Πάρος

Πάρος

Εμείς οι δυό 
αιώνια έτσι θα κοιταζόμαστε
όπως κοιτάζονται 
οι αντίθετες έννοιες
ήσυχα
ωστόσο ανάμεσα 
διακοπτική παύλα
ποτέ κάτι ενωτικό 
μπορούμε μονάχα να δώσουμε νόημα
ποτέ να γίνουμε κτήμα ο ένας του άλλου
κι αυτή η καρδιά
αιώνιον μειράκιον
πότε στην Πάρο βρίσκεται
πότε Λευκάδα 
πότε Κέρκυρα
και πότε εδώ
συμπεραίνω
τα καλοκαίρια
ο έρωτας
δυσκολεύει. 

Ο ήλιος της καρδιάς μου

Είσαι ο ήλιος της καρδιάς μου.
Μέσα από σένα καταλαβαίνω τη μέρα και τη νύχτα
(πολλές μέρες και νύχτες έχουν περάσει από τη ζωή μου απαρατήρητες)
Εσύ τα ανθίζεις όλα,
(στ' ορκίζομαι, οι γλάστρες μου χαμογελούν)
εσύ τα γονιμοποιείς
(μέλι από μέλισσες και φρέσκα μανταρίνια)
Εσύ αγκαλιάζεις το δέρμα και ζωντανεύει
(απαλό απαλό σέρνεται το χάδι σου)
κάνεις το γέλιο να ξανάρχεται
(παιδί κι εσύ που παίζουμε,
όταν με μαλώνεις που δεν πλένω δόντια το πρωί
όταν φωτογραφίζεις τα φιλιά μας,
όταν απλώνεις το χέρι σου κι ακουμπάς το γόνατό μου σαν οδηγώ)
και ξέρω πως είναι κλισέ όλα αυτά
και πως χιλιάδες ποιητές τα έχουν γράψει και ξαναγράψει

κι ακόμα καλύτερα από μένα
απλοϊκή είμαι
κι απλοϊκά μιλώ
αλλά πώς στο καλό να μιλήσω για σένα
που είσαι ο ήλιος της καρδιάς μου;

Ε.Κ.

Μέλι

Ανοίγει την αγκαλιά του. Μπαίνω μέσα. Ακουμπάω στον ώμο του.
"Άντεξέ με, σήκωσε το βάρος μου. Επίτρεψέ μου να νιώσω πως ακουμπάω κάπου. Μεγαλώνουμε κι εκείνο το παιδάκι μέσα μας ακόμα έχει ανάγκη για στήριγμα και προφύλαξη. Φύλαξέ με απ’ τις κακές μου σκέψεις, απ’ τον διπλό μου εαυτό, φώναξέ με terron de azucar, ένωσέ με".
Φιλιόμαστε.
"Πάρε το μέλι. Η αγάπη σου είναι μέλι από χιλιάδες στόματα μελισσών, νέκταρ μαζεμένο από χιλιάδες λουλούδια. Δώσε μου μέρες γλυκές να παίρνω μαζί μου όπου πηγαίνω από δω και στο εξής. Μην αφήνεις το μέλι να χύνεται". 

Ε.Κ.

Πόσο μου αρέσει στο γράψιμο να ανακαλύπτω παραγράφους που έχω γράψει και τις ξαναδιαβάζω μετά από καιρό και ακόμα μου αρέσουν... ...και είναι σα να τις έγραψε άλλος... και ενώ τις έγραψα εγώ μου αρέσουν τόσο που θα ήθελα να τις έχω γράψει εγώ... Μαγικό...

Χάρτινο ψάρι

"Παραιτούμαι", μου είπε.
"Βαρέθηκα να αγωνίζομαι. Αφήνομαι. Κουράστηκα", είπε.
"'Οπως έρθουν", συμπλήρωσε και με κοίταξε κατάματα.
"Γενηθήτω το θέλημά σου", ψιθύρισε μετά από λίγο και, σχεδόν δεν το άκουσα.
Την φίλησα σταυρωτά: δυό στα μάγουλα, ένα στο μέτωπο κάτω από τα μαλλιά, εκεί που κρύβει σκεπασμένο το τρίτο της μάτι, κι ένα στο στόμα.
Κλείνοντας πίσω μου την πόρτα,  τα δυο σκυλιά που την φυλούσαν, γρύλλισαν αντίο. Γρύλλισα κι εγώ. Δεν θα τα ξαναδώ τα αγαπημένα μου.

