Τα στάχυα

Έλα εσύ...

Γιατί εσύ το καλοκαίρι
και τα σκοτεινά νερά
εσύ το πράσινο των ματιών μου
εσύ τα χρυσά τα στάχυα...

Εσύ η λιβελούλα στο λαμπερό καλάμι
και της αράχνης το σάλιο-ιστός
εσύ το φύλλο που ξεκόβει
εσύ το ορυκτό και η νύχτα.

Εσύ το βάσανο του μοναχού
και η μισοτελειωμένη κουβέντα
εσύ η αγρύπνια, το πλήρωμα του χρόνου
εσύ ο θυμός ο άγριος.

Ήρθε η ώρα.

Ο τόπος σου είναι αυτός

Τον βλέπεις; Αυτός είναι ο τόπος σου.

Σπουργίτια στα δέντρα αναμαλλιάζουν τα κλαδιά. Σκονισμένες χελώνες διασχίζουν το δρόμο. Μικρές αλεπούδες εμφανίζονται στα καφενεία της Πεντέλης. Στους εξοχικούς δρόμους σκοτωμένοι σκαντζόχοιροι, θύματα αυτοκινητιστών. Ο Μάης μοσχοβολάει, χρωματίζει, ανθεί και πρασινίζει, σε τρελαίνει. Ο Γιούνης ζηλιάρης, παίρνει πίσω την ομορφιά. Ζητά να επιβάλλει δική του άποψη. Κιτρινίζει τα χορτάρια, στεγνώνει τα χώματα. Κοίτα τον Γιούλη στη φωτογραφία. Αυτός είναι ο τόπος σου. Απέξω να τον μάθεις. Κρυμμένες πάπιες στα καλάμια, βουρκωμένα νερά, λιβελούλες χρυσόφτερες, δίψα. Κοίτα τον τόπο σου και πες μου τι βλέπεις. Κρυμμένα νερά έχει η γη. Από πάνω χρυσά καλάμια και βούρλα τα κρύβουν. Εσύ σε βάθος να κοιτάς. Να μάθεις να κοιτάς. Εσύ πρέπει να ξέρεις.
Τα φεγγάρια σε βγάζουν έξω, τα μικρά ανωφελή πτερωτά σε ξαναχώνουν στο καβούκι σου. Δυνατός ήλιος, φύκια στις θάλασσες, βότσαλα, άμμος και βράχια, αέρηδες, φωτεινός ούρανός.  Αγαπώ τρελά τους νεφελοσωρείτες. Ώρες μπορώ να λέω.
Αλλά εσύ τον βλέπεις. Αυτός είναι ο τόπος σου.

Προδοσία

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς.

Η προδοσία του Εφιάλτη

Ο Εφιάλτης είναι ο γνωστότερος προδότης της αρχαιότητας και όλων των εποχών, αφού ήταν εκείνος που έδειξε τον δρόμο στους Πέρσες για να περικυκλώσουν τους Σπαρτιάτες και να τους νικήσουν στις Θερμοπύλες.

Και εσύ τέκνον Βρούτε;

Η προδοσία του Βρούτου στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος τον θεωρούσε παιδί του. Ήταν εκ των συνωμοτών της δολοφονίας του Ρωμαίου αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια της συνέλευσης της Συγκλήτου.

Το φιλί του Ιούδα

Ο πιο γνωστός προδότης όλων των εποχών, πρόδωσε τον Ιησού Χριστό για 30 αργύρια. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό φιλώντας τον, ενώ αργότερα μετανόησε και κρεμάστηκε.

Αγαπημένε φίλε,

προδοσία δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Προδοσία είναι και όταν υποτιμάς το μυαλό του άλλου. Πολύ λυπάμαι, ξέρεις... Γιατί τίποτα πια δεν εχεις να περιμένεις, φτωχέ, μόνε, καημένε προδότη... Η Κερκόπορτα άνοιξε, ο Καίσαρ πέθανε και ο Χριστός σταυρώθηκε. Δεν υπάρχει πια κανένας. Ούτε για να ζητήσεις συγγνώμη. (Λέω, αν σου έρθει ποτέ η όρεξη...)

Αχ εσύ...

Αχ...
Να ήσουνα εδώ, λέει, ή έστω να σε έπαιρνα τηλέφωνο πρωί πρωί και να σου έλεγα τι με καίει. Να γκρίνιαζα που ο Τάπερ ποδοπάτησε το πελαργόνιο και το δίκταμο κι έξυσε με τα νύχια το σοβά κυνηγώντας έναν τεράστιο ποντικό που έχει αρχίσει και εμφανίζεται γύρω από το σπίτι από τότε που ο Πάμπλο μου πέθανε. Να ήξερες, λέει, ποιος είναι ο Τάπερ και ποιος ο Πάμπλο. Δεν πειράζει τι θα έλεγες. Μάλλον θα άρχιζες να δίνεις οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω για να γλυτώσω από τον ποντικό. Και θα μιλούσαμε για σκύλους και γάτες και ποντίκια και θα με άφηνες να γκρινιάζω και να με παρηγορείς και να συμβουλεύεις.

Κι εγώ κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.

Μετά θα σου έλεγα για τους μονολόγους της θειάς, που στη βεράντα μιλάει μόνη της. Της φτιάχνω τον καφέ. Πικρό να τον πίνεις μου λέει, όπως εγώ. Είμαι αγουροξυπνημένη και δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσω μάλλον που η θειά δεν ακούει και πρέπει να φωνάζω  δυνατά τις κουβέντες μου.
Πικρό να τον πίνεις όπως εγώ.
Μα... βάζω λίγη ένταση στη φωνή μου... μα... δεν το ήξερα και τόσες μέρες σου τον φτιάχνω μέτριο. Να στον φτιάχνω πικρό;  Με κοιτάζει, δεν ήταν αρκετή η ένταση της φωνής μου γιατί ακόμα ψιλοκοιμάμαι, προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα από αυτό που προηγουμένως είπα, εσύ μια χαρά μου τον φτιάχνεις, λέει. Πικρό.
Παραδίδομαι.

Εσύ, αν ήσουνα εδώ, λέει, θα γελούσες και θα με έπαιρνες αγκαλιά να με ησυχάσεις ή έστω θα μου έλεγες στο τηλέφωνο δεν πειράζει, σε λίγες μέρες θα φύγει και θα ησυχάσεις, μη στενοχωριέσαι μάτια μου. Κι εμένα αυτό το μάτια μου θα με μαλάκωνε, θα έφτιαχνε όλη μου τη μέρα, όλη μου τη βδομάδα, θα με έκανε να αντέξω και πατημένα δίκταμα, και ποντικούς στα χωράφια και πεθαμένες γάτες και τη θειά που παραμιλάει και όλα όσα σηκώνει ο κόσμος μου τη μέρα.

Και κάτω από το πέπλο της γκρίνιας και της αναστάτωσης θα ήμουνα τρομερά χαρούμενη που είσαι εδώ ή έστω εκεί. Υπερβολικά, μα υπερβολικά χαρούμενη που σε έχω.

Αχ...