Η χειρότερη πίκρα

Η χειρότερη πίκρα δεν είναι του κινίνου
Δεν είναι της αλεκάτης 
ούτε της αψιθιάς
η χειρότερη πίκρα είναι όταν περνάει ο έρωτας
και μένει μόνη η σκέψη
κι αδειάζει η μέρα
κι η πείνα ξανάρχεται.

Πείνα

Πείνα για

Διαλύομαι
Μου αρέσει να διαλύομαι
Λατρεύω την αποτυχία
Κυνηγάω τη θλίψη ως ένστικτο
Τη θλίψη ως μορφή ενέργειας
Φαγητό που αναζητώ
Κάθε που

Ψυχικά πεινάω

Συμπληρωματικά

Πληροφορώ

Συμβαίνει ιδιαζόντως συχνά
Γεννήθηκα λιμασμένη για
Δράμα
Οδύνη
Τραγωδία
Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Έρχεται η μέρα, λοιπόν... Τη βλέπεις που βηματίζει έξω από το παράθυρο, χτυπάει το παντζούρι, χώνεται στις γρίλιες, φτάνει στο προσκεφάλι σου. Σε ξαφνιάζει λες και δεν την περίμενες. Σε ξαφνιάζει για το πόσο γρήγορα ήρθε. Κάθε πρωί, ξαφνιασμένος ανοίγεις τα μάτια, γιατί το σκοτάδι -το ξέρουμε άλλωστε- δεν έχει ανάγκη τα μάτια.
Το σκοτάδι είναι μαλωμένο με τον ύπνο. Πάει καιρός που ο ύπνος αρνιέται το σμίξιμο. Λέω πως φταίει που το σκοτάδι κρύβει τόσο καλά από τον ύπνο πως έχει την ανάγκη του. Βλέπεις, σε αντίθεση με το φως, το σκοτάδι δείχνει αυτοδύναμο: περπατάει τυφλό στα προαιώνια ταξίδια κι είναι αστείο που ποτέ δεν σκοντάφτει. Είναι αστείο, αν και είναι ολοφάνερο πως τα φαινόμενα απατούν: το σκοτάδι αποζητάει τον ύπνο. Αλλά, ας είναι.
Ξέρω γι' αυτό: Ξέρω πως το σκοτάδι απλώνεται ακόμα και μέσα στο σώμα. Στο μυαλό, επίσης. Απλώνεται. Γνωρίζω κόσμο που μέσα του είναι ολοσκότεινος. Δεν βλέπεις να μπεις. Είναι τόσο δυνατό το σκοτάδι!
Ωστόσο, έχω σκεφτεί πολύ. Στο φινάλε νομίζω πως κατέχω το μυστικό του: αιώνες παλεύει να καταλάβει το χώρο της καρδιάς. Μονάχα εκεί δεν βρίσκει πέρασμα. Έστω μια μικρή, τοσοδούλικη τρυπούλα να εισχωρήσει. Πασχίζει αιώνια. Κούραση αιώνια.
Γι' αυτό το λόγο το σκοτάδι είναι γεμάτο θλίψη. Γι' αυτό το λόγο το σκάει τόσο βιαστικά το πρωί. Γι' αυτό το λόγο παλεύει κάθε μέρα με τη μέρα. Αιώνια κούραση.
(Μη σας ξεφύγει:)
το σκοτάδι, γι' αυτό το λόγο, τα βράδια, κλαίει.

Ελεύθερος κύκλος

Ελεύθερος κύκλος

Τότε ας ονειρευτεί όποιος θέλει να ονειρευτεί...Κι ας πάρει ό,τι θέλει να πάρει... Κι ας δώσει ό,τι θέλει να δώσει...

Κι ας κλείσει ό, τι είναι να κλείσει

Ας αγαπήσουμε καινούργια σώματα, ας δοκιμάσουμε καινούργια φιλιά

ή 

Ας δοκιμάσουμε καινούργια σώματα κι ας αγαπήσουμε καινούργια φιλιά

Έτσι κι αλλιώς 

Με τον ίδιο τρόπο

Γεννιέται και πεθαίνει ο άνθρωπος 

Με τον ίδιο πορεύεται:

Σκοτάδι, φως, σκοτάδι

Έτσι είναι.