Την είδα μετά από δυό βδομάδες στη θάλασσα. Το κύμα πότε αγρίευε και πότε ημέρωνε σαν πουλί νυσταγμένο. Άφηνε αποτυπώματα στην άμμο. Περπατούσε με πόδια γυμνά. Μονάχα που, πριν διαβάσεις το αποτύπωμα, αυτό, αμέσως χανόταν. Θες το κύμα, θες ο αγέρας, θέλεις η άμμος η γυαλιστερή, ρουφούσαν τα χνάρια από τα δάχτυλά της.Δεν έμενε τίποτα πίσω της. Ντυμένη στα γαλάζια ήταν και με ένα σκοινί από καλοκαιρινά χορτάρια τραβούσε ενα χάρτινο ψάρι. Δεν μιλήσαμε. Ο ουρανός είχε χαμηλώσει τόσο, που κόντευε να καθίσει επάνω στα λέπια του.

Ωδή στους σκλαβωμένους

Βαδίζουμε
πάνω σε ελεύθερα σχοινιά
ποιούμεν ποίησην
σε ελεύθερο στίχο
ερωτευόμαστε ελεύθερα
ελεύθερους και δεσμευμένους
παλεύουμε για κάθε είδους ελευθερία
ενάντια σε ιδέες, αφεντικά, συντρόφους, πατρίδες
γενικώς
αντιστεκόμαστε σε κάθε δέσμευση
να μπορούμε λεύτερα να τα κάνουμε ολα
μεγάλο προσόν η λευτεριά

μονάχα όταν πεθαίνουμε

γατζωνόμαστε πάνω της κι εκλιπαρούμε να δεσμευτούμε με τη ζωή
που κι αυτή, τι κάνει; ελεύθερους ζητάει να μας αφήσει.

Παρακαλώ! Περάστε, οι φιλελεύθεροι,
αλλά να μην ακούσω διαμαρτυρίες!

Φωτογραφία

Ο Δημήτρης λέει ότι μερικοί από εμάς κολλήσανε μια ανωμαλία. Βάζει τον εαυτό του μέσα, όπως βάζει κι εμένα.
Παραθέτω τη φωτογραφία του Δημήτρη ο οποίος βούλιαζε στην πισίνα και καθότανε όσο πιο πολύ μπορούσε κάτω από το νερό για να τον φωτογραφίσω.

Επίσης ο Δημήτρης με τράβηξε πολλές φωτογραφίες για να αποδείξει του λόγου του το αληθές.

Η αλήθεια είναι ότι το βλέπω κι εγώ. Μερικοί από εμάς κάτι έχουμε πάθει. Δεν ξέρω αν είναι ανωμαλία κι ούτε ξέρω πώς λέγεται. Το σίγουρο είναι ότι κάτι μας έχει καταλάβει, που δρα ανεξέλεγκτο. Εμένα με κόλλησε ο Παύλος. Εγώ νομίζω ότι κόλλησα τον Φώτη.
Σκεφτόμαστε με εικόνες. Χρώματα, επίπεδα, κάθετες, χρυσές τομές, καμπύλες και τέτοια περίεργα.
Ο Δημήτρης μιλάει για εμένα και για εκείνον, αλλά εγώ βάζω κι άλλους στη λίστα. Τον δάσκαλο Βασίλη, τον Θανάση, τον Λάζαρο, τη Νικολέτα, την Κρυσταλλία, τον Παύλο κι αν καθίσω να θυμηθώ, ουκ έστιν αριθμός.

Στη φωτό αριστερά ζαλισμένη από το καράβι κι έτοιμη να αδειάσω το στομάχι, (παρά τη ντραμαμίνη που έχω πιει), και η μηχανή στο χέρι σαν έκτο δάχτυλο. Έκτο μου δάχτυλο που δείχνει τον κόσμο.
















Παράδειγμα1

Παράδειγμα2

Αυτά. Καλήν ημέραν να έχετε. (Και μακριά, να μην σας κολλήσω).

Όταν έχω εσένα

Να είσαι η καλημέρα μου
και η καληνύχτα μου...
Κι ας λένε...

