Παλιά αγάπη
που έχτισες την κατοικία μου,
στάρι
που τάισες πουλιά
ν' αφήσουν πούπουλα για το στρώμα
τώρα το πουκάμισό μου σκίστηκε
και το βασιλικό στέμμα γέμισε λάσπη
παλιά αγάπη
σε φωνάζω
με χείλη σφραγισμένα
σαν άρτος που περιμένει
να ξαναγίνει τροφή
μα ο ζηλόφθονος άνεμος δεν φέρνει πίσω
παρά μονάχα
την αιώνια σιωπή σου.
Ε.Κ.

Σε περιμένω παντού – Τάσος ΛειβαδίτηςΕκδόσεις: Κέδρος

Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Από το βιβλίο ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΡΙΓΑΝΗ της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου 

https://youtu.be/VnO-cGEz3WM

Πανσέληνος 
Αυτό το διάστικτο ολοστρόγγυλο πράγμα
που αιωρείται κάθε τόσο στον ουρανό
τι θαύμα νάναι
και πόσο περίεργα γράφεται.
Ε.Κ.

Umberto Fiori 

 ΠΕΡΑΣΜΑ

Επιστρέφει το σκοτάδι.

Πάνω στα σπίτια ξαναβγαίνει

το φεγγάρι, και ανεβαίνει γεμάτο

και πάντοτε πιο φωτεινό

στον έναστρο ουρανό.

Πάλι αυτό το ωραιότατο άδειο

εκεί πάνω ψηλά

σε πιέζει σαν

ένα προσωπικό γεγονός.

Το νιώθεις σαν ένα χρέος,

όπως το τηλέφωνο

όταν συνεχίζει να χτυπάει

στο σπίτι κάποιου άλλου

ενώ ανεβαίνεις τις σκάλες.

(Μετάφραση:Γιάννης Παππάς)

                                                  

«Ω καρδιά μου- τρομαχτικότερη ΣΕΛΗΝΗ...»

 (Ν. Καρούζος)

Από την παρουσίαση του βιβλίου ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου που έγινε στις 14 Ιουνίου 2016 στο καφέ των εκδόσεων Γαβριηλίδη 

https://youtu.be/VnO-cGEz3WM

Αργύρης Χιόνης 

Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά…

Κάποιος  εξημέρωσε,  κάποτε, μια μοναξιά
από θηρίο της ερήμου ζώο
την έκανε, οικόσιτο
κι ήτανε τρυφερή και διακριτική
και στην αφή τόσο απαλή
πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.
Τώρα, πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά
αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά
τον κατασπάραξε,
κανείς δεν ξέρει.


 Ἕνας λύκος αἰσθηματίας

Διψάω γι’ ἀγάπη πεινάω γι’ ἀγάπη πονάω γι’ ἀγάπη
Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη πεθαίνω γι’ ἀγάπη ἀλλά
Εἶμαι ὁ λύκος ὁ κακός ὁ λύκος καί δέν γίνεται
Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω
Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα
θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν.

Τζορτζ Όργουελ
"Η αυτοβιογραφία είναι πειστική μόνο όταν αποκαλύπτει κάτι ντροπιαστικό".

Ο νοών νοείτω 
γιατί

τα αφανή τοις φανεροίς τεκμαίρου.

https://artic.gr/simademenes-eytyxia-kosmadopoulou-2/41364/
Από τη Δέσποινα Σιάτη.

Ένα βιβλίο για τη γυναίκα και τον έρωτα. «Τον έρωτα. Που κάνει τους άθεους να ψάχνουν για Θεό και τους πιστούς να αρνούνται την πίστη τους».