Τραπέζι στο κεφάλι

Διάκριση στο διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος από τις εκδόσεις Άπαρσις

9.Τραπέζι στο κεφάλι, Ευτυχία Κοσμαδοπούλου

http://taxidiidewn.blogspot.gr/2017/07/2_18.html

Τρίτη, 18 Ιουλίου 2017

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 2ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

"ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
1.Τα Ηλιοτρόπια, Μαίρη Μαργαρίτη
2. Η γάτα και το ποντίκι,Μαρία Νιτσοτόλη
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
3.Το έγκλημα της διπλανής πόρτας, Ξενοφών Φύτρος
4.Δισδιάστατες μαρτυρίες, Πολυτίμη Λινάρδου
5.Σόνια, Χριστίνα Σπηλιοπούλου
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
Τα υπόλοιπα διηγήματα που διακρίθηκαν για να συμπληρώσουν την έκδοση που έχει αποφασιστεί, είναι τα παρακάτω.
6.Χαμένο κορίτσι, Γεωργία Αγγελοπούλου
7.Παράπλευρες απώλειες, Ελένη Βούλγαρη
8.Κυκλωμένο 27, Παναγιώτα Δημοπούλου
9.Τραπέζι στο κεφάλι, Ευτυχία Κοσμαδοπούλου
10.Επίκληση στη μούσα, Γιώργος Μπαλαούρας
11.Σερμπερίν, Ελευθέριος Μπούρος
12.Αχέροντας, Κωνσταντίνα Χαρβάτη
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
13.'Εγκλημα στη Νάξο, Μανόλης Κατεινάς
14.Μέχρι ο θάνατος, Ισίδωρος Μαυρογεώργης
15.Το ζάρι του χρόνου, Ευαγγελία Παπανίκου
16.Μεγάλα κ΄ υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη, Ηρώ Σκάρου
17.Ροζντά, Κώστας Στοφόρος
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
18.Επικίνδυνα παιχνίδια, Ανδρέας Αντωνάτος
19.Ο ξένος λαθρέμπορος, Χρύσα Βασιλείου
20. Backwards, Λένα Κικίδου
(ισοψηφίσαντα διηγήματα).
Λόγω των ισοψηφιών η απόφασή μας είναι να εκδοθούν και τα 20 διηγήματα στην ειδική έκδοση του διαγωνισμού.

=

Αγαπητοί φίλοι/-ες, οι εκδόσεις μας ανακοινώνουν τα αποτελέσματα της επιτροπής με βάση τους όρους και τις προϋποθέσεις που είχαν τεθεί αρχικά στον διαγωνισμό.

Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε τους συμμετέχοντες/-ουσες στο 2ο διαγωνισμό αστυνομικού διηγήματος των εκδόσεων Άπαρσις!!

Το μυστήριο των τελευταίων μηνών λύνεται από τους συνδιοργανωτές του διαγωνισμού, την ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας) και τις εκδόσεις Άπαρσις με την σημερινή ανακοίνωση. Καταλύτες για την διαλεύκανση τα μέλη της ΕΛΣΑΛ, οι διακεκριμένοι συγγραφείς και μέλη της κριτικής επιτροπής: Νεοκλής Γαλανόπουλος, Αντώνης Γκόλτσος και Φίλιππος Φιλίππου, τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για την ανιδιοτελή και πολύτιμη βοήθειά τους.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ημερολόγιο καταστρώματος

Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα: 1η Σεπτέμβρη, σελίδα 20.793 και μισή

