Αξίζεις την ομορφιά, μάτια μου

 

Αγόρασα ένα σπίτι ερείπιο, σοβατισμένο μόνο απέξω. Χορτάρια στο χωράφι μέχρι το ύψος μου. Μέσα τούβλο σκέτο, παρατημένο χρόνια. Μπαίνανε οι τσιγγάνοι και έκαναν τα κακά τους. Μπαίνανε τα πουλιά και γεννούσανε. Κάγκελα σκουριασμένα, γκρεμισμένη μέσα στο χωράφι όλη η μία πλευρά. Εξώπορτα πεσμένη που δήθεν έκλεινε με λουκέτο και αλυσίδα. Για να ανέβεις στην τσιμεντένια βάση-πάτωμα  ισορροπούσες πάνω σε κάτι τσιμεντόλιθους που χρησίμευαν για σκάλα. Κουνιόντουσαν πέρα δώθε ενώ φιλοξενούσαν στις τρύπες τους καφέ γυαλιστερές σαύρες που σε κάθε πάτημα στον τσιμεντόλιθο σκόρπιζαν τρομαγμένες γύρω. Τρόμαζες κι εσύ το ίδιο με τα ερπετά. Χρόνια αγώνας. Χρόνια στερήσεις για τα παιδιά μου και για μένα. 

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ολομόναχη, καμιά βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε πρακτική, και με τρία παιδιά να μεγαλώνω και να σπουδάζω (όσο μπορούσα), το ερείπιο αυτό έγινε σπίτι, νοικιάστηκε και αποφέρει τους καρπούς των κόπων μου. Και όχι μόνο: δεύτερο σπίτι στον επάνω όροφο για να κατοικώ. Το άξιζα. Μου το χρωστούσα. 

Τώρα κοιτάζω τη θάλασα το πρωί. Ξέρω σε ποια μεριά θα ανατείλει ο ήλιος και τον περιμένω. Έχω βάλει το τραπέζι μου μπροστά στο παράθυρο. Τρώγω και κοιτάζω τη θάλασσα. Οι λεμονιά και οι μανταρινιές που φύτεψα ολόγυρα, μοσχοβολάνε. Τη νύχτα κλείνω αργά στο νοτινό παράθυρο τις κουρτίνες. Ταξιδεύει το μάτι μου στα φωτάκια του αεροδρομίου και παρακολουθώ τα φωτισμένα αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν. Μικρές αμυγδαλιές έχουν ανθίσει  στο απέναντι χωράφι. 

Την άξιζα αυτή την ομορφιά. Μου την χρωστούσα. 

Συννεφιές

 

Είναι αυτές οι μέρες οι συννεφιασμένες. Μέσα κι έξω σκόνη, χρειάζεσαι κάτι να την ξεπλύνει, κάτι υγρό σα βροχή δάκρυ. Κι είναι κι αυτές οι συννεφιασμένες μουσικές που σε κάνουν ό, τι κι αν βλέπεις να το κλαις. Πόση συννεφιά στην ψυχή μας... 

Μην κλαις, μάτια μου... Οι συννεφιές περνάνε.

Ποια μάγια σε κρατούν δεμένο

Με ρωτάει: Μάγια μου έκανες; 

Τον ρωτάω: Μάγια μου έκανες; 

Τι είναι τα μάγια της αγάπης; Πώς εξηγούνται; Πώς γίνονται; Υπάρχουν ή απλά νιώθεις πως κολλάς με κάποιον τόσο πολύ που αψηφάς όλα τα άλλα που συμβαίνουν γύρω σου; Ο τρόπος του είναι; Η μυρωδιά του; Διάβασα χτες το κείμενο ενός ψυχολόγου. Ο έρωτας, λέει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρώτη μας παιδική αναμνηση την οποία αναζητούμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή. Μια μυρωδιά, μια τρυφερή κίνηση, μια κουβέντα. Ο άλλος συμπληρώνει αυτό που ψάχνουμε και τέλος. Κι αν αυτό αλλάξει διότι ο έρωτας με κάποιο συγκεκριμένο άτομο μπορεί να πεθάνει,  το ίδιο πράγμα ψάχνουμε και στον επόμενο έρωτα και στον επόμενο. Αυτό που ψάχνουμε να καλύψουμε μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ. 

Ονομάσαμε χημεία αυτό το ανεξήγητο. Ή μάγια. 

Ο πατέρας μου τα μάγια της αγάπης τα πλήρωσε με τη ζωή του. Πόσο δραματικό. 

