Αξίζεις την ομορφιά, μάτια μου

 

Αγόρασα ένα σπίτι ερείπιο, σοβατισμένο μόνο απέξω. Χορτάρια στο χωράφι μέχρι το ύψος μου. Μέσα τούβλο σκέτο, παρατημένο χρόνια. Μπαίνανε οι τσιγγάνοι και έκαναν τα κακά τους. Μπαίνανε τα πουλιά και γεννούσανε. Κάγκελα σκουριασμένα, γκρεμισμένη μέσα στο χωράφι όλη η μία πλευρά. Εξώπορτα πεσμένη που δήθεν έκλεινε με λουκέτο και αλυσίδα. Για να ανέβεις στην τσιμεντένια βάση-πάτωμα  ισορροπούσες πάνω σε κάτι τσιμεντόλιθους που χρησίμευαν για σκάλα. Κουνιόντουσαν πέρα δώθε ενώ φιλοξενούσαν στις τρύπες τους καφέ γυαλιστερές σαύρες που σε κάθε πάτημα στον τσιμεντόλιθο σκόρπιζαν τρομαγμένες γύρω. Τρόμαζες κι εσύ το ίδιο με τα ερπετά. Χρόνια αγώνας. Χρόνια στερήσεις για τα παιδιά μου και για μένα. 

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ολομόναχη, καμιά βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε πρακτική, και με τρία παιδιά να μεγαλώνω και να σπουδάζω (όσο μπορούσα), το ερείπιο αυτό έγινε σπίτι, νοικιάστηκε και αποφέρει τους καρπούς των κόπων μου. Και όχι μόνο: δεύτερο σπίτι στον επάνω όροφο για να κατοικώ. Το άξιζα. Μου το χρωστούσα. 

Τώρα κοιτάζω τη θάλασα το πρωί. Ξέρω σε ποια μεριά θα ανατείλει ο ήλιος και τον περιμένω. Έχω βάλει το τραπέζι μου μπροστά στο παράθυρο. Τρώγω και κοιτάζω τη θάλασσα. Οι λεμονιά και οι μανταρινιές που φύτεψα ολόγυρα, μοσχοβολάνε. Τη νύχτα κλείνω αργά στο νοτινό παράθυρο τις κουρτίνες. Ταξιδεύει το μάτι μου στα φωτάκια του αεροδρομίου και παρακολουθώ τα φωτισμένα αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν. Μικρές αμυγδαλιές έχουν ανθίσει  στο απέναντι χωράφι. 

Την άξιζα αυτή την ομορφιά. Μου την χρωστούσα.