Ο Άρης

Γιατί πρέπει να αφορίσεις ένα ένα εκείνα που σε πλήγωσαν

Ξυπνούσα το πρωί και τον έβρισκα μπροστά στην πόρτα μου. Καθισμένος στο πεζοδρόμιο με το μπλου τζιν, τα σγουρά μαλλιά, τα λίγο σκιστά μάτια. Με τα καθαρά χέρια των δεκαοχτώ. Περνούσα το κατώφλι μου ασυγκίνητη, σκληρή. Έκρυβε τότε τα μάτια -με εκείνα τα χέρια των δεκαοχτώ- κι έκλαιγε πίσω μου. 
"Περίμενε", έκλαιγε."Μια στιγμή, να σου πω..."
Τα δάκρυά του απόμειναν ποτισμένα στο πεζοδρόμιο. Ιδού η ρίζα της κατάρας.

Οι παπάδες μας τέλειωσαν...

Ο Μιχάλης

Γιατί πρέπει να αφορίσεις ένα ένα εκείνα που σε πλήγωσαν

• Σε μισώ. Η κόλαση μαζί σου είναι χειρότερη από αυτήν που διαδίδεται πως υπάρχει. Στην αιώνια Κόλαση θα καίγεται μονάχα το δικό μου κορμί, θα λιώνει μονάχα η δική μου ψυχή. Από τη δικιά σου κόλαση αναγκάζομαι να προστατέψω τις ψυχές των παιδιών μου. Από τη φωτιά στο δέρμα, τη στάχτη στα πνευμόνια, την καπνιά που δηλητηριάζει το μυαλό, από σένα το δαίμονα. 

• Εκείνα τα πουλιά τα θυμάσαι; Εκείνα,ναι, που μέσα στα κλουβιά τους, τα καταδίκασα εις θάνατον. Εσένα καταδίκαζα. Τον έρωτα. Την αγάπη. Χωρίς νερό στο κλουβί. Εγώ. Πέθαινα. Σκότωσα. 

Οι παπάδες μας τέλειωσαν...

Το μπλου τζιν και ο έρωτας

Μονοφόρι 
το μπλου τζιν 
κι ο έρωτας.
Κατάρα να μη μεγαλώνεις...

Οι φακές

Οι φακές της αδελφής μου

Μπορώ να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα για τη μαγειρική της αδελφής μου. 
Θα μπορούσα να περιγράφω ώρες. 
Η γυναίκα, έχει απογειώσει τη μαγειρική. Φτιάχνει παστίτσιο και σου έρχεται στο νου γαλακτομπούρεκο. Φτιάχνει μακαρόνια με κιμά και θυμάσαι το κανταΐφι. Φτιάχνει φασολάδα και χάνεις τη μνήμη σου. Η μαγειρική της αδελφής μου, σου ταράζει τα δεδομένα. Χρειάζεσαι ανακατατάξεις στον εγκέφαλο. 

Καθαρή Δευτέρα κι έχω τραπέζι σπίτι μου σε μπόλικους φίλους. Ο καθένας μπαίνει φορτωμένος με κάτι φαγώσιμο.Η αδελφή μου κουβαλάει γαριδομακαρονάδα! Οι γαρίδες μέσα από το πυρέξ χοντρές, κόκκινες, προκλητικές! Όνειρο! Τρελαίνομαι για γαρίδες. Όλοι, νομίζω. 
Λέω από μέσα μου: "Δεν θα φάω τίποτα άλλο, παρά μόνον αυτό!" 

Είπα. Ίσαμε τη στιγμή που άνοιξε το καπάκι. Η κανέλα! Αχ! Η κανέλα! 
"Κανέλα στις γαρίδες;" αναρωτιέμαι προς στιγμήν.  "Θα την αντέξω την άτιμη την κανέλα! Γαρίδες, εδώ!" απαντώ στον εαυτό μου θαρραλέα. Να ήταν μόνο αυτό, ω, δυστυχία μου; Σερβίρω δειλά. Πρώτη μπουκιά. Τελευταία. Η ζάχαρη! Αχ! Στις γαριδούλες, ζάχαρη! 
Πώς μπορεί η ζάχαρη να σκοτώσει τόσες ανθρώπινες προσδοκίες! 