Υ.Γ. Χτες άκουσα πάλι την Τυτώ στο διπλανό χωράφι. 

Άνω θρώσκω

 

Είμαι ανήσυχο πνεύμα και Drama Queen. Παίρνω πολύ βαριά τους έρωτες και τους θανάτους. Το μόνο που με σώζει κατά καιρούς είναι ο έρωτας κι αυτός όταν κυλάει ομαλά. Είμαι ένα κριάρι που μπορεί να τους πηδήξει όλους αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πρόβατο που τρώει μπόλικο πήδημα. Και κέρατο. Και ναι, δεν ντρέπομαι καθόλου που εκθέτω τις αδυναμίες μου. Σκασίλα μου πια, κι αυτό είμαι. Κάποτε το έπαιζα θέατρο. Περσόνα. Πολλές περσόνες γιατί είχα την ικανότητα. Άλλη εδώ, άλλη εκεί, δεκάδες ρόλοι για να κρύβω αυτά που νιώθω κι αυτά που βλέπω. Επειδή νόμιζα πως προστατεύω τον εύθραυστο εαυτό. Από φόβο. Όπως μας έμαθε ο παππούς μου: όταν επρόκειτο για πολιτικά, δεν μας άφηνε να μιλάμε. Σσσσσσσσσσ... Μη μιλάς. Μη φωνάζεις. Σσσσσσσ....  Φόβος και τρόμος να μιλήσεις.  Ύστερα η μάνα μου: Με κακοποιούσε ο τέως  Σσσσσσσσσσ... έλεγε η μάνα μου. Μη μιλάς. Κάνε υπομονή, έχεις τρία παιδιά. Σσσσσ.... 

Αηδίασα με τον εαυτό μου μια μέρα. Είπα κάψτα όλα, κάντα μαντάρα. Θα μιλάω. Θα φωνάζω. Η ζωή είναι μικρή για να την περάσεις χωρίς φωνή. Αηδίασα. 

Σε κοροϊδεύει ο άλλος, εσύ Σσσσσσσ... Σε κλέβει ο αλλος, εσύ Σσσσσσ.... Σε κακοποιοεί ο άλλος, εσύ Σσσσσ... Βλέπεις να κοροϊδεύουν, να κακοποιούν, να κλέβουν τον διπλανό σου κι εσύ Σσσσσ... 

Και γιατί παρακαλώ;  Για να μη χωρίσεις, για να μην ξεβολευτείς, για να μην μπλέξεις. Αηδίασα. 

Έχω μια εκ γενετής τιμιότητα. Δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου αν την αμφισβητήσει κανείς. Ως εκ τούτου, δεν κοροϊδεύω επειδή δεν θέλω να με κοροϊδεύουν. Δεν απατώ γιατί δεν θέλω να με απατάνε. Δεν ψεύδομαι γιατί δεν θέλω να μου λένε ψέμματα. Δεν κλέβω επειδή δεν θέλω να με κλέβουν. 

Κρατείστε τα παιχνίδια σας για τον εαυτό σας. Εγώ αηδίασα. 

....Kαι πέστε με Drama Queen. Έχει αρχίσει να μαρέσει. 

Υ.Γ. 1 Φωτό: Μάνος Μπάρτης. Τον αγαπώ και τον ευχαριστώ  

Τούτα τα δάκρυα ταιριάζουν στην Τούλα

 

Στη ζωή μου είμαι πολύ τυχερή. Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν μία μάνα και να παίρνουν αγάπη από μία, εγώ είχα τρεις. Αγάπη από τρεις μανάδες, τόση που χόρτασα. 

Η πρώτη η μάνα που με γέννησε. Η δεύτερη η παραμαμά μου όπως την έλεγα, η αδελφή της μάνας μου. Μας μεγάλωσε δίνοντας όση αγάπη είχε. Η τρίτη μου μάνα, η μάνα της καλύτερης φιλενάδας μου. Η Τούλα. Σε μια ζωή 60 χρονών η Τούλα μπήκε στη ζωή μου στα 13μου. Μάνα μου πάνω από 50 χρόνια. Η Τούλα έφυγε προχτές. 

Με πήρε τηλέφωνο πριν μήνες. Κουρασμένη από χημειοθεραπείες, πεσμένο αιματοκρίτη, λυπημένη. 

"Εσύ που είσαι καλός άνθρωπος", είπε, "εσένα σε ακούει ο Θεός. Πες του, προσευχήσου, παρακάλα τον  να με πάρει. Βαραίνω τα παιδιά μου. Δεν αντέχω άλλο". 

