Σκουριασμένη πένα

 

Στον ύπνο μου βρήκα μια πένα σκουριασμένη στερεωμένη πάνω σε ένα ξύλο ξυσμένο και γδαρμένο. Τη σήκωσα από το χώμα και είπα θα την κρατήσω. 

Καιρός να ξαναρχίσεις να γράφεις είπε το όνειρο. Άφησες την πένα σου να σκουριάσει. Κάποιος πριν από σένα, (ο παλιός εαυτός;) έγραφε. Για κάποιον αυτή η πένα ήταν κάτι πολύτιμο. 

Γιατί πρέπει να αποσυρθείς από τη ζωή κάποιου που αγαπάς και που εκείνου δεν του είσαι πλέον τόσο απαραίτητη; Το κάνεις για σένα  που πληγώνεσαι γι' αυτό (πρέπει να σωθείς ή να μη φανείς κλαψιάρης ή αναξιοπρεπής ή σε πονάει αυτό)  ή για να ανοίξεις δρόμο σε εκείνον; Για καλό σου αποσύρεσαι ή για καλό του; 

Θέλω να κοιμίσω τη σκέψη μου για λίγο. Ύστερα σκέφτομαι αυτούς που παθαίνουν άνοια και αναρωτιέμαι, μήπως κι αυτοί θέλησαν να κοιμίσουν τη σκέψη τους για λίγο. 

Στον ύπνο μου βρήκα μια πένα, 

στον ξύπνιο μου έχασα εσένα.

This is ρίμα.  

Abbas

 

Ήρθε από το Πακιστάν στα 37 του για να βρει τον Παράδεισο στην Ελλάδα. Για να μην τον πιάσουν περπάτησε μερόνυχτα κι εντέλει έφτασε Αθήνα. Κάποιος τον πληροφόρησε πως λίγο πιο έξω από την Αθήνα θα είναι καλύτερα, κινδύνευε να τον πιάσουν έτσι κι αλλιώς αφού δεν είχε χαρτιά. 

Στην πατρίδα του βέβαια είχε όνομα. Και γυναίκα και δύο κορίτσια. Κι αυτά είχαν ονόματα. Μου τα είπε, δεν τα θυμάμαι. 

Κάπως έφτασε εδώ στη γειτονιά. Μια μέρα, μέσα σε ένα μίνι μαρκετ ρώτησα αν υπάρχει κάποιος για να με βοηθάει σε μερικές βαριές δουλειές. Ήρθαν στο κάλεσμα δύο. Ο ένας ήταν ο Abbas. Έμενε σε ενοίκιο, είχε πιασμένο ένα δωμάτιο στη γειτονιά, ο σπιτονοικοκύρης τού έπαιρνε ένα πενηντάρικο το μήνα. Αλλά του φερόταν καλά και ο Abbas τον συμπαθούσε. 

Έπιασε δουλειά σαν βοσκός.  Στον ιδιοκτήτη των 6 προβάτων και 4 κατσικιών, τον σύστησε ο ξάδερφός του Shamir, όταν αυτός βαρέθηκε τη βοσκή και το έσκασε για Ιταλία. Ο ιδιοκτήτης τον πλήρωνε με τον κατώτατο μισθό και ένα μπουκάλι γάλα την ημέρα αλλά τα πρόβατα έπρεπε να βόσκουν και πρωί και απόγευμα, συν όλες τις εσωτερικές δουλειές που έπερεπε να γίνουν. Καθάρισμα παχνιού, κοπριές, σκάψιμο κήπου λαχανικών, άρμεγμα, μάζεμα των ζώων, κούρεμα και δεν ξέρω τι άλλο. Ο Abbas πήγαινε στη δουλειά το πρωί έκανε διάλλειμμα το μεσημέρι δυο ώρες και ξαναπήγαινε το απόγευμα ίσαμε τις εφτά αν και ήταν φορές που τον έπαιρνε και μετά τις εφτά, ανάλογα αν είχε τελειώσει ή όχι.

