Μέλι

Ανοίγει την αγκαλιά του. Μπαίνω μέσα. Ακουμπάω στον ώμο του.
"Άντεξέ με, σήκωσε το βάρος μου. Επίτρεψέ μου να νιώσω πως ακουμπάω κάπου. Μεγαλώνουμε κι εκείνο το παιδάκι μέσα μας ακόμα έχει ανάγκη για στήριγμα και προφύλαξη. Φύλαξέ με απ’ τις κακές μου σκέψεις, απ’ τον διπλό μου εαυτό, φώναξέ με terron de azucar, ένωσέ με".
Φιλιόμαστε.
"Πάρε το μέλι. Η αγάπη σου είναι μέλι από χιλιάδες στόματα μελισσών, νέκταρ μαζεμένο από χιλιάδες λουλούδια. Δώσε μου μέρες γλυκές να παίρνω μαζί μου όπου πηγαίνω από δω και στο εξής. Μην αφήνεις το μέλι να χύνεται". 

Ε.Κ.

Πόσο μου αρέσει στο γράψιμο να ανακαλύπτω παραγράφους που έχω γράψει και τις ξαναδιαβάζω μετά από καιρό και ακόμα μου αρέσουν... ...και είναι σα να τις έγραψε άλλος... και ενώ τις έγραψα εγώ μου αρέσουν τόσο που θα ήθελα να τις έχω γράψει εγώ... Μαγικό...