Περήφανη. Να γεράσουμε αλλά να μη βαρύνουμε τα παιδιά μας. Έβγαλε τον εαυτό της απέξω που τόσα είχαν βαρύνει εκείνη και δε βαρυγκόμησε ποτέ. 

Ήθελα να της κάνω το χατίρι να προσευχηθώ στο Θεό να την πάρει, αφού εκείνη το ζήτησε. 

Να που βρήκε δικαιολογία για να φύγει. 

Τον περασμένο μήνα ο Περικλής, τούτον η τρίτη μου μάνα. Πολύ. Πολλά για μένα. 

Υ.Γ. 1 Είναι ένα πουλί. Νομίζω πως είναι κουκουβάγια. Εδώ στα χωράφια που ζούμε, με το πευκοδάσος δίπλα μας, είναι λογικό να ζούνε πουλιά, να κρύβονται ζώα. Έχω βρεθεί να κοιτάζομαι με  αλεπούδες πολλές φορές. 

Συνήθως αυτό το πουλί (η κουκουβάγια όπως νομίζω εγώ) δεν ακούγεται, δεν εμφανίζεται. Η θεία μου η Βαρβάρα το λέει νεκροπούλι. Μου είπε να το προσέχω και να το φοβάμαι. Μου είπε για το κράξιμό του το δυσοίωνο. Είπα δεν δίνω σημασία στις κουταμάρες μιας ηλικιωμένης θείας. 

Το άκουσα μια φορά μέσα στον κήπο  μου. Φεύγει η μάνα μου. Δεύτερη φορά κάπου έξω.  Ο αγαπημένος μου θείος. Τρίτη φορά στον κήπο μου. Η Μιμία μου. 

Πριν μέρες την άκουσα να κράζει. Είπα να μην μεγεθύνω το πράγμα, να κάνω πως δε δίνω σημασία στο κράξιμό της. Κάπου έξω ήταν κι αυτή τη φορά. 

Αλλά να που το νεκροπούλι βγήκε πάλι αληθινό. Πάλι. Τυτώ λέγεται. 

Υ.Γ. 2 Ή μιλάνε τα πουλιά ή έχω αρχίσει και τα χάνω, ή έχω αρχίσει και γίνομαι παρανόρμαλ σαν τον Τειρεσία ένα πράμα. 

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

 Στα αστυνομικά που βλέπω οι μπάτσοι στην ανάκριση παίζουν ένα παιχνίδι. Ο ένας το παίζει καλός και ο άλλος είναι ο κακός. Ο ένας δέρνει, ο άλλος φέρεται φιλικά στον ανακρινόμενο αρκεί να αποσπάσουν ομολογία. 

Χτες κατάλαβα ότι οι νοικάρηδες που έχω παίζουν το παιχνίδι της ανάκρισης.  Η γυναίκα μια μέρα μου έφερε φαγητό της να δοκιμάσω και τις προάλλες έφερε ένα χριστιανικό ημερολόγιο ενώ ο άντρας είναι επιφορτισμένος να μου δείχνει την υγρασία στο ταβάνι (πρώτη φορά συνέβη αυτό, μάλλον στεγνώνουν ρούχα στο καλοριφέρ), τεσπά, να ελέγχει με πλάγιους τρόπους ("θέλει να νοικιάσει το δωμάτιο ένας φίλος μου και θα ήθελα να δω το χώρο") ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δει αν είναι κλειστά τα καλοριφέρ στο χώρο που δεν χρησιμοποιείται αλλά συνδέεται με το δικό του καλοριφέρ (μήπως του καίω πετρέλαιο) και ούτω καθεξής. 

Παράδειγμα: Χτες βράδυ με κάλεσε ο άντρας να δω υγρασία στο ταβάνι. Η γυναίκα κρύφτηκε σε κάποιο δωμάτιο και όση ώρα ήμουν στο σπίτι τους δεν εμφανίστηκε καθόλου. Κάποια στιγμή τη φώναξε ο άντρας της αλλά αυτή τσιμουδιά.  Πρέπει στο παιχνίδι (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να πω)  να κρατήσει το ρόλο του καλού μπάτσου. 

