Απολαμβάνω ήρεμα και σχεδόν ευτυχισμένα  -τι λέω; ηδονικά είναι η  σωστή λέξη- το ίντερνετ που επανήλθε σπίτι μου μετά από αποκλεισμό πέντε ημερών, λόγω κλιμακίου επισκευών στην περιοχή. Δεύτερη μέρα χωρίς τσιγάρο και δεύτερη εβδομάδα πενιχρής επισίτισης, λόγω Μαΐου. (Έχω την προσωπική άποψη ότι το 80% των γυναικών, κάθε Μάιο ξαναξεκινά δίαιτα). Το ίντερνετ, λοιπόν, καθώς και η ενασχόληση με τη γραφή και την ανάγνωση κάνει να περνά η ώρα (του φαγητού)  και ο καημός (του τσιγάρου).
Κλάξον έξω από την πόρτα μου, διακόπτει την απόλαυση.
Κοιτάζω από το παράθυρο. Κόκκινο φορτηγάκι. Courrier, γράφει στο πλάι. Δεν περιμένω τίποτα κι από κανέναν. Παρακαλώ; λέω. Δέμα, μου λέει ένας ψηλός. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα για να παραλάβω. Σκάω μύτη από κάτω του, (ψηλός, λέμε), γεμάτη περιέργεια.
Υπογράψτε εδώ, μου λέει. Υπογράφω. Παίρνει το μάτι μου κάτι γαλλικά. Από τη Φρανσουάζ, σκέφτομαι. Παραλαμβάνω και μπαίνω μέσα. Δεν είναι από τη Φρανσουάζ αλλά από τον Ανρί. Το ζυγίζω με το χέρι. Βαρύ. Η πείνα και η στέρηση, απλώνει στο νου μου σοκολατάκια. Σοκολατάκια είναι. Όπως την άλλη φορά. Σοκολατάκια διάφορα: με ποτό, με φουντούκι ολόκληρο, με πραλίνα, με κρέμα νουγκά. Φαντασιώνομαι. Με εξαιρετική ειδητική ικανότητα τα νιώθω στο στόμα να λιώνουν. Σκίζω το πρώτο χαρτί και ήδη έχω πάρει την απόφασή μου:  θα τα φάω όλα σήμερα. Να τελειώνουν. Νιώθω κάπως ένοχη που θα χαλάσω την διαιτητική προσπάθεια δύο εβδομάδων.  Απενοχοποιούμαι μετά από μισό δευτερόλεπτο: αξίζω μια καλή συμπεριφορά. ένα reward για την καλή μου καρδιά, την υπομονή μου όλα αυτά τα χρόνια, και ένα σωρό καλές πράξεις που έχω κάνει. Αναρωτιέμαι τι σχήματα έχουν κι από ποιο θα ξεκινήσω. Κάνω την ανεδαφική και παράλογη σκέψη: τι καλά θα ήταν αν είχε μέσα στο κουτί και τσιγάρα! Κόβω βίαια το καπάκι του κουτιού. Βγάζω τα κομμάτια από τις τσαλακωμένες εφημερίδες που προφυλάσσουν, ανυπόμονα. Μια σκέψη περνά στην πίσω μεριά του μυαλού μου και με τρομάζει:  (η μπροστά μεριά του μυαλού μου είναι κατακλυσμένη από σοκολάτα) αν ΔΕΝ είναι σοκολατάκια;  Εντάξει να μην είναι τσιγάρα. Αλλά αν ΔΕΝ είναι σοκολατάκια; Βγάζω εφημερίδες κι άλλες εφημερίδες. Αυτό που απομένει στα χέρια μου γυμνό, είναι ένα μπουκάλι Bordeaux του 2012 για το οποίο, εγώ, πρέπει να χαρώ. Μα, έλεος! Μπορεί κανείς να χαρεί με κάτι τέτοιο;