Γνώρισα λίγο καλύτερα τον Αμπάς όταν βρήκαμε 6 πρόβατα να γυρίζουν στη γειτονιά αδέσποτα, ακούρευτα μέσα στο κατακαλόκαιρο, να τρώνε τα κλαδιά από τις ελιές του δρόμου και να ψάχνουν νεράκι στα στεγνά αμπελοχώραφα. Από κάπου είχαν φύγει; Κάποιος τα είχε αμολήσει μπας και ζήσουνε;  Για μέρες τα βλέπαμε που γυρνούσαν. Κλαδιά κι αγκάθια είχαν μπλεχτεί στις γούνες τους. Τους έβαλα νερό σε λεκάνες στη μέση του δρόμου. Ήρθαν διψασμένα και παρότι αγριεμένα από τη δίψα, δε με φοβήθηκαν. Ήπιαν σχεδόν από το χέρι μου. Ξεδίψασαν. Τότε σκέφτηκα να ειδοποιήσω το αφεντικό του Αμπάς να μαζέψει τα καημένα από τα χωράφια. Το αφεντικό κατέφτασε αμέσως μαζί με τον Αμπάς. Τα είδαν, συμφώνησαν να τα πάρουν. Τα πρόβατα όμως δεν πλησίαζαν πια. Ούτε εμένα ούτε τους άλλους. Καταφέραμε οι τρεις μας να τα στριμώξαμε στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου  σπιτιού. Εγώ φύλαγα στη μια μεριά μην ξεφύγουν, το αφεντικό του Αμπάς στην άλλη και ο Αμπάς τα τσάκωνε, τα σήκωνε ένα ένα αγκαλιά και τα φόρτωνε στο βαν φορτηγό. Τα πιάσαμε τα αδέσποτα με πολύ κόπο. Ο Αμπάς χαμογελούσε και ίδρωνε. Έμαθα μετά ότι τα κούρεψαν, τα περιποιήθηκαν και ότι τα αγόρασαν τελικά από τον ιδιοκτήτη που μέχρι τότε ήταν εξαφανισμένος. 

Τη μέρα που μου έφεραν στο σπίτι τα πλακάκια για το δώμα που μένω τώρα, ζήτησα από τον Αμπάς να έρθει να μου τα ανεβάσει επάνω. Ήρθε πρόθυμα, κουβάλησε στο μεσημεριανό διάλειμμά του πάνω από 70 κουτιά με βαριά πλακάκια, σε μια σκάλα στριφτή, στενή και σιδερένια. Του πρότεινα ένα 20ρικο. 

-Δεν θέλω λεφτά, μου λέει. Μόνο φαγητό. 

Έλιωσα. Του εξήγησα πως άλλο το φαγητό άλλο η δουλειά. Το πήρε με το ζόρι. Τού έβαλα και κάτι λίγο από ό, τι είχα μαγειρέψει εκείνη τη μέρα.

Από εκεί και μετά όποτε είχα φαγητό τον έπαιρνα τηλέφωνο. Πολλές φορές κρεμούσα τη σακούλα με τα τάπερ στην εξώπορτα και τα έπαιρνε πηγαίνοντας σπίτι με το ποδήλατό του. Ύστερα έπλενε τα τάπερ και τα ξανακρεμούσε στην εξώπορτα. Μια μέρα ήρθε να κάνουμε μια αίτηση για να βγάλει χαρτιά. Μου μίλησε για τη γυναίκα για τα κοριτσάκια του, 8 και 6 χρονών, τη φτιάξαμε την αίτηση. 

-Θα γίνει κάτι με τα χαρτιά;  

-Δύσκολο, Αμπάς. Αλλά ας προσπαθήσουμε, είπα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

Ένα μεσημέρι που ήξερα ότι κοντεύει η ώρα του να σχολάσει, του τηλεφώνησα πως έχω φαγητό. 

-Θα περάσω, μου είπε, αλλά λίγο αργά. Άφησα το φαγητό στην εξώπορτα, κρεμασμένο. Βγήκα αργά τη νύχτα και η σακούλα με τα τάπερ ήταν ακόμα εκεί. Τα μάζεψα. Την άλλη μέρα του τηλεφώνησα, δεν απάντησε. Την επόμενη επίσης, πολλές φορές. Ανησύχησα. Πήγα στο αφεντικό του. 

-Πού είναι ο Αμπάς; ρώτησα. 

-Ο Αμπάς έφυγε για Ιταλία, πήρα απάντηση. Ούτε ξέρουμε κάτι. 