Εγώ πάλι από τη μεριά μου παίζω το παιχνίδι η αλεπού 100 το αλεπόπουλο 101. Ευτυχώς στενοχωριέμαι για συμπεριφορές των άλλων μόνο μια μέρα. Από την επόμενη αναλαμβάνω δράση. Υγιές θα μπορούσα να πω. Χτες στανοχωρήθηκα που δεν εμφανίστηκε η καλή μπάτσος. Σήμερα πρέπει να δω πώς θα σώσω το ταβάνι από την υγρασία. 

Καλημέρα σας. 

 

Να μου το πεις να χαρώ

 

Μου ζητάει να τους βιντεοσκοπήσω μια παράσταση για να την παρουσιάσει σε κάποιο Φεστιβάλ. Εννοείται φιλικά και χωρίς κέρδος. Δέχομαι με χαρά. Το φτιάχνω, και μετά τρώω ώρες επί ωρών για να βρω μια μουσική να βάλουμε στους τίτλους και για επένδυση και μετά υποχρεώνομαι σε ένα φίλο σκηνοθέτη για το μοντάζ (κι εκεί ο σκηνοθέτης φίλος το έκανε όχι με χαρά αλλά φιλικά για μένα, βέβαια του πήγα 6 πακέτα τσιγάρα που μου ζήτησε και δεν του πήρα χρήματα εννοείται, του πήγα και δυο γλυκά, (έφαγα το ένα, εντάξει), επίσης επειδή ο σκηνοθέτης φίλος μένει στην Εκάλη, Εκάλη-Αρτέμιδα μία ώρα να πάω και μία να γυρίσω, και μπόλικη βενζίνη, (να τα λέμε κι αυτά). 

Το βίντεο γίνεται, έχει βγει με κάποιες μικροατέλειες στη βιντεοσκόπηση για τις οποίες είμαι υπεύθυνη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό. Ο φίλος ηθοποιός που μου το ζήτησε το στέλνει στο διαγωνισμό, η επιτροπή φεστιβάλ το εγκρίνει και οι φίλοι ηθοποιοί πηγαίνουν και παρουσιάζουν το έργο. Ο δεύτερος φίλος ηθοποιός παίρνει βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου, και το έργο παίρνει πρώτο βραβείο για τη μουσική επένδυση. (Εδώ είναι που νευρίασα γιατί το βραβείο το καρπώθηκε ο φίλος, ούτε κουβέντα δεν μου είπε ότι το έργο πήρε βραβείο για τη μουσική επένδυση, περήφανα περήφανα το πήρε πάνω του). Να φάει σκατά.  

Γράμμα στον Άγιο

 

Αγαπημένε μου Άγιε Βαλεντίνε, 

Επειδή δεν σου έχω ζητήσει ποτέ και τίποτα μέχρι τώρα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σου ζητήσω χάρη και να περιμένω να φανείς συνεπής. 

Θέλω να μου φέρεις μιαν αγάπη που να με κοιτάζει στα μάτια γλυκά. Να γυρίζω το προσωπό μου και να μένει το χαμόγελό του εκεί, που λέει και η Χαρούλα. Να βρισκόμαστε σε πλήθος και να νιώθουμε πως είμαστε μόνο εμείς οι δύο. Να γελάμε, να πηγαίνουμε βόλτες, να βλέπουμε ταινίες στον καναπέ κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, να παίζουμε σαν παιδάκια, να κάνουμε έρωτα με πάθος και αγάπη, να φτιάχνουμε μαζί πράγματα, να μη λέμε ψέμματα μεταξύ μας και να μην είμαστε ψεύτικοι μεταξύ μας, να συζητάμε, να θυμώνουμε μα να το αντιμετωπίζουμε με κατανόηση για τον άλλο και χιούμορ, μιαν αγάπη που να τη νιώθουμε βαθιά στις ψυχές μας σα να ήταν καρμική, σα να μη μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά να βρεθούμε μαζί σε αυτόν τον κόσμο. 

Ελπίζω, Άγιε μου, ότι θα μου την κάνεις τη χάρη. 

Υ.Γ. Μην αργήσεις πολύ γιατί τα χρόνια περνάνε και επείγομαι. 

Αμνός αμνημόνευτος

 

Ως αμνός ακολουθώ

αμνός αμνήμων όμως 

και μελλοντικά αμνημόνευτος

σε παρατημένο μνήμα

και θαμμένες μνήμες

φέροντας μναν

στα μνημειώδη χείλη

αφήνοντας πίσω μνηστήρες θλιμμένους

και ίσως μνησίκακους

για την όποια μνημοσύνη

μνηστευμένη κανενός

αμνός άνευ μνημοσύνου.