Να, είναι που λες: αυτή η μέρα να πάει και να μην ξανάρθει...Δεν φτάνει που τούτο το καλοκαίρι μού ήπιε το αίμα, είχα και τη μέρα τη χτεσινή, την ύπουλη...Που δεν φάνηκε από την αρχή τι έσερνε πίσω...Το πρωί, ραντεβού για δουλειά. Συντήρηση έργου τέχνης. Μέχρι το μεσημέρι, ανάμεσα στα διαλύματα αμμωνίας που εισέπνεα ασκαρδαμυκτί, είχα και τη Βουλγάρα του σπιτιού να γονατίζει στις πλάκες Καρύστου κλαίγοντας και παίρνοντας όρκους ότι ποτέ δεν έχει κλέψει την ασημένια εικόνα του Άι-Δημήτρη από την αφεντικίνα της ούτε το κόκκινο μολύβι (το οποίο βρέθηκε μέσα στο βιβλίο) ούτε και το μαύρο παντελόνι, το οποίο κιόλας δεν της κάνει. Η υπομονή είναι μεγάααλο προσόν. Και το έχω. Την ξεφορτώθηκα, κραδαίνοντας το μπουκαλάκι αμμωνίας ως εξορκιστήρι... Γυρίζω σπίτι μεσημέρι και λιώμα. Η αγαπητότατη φίλη εκ Γαλλίας την οποία φιλοξενώ, επιθυμεί να αγοράσει τουριστικές κάρτες. Για να ζηλέψουν οι φίλοι της τις ελληνικές ομορφιές. Σέρνω τα ίδια πόδια τα οποία πριν λίγες ώρες -κατά τη διάρκεια εργασίας- είχαν ανεβοκατέβει καμιά πενηνταριά φορές μια μεταλλική σκάλα, και βουρ για κάρτες. Αναμένοντας να διαλέξει, μνημόνευα λίγο μεσημεριανό καναπέ. Η Αγαπητότατη είχε άλλα σχέδια: δηλώνει, ξαφνικά, πλην απεριφράστως, πως ο οργανισμός της σήμερα έχει ανάγκη από ιώδιο. Δηλαδή; Ερωτώ η πάνχαζη. Δηλαδή κάτι σε ψάρι, σε γαρίδες, καλαμαρ...(γαλλιστί). Τα θέλει όμως όχι σε ταβέρνα, αλλά σπίτι. Συγκατανεύω. Σούπερ μάρκετ. Όπου, προσπαθεί να διαβάσει όλες τις ετικέτες και με θέλει πίσω της, πρώτον διότι δεν ξέρει αγγλικά και δεύτερον διότι δεν βρίσκει προψημένες γαρίδες (που δεν θέλουν πολύ χρόνο για ψήσιμο). Σας κουράζω; Εμένα έπρεπε να βλέπατε! Δύο ώρες μας πήρε το σούπερ μάρκετ μαζί με τα σταφύλια -χωρίς κουκούτσι- που διάλεγε τσαμπί το τσαμπί... Και λέω, επιτέλους σπίτι! Ναι, αλλά αφού οι γαρίδες ΔΕΝ ΗΤΑΝ προψημένες έπρεπε να τις μαγειρέψει. Α...μαγείρεμα μεσημέρι-βράδυ! Όχι όπως μερικοί που πετάνε μισό κιλό μακαρόνια στο τσουκάλι και την τρώνε μια βδομάδα με κέτσαπ! Μεσημέρι-βράδυ, φρέσκια τροφή στον οργανισμό...Ναι, αλλά ποιος θα κόψει τη σαλάτα; 
Ο καναπές στέκεται εκεί κι εγώ του ρίχνω βλέμματα ερωτικά αλλά δεν μπορώ να τον πλησιάσω. Και τρώμε. Η ώρα αργά. Πιατοπλύσιμο εγώ, αφού μαγείρεψε εκείνη. Α... Είμαι τίμιο άτομο... Ο καναπές δείχνει να με γουστάρει αλλά εγώ τον σνομπάρω ακόμα...Σκουπίζω χέρια και κοιτάζω ρολόι: Πέντε.Πέντε; Πέντε! Πότε πήγε πέντε, ρε γαμώτο; αναφωνώ με αληθινή απορία. (Αν και βαθιά μου ήξερα: ο χρόνος είναι άτιμο και ύπουλο πράγμα. Το έχει αποδείξει...) Παίρνω τσάντα, κλειδιά αυτοκινήτου και αποχαιρετώ την αγαπητότατη, η οποία θα ξαπλώσει και θα κοιμηθεί και θα μου αρπάξει τον καναπέ μέσα από τα χέρια μου, ίσα που κοντέψαμε να ενωθούμε...Βάζω μπρος, και πάω μάνα. Δεν θέλει να ανοίξει τα μάτια της, με κόπο της σπρώχνω στο στόμα πέντε, έξι, εφτά κουταλιές. Ακούω τη φωνή μου όλες τις φορές: έλα, μαμά, φάε...και ξανά και ξανά. Στο τέλος, οι φορές που το έχω πει είναι αμέτρητες. Έχω θυμώσει κι είναι μάλλον από την κούραση. Τότε, έρχεται η κόρη μου με τη βαλίτσα, έτοιμη για Ολλανδία. Άλλη θλίψη αυτή. Φεύγουμε μαζί από τη μάνα στις εφτά. Οδηγώ προς αεροδρόμιο κι αναλογίζομαι όσα με έχουν βρει το καλοκαίρι που πέρασε και όσα πρόκειται να με βρουν ακόμα. Μεγάλη αγκαλιά, καλό σου ταξίδι, μωρό μου, να με πάρεις μόλις φτάσεις. Ξανά αγκαλιά. Φτάνω σπίτι και δεν έχω όρεξη να αφήσω ούτε ένα φωνήεν να βγει από το στόμα. Το μυαλό μου είναι τελείως κενό. Έχω ξεχάσει τον καναπέ. Θέλω κρεβάτι. Κρεβάτι, Κρεβάτι, απεγνωσμένα. Και αφωνία. Α-φω-νί-α! Αμ, δε! Η αγαπητότατη έχει ξεκουραστεί κι είναι φρέσκια.Τι έγινε μετά; Μεγάλη και μακριά συζήτηση για τη Μονσάντο, τους μεταλλαγμένους σπόρους, την επικίνδυνη διατροφική αλυσίδα, Τσέρνομπιλ κλπ. Πιάσαμε όλα τα θέματα. Και σε ποια γλώσσα, αν επιτρέπετε, εγώ που ήθελα αφωνία;Στα γαλλικά, φυσικά!!!! Να ψάχνω στον εγκέφαλο που αρνιόταν ακόμα και ελληνικά να σκεφτεί, γαλλικές λέξεις όπως μετάλλαξη, διατροφική αλυσίδα και ένα σωρό άλλα! Ε, ελάτε και μαζέψτε τα κουρέλια μου!!!!

