Η πατρίδα που λέγεται αγκαλιά

 

Δώσε μου πάλι χαρά...

Θέλω εκείνο το σώμα που ξέρω

Μη φεύγεις

Θέλω εκείνη τη φωνή που ξέρω

Εκείνο το αχ που βγαίνει από τα χείλη σου τη στιγμή που λιώνεις και με λιώνεις

Αχ λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ

Ώρες αγάπης που μας έχουν ξεφύγει για πάντα

Δε μιλώ πια

Δεν αντιστέκομαι

Αφήνομαι ολόκληρη στη θέλησή σου

Χρόνε

Άδικος που είσαι

Άδικοι οι ορίζοντες

Άδικα πάνε οι θάλασσες αγάπης που μας πνίγουν

Άδικα πρασινίζουν και μαραίνονται τα χωράφια 

Άδικοι οι τόποι που μας κατοικούν

Εκείνα τα στάχια

Εκείνα τα κύματα 

Εκείνα τα βότσαλα

Ο κοινός διαιρεμένος ήλιος

Τι απόσταση μεγάλη 

Που έχει το κεφάλι από την καρδιά μας

Χανόμαστε

Ένα τηλέφωνο, η σκέψη, τα λόγια

Δε φτάνουν

Δε φτάνουν χωρίς πατρίδα 

Υπάρχει μια πατρίδα για τον καθένα μας

Λέγεται αγκαλιά

Χανόμαστε. 

 

Στεγνός καιρός

 

Στεγνός καιρός.

Φωτογραφίες και καλημέρες.

Κάποιο τηλεφώνημα πού και πού

θυμίζει πως ζούμε

Λαλούσε ένα πουλί χτες έξω από την πόρτα μου 

Στάθηκα κάτω από το δέντρο. Δε με φοβήθηκε. Συνέχισε να τραγουδάει. 

Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει αόρατη.

Ή Αγία. 

Ώσπου έφυγα.

Στεγνός καιρός.

Τα σιδερόχορτα φέτος δε μεγάλωσαν.

Μάης μήνας, μαράθηκαν κιόλας.

Κανένα σημείο αναφοράς 

Χάθηκε η άνοιξη και κανείς δεν το αναφέρει

Χάθηκε ο χρόνος

Στέγνωσε ο καιρός. 

Στεγνός.

Καιρός. 

Πιστεύω εις ένα Θεό

 Τι καλά! Τι καλά που σε έχω! Τι καλά που σε έχω στη διάθεσή μου όποτε σε χρειαστώ! 

Άκου. Άκου το τικ τακ του ρολογιού και τους χτύπους στα πλήκτρα. Άκου την ησυχία, άκου. 

Πιες μια γουλιά καφέ. Παράτα αυτή τη δουλειά και πιάσε άλλη. Ξύπνα όποτε θες. Κοιμήσου αργά ή νωρίς. Γράψε. Μίλα. Τηλεφώνα. Σκέψου. Πότισε τα λουλούδια. Φάε. Πιες. Διάβασε. Αυνανίσου. Μαγείρεψε. Βγες. Μπες. Βολτάρισε. Μάζεψε. Σκόρπισε. Θυμήσου. Ξέχνα. Γκρίνιαξε. Μύρισε. Μάλωσε. Μόνιασε. Κοίτα ή κλείσε τα μάτια. 

Άκου. Οι μόνοι ήχοι τα τικ τακ του ρολογιού και οι χτύποι στα πλήκτρα. 

Πιστεύω εις ένα Θεό

ποιητήν ουρανού και γης, 

ορατών τε πάντων, και αοράτων. 

Με είπε μάγισσα

 

Με είπε μάγισσα. Για αστείο. Δέχομαι τον τίτλο με χαρά. Εγώ όχι για αστείο, για σοβαρά. Έχουν  περάσει τέσσερα χρόνια μαγεμένα. Για σένα. Κάτω από τα μάγια μου γέλασες όσο ποτέ στη ζωή σου. Πήρες αποφάσεις. Ελευθερώθηκες μέσα από τις δεσμεύσεις σου. Ναι, είμαι μάγισσα που σε βούτηξα σε αυτά, που σε βοήθησα να δεις αλήθειες σου που δεν έβλεπες χρόνια. 