Διαβάσαμε τις Σημαδεμένες, το νέο μυθιστόρημα της Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2016 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τον τρόπο με τον οποίο στέκεται απέναντι στον έρωτα, τον πόνο, τη μοναξιά, την οικογένεια, τη φιλία, το φως, το σκοτάδι αλλά και τα σημάδια που μένουν στους ανθρώπους ως κατάλοιπα προσωπικών και μη ιστοριών. Με άλλα λόγια, ένα βιβλίο για τη ζωή. Άλλωστε, αυτό είναι και το όνομα της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, Ζωή.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι, η Ζωή ανακαλύπτει τη ζωή. Κρυφοί έρωτες, μυστικοί απόγονοι, ακυρωμένοι επαναστάτες, δολοπλοκίες, μάγισσες, δολοφονίες ηθελημένες κι αθέλητες, βιαστές, διάβολοι και μάρτυρες αναπνέουν τον ίδιο αέρα και μοιράζονται την ίδια θάλασσα στον ίδιο μικρό τόπο, ενώ σκοτεινά μυστικά φανερώνονται ακόμα και μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Τι ρόλο παίζει το κόκκινο σημάδι σε σχήμα καρδιάς, που έχει εκ γενετής; Μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα; Και τελικά, θα καταφέρει να επιβιώσει έπειτα από τόσες αποκαλύψεις και τόσα “βαριά” μυστικά;
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι Σημαδεμένες

Βασικός πυλώνας του βιβλίου είναι η Γυναίκα και η ιστορία της, μια ιστορία που έχει την αρχή της αιώνες αιώνες πίσω και εκτείνεται μέχρι και τη σημερινή εποχή, κουβαλώντας μαζί της σε όλη της την έκταση, τις πληγές και τα σημάδια που ανήκουν σε όλες τις γυναίκες που έχουν υπάρξει ποτέ, τις Σημαδεμένες.
Η εικοσιεξάχρονη Ζωή παρουσιάζεται πληγωμένη, απογοητευμένη και προδομένη από τον έρωτα, όταν, έπειτα από ένα τραγικό περιστατικό, αποφασίζει να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές στον τόπο καταγωγής της, τη Σύρο. Στο νησί, αφιερώνει χρόνο για να ξεχαστεί αλλά και να βρει υλικό για το μεταπτυχιακό της, με θέμα τις έμφυλες σχέσεις και τις γυναίκες. Εκεί συναντά τη γιαγιά της, μια γυναίκα που έχει μάθει να υπομένει και να φροντίζει τους άλλους όλη της τη ζωή, και τον θείο της, έναν άντρα προβληματισμένο και με πολλές λάθος επιλογές στο ιστορικό του.
Ξεκινά την πορεία της στο έργο μόνη, για να καταλήξει μέσα σε τρεις μονάχα μήνες να αναπτύξει άρρηκτους δεσμούς με ανθρώπους, που δεν περίμενε ποτέ της. Η πρώτη από αυτούς τους ανθρώπους και η καλύτερη φίλη που απέκτησε στο νησί είναι η συνομήλική της Αναστασία, μια κοπέλα με δραματικό παρελθόν ενδοοικογενειακής κακοποίησης και βίας και κάπως λιγότερο δραματικό, όμως επίπονο παρόν που χαρακτηρίζεται από προδοσία και εξαπάτηση. Η Αναστασία την εντάσσει στην παρέα της, μέσα στην οποία, εκτός από ανθρώπους που αποδεικνύονται καλοί και πιστοί φίλοι, γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου, ο οποίος για κακή της τύχη είναι δεσμευμένος με άλλη, εντυπωσιακή, νέα και ωραία.
Μέσω της Αναστασίας, η Ζωή γνωρίζει επίσης τη Φωτεινή, μια γυναίκα με πλούσιο παρελθόν, έντονη ζωή και περίπλοκη προσωπικότητα. Είναι το πρώτο άτομο στο οποίο απευθύνεται η Ζωή για την εργασία του μεταπτυχιακού της, εφόσον οι εμπειρίες της έχουν να της δώσουν πολλές πληροφορίες για τη σχέση των δύο φύλων. Η δεύτερη γυναίκα στην οποία κάνει ερωτήσεις η πρωταγωνίστρια είναι η Πανανή, που η απομόνωσή της έχει κάνει τον κόσμο να τη θεωρεί μια τρελή ηλικιωμένη γυναίκα, όμως τα ενδόμυχα μυστικά της, τα βαθιά και με συναισθήματα που αντέχουν στο πέρασμα των χρόνων και κυρίως η άναρχη φύση της την καθιστούν πολλά περισσότερα.
Όλες οι παραπάνω βασικές ηρωίδες, των οποίων η ιστορία εκτυλίσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια της πλοκής του βιβλίου, παρά τις διαφορές στην ηλικία, στο χαρακτήρα, στον τρόπο σκέψης και στα βιώματα, έχουν ένα κοινό: Είναι γυναίκες Σημαδεμένες από τη μοίρα και τον έρωτα.