Φωτεινό δωμάτιο

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πήρα τα βουνά. Και, ναι, κατά κάποιον τρόπο τα πήρα. Αποσύρθηκα από τις "πολλές συνάφειες του κόσμου κι ομιλίες", τις πολλές και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.
Η ειρωνεία είναι ότι, έτσι νόμιζα.
Αδυσώπητη πλάνη. Τα πάντα εξακολουθούν να με βρίσκουν εδώ που είμαι: οι έρωτες, οι αποτυχημένοι έρωτες, οι δυστυχισμένοι έρωτες, οι παλιοί έρωτες, οι στεναχώριες, οι μεγάλες στεναχώριες, τα οικογενειακά προβλήματα, οι οικογενειακές διενέξεις, οι ασθένειες αγαπημένων προσώπων κι ο φόβος του θανάτου τους, οι τράπεζες, τα ταμεία, οι απαιτήσεις, οι απαιτήσεις όλων, οι απαιτήσεις που προβάλλει η ζωή.
Ερώτημα: Πόσο πιο μακριά να πάω;
Επιθυμία: Θάθελα να κλειστώ σε ένα δωμάτιο. Να κλειδώσω την πόρτα. Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ήχους. Να έχει μονάχα φως. Φως εξωτερικό και φως στο μυαλό μου για να μπορώ να γράφω. Όσο πιο μακριά γίνεται. Δεν θέλω ζώα. Δεν θέλω τίποτα που να μου ζητά κάτι. Δεν θέλω να περιποιηθώ, να στέρξω, να αγαπήσω, να μισήσω, να αμφιβάλλω, να ζητήσω, να ακούσω, να εξομολογηθώ, να κλάψω, να χαρώ, να μιλήσω, να ζηλέψω, να τρομάξω, να μετανοήσω, να επικοινωνήσω, να επιστρέψω, να δεχτώ επιστρέφοντες, δεν θέλω πια. Θέλω να χάνομαι στους κόσμους που εγώ φτιάχνω, θέλω να είμαι ο Θεός των ηρώων που δημιουργώ, θέλω να μην με ενοχλήσει τίποτα. Τίποτα δεν θέλω πια. Ούτε κι εσένα που για τόσο λίγο μ' αγάπησες. Ούτε κι εσένα που τόσο ξαφνικά απέσυρες την αγάπη σου από μένα. Τίποτα δεν θέλω πια.
Το φως του μυαλού μου θέλω.
Κι ένα φωτεινό δωμάτιο.

Αυτό το σώμα, φίλε.

Αυτό το σώμα.

Αυτό το σώμα, φίλε.

Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ κοιτάζοντας αυτό το σώμα.

Θα σου πω τι φανερώνεται σε μένα σαν το κοιτάζω.

Αυτό το σώμα, φίλε, έδωσε ζωή σε ανθρώπους. Ωραίους ανθρώπους. Χαρισματικούς ανθρώπους. Καλούς για τη φριχτή κοινωνία μας.

Αυτό το σώμα, επίσης, έδωσε χαρά. Και πήρε χαρά. Πολλή χαρά όμως. Και πολλή έδωσε, και πολλή πήρε.

Αυτό το σώμα, χρησίμεψε στη φριχτή κοινωνία μας. Αποδείχτηκε καλό γρανάζι. Αδιαμαρτύρητο. Απαραίτητο, θα μπορούσε να πει κάποιος. Δούλεψε αρμονικά με τα άλλα. Τι κέρδισε; Αξιοπρέπεια. Καλά τα κατάφερε. Δημιούργησε. Για τις επόμενες γενιές. Ανιδιοτελώς. Με λίγα λόγια, αυτό το σώμα που κάποτε θα χαθεί από τον παρόντα κόσμο, βασισμένο σε μια ενστικτώδη σοφία, φρόντισε να αφήσει ίχνη, με όλους τους τρόπους, πίσω του.