Φοβήθηκα μην έπαθε τίποτα. Έστελνα συνέχεια μηνύματα στο κινητό του, να δω τουλάχιστον πως είναι καλά και είναι ζωντανός. Κι αν δεν ήταν; Αν κάτι του είχε συμβεί; Ποιος θα τον έψαχνε αυτόν τον άνθρωπο που ήταν "ανύπαρκτος", εδώ σε ένα ξένο μέρος; Πέρασε μήνας. Ώσπου μια μέρα ο Αμπάς απάντησε. Ήταν καλά, πηγαίνοντας για Ιταλία να βρει τον ξάδερφό του τον έπιασαν και τον φυλάκισαν, τον ξαναγύρισαν Πακιστάν και εκείνος ξαναξεκίνησε και έφτασε τελικά Ιταλία, είναι καλά. Ησύχασα. Από τότε μιλάγαμε που και που με μηνύματα. 

Όλα τα προηγούμενα έχω το λόγο μου που τα ανέφερα. Διότι χτες έλαβα ένα μήνυμα από τον Αμπάς. Αφού με ρώτησε τι κάνω κι εγώ τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε αυτό: 

-Εγώ τώρα δουλεύω καλά. Παίρνω καλά λεφτά. Όποτε και αν χρειάζεσαι χρήματα μπορώ να σε βοηθήσω. 

Μου ήρθαν κλάματα. 

  

Το μυστικό

Ξέρεις, φιλαράκι... Καμιά φορά υπερφορτιζόμαστε από έγνοιες δικές μας, από γεγονότα εξωτερικά που όμως μας επηρεάζουν, προβλήματα που δε λύνονται και ένα σωρό άλλα. Πελαγώνουμε. Τότε φιλαράκι θα σου πω τι κάνω εγώ, μπας και βρεις κι εσύ το κόλπο: 

Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρό και περπατούσες χέρι χέρι με τον πατέρα σου; Και ήσουνα ήσυχο πως,  ό,τι και να συμβεί στο δρόμο ο πατέρας θα τα λύσει όλα κι εσύ απλά εμπιστευόσουν και απλά χαιρόσουν τη στιγμή; 

 Αυτό κάνω. Δεν πιστεύω σε καμιά μα καμιά θρησκεία. Πιστεύω όμως ότι κάπου υπάρχει αυτή η πατρική δύναμη που θα με σώσει από ό, τι και να συμβεί. 

Και όχι, δεν μου είναι εύκολο -στα προβλήματα που εγώ θεωρώ μεγάλα- καθόλου εύκολο να αφεθώ. Ωστόσο προσπαθώ. Κάθε φορά που έρχεται το πρόβλημα στο μυαλό μου και επανέρχεται και δεν μπορώ να βρω τη λύση μόνη μου κι αυτό με κουράζει και με εξαντλεί, λέω το αφήνω. Το αφήνω πάνω Σου. Κάνε Εσύ κουμάντο, Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα ποιο είναι το καλό μου. Κι έτσι ανασαίνω. Εμπιστεύομαι, αφήνομαι,  ησυχάζω ότι ο Πατέρας θα τα κανονίσει όλα και απολαμβάνω τη στιγμή. 

Αξίζει να το δοκιμάσεις. 

Εμπιστεύσου. 

 

Χωρίς υστερόγραφο

 

Η Αμαλία λέει χάνομαι. Ο Αντώνης λέει ότι έχω αρχίσει και του μοιάζω γιατί δεν επικοινωνώ. Εγώ θέλω απλά να ξέρω ότι είναι καλά οι αγαπημένοι μου και ξέρω ότι είναι καλά, αυτό το νιώθω μέσα μου, κι ας χάνομαι. Οπότε είναι σαν να μιλάω μαζί τους. Το κάνω ακόμα και με τα παιδιά μου. 

Κατά τα άλλα δεν έχω εξήγηση γιατί το κάνω. 

Υ.Γ. Σήμερα δεν έχει υστερόγραφο. 

Μετανάστευση

 

Κάνω δουλειά στην ταράτσα. Τον ακούω που στριφογυρνάει έξω στο χωράφι. Για κάποιο λόγο ούτε φεύγει, ούτε μπαίνει σπίτι του. Έχω φτιάξει κόλλα για τα πλακάκια και δεν ασχολούμαι μαζί του. Ακούω φωνή: 

-Κυρία Έφη..

Παρατάω το μυστρί και σηκώνομαι. 