Όταν έχω εσένα
Μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
να ξαναγαπώ τον ήλιο
και το πιο αδύναμο χορταράκι
να κοιτώ με σιγουριά τους ανθρώπους

θέλω να λαχταράω να σε δω

θέλω να γελάς με το ένα μάτι σου μικρότερο από το άλλο
θέλω και τα δυο να κοιτούν εμένα

όταν έχω εσένα
αδυνατίζει η μνήμη στους παλιούς καημούς

όσο μου μιλάς
το γέλιο φυτρώνει σε όλες τις γλάστρες

όσο μ' αγαπάς
γλυκαίνει ο κόσμος.

 (...Γιατί οι άνθρωποι συναντιούνται σε αυτή τη ζωή...

και θα συναντηθούν στην επόμενη
μέχρι να ολοκληρώσουν
αυτό που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν σε περασμένες.

Έτσι.

Στεγνός καιρός

Στεγνός καιρός,
μα την αλήθεια...

Καιρός του σώματος έξω
του πνεύματος έξω,
στεγνός ο άτιμος...

Εδώ υπάρχουν ποιητές

γράφουν νοήματα
επιμελούνται σοφιστίες
διαγωνίζονται στον κύκλο τους
ποιος ναι, ποιος όχι,
ποιος καλά,
ποιος πολύ

περισσότερο

τα μέγιστα

ζενίθ

...και τι;

ψυχές που αιμορραγούν
κουκουλωμένες τραυμοπλάστ
και γάζες αποστειρωμένες

ξέρω πως δεν σ' αρέσουν τα μεγάλα κείμενα
στα μακριά ποιήματα βαριέσαι
χάνεις αυτοσυγκέντρωση
κοιτάζεις από πού θα ξεφύγεις

χωράφια στεγνά, σου λέω

τράβα μέσα τους.

Ξερά και έρημα

Αγαπώ τα ξερά και αγαπώ τα έρημα. 

 Αγαπώ εμένα.

Τα στάχυα

Έλα εσύ...

Γιατί εσύ το καλοκαίρι
και τα σκοτεινά νερά
εσύ το πράσινο των ματιών μου
εσύ τα χρυσά τα στάχυα...

Εσύ η λιβελούλα στο λαμπερό καλάμι
και της αράχνης το σάλιο-ιστός
εσύ το φύλλο που ξεκόβει
εσύ το ορυκτό και η νύχτα.

Εσύ το βάσανο του μοναχού
και η μισοτελειωμένη κουβέντα
εσύ η αγρύπνια, το πλήρωμα του χρόνου
εσύ ο θυμός ο άγριος.

Ήρθε η ώρα.

Ο τόπος σου είναι αυτός

Τον βλέπεις; Αυτός είναι ο τόπος σου.

Σπουργίτια στα δέντρα αναμαλλιάζουν τα κλαδιά. Σκονισμένες χελώνες διασχίζουν το δρόμο. Μικρές αλεπούδες εμφανίζονται στα καφενεία της Πεντέλης. Στους εξοχικούς δρόμους σκοτωμένοι σκαντζόχοιροι, θύματα αυτοκινητιστών. Ο Μάης μοσχοβολάει, χρωματίζει, ανθεί και πρασινίζει, σε τρελαίνει. Ο Γιούνης ζηλιάρης, παίρνει πίσω την ομορφιά. Ζητά να επιβάλλει δική του άποψη. Κιτρινίζει τα χορτάρια, στεγνώνει τα χώματα. Κοίτα τον Γιούλη στη φωτογραφία. Αυτός είναι ο τόπος σου. Απέξω να τον μάθεις. Κρυμμένες πάπιες στα καλάμια, βουρκωμένα νερά, λιβελούλες χρυσόφτερες, δίψα. Κοίτα τον τόπο σου και πες μου τι βλέπεις. Κρυμμένα νερά έχει η γη. Από πάνω χρυσά καλάμια και βούρλα τα κρύβουν. Εσύ σε βάθος να κοιτάς. Να μάθεις να κοιτάς. Εσύ πρέπει να ξέρεις.
Τα φεγγάρια σε βγάζουν έξω, τα μικρά ανωφελή πτερωτά σε ξαναχώνουν στο καβούκι σου. Δυνατός ήλιος, φύκια στις θάλασσες, βότσαλα, άμμος και βράχια, αέρηδες, φωτεινός ούρανός.  Αγαπώ τρελά τους νεφελοσωρείτες. Ώρες μπορώ να λέω.
Αλλά εσύ τον βλέπεις. Αυτός είναι ο τόπος σου.