Αυτό το σώμα.

Για να τελειώνω: Αυτό το σώμα δεν αποτελείται μονάχα από το δέρμα, φίλε. Το δέρμα είναι το περίβλημα. Είναι σαν το χαρτί που περικλείνει το δώρο. Τι σημασία έχει ένα χαρτί, όσο γιορταστικό και νάναι, φίλε; Καμία. Το ξέρεις. Στο θυμίζω: Νοιαζόμαστε όχι για το χαρτί αλλά γι’ αυτό που κρύβεται μέσα. Θεωρία ζωής. Σου ξεφεύγει, φίλε.

Γι’ αυτό σου λέω.

Οι ρυτίδες στο σώμα, φίλε, είναι του άχρηστου χαρτιού, του περιβλήματος.  Κοίτα πιο μέσα, φίλε. Πολλές φορές ένα γιορταστικό περίβλημα, ξεγελάει: δεν κρύβει ενδιαφέρον, ούτε αξιόλογο δώρο, ούτε κι αυτό που περίμενες. Πολλάκις κρύβει απογοήτευση. Αλλά εσύ, φίλε, -ακόμα- είσαι αφελής.

Ψιλά γράμματα, θα πεις, φίλε.

Ψιλά γράμματα. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Γι’ αυτό δε μαραζώνω για το τι βλέπεις ΕΣΎ στο δικό ΜΟΥ σώμα, φίλε.  

Αυτό σκέφτομαι.

Αυτό να σκέφτεσαι.

Φίλε. 

Θα ζητιανεύω πάντα
τα μικρά και τα μεγάλα 'κάπα' του λόγου σου
όπως αυτό που ψιθυρίζεις όταν λες τη λέξη 'Καρδιά μου' ή όπως εκείνα που ακούγονται σαν τραγούδι
στις 'καλημέρες' και τις 'καληνύχτες' σου...

Ο Ερωτευμένος

Ο Ερωτευμένος:
Βλέπει: Αυτά που θέλει να δει. Στα μάτια του ερωτικού του αντικειμένου ανακαλύπτει θησαυρούς. Δεν τον ενδιαφέρει αν οι θησαυροί είναι αληθινοί ή κάλπικοι. Του είναι αρκετό που μπροστά στα δικά του μάτια λάμπουν. Οι στίχοι των τραγουδιών αποκτούν νόημα, "όλα μιλούν για σένα", τα οπτικά ερεθίσματα γίνονται πιο χρωματιστά, "τα βλέπω όλα με καινούργια μάτια".

Δεν βλέπει: Τίποτα δεν φαίνεται άσχημο επάνω στο ερωτικό αντικείμενο. Η πιο αδέξια κίνηση κρίνεται ως χαριτωμένη, η πιο λάθος λέξη είναι άξια ενδιαφέρουσα έρευνας, η δε εξωτερική εικόνα είναι το τελευταίο που απασχολεί. Η όραση του ερωτευμένου αποκτά μια καινούργια ιδιότητα: αμβλύνει αυτό που βλέπουν οι άλλοι και οξύνει αυτό που θέλει να βλέπει αυτός.

Παραβλέπει: Ο ερωτευμένος τείνει να παραβλέπει τις "κακόβουλες" κριτικές ακόμα κι αν προέρχονται από καλόβουλους φίλους, ενώ παραβλέπει επίσης τις δικές του λογικές σκέψεις, ακόμα κι αν στο βάθος του μυαλού του είναι απολύτως τεκμηριωμένες.

Προβλέπει: Επειδή αρκεί η όψη ή η σκέψη του ερωτικού αντικειμένου να τον εισάγει σε φαντασιωσική κατάσταση, ο ερωτευμένος συμπεραίνει ότι το μοναδικό πράγμα που δίνει χαρά  σε τούτη την ψεύτρα ζωή είναι η αγκαλιά του ποθητού σώματος. Εκτιμώντας πρόχειρα τις καταστάσεις, προβλέπει για αυτόν και το ερωτικό του αντικείμενο αιώνια ευτυχία, άποψη που, -επί του παρόντος- δεν μπορεί τίποτα και κανένας να κλονίσει.

Αποβλέπει: Ο ερωτευμένος έχει σκοπό τη διατήρηση της ευτυχισμένης κατάστασης στον αιώνα τον άπαντα, μη υπολογίζοντας το χρόνο και άλλα αναπόφευκτα γεγονότα.

