Αυτό το σώμα, φίλε.

Αυτό το σώμα.

Αυτό το σώμα, φίλε.

Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ κοιτάζοντας αυτό το σώμα.

Θα σου πω τι φανερώνεται σε μένα σαν το κοιτάζω.

Αυτό το σώμα, φίλε, έδωσε ζωή σε ανθρώπους. Ωραίους ανθρώπους. Χαρισματικούς ανθρώπους. Καλούς για τη φριχτή κοινωνία μας.

Αυτό το σώμα, επίσης, έδωσε χαρά. Και πήρε χαρά. Πολλή χαρά όμως. Και πολλή έδωσε, και πολλή πήρε.

Αυτό το σώμα, χρησίμεψε στη φριχτή κοινωνία μας. Αποδείχτηκε καλό γρανάζι. Αδιαμαρτύρητο. Απαραίτητο, θα μπορούσε να πει κάποιος. Δούλεψε αρμονικά με τα άλλα. Τι κέρδισε; Αξιοπρέπεια. Καλά τα κατάφερε. Δημιούργησε. Για τις επόμενες γενιές. Ανιδιοτελώς. Με λίγα λόγια, αυτό το σώμα που κάποτε θα χαθεί από τον παρόντα κόσμο, βασισμένο σε μια ενστικτώδη σοφία, φρόντισε να αφήσει ίχνη, με όλους τους τρόπους, πίσω του.

Αυτό το σώμα.

Για να τελειώνω: Αυτό το σώμα δεν αποτελείται μονάχα από το δέρμα, φίλε. Το δέρμα είναι το περίβλημα. Είναι σαν το χαρτί που περικλείνει το δώρο. Τι σημασία έχει ένα χαρτί, όσο γιορταστικό και νάναι, φίλε; Καμία. Το ξέρεις. Στο θυμίζω: Νοιαζόμαστε όχι για το χαρτί αλλά γι’ αυτό που κρύβεται μέσα. Θεωρία ζωής. Σου ξεφεύγει, φίλε.

Γι’ αυτό σου λέω.

Οι ρυτίδες στο σώμα, φίλε, είναι του άχρηστου χαρτιού, του περιβλήματος.  Κοίτα πιο μέσα, φίλε. Πολλές φορές ένα γιορταστικό περίβλημα, ξεγελάει: δεν κρύβει ενδιαφέρον, ούτε αξιόλογο δώρο, ούτε κι αυτό που περίμενες. Πολλάκις κρύβει απογοήτευση. Αλλά εσύ, φίλε, -ακόμα- είσαι αφελής.

Ψιλά γράμματα, θα πεις, φίλε.

Ψιλά γράμματα. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Γι’ αυτό δε μαραζώνω για το τι βλέπεις ΕΣΎ στο δικό ΜΟΥ σώμα, φίλε.  

Αυτό σκέφτομαι.

Αυτό να σκέφτεσαι.

Φίλε.