Εγώ φεύγω. Η μάγισσά σου σε αφήνει. Τώρα μπορείς να καθαρίσεις τη ζωή σου γιατί ΕΓΩ σου έμαθα πώς.  Σου έμαθα επίσης ότι κάνουν τον χαζό ΜΟΝΟ οι έξυπνοι και ΜΟΝΟ εκεί που πρέπει. 

Το έργο μου τέλειωσε. Άντε, καλά κουράγια. Καθάρισε τη ζωή σου μόνος. 

Η μάγισσα παίρνει το σκουπόξυλό της και φεύγει. 

 Ανάλαφρα. 

... και τις πέτρες

 ...Και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός...

και τι φταίμε για τις αγάπες που μας στέλνει 

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα 

Πάντα ο χρόνος θα είναι ο μεγάλος κακός.

  

Κοιμάσαι για να ξεκουραστείς. (κοιμάται το πνεύμα τον ύπνο του δικαίου και απολαμβάνει λάθρα)

Ξυπνάς και βρίσκεσαι σε χειρότερη πραγματικότητα. (η συνειδητοποίηση ότι τόσον καιρό κοιμόσουν) 

Υ.Γ. 1. 'Εχω καημό: 

Μια φορά από όσες γράφω να μην έκανα λάθος στα Και που τα γράφω κια

στα Όποιες που τα γράφω  όποιοες

στα Παιδιά που τα γράφω απιδιά 

στα Έρθει που τα γράφω έρεθι

Υ.Γ. 2. Φοβάμαι το αύριο που θα έρεθι 

Ας είναι η άνοιξη

 

Ας είναι ο κορονοϊός, ας είναι η καραντίνα, ας είναι τα φανάρια που καθυστερούν, ας είναι οι κακοί οδηγοί στο δρόμο, ας είναι το κρύο κι η ζέστη, ας είναι η κλεισούρα, ας συσωρρεύονται οι μάσκες στο κάθισμα του συνοδηγού, ας είναι η απόσταση... ας είναι όλα. Το "μάτια μου", το "καρδιά μου" που ακούω από σένα, σβήνει κάθε κακό. Τα μικρά βίντεο που παίζουμε, οι σοκολάτες ΙΟΝ αμυγδάλου που τσακίσαμε, η άνοιξη, διώχνουν κάθε κακό. Ας είναι που μιλάμε για μηχανισμούς συρταριών και μοιάζει η κουβέντα με εξομολόγηση αγάπης, ας είναι η άνοιξη... Ας είναι η άνοιξη... Τώρα καταλαβαίνω γιατί πεθαίνει κόσμος την άνοιξη: γιατί φουσκώνει η καρδιά σαν κόμπος δέντρου που ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι και φύλλο. Αυτό το φούσκωμα, αυτή η πλημμύρα μέσα μας είναι που δεν αντέχεται.  

Νιώθω την καρδιά μου φουσκωμένη. Τη νιώθω τόσο γεμάτη που νομίζω θα σκάσει. Ανοίγω τη βαλβίδα της γραφής για να μην πεθάνω. Να μαλακώσει το φούσκωμα να ξεχυθεί το περίσσιο. Να αφήσω τα λουλούδια μου να ανθίσουν και τα φύλλα μου να βγουν. 

Το παντελόνι

 

Έχω ένα παλιό παντελόνι που έχει τρυπήσει. Ξέρω ότι δεν φοριέται πια. Αλλά κοίτα: 

1.Ταιριάζει πάνω μου τέλεια. 

2.Έχει σχήμα που δεν το έχω ξαναβρεί, όσο και αν έχω ψάξει. 

Κι όλο λέω έχω τόσα άλλα στην ντουλάπα, πρέπει να το πετάξω. Ωστόσο, το φοράω ακόμα, γιατί μ' αρέσει. Με προσοχή γιατί όταν κάνω κάποιες κινήσεις, οι τρύπες φαίνονται. Το φοράω, έχοντας πάντα στο νου μου να μην εκτεθώ. Μην πει κανένας ότι φορώ τρύπιο παντελόνι. 