Γυναίκα και Έρωτας

Μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στο βασικό στοιχείο της ζωής, που δεν αφήνει κανέναν από τους ήρωες αδιάφορο, αλλά, ακόμα και αυτοί που προσπαθούν να το αποφύγουν ή να το αγνοήσουν, δεν μπορούν παρά να αφεθούν σε αυτό. Το στοιχείο αυτό είναι ο έρωτας.
Η Ζωή είναι τόσο πληγωμένη από τις παρελθοντικές επιλογές της που προτιμά τη μοναξιά της. Όμως τόσο η γυναικεία όσο και η ανθρώπινη φύση της, την αναγκάζουν να υποταχθεί στο δυνατό συναίσθημα της αγάπης, που σίγουρα η πεισματική της άρνηση δεν μπορεί να συγκρατήσει.
Η Αναστασία, όσο κι αν επαναλαμβάνει στον εαυτό της πως δεν αξίζει να δίνονται ευκαιρίες στο αντρικό φύλο, τόσο εξαιτίας του ερωτικού παρελθόντος της όσο και του πόνου που της έχει προκαλέσει από παιδί σχεδόν κάθε άντρας που έχει συναντήσει στη ζωής της, δε μπορεί ούτε αυτή να κρατήσει τον έρωτα έξω από αυτή.
Η Φωτεινή, μεσήλικη πια την εποχή που διαδραματίζεται η πλοκή του βιβλίου, έχει από μικρή μπει στη διαδικασία του να δίνεται και να ερωτεύεται παράφορα. Μια συνήθεια την οποία ούτε τα χρόνια, ούτε τα παιδιά που ήρθαν αργότερα, ούτε οι υποχρεώσεις της, ούτε η ραγισμένη καρδιά της μπορούν να διακόψουν. Τέλος, η Πανανή, αφοσιωμένη στον πρώτο της έρωτα, απέμεινε μόνη να γερνάει, έχοντας συντροφιά τις αναμνήσεις της, το μίσος της για τα συγγενικά της πρόσωπα εξ’αιτίας του πόνου που της προκάλεσαν και τα ένοχα μυστικά της.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, οι γυναίκες -και ο άνθρωπος εν γένει- είναι φτιαγμένες για να ερωτεύονται. Να «προσαρμόζουν τον εαυτό τους στην κοινωνία, ασχέτως του τι προσδοκούν και τι λαχταράει η καρδιά τους. Γυναίκες-μάνες, εργαζόμενες, κόρες, αδερφές, δήθεν χειραφετημένες, στεγνές από χρόνο για τον εαυτό τους, μονοσάνδαλες». Ανεξαρτήτως εποχής, και άσχετα με το πόσο αυτόνομες είναι, πάντα παραδίδονται στον έρωτα και κινούνται προς άγνωστη κατεύθυνση, σε μια άβυσσο συναισθημάτων, ακόμα κι αν συχνά βλέπουν το τέλος τραγικό να καταφθάνει.
Κάθε ηρωίδα του βιβλίου κουβαλά το σημάδι της – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα σημάδι που περνά από γυναίκα σε γυναίκα μέσα από το πέρασμα των αιώνων και κρύβει μέσα του την καταπίεση, την ταλαιπωρία, την υποταγή και τον πόνο. Οι γυναίκες προσπαθούν να αρνηθούν τα σημάδια τους, να τα ξεπεράσουν, να τα κρύψουν από τον έξω κόσμο, μα είναι αδύνατο, αφού τις ορίζουν. Η ιστορία τους τις ορίζει. Αυτές το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μάθουν να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, χωρίς φόβο και ντροπή, αφού ποτέ δε θα μπορέσουν να απαλλαγούν από αυτά.