-Καλημέρα... 

-Καλημέρα... Θέλετε βοήθεια; 

-Όχι, ευχαριστώ.

-Το αυτοκίνητό μου δεν παίρνει μπροστά. 

-Θέλεις να κατέβω να βάλουμε τα καλώδια; 

-Ναι, σε παρακαλώ. 

-Θα κατέβω σε λίγο. Να πλύνω τα χέρια μου κι έρχομαι.

Κολλάω δυο μικρά πλακάκια για να μη μου στεγνώσει η κόλλα, πλένω χέρια και κατεβαίνω.  Βάζουμε καλώδια. Το αυτοκίνητό του δεν παίρνει μπροστά με τίποτα. 

-Κάτι ηλεκτρικό θα είναι, του λέω. Έχεις οδική βοήθεια; 

-Έχω, αλλά να πάρεις εσύ να συνεννοηθείς καλύτερα; 

Παίρνω τηλέφωνο την οδική. Όλα εντάξει. 

Ανεβαίνω. Σε λίγο τον ακούω να μιλάει. καθώς περιμένει την οδική έχει σταματήσει το γείτονα και τον ρωτάει αν έχει τηλέφωνο κάποιου συνεργείου.  Και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Και αναρωτιέμαι για την πρώτη πρώτη ανασφάλεια αυτού του ανθρώπου την πρώτη πρώτη στιγμή που έφτασε σε μια ξένη χώρα. Πώς να ένιωσε; Και άραγε αυτήν την ανασφάλεια την έχει καλύψει ή ακόμα τη νιώθει; Είναι κοινωνικός από χαρακτήρα ή ψάχνει στηρίγματα; Διακρίνω και μια καχυποψία καθώς και ένα ξεγλύστριμα με μικροψεμματάκια... Η ανασφάλεια που ένιωσε αρχικά (σαν μετανάστης) τον έκανε καχύποπτο; Το ένστικτο επιβίωσης τον ανάγκασε να ξεγλιστράει με αυτόν τον τρόπο; Ή είναι στο χαρακτήρα του; 

Κατανοώ ότι κάθε άνθρωπος που αφήνει πατρίδα και συγγενείς και μεταναστεύει σε άγνωστη χώρα, με άγνωστο λεξιλόγιο, με άγνωστα ήθη και έθιμα, πόσο ανασφαλής θα νιώθει. Δεν έχει μόνο το άγχος της επιβίωσης αλλά και της ενσωμάτωσης σε μια καινούργια κουλτούρα (πώς κάνουν οι άλλοι; να μάθω να το κάνω κι εγώ, να με "εγκρίνουν" με κάποιο τρόπο, να μην αναγκαστώ να αλλάξω και πάλι πατρίδα). 

Σαφώς ανασφάλεια. Ο προβληματισμός μου είναι αν αυτό σε ακολουθεί υποσυνείδητα σε όλη τη ζωή σου ή αν κάποια στιγμή καταφέρνεις να το καλύψεις. 

Προγραμματισμού το εγκώμιον

 Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου ελέγχοντας τον οικονομικό προγραμματισμό μου. Πώς αλλιώς; Excell και Άγιος ο Θεός. Αυστηρή παρακολούθηση, ακριβής ακολουθία, καθόλου παρεκτροπές και πρόγραμμα ίσαμε τον επόμενο Σεπτέμβρη. Και πάλι βλέπουμε, ευχόμενη τη ρουτίνα και να μην χρειαστεί οτιδήποτε έκτακτο. Γιατί το κάνω και γιατί το γράφω εδώ. Το κάνω επειδή αν δεν έκανα προγραμματισμό δεν θα τα είχα καταφέρει ίσαμε εδώ. Και το γράφω εδώ επειδή τον χώρο του blog μού τον χαρίζει  ο παγκόσμιος ιστός και αφού είναι δώρο το δέχομαι ευχαρίστως και επίσης επειδή μου επιτρέπεται ελεύθερα να βγάζω τα εσώψυχά μου (ως ημερολόγιο) και επειδή  θέλω να ξαναθυμάμαι βήματα που ίσως κάποτε θα έχω ξεχάσει. Και δε με νοιάζει που διαβάζουν κι άλλοι εκτός από μένα τα εσώψυχά μου. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε πια (θέλουμε δε θέλουμε) εκτεθειμένοι. Ε, και;  

Υ.Γ. 1 Παραθέτω εικόνα προσωπικής κατασκευής βρυσακίου εκ του μηδενός.* 

*με τη λεκάνη που ζύμωνε η μάνα μου κουλουράκια και μοίραζε σε όλη τη γειτονιά.