Προδοσία

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς.

Η προδοσία του Εφιάλτη

Ο Εφιάλτης είναι ο γνωστότερος προδότης της αρχαιότητας και όλων των εποχών, αφού ήταν εκείνος που έδειξε τον δρόμο στους Πέρσες για να περικυκλώσουν τους Σπαρτιάτες και να τους νικήσουν στις Θερμοπύλες.

Και εσύ τέκνον Βρούτε;

Η προδοσία του Βρούτου στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος τον θεωρούσε παιδί του. Ήταν εκ των συνωμοτών της δολοφονίας του Ρωμαίου αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια της συνέλευσης της Συγκλήτου.

Το φιλί του Ιούδα

Ο πιο γνωστός προδότης όλων των εποχών, πρόδωσε τον Ιησού Χριστό για 30 αργύρια. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό φιλώντας τον, ενώ αργότερα μετανόησε και κρεμάστηκε.

Αγαπημένε φίλε,

προδοσία δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Προδοσία είναι και όταν υποτιμάς το μυαλό του άλλου. Πολύ λυπάμαι, ξέρεις... Γιατί τίποτα πια δεν εχεις να περιμένεις, φτωχέ, μόνε, καημένε προδότη... Η Κερκόπορτα άνοιξε, ο Καίσαρ πέθανε και ο Χριστός σταυρώθηκε. Δεν υπάρχει πια κανένας. Ούτε για να ζητήσεις συγγνώμη. (Λέω, αν σου έρθει ποτέ η όρεξη...)

Αχ εσύ...

Αχ...
Να ήσουνα εδώ, λέει, ή έστω να σε έπαιρνα τηλέφωνο πρωί πρωί και να σου έλεγα τι με καίει. Να γκρίνιαζα που ο Τάπερ ποδοπάτησε το πελαργόνιο και το δίκταμο κι έξυσε με τα νύχια το σοβά κυνηγώντας έναν τεράστιο ποντικό που έχει αρχίσει και εμφανίζεται γύρω από το σπίτι από τότε που ο Πάμπλο μου πέθανε. Να ήξερες, λέει, ποιος είναι ο Τάπερ και ποιος ο Πάμπλο. Δεν πειράζει τι θα έλεγες. Μάλλον θα άρχιζες να δίνεις οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω για να γλυτώσω από τον ποντικό. Και θα μιλούσαμε για σκύλους και γάτες και ποντίκια και θα με άφηνες να γκρινιάζω και να με παρηγορείς και να συμβουλεύεις.

Κι εγώ κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.

Μετά θα σου έλεγα για τους μονολόγους της θειάς, που στη βεράντα μιλάει μόνη της. Της φτιάχνω τον καφέ. Πικρό να τον πίνεις μου λέει, όπως εγώ. Είμαι αγουροξυπνημένη και δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσω μάλλον που η θειά δεν ακούει και πρέπει να φωνάζω  δυνατά τις κουβέντες μου.
Πικρό να τον πίνεις όπως εγώ.
Μα... βάζω λίγη ένταση στη φωνή μου... μα... δεν το ήξερα και τόσες μέρες σου τον φτιάχνω μέτριο. Να στον φτιάχνω πικρό;  Με κοιτάζει, δεν ήταν αρκετή η ένταση της φωνής μου γιατί ακόμα ψιλοκοιμάμαι, προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα από αυτό που προηγουμένως είπα, εσύ μια χαρά μου τον φτιάχνεις, λέει. Πικρό.
Παραδίδομαι.

Εσύ, αν ήσουνα εδώ, λέει, θα γελούσες και θα με έπαιρνες αγκαλιά να με ησυχάσεις ή έστω θα μου έλεγες στο τηλέφωνο δεν πειράζει, σε λίγες μέρες θα φύγει και θα ησυχάσεις, μη στενοχωριέσαι μάτια μου. Κι εμένα αυτό το μάτια μου θα με μαλάκωνε, θα έφτιαχνε όλη μου τη μέρα, όλη μου τη βδομάδα, θα με έκανε να αντέξω και πατημένα δίκταμα, και ποντικούς στα χωράφια και πεθαμένες γάτες και τη θειά που παραμιλάει και όλα όσα σηκώνει ο κόσμος μου τη μέρα.

