Μπελντεγκέζ, το μεγάλο άστρο

Χάνεται σήμερα το μικρό παιδί. Όλο ζητάει πράγματα να το ταΐσουν κι όλο δεν βρίσκει. Ζητάει φωνές. "Η φωνή ασκεί ίαση. Όταν το κάλεσμα δεν έρχεται, η ίαση καθυστερεί, τα πάντα γίνονται έρημος", ισχυρίζεται. "Πού βρίσκεσαι;" ρωτάω. "Ίπταμαι," απαντά. "Ανάμεσα σε όνειρα, κουβέντες παρηγοριάς, βουλιαγμένους τάφους, ερειπωμένα σπίτια, μάταιες προσδοκίες, πραγματικότητες αδιάφορες. Χάνομαι. Βγάλε με έξω από τον τάφο. Τα δάχτυλα παγώνουν. Είμαι αρνί προς σφαγήν. Είμαι η σφαγή η ίδια. Αίμα που χύθηκε. Κλαίω για μένα. Γιατί με θυσίασες, πατέρα; Εφάρμοσες πάνω μου την πίστη στο Θεό σου. Γιατί εμένα; Ο λαιμός που έπρεπε να δεχτεί φιλιά, μαχαίρι έλαβε. Πιο καλά να τα παρατήσω, πατέρα. Να μείνω στη σπηλιά, να χαθώ. Άσε με να κρυφτώ. Άσε με να παραμιλάω εδώ στη θάλασσα, άσε με να ζήσω κρυμμένος πατέρα, αλλά μην ψεύδεσαι. Δεν υπάρχει καλύτερη θεωρία από τη ζωή και το ξέρεις. Να. Πιάσε την καρδιά μου που ακόμα χτυπάει. Μην την κάνεις να σταματήσει, πατέρα. Εσύ που διδάσκεις αγάπη, προσευχήσου για το παιδί. Όμορφος ήχος η καρδιά. Εγώ σου συγχωρώ τα πάντα ως τώρα. Μα κι εσύ άφησέ με να ζήσω και κάνε τις καμπάνες να χτυπήσουν πριν τις δώδεκα". "Κοίταξέ το το καημένο", λέω κι εγώ στον πατέρα. "Τρέμει το φτωχό. Γονατισμένο περιμένει το λεπίδι. Αφέθηκε. Δεν το λυπάσαι; Είναι όμορφο. Κάνει το νερό να λάμπει γύρω του. Έχει τη δύναμη να σώσει ακόμα και τον Μπελντεγκέζ που κινδυνεύει να σβήσει. Πού ξανακούστηκε να σβήνει ένα μεγάλο άστρο;" 

Μακριά τρέχει η ζωή του αγαπημένου σου. Πυροβολισμοί. Ποιος σκοτώνει τα περιστέρια; Ποια απόσταση χωρίζει τις φωνές μας; Ποιων άλλων φωνές μας κοιμίζουν τα βράδια; Υπεύθυνοι καθ' όλα. Ποιος φταίει για τη σκέψη; Ανεύθυνοι καθ' όλα.

Ζωολογικό Μουσείο Αθήνας

Το αγαπημένο Facebook μου θύμισε τις μέρες εκείνες, τα Σαββατοκύριακα που φάγαμε εγώ και η Vassiliki Siafaka όταν ανέλαβα τη δουλειά στο Ζωολογικό Μουσείο του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Δουλεύαμε η κάθε μία στη δουλειά της ολόκληρη την εβδομάδα και τα Σαββατοκύριακα ξεκινούσαμε πρωί, ξεκλειδώναμε το παντέρημο Πανεπιστήμιο, δουλεύαμε και γυρίζαμε σπίτια μας αργά τα απογεύματα, εντελώς πιασμένες. Τέσσερα χρόνια η ίδια δουλειά. Να τελειώσουμε τα διοράματα. Το back stage ήταν αστείο. Το κάθε διόραμα έπρεπε να προσομοιάζει σε συγκεκριμένο τοπίο. Μεσογειακό διόραμα, Αλπικό διόραμα κλπ, ανάλογα με τα ζώα που θα φιλοξενούσε. Μετά τη δουλειά του σχολείου λοιπόν, έπαιρνα τους δρόμους και έψαχνα. Ποιο χώμα κάνει για το τοπίο της ερήμου που φτιάχνω; Ποιες πέτρες είναι κατάλληλες για το ορεινό; Κυκλοφορούσα με σακούλες για μπάζα στο αυτοκίνητο, χαρτόκουτες, φτυάρια, χαρτόνια, παλιά σεντόνια, σύρματα, ξύλα, και σακιά ολόκληρα με άμμο θαλάσσης που αγόραζα από μάντρες οικοδομών για το διόραμα με τις καρέτα καρέτα, όπως και μπαλάκια πινγκ πονγκ για να προσομοιάσω τα αυγά τους. Μάζευα ξερά κλαδιά από δρόμους, από κλαδέματα, από παραλίες και θυμάμαι την Κική ένα πρωινό που φορτώσαμε από κάποιο ρυάκι τόσες πέτρες που ούτε στη Μακρόνησο να ήμασταν! Και άλλη φορά με τα σκαλιστήρια να ξεκολλάμε με τη ρίζα τα σιδερόχορτα, αυτά που υποτίθεται τρώει η άλκη που έχω από πάνω μου στη φωτογραφία.

Κουβαλούσα ένα φωτιστικό από το σπίτι γιατί ο φωτισμός του μουσείου ήταν υποτυπώδης κα μας δυσκόλευε τη δουλειά. Κουβαλούσα και ένα κασετόφωνο που ανάμεσα στα ταριχευμένα ζώα έπαιζε από Κοέν μέχρι Μαχαιρίτσα. Τραγουδούσαμε κι εμείς έξω φωνή και λέγαμε τα μυστικά μας. Το τί έχουν ακούσει οι φάλαινες, τα κρι-κρι, οι φιδαετοί και οι άλκες, δεν λέγεται! Πώς δεν σηκώθηκαν να φύγουν και να τα ψάχνει το μουσείο! Οι φωτογραφίες, τραβηγμένες με κινητά της πλάκας είναι τόσο θολές, που τώρα όταν τις βλέπω νομίζω ότι κάτι έχουν τα μάτα μου. Ωστόσο ήματαν πολύ περήφανες για το έργο. Είναι μεγάλη υπόθεση να σου δίνουν τέσσερεις άμορφους τοίχους και εσύ να να τους δίνεις μορφή.

Βλέπω τώρα σε φωτογραφίες τα πιτσιρίκια των σχολείων να επισκέπτονται το Ζωολογικό και χαίρομαι. Η δουλειά μας είναι εκεί, πινελιά πινελιά, μυστικά μυστικά, διαφωνίες και συμφωνίες, μουσική και, πολύ μα πολύ ιδρώτα. Το Facebook μού τα θύμισε. Και μιας και έκλεισε ένας χρόνος ακόμα πίσω μας, βρίσκω πως είναι ωραίο να έχεις στη ζωή σου συρτάρια που, όταν τα ανοίγεις, να νιώθεις ότι έχεις προσθέσει μια στάλα ιδρώτα σου σε αυτόν τον κόσμο και ότι δεν διάβηκες αυτή τη ζωή σαν να μην έχεις ποτέ υπάρξει.