Υ.Γ.2 Τελικά μου αρέσουν τα υστερόγραφα. 

 

Γεροντοκορισμοί στο παραμυθόσπιτο

 Θέλω και πηγαίνω. Σπάζει η μονοτονία μου. Και περνάμε καλά. Τον τελευταίο καιρό ωστόσο πηγαίνω λίγο απρόθυμα. Όσο πάω ξεσυνηθίζω τις δυνατές τους φωνές, το ότι μιλάνε απλά για να μιλήσουν, το ότι μιλάνε χωρίς να σκεφτούν, το ότι λένε δυνατά τις σκέψεις τους, τα ερωτηματικά τους, κάθε σκέψη που κανονικά δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε λέξεις διότι πολλά από αυτά που σκεφτόμαστε είναι περιττό να τα ξεστομίζουμε. Λέει η μία: "Αυτό ποιος το έβαλε εδώ πάνω;" Η άλλη, πριν τελειώσει την κουβέντα της η πρώτη: "Ποιος το έβαλε; Ποιο πράγμα; Εγώ δεν ξέρω. Μήπως το έβαλες εσύ; Εσύ θα το έβαλες και το ξέχασες. Εγώ δεν πέρασα καθόλου από αυτό το σημείο". 

Όλο αυτό δεν είναι περιττό; Δεν θα ήταν αρκετό ένα "δεν ξέρω"; ή ένα "Όχι πάντως εγώ;" 

Ρε, τις αγαπάω. Είναι πλάσματα γλυκά και δοτικά. Συμπάσχουν και χαίρονται. Ωστόσο...

Εγώ φταίω. Μου φαίνεται πως γεροντοκοριάζω. Εδώ στα ψηλά (παραμυθόσπιτο το λέει η αδελφή μου. και μαρέσει. Εμένα όμως (από ματαιοδοξία) μαρέσει να το λέω αετοφωλιά.  (Ξέρω πως οι αετοφωλιές είναι φτιαγμένες άτσαλα, ενώ εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να την ομορφύνω). Ο Α. έλεγε το σπίτι του "ποντικότρυπα". Ο Α. δεν είναι καθόλου ματαιόδοξος και είναι ταπεινός. 

Υ.Γ. 1. Είναι ζωτική ανάγκη να καταλήξω σε κάποιο όνομα. Λέω να παραμείνω στο "παραμυθόσπιτο". 'Έτσι κι αλλιώς οι αετοί τρώνε σάρκες και αυτό δεν είναι το φόρτε μου. :) Lol, Lol  

Υ.Γ. 2 Σε λίγο οι φίλοι θα παίρνουν τηλέφωνο να δουν αν ακόμα στέκω στα καλά μου με αυτά που γράφω. Μοιάζουν παραληρηματικά. Αλλά μαρέσει να παίζω. 

Ξημέρωσε. Πάω να ανοίξω τις κουρτίνες του παραμυθόσπιτου, να το πλημμυρίσει ο ήλιος. 

Έρωτες

 

Στον ύπνο μου είχαμε διαρροή γκαζιού από τη μπουκάλα υγραερίου και έτσι όταν άναψα ένα σπίρτο άρπαξε μια μικρή φωτιά η οποία όμως έσβησε αμέσως. Ύστερα προσέχαμε να μην ξανα-ανάψει. Αν όπως λένε η φωτιά στα όνειρα συμβολίζει τον έρωτα...

Πόσους έχω ανάψει από απροσεξία και πόσοι έχουν σβήσει αφού κάηκε το γκάζι... 

Υ.Γ. Είδες η Τυτώ; Προφήτεψε πάλι τον χαμό τόσων ανθρώπων, τόσων χαρούμενων παιδιών... Πάλι ήταν σωστή... Σιγουρεύτηκα. Από εδώ και στο εξής θα φοβάμαι κάθε φορά που την ακούω. Είναι σαν κι εκείνο το διήγημα που έχω γράψει με τους γρύλους. Τι φοβερή σύμπτωση.