Και κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά, μα υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.

Αχ...

Η μυρωδιά του έρωτα

Ξέρω πως είσαι ρομαντικός και ξέρω ότι οι κακόηχες λέξεις σε πληγώνουν, αλλά.
Αλλά εγώ αγαπώ όλες τις λέξεις. Τις κόβω, τις ράβω, τις χρησιμοποιώ σαν όπλα εναντίον σου, τις τρώγω, τις αφομοιώνω, τις αποβάλλω.

Μυρωδια ξένου ανθρώπου στον χώρο (μου).
Λένε πως οι γέροι αποκτούν βαριά μυρωδιά και έχουν δίκιο. (Έχω λοιπόν κοντά μου μια παρουσία γεροντική που η μυρωδιά της με ξενίζει). Δεν έχει σημασία αν ο άνθρωπος αυτός είναι μάνα μου, πατέρας, θείος, θεία ή αδελφός.
Αυτό που κάνει δύσκολο το πράγμα είναι η διαπίστωση ότι οι τοίχοι κρατάνε τις οσμές. Οι τοίχοι θυμούνται. Γι' αυτό οι τοίχοι με νικούν.

Καταβάλλομαι πόντο πόντο.

***********************

Η μυρωδιά του έρωτα. Αυτό είναι άλλο. Αυτό παρακαλάς να κρατηθεί σε τοίχους, σε υφάσματα, σε μαξιλάρια, αν ήταν δυνατό να χαραχτεί στη μύτη σου, "μυρωδιά-παντοτινό-τατουάζ".
Κρατάς άπλυτες μπλούζες, πετσέτες που σκούπισε κάποτε τον ιδρώτα του, κάποιος στον ηλεκτρικό μυρίζει ίδια με κείνον, κλείνεις τα μάτια, ανασαίνεις βαθιά, βρίσκεσαι δίπλα του.
Η μυρωδιά του έρωτα είναι χρονομηχανή. Η μυρωδιά του έρωτα χαράζει τη μνήμη.



**************************************************************************




Στην αυλή τριγυρνούν δύο σκύλοι κι ένας αρουραίος. Ο ένας σκύλος, καιρό τώρα, επιτρέπει στον αρουραίο να τρωγωπίνει ελεύθερα. Μοιράζεται το φαγητό του, το νερό, το χώρο του, κάνει τα στραβά μάτια. Ο άλλος σκύλος ψάχνει απειλητικά να τον ανακαλύψει, και το πετυχαίνει. Ο αρουραίος αλλάζει απεγνωσμένα κρυψώνες, έχει αρχίσει να πεινάει, να διψάει, δεν του αρέσει καθόλου το καινούργιο καθεστώς. Μισεί τον σκύλο που τον ξεβολεύει. Η ζωή του αναστατώθηκε, όπου και να κρυφτεί μια μουσούδα τον κυνηγάει να τον εξοντώσει.

Μέσα μου έχω δυο σκύλους κι έναν αρουραίο που παλεύει για επιβίωση.

Αποστράγγιση

Αποστράγγισμα.
Αποσύνδεση (η) ουσ.[<αποσυνδέω] διάλυση των συνδεδεμένων μεταξύ τους, αποχωρισμός. *(Αντίθ. σύνδεση).

Απελευθερία.
Απουσιάζω.

Αποτμήσεως γενομένης
Απομονωτισμός.

Την καρδιά, μωρό μου...
Την καρδιά πάσχισε να κρατήσεις.
Αυτή είναι η δύσκολη.

Παλίρροια

Πάρε το κορμί σου και περπάτησέ το. 
Πες του να έχει μάτια ανοιχτά. 
Μυαλά ανοιχτά. 
Φιλί παλίρροια.


