Ψιλά γράμματα. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Γι’ αυτό δε μαραζώνω για το τι βλέπεις ΕΣΎ στο δικό ΜΟΥ σώμα, φίλε.  

Αυτό σκέφτομαι.

Αυτό να σκέφτεσαι.

Φίλε.