Πληροφορίες για το βιβλίο « Σημαδεμένες » :

• Συγγραφέας: Ευτυχίας Κοσμαδοπούλου
• Τίτλος: Σημαδεμένες
• Εκδόσεις: Εκδόσεις Γαβριηλίδης
• Σελίδες: 435
• ISBN: 978-960-576-484-5

Δέσποινα Σιάτη

Ζουγραφιά

Έναν χρόνο
έκλωθε τον άγγελο
στο κεφάλι της
έναν ολόκληρο χρόνο
σκουντρούσε το πινέλο στα χρώματά του
σαν  'σπερινή καμπάνα.
Διαγούμιζε το κόκκινο
έστερφε το δαμασκηνί
σύσμιγε αχνά το λαδωμένο γαλάζο.
Στα στερνά
φινίρισε το μηλομάγουλο
μ' αργοψημένη σιένα,
και κόρδωσε τα φτερά με πάλευκο.
Σαν έφταξε τα ακροδάχτυλα
και του καμπάνισε την τελευταία πινελιά
αποκόρωσε
κι αποκοιμήθη.
Και τότες (όνειρο νάταν, για αλήθεια;)
σπαρτάρησε το σκοτερό το δώμα.
Ούτε που πρόφταξε να καταλάβει ότι τέλεψε.
Είδε τη ζουγραφιά ν' αστράφτει
σαν τάχα ο άγγελος
εξετινάχτη απ' το πανί
και αξυπόλητος καθώς ήταν,
έδωσε μια,
κι αναφτεράκισε στον ουρανό.
Ε.Κ.

Ακριβοθώρητοι κι αγαπητεροί 

κοπιάστε

ν' αλλάξουμε τα στέφανα 

στον ψιλοδουλεμένο γάμο 

γιατί

πλαντάζω να συγκαιρίσω 

τα βλόγια του παπά

και τις εφκές να αβγατέψει η ζωή τους 

μιας και

σαν νύφες τραγουδώ τις 

"ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ" 

μου.

Ε, καλά....!

 

 

 

Μην ερωτευτείς ποτέ σου άνθρωπο σαν κι εμένα.