Οι φακές λοιπόν. Ας επανέλθω. 
Έχω φακόρυζο, με λέει ψες. Λιώμα από δουλειά, κι έχω στο σπίτι τεσσάρων ημερών μακαρόνια. "Δέχομαι". I do. Φακούλες φρέσκες. Με ρυζάκι που, όσπριο με ρύζι, απελευθερώνει βιταμίνες κλπ. κλπ. Λίγα ξέρω, λίγα λέω. 
Σερβίρει. Παρατηρώ ότι το ρύζι δεν είναι ρύζι αλλά μανέστρα βαφτισμένη ρύζι. 
"Κάποιο λόγο θα έχει για τα βαφτίσια", σκέφτομαι μέσα μου. 
Μου παραδίδει το πιάτο στο χέρι και μια υποψία γνωστής μυρωδιάς διαπερνά τα ρουθούνια: Κανέλα; Με την πρώτη μπουκιά η υποψία γίνεται πραγματικότητα. Δεν έχω επιλογή. Μακαρόνια μπαγιάτικα σπίτι, και κούραση άπειρη.  Αδιαπραγμάτευτες καταστάσεις. Αρχίζω να τρώω. ΚΑΙ ζάχαρη; Και οι κουρασμένοι, και οι καταπιεσμένοι έχουν όρια, αδελφέ! 
"Έχεις βάλει κανέλα;" τολμώ και την κοιτώ στα μάτια. 
Μου γυρίζει βλέμμα υποτιμητικό, ενώ σηκώνει το ΈΝΑ φρύδι. Αυτό που πετυχαίνει με το ένα φρύδι, πόσες πρόβες έχω κάνει για να το καταφέρω, αδύνατον!  
Καταπίνω αμίλητη υπό την απειλή. 
"Πάντα βάζω κανέλα", λέει και το φρύδι είναι έτοιμο να με χτυπήσει. "Όπου βάζω ντομάτα, βάζω και κανέλα". 
Καταπίνω εγώ με χαμηλωμένα μάτια. 
"Κρίμα που δεν τη χωνεύεις!" συνεχίζει. 
 Όπα!

"Την αγαπώ την κανέλα", τολμώ να αντισταθώ, έχοντας άλλο φόβο αυτή τη φορά: μήπως προσβληθεί η κανέλα. Ναι. Η κούραση παίζει άσχημα παιχνίδια. 
"Την αγαπώ πολύ. Πίνω τσάι με κανέλα, σοκολάτα με κανέλα, έχω πιει καφέ με κανέλα, καπουτσίνο με κανέλα, ρυζόγαλο, μοσχάρι κοκκινιστό, λαγό στιφάδο, μουσταλευριά, κουλουράκια κανέλας", αρχίζω να ψάχνω κι άλλα στο μυαλό μου, απελπισμένα. 
"Αλλά στις φακές...  Νομίζω δεν πάει σε όλα τα φαγητά..."  
"Εγώ βάζω παντού", κλείνει την κουβέντα το σηκωμένο φρύδι κι ανατριχιάζω. 

Εγώ τώρα, την έφαγα τη φακομανέστρα. Έφαγα και δυο παξιμάδια.  Κι ελίτσες πράσινες. Με αλάτι αυτές. Είπα ευχαριστώ. Το φρύδι με κοίταξε με συμπάθεια. Ωραία. Χόρτασαν οι πεινασμένοι. Ωστόσο...
Σαν έρθει η ώρα να φτιάξετε φασολάδα ή φακές, μη βάλετε κανέλα. Γνώμη μου. 

Κουτσοφλέβαρος... Τι περιμένεις;

Τι είναι αυτό που σε έχει διαλέξει

Τι είναι αυτό που σε έχει διαλέξει

Έλα... 
Ξυπνάς το πρωί με διάθεση εξομολογητική... 
Χίλιες ιδέες ρομαντικές. 
Ποιητικές φράσεις. 
Έτοιμα λόγια μαγειρεμένα στον ύπνο σου...
Τι είναι αυτό που έρχεται χωρίς να το έχεις ζητήσει και χωρίς να το περιμένεις; Τι είναι αυτό που σε επιλέγει με τεντωμένο δάχτυλο και δεν ξεφεύγεις όπου κι αν κρυφτείς;
Κοίτα.

Παρακολούθησα προχτές μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση όπου έπαιζε μια φίλη. Το σενάριο καλό, τα κοστούμια υπέροχα, οι ηθοποιοί -εκτός κάποιων εξαιρέσεων- καλοί. 
Ξαφνικά μπαίνει στη σκηνή μία ηθοποιός εβδομήντα και βάλε. Κρατάει μπαστούνι και κουτσαίνει από το ένα πόδι. Στέκεται στη μέση της σκηνής και:  ω του θαύματος!  
Ανοίγει το στόμα της και σκεπάζει τα πάντα! Άρχισε να μιλάει και βρόντηξε ο τόπος κι άστραψε!  Το θεατρικό κοινό -το θέατρο γεμάτο- κρεμάστηκε άλαλο από αυτά τα χείλη κι αυτή τη φωνή! Ήξερε να μιλάει, ήξερε να αρθρώνει, ήξερε να αναπνέει, ήξερε να παίζει! 
Συνεπήρε τους πάντες. Ύστερα, άφησε τη σκηνή και πάλι κουτσαίνοντας. Άφησε κι εμάς μαγεμένους κι άδειους. 
Ρώτησα τη φίλη ηθοποιό γι'  αυτό το θαύμα που συνέβηκε την ώρα της παράστασης. Η γυναίκα ήταν μια αποκάλυψη κι ωστόσο άγνωστη στον θεατρικό χώρο.