Ένα ποτήρι νερό.
Ζεστός καφές. Πρωινή δροσιά.
Στο όνειρο ξεχάστηκες λέει, να διαβάζεις κάτι. Όρθια, με μια καρέκλα πίσω σου, σίγουρη πως θα την καθίσεις όταν κουραστείς. Τα πόδια στην παλίρροια. Ξυπόλητη.
Τελειώνεις το διάβασμα, σηκώνεις τα μάτια λες και ξύπνησες. Ο Γεροντάκος απέναντι σε κοιτάζει. Κάθεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Ομάδες φωτογραφίας, εκδρομείς. Είναι καθιστός όπως και οι όλοι άλλοι, ωστόσο ξεχωρίζει. Ξεχάστηκα, του δικαιολογείσαι. Σε κοιτάζει σα να λέει τόσο πολύ; Αισθάνεσαι το νερό της θάλασσας στα γυμνά σου πόδια. Ψ'αχνεις για την καρέκλα σου γιατί, όρθια, έχεις κουραστεί. Η καρέκλα που φύλαγες για σένα λείπει. Κάποια την έχει πάρει, κάθεται δίπλα σου και γελάει. Την κλέφτα, λες από μέσα σου. Θυμώνεις. Φεύγεις. Παίρνεις άλλη καρέκλα και προχωράς λίγο μπροστύτερα από τους άλλους. Δεν θέλεις να βλέπεις. Γυρίζεις πλάτη και ακουμπάς την καρέκλα πάνω σε επίπεδο βράχο. Κοιτάζεις για ώρα τα γυμνά σου πόδια στην παλίρροια. Ανάμεσα στα πόδια μια μικρή χαραμάδα που ξέρεις ότι φτάνει στα έγκατα της γης ρουφάει το νερό μέσα της.

Ένα τσιγάρο ρε παιδιά!

Αποσύρομαι

Αποσύρομαι

Έχω ένα blog λέει, και κάθομαι και γράφω. Εγώ έχω μισή ώρα καιρό και κάθομαι και γράφω.
Πρωινό Τετάρτης με τα δέντρα στον κήπο να μυρίζουνε απελπιστικά. με τα αεροπλάνα να περνούν πάνω από την ταράτσα μου αλλάζοντας τόπο. Οι μέλισσες κι οι ρίγανες κι οι πεταλούδες και τα ζουζούνια και τα αμπελόφυλλα και τα μηνύματα από κάθε λογής άντρες και γυναίκες, καλημέρες, καλησπέρες, καλό απόγευμα, καλό Σ/Κ, λόγια όπως 'ψυχή μου' και ποιηματάκια, και ένας ψυχικός αχταρμάς  που δεν έχει τέλος, εγώ φταίω, λέω, εγώ που άνοιξα τα σύνορα, όπως ο Τσίπρας ένα πράγμα, να τώρα που το πληρώνω, όπως κι ο Τσίπρας δηλαδή. Πρωινός καφές στον υπολογιστή κι ύστερα στο μπαλκόνι, πρωινό αναρή αλμυρό, χυμός ρόδι, αναστεναγμοί, ξύδι πίνω, πάρε Θεέ μου τούτο το βάρος απ' την ψυχή μου λέω, και να οι μέλισσες που τραγουδάνε γύρω μου, αχ! καινούργιος αναστεναγμός, περνάω κατάθλιψη σκέφτομαι, αχ! βογγάω πάλι και σκοτώνω ένα μυγάκι που μου κάθισε στη γάμπα. Πάρε Θεέ μου αυτή τη στενοχώρια. Κοίτα ο ουρανός, κοίτα τα λουλούδια, κοίτα το καλοκαιράκι! Καινούργιο αχ! εξωτερικεύεται εκ των έσω. Απτόητη η ευωδιά της φύσης, απτόητη η καρδιά να κλαψουρίζει. Θέλω να με αφήσετε ήσυχη αν μπορείτε. Θέλω να περάσω την κατάθλιψή μου μόνη μου, αν μου επιτρέπετε, να μη με σώσει κανείς. Να μη μου πει ανέκδοτο κανείς. Αν μου επιτρέπετε, δεν επιθυμώ να γελάσω, κατανοείτε;
Θέλω να μείνω μέσα στην καντήφλα και στη μαυρίλα και να πίνω ξύδι και να μη γελάω και να μη σας μιλάω ούτε να μου μιλάτε. Να μη μου ζητάτε τίποτα, δεν έχω πια τίποτα να δώσω, τίποτα, χάρη σας κάνω, κομμάτια μου κόβω, ματωμένα είναι, αφήστε με ολόκληρη τουλάχιστον, μη ζητάτε να ακρωτηριάζομαι.
Μισή ώρα ακόμα έχω.
Κλείνω facebook, απενεργοποιώ messenger, πετάω φωτογραφίες, κάνω πως πέθανα.
Διατηρώ το δικαίωμα να μην σηκώσω τηλέφωνα, να μην απαντήσω σε μηνύματα, να μην παρακολουθήσω στις ιστορίες σας και κυρίως να μην ερωτοτροπήσω εις βάρος μου. Λυπάμαι αγόρια για την ανεπάρκεια. Τη δική μου και τη δική σας.

