Η πατρίδα που λέγεται αγκαλιά

 

Δώσε μου πάλι χαρά...

Θέλω εκείνο το σώμα που ξέρω

Μη φεύγεις

Θέλω εκείνη τη φωνή που ξέρω

Εκείνο το αχ που βγαίνει από τα χείλη σου τη στιγμή που λιώνεις και με λιώνεις

Αχ λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ

Ώρες αγάπης που μας έχουν ξεφύγει για πάντα

Δε μιλώ πια

Δεν αντιστέκομαι

Αφήνομαι ολόκληρη στη θέλησή σου

Χρόνε

Άδικος που είσαι

Άδικοι οι ορίζοντες

Άδικα πάνε οι θάλασσες αγάπης που μας πνίγουν

Άδικα πρασινίζουν και μαραίνονται τα χωράφια 

Άδικοι οι τόποι που μας κατοικούν

Εκείνα τα στάχια

Εκείνα τα κύματα 

Εκείνα τα βότσαλα

Ο κοινός διαιρεμένος ήλιος

Τι απόσταση μεγάλη 

Που έχει το κεφάλι από την καρδιά μας

Χανόμαστε

Ένα τηλέφωνο, η σκέψη, τα λόγια

Δε φτάνουν

Δε φτάνουν χωρίς πατρίδα 

Υπάρχει μια πατρίδα για τον καθένα μας

Λέγεται αγκαλιά

Χανόμαστε.