Αναβλέπει: Ο ερωτευμένος ανακτά την όρασή του μόνο όταν το αντικείμενο του πόθου του κινείται στο οπτικό του πεδίο. Επίσης, όταν αυτό συμβαίνει, το υπόλοιπο περιβάλλον εξαφανίζεται από προσώπου γης: απομένει αυτός και το αντικείμενο του πόθου, φωτεινός ήλιος που υπερισχύει των πάντων.

Εντάξει. Ψυχή που περισσεύει και γέλιο.
Τι παιχνίδι παίζεις, πάλι, ω! Σύμπαν;
Σαν το παιδί που περιμένει -πόση αφέλεια μπορεί να κρύβει, αλήθεια, το μυαλό ενός παιδιού- περιμένει, λέω, να μπει  κάποιο πουλί στο ξέσκεπο κλουβί του...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/ntinos_xristianopoylos_poems.htm

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Τὸ Δάσος

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.
Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

(1953)

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

(1956)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

(1962)

Σου μιλάω, λοιπόν. Σου μιλάω για πράγματα που είναι προφανές ότι δεν σε ενδιαφέρουν. Η ανάγκη να μιλήσω είναι δική μου. Μπαίνει το δίλημμα: Ανάγκη να μιλήσω ή να σου μιλήσω; Δεύτερο δίλημμα: Ανοίγω τη σκέψη μου από ανάγκη να σου μιλήσω ή την ανοίγω με σκοπό να με μάθεις, να με εγκρίνεις και να μείνεις; Συμπέρασμα: ζητώ έγκριση και την αποδοχή σου. Ερώτημα: γιατί με ενδιαφέρει η αποδοχή σου; Επόμενο ερώτημα: με ενδιαφέρει η αποδοχή γενικώς ή η αποδοχή σου; Ερώτημα τρίτο: γιατί η αποδοχή δεν είναι αυτονόητη, χρειάζεται προσπάθεια που, πολλές φορές, γίνεται -με κάποιον τρόπο- σχεδόν οδυνηρή; Εδώ, τίθεται θέμα εσωτερικής αμφισβήτησης. Αλλά για ποιο από τα δύο; Γι' αυτά που αυτή τη στιγμή -στη συγκεκριμένη κουβέντα μας- λέω σ' εσένα ή μήπως αναδύεται κάτι βαθύτερο που φτάνει έως τον πυρήνα μου; Η διαφορά είναι τεράστια: η κουβέντα μας είναι κάτι προσωρινό, δεν έχει σχέση με τον βαθύτερο εαυτό μου, άρα η αποδοχή σου ή όχι, δεν θα έπρεπε να είναι κάτι για το οποίο απαιτείται προσπάθεια.

Για να παρηγορήσω τις αμφιβολίες ζητώ κι από σένα το ίδιο: Να μιλήσεις και να ανοιχτείς. Αν δεν έρθει το δικό σου "άνοιγμα" νιώθω απόρριψη. Νιώθω ότι κρατάς μυστικά από μένα. Αμέσως με καταλαμβάνει φόβος. Φόβος γι' αυτά που κρύβεις. Μπορεί να μη μου αρέσουν. Καινούργια αμφιβολία: Πιθανόν να μη σκέφτεσαι θετικά για μένα. Ή να βρίσκεις την κουβέντα μας βαρετή. Ή να σε έχει φέρει εδώ διαφορετική αιτία από αυτήν που επιθυμώ εγώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι ξαφνικά βρίσκομαι σε έναν κυκεώνα απελπισίας που, πριν ακόμα απαντήσεις, με φέρνει σε κατάθλιψη.

Είμαι ένας άνθρωπος που περπατά στην κόψη του δράματος.
Φαινομενικά, κινούμαι σε πλαίσια φυσιολογικού ανθρώπου: προσπαθώ (μάταια) να κόψω το κάπνισμα, έχω καλούς φίλους, αγαπώ τη γεύση του φαγητού, αγαπώ τον έρωτα και τους ερωτευμένους, έχω δεδικασμένο διαζυγίου, τεκνοποίησης, εργασιακών χρόνων κι ό,τι άλλο συνιστά μια νορμάλ ζωή. Αλλά. Αλλά. Αλλά είμαι ένας άνθρωπος που περπατά στην κόψη του δράματος.
Δεν θα επανέλθω στις αιτίες ούτε στις μακριές ιστορίες που προκάλεσαν το σύνδρομο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι να είμαι άνθρωπος του "πολύ". Πολύ. Περισσότερο. Πιο. Παραπάνω από. Νομίζω ότι η ζωή πρέπει να εμπεριέχει μεγάλα. Εγώ φοβάμαι τα μικρά. Και το σενάριο της ζωής μου μαγειρεύει, προκαλεί τα μεγάλα, τα πιο περίπλοκα, τα διαφορετικά. Νομίζω ότι οι φίλοι μου αυτό αγαπάνε σε μένα. Το δράμα που εμφανίζεται εκεί που κανένας δεν το περιμένει, αυτό που διαλύει  την καθημερινότητά μου ως φυσιολογικού. Και σκορπά κραδασμούς στην βαρετή καθημερινότητα των άλλων.
(Συνεχίζεται)
...ή μπορεί και όχι.