Η ιστορία έχει ως εξής: 
Η ηθοποιός, για να συμμετάσχει στις πρόβες και την παράσταση ερχόταν από απομακρυσμένο προάστιο της Αθήνας, αναγκασμένη να αλλάζει τρία λεωφορεία.  Επιπλέον ερχόταν κρυφά από τον άνδρα της ο οποίος την ζηλεύει και δεν της επιτρέπει να παίζει. Κι ακόμα κάτι: την επομένη της παράστασης είχε ραντεβού για εγχείρηση στο πόδι...

Και μου θύμισε τα δικά μου καμώματα και τη δική μου ιστορία, όπου ο πρώην άντρας μου επέμενε να κάψω τα γραφτά μου στη μέση του σαλονιού, να δει ιδίοις όμμασι τις στάχτες. 
Κι εγώ έγραφα κρυφά κι έδινα τα γραφτά μου σε φίλους, να τα φυλάνε. 
Τέτοια καμώματα... 

Άκου λοιπόν, καλέ μου, να μαθαίνεις... 
Η φωτιά που έχει ο καθένας μέσα του, τον καίει ολόκληρο. Αυτή τη φωτιά, κανένας από τους έξω δεν έχει δύναμη να τη σβήσει. 
Μη δοκιμάσεις καν. Ο χαμένος εσύ θα είσαι. 
Αν αγαπάς τον άλλο, το μόνο που πρέπει να κάνεις, σαν δεις πως υπάρχει φλόγα, είναι να ρίχνεις καύσιμο υλικό... Μονάχα έτσι η φωτιά του άλλου θα ζεσταίνει κι εσένα... 
Μη δοκιμάσεις καν... 
                                           Αυτό σου λέω.







Στα αγόρια...

Το δώρο

Το δώρο 

Θυμάσαι που σου ζήταγα να μου αγοράσεις κάτι που να μπορώ να το φορώ επάνω μου όλη μου τη ζωή; Θυμάσαι; 
Θυμάσαι που έλεγα πως ήθελα να έχω κάτι δικό σου που θα με κάνει να σε θυμάμαι ακόμα κι όταν δεν θα είμαστε μαζί;

Μου το είχες κάνει το δώρο. Μονάχα εγώ, άργησα να το καταλάβω. Είδα ξαφνικά! Λες και ήρθες στον ύπνο και μου το θύμισες. Ολοφάνερα μπροστά μου το είχα! 
Ήδη το φορούσα κατάσαρκα. 

Τώρα, δεν μπορώ πια να πάψω να το φορώ: ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή μου, μαζί του. (Μαζί σου). 

Είναι το παιδί που μου χάρισες. Οι δυο μας έχουμε ένα παιδί. Είναι δικό σου και το ξέρεις. Το ξέρεις, ε; 

Δεν με νοιάζει που το  μεγαλώνω μόνη μου. Ούτε που ζούμε σε απόσταση. Ξέρω πως κάθε φωνή του την ακούς. Πότε χαίρεσαι, πότε λυπάσαι. Κι αυτό το βλέπω. 
Εγώ όμως... Εγώ η τυχερή, όποτε το κρατώ στα χέρια μου είναι σαν να  κρατώ εσένα. Εσένα βλέπω πίσω από το φακό του, εσύ οπλίζεις το χέρι. Κάθε κλικ που κάνω, κάθε εικόνα που βλέπω μέσα από τα μάτια του, κάθε χρώμα που διαπερνά το φακό του, είναι δικό σου χρώμα. Κάθε εικόνα είναι εικόνα που θα ήθελα να δεις. Ο ήχος του κλείστρου είναι λίγο από τη φωνή σου. 


Θυμάσαι τη χαρά μου όταν μου το ακούμπησες για πρώτη φορά στα χέρια; Θυμάσαι;
Το πρώτο χάδι του από σένα το πήρε. Θα σου ράψω μου είπες κι ένα παλιό μου εσώρουχο στον ώμο της θήκης για να μη σε κόβει όταν το κουβαλάς... Το μωρό μας που για πάντα θα μας δένει. Το ξέρεις. Κι ό, τι έχει κάνει μέχρι τώρα, κι ό, τι θα κάνει από εδώ κι εμπρός -μεγαλώνει ξέρεις- δικό σου κομμάτι θα είναι... 
Το ξέρεις. 

Φαντασιοπληξίες πλήττουν πλήθη, ως και μεμονωμένα άτομα...