Της εποχής

Της εποχής

Κλεμμένα τσιγάρα
Περιουσίες ανεπίδοτες
Σκέψεις ανεπίδοτες επίσης
Τηλέφωνα
Φίλοι
Προτάσεις
Έλα
Έλα μου λένε
Δικαιολογούμαι
Βιβλία ανέκδοτα
Βιβλία αδιάβαστα
Δουλειές μισοτελειωμένες
Υγρασία
Μούχλα
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Κι ο ήλιος κι αυτός από παντού
Οι εποχές αλλάζουν, το βλέπεις
Αυτόματο πότισμα
Αυτόματη ζωή
Έλα
Έλα λέω κι εγώ
Δεν πείθω
Κι αυτό το συνεχές κλάμα μέσα μου
Κι αυτό το αδιάκοπο παράπονο
Πώς να κάνω να το καταλάβεις
Ψελλίζοντας μονάχα μια δισύλλαβη λέξη
Έλα.




Μπορώ να παίξω
Αλλά δεν υπάρχει λόγος να το μάθετε από τώρα

Άνθρωποι λειψοί

Άνθρωποι ποικιλία. 
Άνθρωποι λειψοί. 
Άνθρωποι κουρασμένοι και κουραστικοί. 
Κορμιά γερά, κορμιά διαλυμένα, κορμιά υπό διάλυση. 
Άνθρωποι παμφάγοι. 
Χαζοί και έξυπνοι σωριασμένοι στον ίδιο πλανήτη. 
Κυρίως μόνοι. Μερικοί χωρίς σύντροφο
Στην πραγματικότητα 
ασυντρόφευτοι όλοι.
Ωκεανός κινητών τηλεφώνων
Πέλαγος ηλεκτρονικών τσιγάρων
Θρησκείες
Ποδόσφαιρα
Ομάδες
Εκδόσεις 
Εκδηλώσεις
Έρωτας μέσω φέισμπουκ
Και πάλι άδειοι.
Τι κούραση, 
τι κούραση!

Καθρέφτης

Καθρέφτης






1. Ο κόσμος γράφει.
Η άνοιξη ήρθε.
Ο ήλιος επάνω.
Η Μιμία στο μπαλκόνι.
Μη μου μιλάς.
Για λίγο.
Ησυχία.
Το μυαλό μου έχει ανάγκη προσαρμογής.
Μετά από κάθε ύπνο
χρειάζομαι χρόνο
για να μπω στην πραγματικότητα.
Ησυχία.
Ύπνος συναισθηματικός.
Τι ζητάς, ακόμα δεν ξύπνησα;

Τι ωραίος άνθρωπος αυτός και πάει χαμένος!

Τι ωραίος άνθρωπος αυτός αλλά με πόσες λάθος επιλογές! (Ή μήπως αλλοπρόσαλλη τύχη;)

(Πού είναι οι απαντήσεις μου;)

Λες για μένα, φτωχέ μου φίλε... Μιλάς εκ μέρους μου... Σκέφτεσαι εκ μέρους μου επίσης... Τι κόπος!
Κοίτα τι σκέφτομαι: Βλέπουμε στους άλλους τον εαυτό μας. Καθρεφτιζόμαστε, αγαπητέ, αυτό είναι. Όλοι οι φίλοι μας, όλες οι παρέες μας, είναι κομμάτια δικά μας. Αυτά αγαπάμε. Εμάς αγαπάμε, φίλε. Τα προτερήματα, τα ελαττώματα, ο θαυμασμός, τα λάθη, δικά μας είναι, του δικού μας εαυτού είδωλα. Αν είναι να εγκρίνουμε ή να αποδεχτούμε κάτι, τσάμπα παλεύουμε τον απέναντι. Εμάς πρέπει να κοιτάξουμε.
Χαλάρωσε.