MADELEINE PEYROUX "Between The Bars" Drink up, baby Stay up all night Things you could do You won't but you might The potential you'll be You'll never see Promises you'll only make Drink up with me now And forget all about Pressure of days Do what I say And I'll make you okay And drive them away Images stuck in your head People you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still Drink up, baby Look at the stars. And I'll kiss you again Between the bars Where I'm seeing you there With your hands in the air Waiting to finally be caught Drink up one more time And I'll make you mine And keep you apart Deep in my heart Separate from the rest Where I like you the best Keep the things you forgot The people you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/FktNzLg_te4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Πικραίνω: 

Λέξη: πικραίνω (Κλιτικό Νέας), Ετυμολογία: [<αρχ. πικραίνω < πικρός]
Δείτε και: Κλίση Αρχαίας  Συνώνυμα  Ομόρριζα  Λεξικά Δημοτικού  

λήμμα	μέρος	φωνή	χρόνος	έγκλιση	αριθμός	πρόσωπο
πικραίνω	ρήμα	ενεργητική	ενεστώτας	οριστική υποτακτική	ενικός	πρώτο

ΕνεργητικήΠαθητική Οριστικήενεστώταςπαρατατικόςαόριστοςπαρακείμενοςυπερσυντέλικοςσυντελεσμένος μέλλονταςεξακολουθητικός μέλλονταςσυνοπτικός μέλλονταςΥποτακτικήενεστώταςαόριστοςπαρακείμενοςΠροστακτικήενεστώταςαόριστοςΑπαρέμφατοαόριστοςΜετοχέςενεστώταςενεστώταςενεστώταςενεστώταςαόριστοςαόριστοςαόριστος

πικραίνω πικραίνεις πικραίνει πικραίνομε / πικραίνουμε πικραίνομεν (λόγ.) πικραίνετε πικραίνουν πικραίνουνε (προφ.) μέρος φωνή χρόνος έγκλιση ρήμα ενεργητική ενεστώτας οριστική

Με πικραίνω
με πικραίνεις
με πικραίνει
μια πίκρα γενική
στην άκρη της γλώσσας
(πρωί πρωί σχεδόν με το χάραμα)
σαν να ξυπνάς πικραμένος
κι όσο κι αν βολοδέρνεις
δεν μπορείς να καταλάβεις
αν -γενικώς- η πίκρα είναι κάτι αυτοάνοσο
ή αν -ειδικώς- μαζοχικά επιτρέπεις κι ηθελημένα
-μουντζουρωμένος από παλιές ενοχές-
άλλοι να σε πικραίνουν
(Χαμηλή άμυνα: αυτοάνοση, κι αυτή, δε συμφωνείς;)
Ωστόσο, -για να επανέλθουμε-  διαπράττω δικαιολογίες
κάπου να ρίξω το βάρος της ζωής μου
(βαραίνει χωρίς να βρίσκω κανέναν να τη μοιραστώ)
-πώς να στο πω να το καταλάβεις-
είναι τόση η πίκρα μερικά πρωινά
που ξυπνάω και φτύνω.

Ευτυχισμένος;

Ευτυχισμένος; 

Με ένα προφίλ στο facebook γεμάτο γυναίκες, είναι μόνος. Τα πρωινά δεν έχει πού να στείλει μια καλημέρα, τα απογεύματα σαπίζει στη συνδρομητική τηλεόραση και τα Σαββατοκύριακα που δεν δουλεύει κατεβαίνει στο υπόγειο και φτιάχνει διάφορα, για να περάσει η μέρα. Τα βράδια πολλές φορές αυνανίζεται φαντασιώνοντας διαφορετικές γυναίκες κάθε φορά, ίσως και κάποια που από χρόνια τού έχει κολλήσει τη σκέψη. 