anapnoes Posted On 15 June 2016           

Μην ερωτευτείς ποτέ άνθρωπο που γράφει, ζωγραφίζει ή δε βλέπει τηλεόραση.
Μην ερωτευτείς κάποιον που λέει λιγότερα απ’ όσα ξέρει και καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα δείχνει. Οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν. Μείνε μακριά απ’ αυτούς που αγαπάνε παράξενα πράγματα όπως η μυρωδιά των βιβλίων. Που τους τραβάει σαν μαγνήτης το διαφορετικό. Που ψυχαναγκαστικά διαχωρίζουν τους όρους «μοναχικότητα» και «μοναξιά». Μην πλησιάζεις ανθρώπους άναρχους που αντί να έχουν συγκεκριμένο Θεό άγονται και φέρονται με βάση τη δύναμη της αγάπης. Ανθρώπους που ψηφίζουν χωρίς να αυταπατώνται ή να στρατεύονται όπως τους έμαθε η μαμά κι ο μπαμπάς.
Μείνε μακριά, δεν αξίζει ο κόπος. Ερωτεύσου καλύτερα άτομα που ξέρουν να βάζουν τις ζωές τους σε κουτάκια, που γουστάρουν η μόστρα τους να είναι πιο φασαριόζα από την ουσία τους. Που συμπεριφέρονται πάντα σωστά ακόμα κι όταν δεν το εννοούν. Ερωτεύσου ανθρώπους που είναι πάντα συγκεντρωμένοι, που δεν αμφιβάλλουν, που δε σε ζαλίζουν με ολονύχτιες συζητήσεις. Που λένε εύκολα ναι χωρίς να ρωτάνε γιατί. Μείνε κοντά σ’ εκείνους που οι έξοδοι μαζί τους θα είναι μόνο αλκοόλ και γαρύφαλλα. Χωρίς βαρετές εναλλακτικές όπως συναυλίες και νυχτερινές βουτιές σε κοντινές παραλίες.
Μην ερωτεύεσαι ανθρώπους απαιτητικούς γιατί αν τύχει και τους αγαπήσεις η καρδιά σου δε θ’ αντέξει την κούραση. Οι άνθρωποι που σκέφτονται είναι δύσκολοι κι εξαντλητικοί. Επηρεάζονται διαρκώς από νέες ιδέες, αλλάζουν απόψεις, συγκινούνται με πράγματα που δεν προσέχει η πλειοψηφία. Ονειρεύονται κι αιθεροβατούν εν γνώσει τους. Έχουν άποψη, θα σου πάνε κόντρα, θα σου τρίψουν στη μούρη πράγματα που δε θέλεις ν’ ακούσεις. Θα σε στριμώξουν επειδή ζουν για την ένταση και οι συζητήσεις μαζί τους σπάνια θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν.
Μείνε μακριά από ανθρώπους σαν αυτούς. Είναι καμένα χαρτιά. Μιλάνε πολύ, παθιάζονται για μικροπράγματα όπως ο έρωτας, ταλαιπωρούν και ζητούν αποδείξεις για τα πάντα. Είναι κουραστικοί, θέλουν εναλλαγές, θέλουν γκάζια. Είναι δύσπιστοι μπροστά στις εύκολες νίκες. Μείνε μακριά από αυτούς τους τρελούς με τις παλιομοδίτικες καρδιές που πιστεύουν σε χαζομάρες όπως το «μαζί» και το «για πάντα». Δεν θ’ αντέξεις την επιμονή με την οποία θ’ απαιτούν την προσοχή και την αφοσίωσή σου. Το πόσο θ’ αποζητούν την αγάπη σου όταν με την ίδια ευκολία θα ορκίζονται πως μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτήν. Είναι παρανοϊκοί, θα σε τρελάνουν. Δεν αξίζουν τον κόπο σου.
Μην πλησιάζεις ανθρώπους σαν κι αυτούς αν δε διατίθεσαι να χάσεις τη βολή σου. Δε χρειάζεται να κουράζεσαι άδικα. Αυτοί πιστεύουν στη μαγεία, στο άπιαστο και ζητάνε πολλά που δυστυχώς δεν είναι απτά, μα «αγοράζονται» με προσπάθεια και ψυχή. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κι ένα εγώ γιγάντιο όσο η καρδιά τους. Απολαμβάνουν τα κομπλιμέντα ανερυθρίαστα και λένε ευθαρσώς «ευχαριστώ» αντί να προσποιούνται πως κοκκινίζουν με ταπεινοφροσύνη μπροστά στην υπερβολή. Δεν έχουν ανάγκη από δήθεν μετριοπάθειες, άλλωστε μέσα από τις καταστροφές έμαθαν πως για να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου. Και δεν ξέρεις πόσο ίδρωσαν γι’ αυτό. Δε θα σου κάνουν τη χάρη, λοιπόν, να κατεβάσουν το κεφάλι.