2. Πρώτη μέρα:
"Η αλευρόπιτα και άλλες χυδαίες ιστορίες" είναι ο τίτλος της συλλογής. Δεν μου αρέσει το αλευρόπιτα σαν τίτλος, μου λέει. Θυμίζει χυλόπιτα. Εγώ σκέφτομαι εμπορικά.
Μένω άναυδη. Χρόνια είναι που γράφω τα συγκεκριμένα διηγήματα, αυτός είναι στο μυαλό μου ο τίτλος. Ω, ρε μάνα μου! Να τον αφήσω να έχει τη γνώμη του και να κάνω τα δικά μου ή να τον ακούσω; Δίλημμα χοντρό! Αποφασίζω να κάνω τα δικά μου. Δικό μου το βιβλίο, δική μου η απόφαση. Άσε μας κάτω, εμπορικέ!
Δεύτερη μέρα:
Αγοράζω τσιγάρα. Αρχίζω να ξαναδιαβάζω τα διηγήματα. Θλιβερή διαπίστωση: Σχεδόν όλα είναι καταθλιπτικά! Ο Χριστός! Τι έγραφα, ρε παιδί μου; Πόσα χρόνια περνάω κατάθλιψη και δεν πήρα χαμπάρι;
Τρίτη μέρα:
Μια κατάθλιψη plus: Η κατάθλιψη ότι πέρασα κατάθλιψη. Το εξομολογούμαι σε φίλους. Έχω πελαγώσει. Να τα ξαναγράψω είναι αδύνατον. Να αφαιρέσω τα μαύρα και να αφήσω τα αισιόδοξα, δεν θα μείνει τίποτα. Άστα όπως είναι, με συμβουλεύει φίλος. Μια κουβέντα είναι. Φοβάμαι πως όσοι τα διαβάσουν θα απογοητευτούν. Φοβάμαι πως θα δουν τον αληθινό εαυτό μου και θα με λυπηθούν. Η περσόνα μου είναι ανέμελη ως τα τώρα.
Τέταρτη μέρα:
Αποφασίζω να στείλω τους τίτλους των διηγημάτων στον εμπορικό μήπως βρει καταλληλότερο τίτλο. Φωτογραφίζω τους τίτλους. Πλάι σε κάθε τίτλο σημειώνω ένα π που σημαίνει παράξενο και ένα μ που σημαίνει μαύρο. Λίγα έχουν μείνει χωρίς χαρακτηριστικό. Τους στέλνω. Τι να κάνω; του λέω. Τα περισσότερα είναι παράξενα και μαύρα. Τι τίτλο να βάλω, γαμώτο; έχω μπλεχτεί. Το είπες μόνη σου, μου απαντάει ψύχραιμα εκείνος. "Παράξενα και μαύρα". Ο κόσμος γύρω φωτίζεται! Βρέθηκε ο τίτλος μου! Ο τέλειος τίτλος! Πιάνω δουλειά. Αφαιρώ μερικά διηγήματα που με τον καινούργιο τίτλο φαίνονται ανόητα, προσθέτω κάποια που ταιριάζουν. Νιώθω σχεδόν έτοιμη. Κοίτα να δεις! Υπάρχουν παντού άγγελοι!

Άνοιξη

Ήθελα να ξέρω πότε θα ησυχάσεις

Έλεγε η μάνα μου

Γελούσα

Στα ενενήντα, απαντούσα εγώ

Ακόμα μάνα

Ακόμα  

Ακόμα επιτρέπω στην άνοιξη να με πληγώνει.

Να νιώθεις όταν φεύγει

είναι κατάρα

να θέλεις να έρθει

είναι κατάρα

να μπαίνεις ολόκληρος 

κατάρα κι αυτό

να δίνεις χρώμα 

αυτό κι αν είναι

Εκείνος που σε έφτιαξε να δημιουργείς 

άλλο συμβόλαιο έπρεπε να δώσει να υπογράψεις.

Εντάξει, μάνα; 

Να η λατέρνα μου

Ζωή 

Στους δρόμους 

Κρυμμένη πίσω

Μεροκάματο 

Πολύχρωμο ο έρωτας

Σκληρό

Πέφτεις τα βράδια αποκαμωμένος

Μάτια γεμάτα εικόνες

Ψυχή γεμάτη λαχτάρες

είτε καλοκαίρι 

είτε φθινόπωρο

είτε χειμώνας

άσε την άνοιξη

χειρότερη από όλα

παρακαλάς για βροχή 

πάνω που θες ν' ανθίσεις

και στην στερεί 

μαραίνεσαι 

ή στέλνει τόση 

που σε σαπίζει.

Οι παπάδες μας τέλειωσαν... στο είπα...