Το κρατώ λοιπόν στην ντουλάπα μου, διπλωμένο και περιποιημένο, το φορώ ακόμα πολύ συχνά, το πλένω και το κοιτάζω και ψάχνω ίδιο. Περίπου. Ούτε. Δεν θυμάμαι καν από πού το είχα αγοράσει, αλλά τι νόημα έχει; Αλλάζουν οι μόδες. Αυτό όμως εκεί. Κι αν δε βρω ίδιο, δεν μπορώ να το πετάξω. 

Ακριβώς έτσι είναι και η σχέση μου. 

Υ.Γ. Γαμώτο.

Περί ανέμων

 https://iskra.gr/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB-2/

Άκου:

Μου λέει ένας φίλος ότι τους οργασμούς που δεν πετυχαίνω στην κυριολεξία, τους μετατρέπω σε γραπτά. Ζω δηλαδή συγγραφικούς οργασμούς. 

Δηλαδή εδώ που τα λέμε τον διέψευσα, αλλά ο φίλος τείνει να βγει αληθής. 

Ζω έναν κυκεώνα από εξελίξεις, καλές εξελίξεις. Ένα βιβλίο μου μόλις εκδόθηκε, το σενάριό μου εκδόθηκε, (και μάλιστα με χορηγία του Ιδρύματος Κακογιάννη και της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας, (μεγαλεία, ναι;), το περιοδικό Iskra ζητά συνέχεια και δημοσιεύει διηγήματά μου, αύριο έχω φωτογράφιση, είμαι ευτυχής. Φτου μου.

Κάτι λείπει; Τι λείπει; 

Να γράψω κάτι

 

Να γράψω ένα ποίημα που να μην έχει παραλήπτη

να γράψω κάτι που να μη χρειάζεται μυαλό

ούτε συναίσθημα

ούτε λογική

ούτε στίχους

ένα ποίημα αόρατο ίσως

κάτι που θα μοιάζει με συνταγή μαγειρικής ή και κλάμα

ή μυρωδιά

ή να είναι κενό όπως το γαλάζιο κενό του ουρανού μας

να έχει μέσα καβούρια και όστρακα με ρίγες

με άλατα χρόνων επικαθισμένα πάνω τους

ένα ποίημα που δεν θα διαβάζεται

που δεν θα εκλογικεύεται

δεν θα κρίνεται

"μη κρίνετε ίνα μην κριθείτε"

θυμώνω και ξερνάω

ξερνάω τις συμπεριφορές μου που σιχαίνομαι

τις ξερνάω ποιητικά

λέγε ό,τι θες, λέγε

ας μη σ' αρέσει αυτό που γράφω

αυτός ο καθωσπρεπισμός μου έφαγε τα χρόνια

αντίο καθωσπρεπισμέ

θέλω να ξερνάω και να σπάω και να καίω

θέλω να ρίχνω καυστικά υγρά σε αυτοκίνητα

να ρίχνω βιτριόλια σε κακούς ανθρώπους 

να στήνω παρακολουθήσεις

να γράφω ξερατά

γούστο μου είναι

Ανάσταση

Ανάσταση ή ξύπνημα των κοιμωμένων δίκαιους ύπνους

θάνατος στην υποχωρητικότητα και στο συμβιβασμό. 

Περηφάνεια, σου λέει ο άλλος. 

Αυτό; 

Ανάγκες σου λέει ο άλλος. Να τις βράσω.

Παιδικά υπόλοιπα. Στο διάολο!

Θέλω την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού 

με όλη τη διαύγεια

με όλη την παιδική μου περιέργεια

με όλη την Ανάσταση χωρίς εσάς που κατά καιρούς 

με κάνατε να συμβιβάζομαι με τις συμπεριφορές σας

(ήθελα δεν ήθελα

έκλαιγα δεν έκλαιγα 

ξαγρυπνούσα δεν ξαγρυπνούσα)

είδες; δεν είπα "υποχρεώσατε", είπα με "κάνατε". (Αποδίδω πάλι ελαφρυντικά). 

Μετανοιώνω νωρίς: όχι αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, προτιμώ το "αιώνια ανωτερότητα". 

Να σας θυμάμαι θέλω όσους με φέρατε σε τέτοιες θέσεις

για να μπορώ να γράφω τα ξερατά μου. 

Να έχετε καλές μέρες πάντα.

Ανάσταση.