Μείνε μακριά από ανθρώπους σαν αυτούς, γιατί μαζί τους θα γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο γεμάτο μέρη που δεν πηγαίνουν πολλοί. Θα σε σύρουν σε ακαταλαβίστικα μουσεία και υπόγεια σκονισμένα βιβλιοπωλεία που θα βαριέσαι φριχτά, θα πονέσουν τα πόδια σου από το ατέλειωτο περπάτημα. Θα χαίρονται με καραγκιοζιλίκια όπως κινηματογραφικά φιλιά στη μέση του δρόμου και θα σε κρατάνε αγκαλιά όλο το βράδυ χωρίς να τους νοιάζει αν βολεύεσαι ή όχι. Θα σε προσέχουν και θα νοιάζονται αν έφτασες σπίτι, αν είχες δύσκολη μέρα, αν κοιμήθηκες καλά, επειδή άνθρωποι σαν αυτούς είναι απροσάρμοστοι και δεν ξέρουν να λένε αλλιώς σ’ αγαπώ. Ή απλά θεωρούν πως αυτές οι δυο λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους απ’ την ακατάσχετη πολυχρησία.
Δίπλα τους θα ξεχάσεις τι θα πει βαρεμάρα κι αυτό είναι όσο εξοντωτικό ακούγεται. Θ’ αγαπήσουν σ’ εσένα αυτά που οι άλλοι μισούν. Δε θα μπορείς ποτέ να προβλέψεις τις αντιδράσεις τους, θα θεωρούν αυτονόητο πως αξίζουν να τους σέβεσαι ακόμα και τις στιγμές που δεν είναι τριγύρω. Δε θα σ’ αγαπήσουν επειδή σ’ έχουν ανάγκη, αυτοί δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Θα σ’ αγαπήσουν γιατί σε διάλεξαν ανάμεσα σε τόσους. Κι αυτή να ξέρεις είναι η χειρότερη αγάπη όλων, αγάπη καταδικαστική. Έτσι που δε θα μπορέσεις να ξαναζήσεις με κανέναν άλλον άνθρωπο χωρίς να μυρίζεις το άρωμά τους στον αέρα.

Τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ. Γι’ αυτό σου λέω, μην πέσεις στην παγίδα γιατί μετά δεν έχει επιστροφή. Μετά δε γίνεται οι ταινίες να μην έχουν διπλό νόημα, τα πράγματα να έχουν μόνο μια πλευρά, να ξαναζήσεις πιστεύοντας πως μόνο ένα κι ένα κάνει δύο. Μη μ’ αγαπήσεις γιατί τα κουσούρια μου είναι πολλά και μεταδοτικά. Θα σου δυσκολέψουν τη ζωή κι εσύ δεν έχεις χρόνο για χάσιμο, όπως όλοι άλλωστε. Μη μου δίνεις θάρρος να συνεχίσω τους παραλογισμούς μου γιατί μπορεί να σ’ αγαπήσω και δεν έχω ούτε εγώ χρόνο για δράματα με λιγόψυχους αντιπάλους.
Όπως σου τα λέω, λοιπόν. Μείνε μακριά μου όσο είναι νωρίς, γιατί αν αγαπήσεις άνθρωπο πολύχρωμο, θα δεις πως δύσκολα επιστρέφεις σ’ έναν κόσμο που είναι καταδικασμένος να είναι ασπρόμαυρος.

Της Φρόσως Μαγκαφοπούλου
Πηγή: http://www.anapnoes.gr/min-eroteftis-pote-sou-anthropo-san-ki-emena/

Δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου.

anapnoes Posted On 29 June 2016 

Της Μέριλ Στριπ.
«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπεροπτική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν χαρίζω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.
Αποφάσισα να μην συνυπάρχω πια με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.
Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.
Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».

Πηγή: http://www.anapnoes.gr/den-echo-ypomoni-gia-opion-den-axizi-tin-ypomoni-mou/