Σου μιλάω, λοιπόν. Σου μιλάω για πράγματα που είναι προφανές ότι δεν σε ενδιαφέρουν. Η ανάγκη να μιλήσω είναι δική μου. Μπαίνει το δίλημμα: Ανάγκη να μιλήσω ή να σου μιλήσω; Δεύτερο δίλημμα: Ανοίγω τη σκέψη μου από ανάγκη να σου μιλήσω ή την ανοίγω με σκοπό να με μάθεις, να με εγκρίνεις και να μείνεις; Συμπέρασμα: ζητώ έγκριση και την αποδοχή σου. Ερώτημα: γιατί με ενδιαφέρει η αποδοχή σου; Επόμενο ερώτημα: με ενδιαφέρει η αποδοχή γενικώς ή η αποδοχή σου; Ερώτημα τρίτο: γιατί η αποδοχή δεν είναι αυτονόητη, χρειάζεται προσπάθεια που, πολλές φορές, γίνεται -με κάποιον τρόπο- σχεδόν οδυνηρή; Εδώ, τίθεται θέμα εσωτερικής αμφισβήτησης. Αλλά για ποιο από τα δύο; Γι' αυτά που αυτή τη στιγμή -στη συγκεκριμένη κουβέντα μας- λέω σ' εσένα ή μήπως αναδύεται κάτι βαθύτερο που φτάνει έως τον πυρήνα μου; Η διαφορά είναι τεράστια: η κουβέντα μας είναι κάτι προσωρινό, δεν έχει σχέση με τον βαθύτερο εαυτό μου, άρα η αποδοχή σου ή όχι, δεν θα έπρεπε να είναι κάτι για το οποίο απαιτείται προσπάθεια.

Για να παρηγορήσω τις αμφιβολίες ζητώ κι από σένα το ίδιο: Να μιλήσεις και να ανοιχτείς. Αν δεν έρθει το δικό σου "άνοιγμα" νιώθω απόρριψη. Νιώθω ότι κρατάς μυστικά από μένα. Αμέσως με καταλαμβάνει φόβος. Φόβος γι' αυτά που κρύβεις. Μπορεί να μη μου αρέσουν. Καινούργια αμφιβολία: Πιθανόν να μη σκέφτεσαι θετικά για μένα. Ή να βρίσκεις την κουβέντα μας βαρετή. Ή να σε έχει φέρει εδώ διαφορετική αιτία από αυτήν που επιθυμώ εγώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι ξαφνικά βρίσκομαι σε έναν κυκεώνα απελπισίας που, πριν ακόμα απαντήσεις, με φέρνει σε κατάθλιψη.