Εξωτερικά, ηλικιακά και λειτουργικά, είναι τέλειος. Ωστόσο,  λίγη αλαζονεία, λίγη επικριτικότητα, λίγη ομορφιά, λίγη εξυπνάδα παραπάνω, τον έχουν ζαλίσει. Παραπατά. Και με την τελευταία - εναπομείνουσα- ρανίδα εγκεφαλικού φωτός, καλεί - ο ίδιος- στη ζωή του αυτό που χρόνια φαντασιώνεται. Κι εκείνο έρχεται με θετική ενέργεια και τρυφερή σκέψη. 

Τον   περιλούζει με βάλσαμο και λάδι για τις πληγές. Του στηρίζει το πόδι που τρέμει και του δείχνει δρόμους να περπατήσει. Αυτός, μπροστά στην προσφορά, αρχίζει να παραπαίει ακόμα περισσότερο. Μετράει και προβληματίζεται. Στο τέλος, προτιμάει να σαπίζει στο συνδρομητικό του κανάλι. 

!!!!!!

Απολαμβάνω ήρεμα και σχεδόν ευτυχισμένα  -τι λέω; ηδονικά είναι η  σωστή λέξη- το ίντερνετ που επανήλθε σπίτι μου μετά από αποκλεισμό πέντε ημερών, λόγω κλιμακίου επισκευών στην περιοχή. Δεύτερη μέρα χωρίς τσιγάρο και δεύτερη εβδομάδα πενιχρής επισίτισης, λόγω Μαΐου. (Έχω την προσωπική άποψη ότι το 80% των γυναικών, κάθε Μάιο ξαναξεκινά δίαιτα). Το ίντερνετ, λοιπόν, καθώς και η ενασχόληση με τη γραφή και την ανάγνωση κάνει να περνά η ώρα (του φαγητού)  και ο καημός (του τσιγάρου).
Κλάξον έξω από την πόρτα μου, διακόπτει την απόλαυση.
Κοιτάζω από το παράθυρο. Κόκκινο φορτηγάκι. Courrier, γράφει στο πλάι. Δεν περιμένω τίποτα κι από κανέναν. Παρακαλώ; λέω. Δέμα, μου λέει ένας ψηλός. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα για να παραλάβω. Σκάω μύτη από κάτω του, (ψηλός, λέμε), γεμάτη περιέργεια.
Υπογράψτε εδώ, μου λέει. Υπογράφω. Παίρνει το μάτι μου κάτι γαλλικά. Από τη Φρανσουάζ, σκέφτομαι. Παραλαμβάνω και μπαίνω μέσα. Δεν είναι από τη Φρανσουάζ αλλά από τον Ανρί. Το ζυγίζω με το χέρι. Βαρύ. Η πείνα και η στέρηση, απλώνει στο νου μου σοκολατάκια. Σοκολατάκια είναι. Όπως την άλλη φορά. Σοκολατάκια διάφορα: με ποτό, με φουντούκι ολόκληρο, με πραλίνα, με κρέμα νουγκά. Φαντασιώνομαι. Με εξαιρετική ειδητική ικανότητα τα νιώθω στο στόμα να λιώνουν. Σκίζω το πρώτο χαρτί και ήδη έχω πάρει την απόφασή μου:  θα τα φάω όλα σήμερα. Να τελειώνουν. Νιώθω κάπως ένοχη που θα χαλάσω την διαιτητική προσπάθεια δύο εβδομάδων.  Απενοχοποιούμαι μετά από μισό δευτερόλεπτο: αξίζω μια καλή συμπεριφορά. ένα reward για την καλή μου καρδιά, την υπομονή μου όλα αυτά τα χρόνια, και ένα σωρό καλές πράξεις που έχω κάνει. Αναρωτιέμαι τι σχήματα έχουν κι από ποιο θα ξεκινήσω. Κάνω την ανεδαφική και παράλογη σκέψη: τι καλά θα ήταν αν είχε μέσα στο κουτί και τσιγάρα! Κόβω βίαια το καπάκι του κουτιού. Βγάζω τα κομμάτια από τις τσαλακωμένες εφημερίδες που προφυλάσσουν, ανυπόμονα. Μια σκέψη περνά στην πίσω μεριά του μυαλού μου και με τρομάζει:  (η μπροστά μεριά του μυαλού μου είναι κατακλυσμένη από σοκολάτα) αν ΔΕΝ είναι σοκολατάκια;  Εντάξει να μην είναι τσιγάρα. Αλλά αν ΔΕΝ είναι σοκολατάκια; Βγάζω εφημερίδες κι άλλες εφημερίδες. Αυτό που απομένει στα χέρια μου γυμνό, είναι ένα μπουκάλι Bordeaux του 2012 για το οποίο, εγώ, πρέπει να χαρώ. Μα, έλεος! Μπορεί κανείς να χαρεί με κάτι τέτοιο;