Οι τοξικοί

 Έτσι δα. Για να μιλήσω. 

Δέχτηκα επίθεση χτες. Εντάξει, τις επιθέσεις τις αντιμετωπίζεις, περνάει. Αυτό που κρύβεται πίσω από την επίθεση όμως, αυτό είναι που πειράζει. Αυτό που κρύβεται είναι ύπουλο, είναι χειρότερο. Διότι τόσο ο επιτιθέμενος όσο και αυτός που δέχεται την επίθεση, είναι χαμένοι. Ο πρώτος επειδή φορτώνει καιρό μέσα του και ο δεύτερος επειδή δέχεται πυρά που πληγώνουν. 

Στην περίπτωσή μας το μέλλον είναι προβλέψιμο: ο επιτιθέμενος θα συνεχίσει να τρέφει μέσα του αυτό που τρέφει. Ο δε δεχόμενος την επίθεση δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Μπορεί ακόμα και να συνηθίσει στις επιθέσεις. Ωστόσο δεν απομακρύνεται από την τοξικότητα των άλλων. Γιατί; Επειδή ο άνθρωπος είναι ζώο συντροφικό και επειδή μερικές φορές η μοναξιά δεν υποφέρεται. Επειδή αν κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τέτοιες συμπεριφορές κόβαμε κι από έναν, στο τέλος θα απόμενε ένα ασκηταριό στα βράχια, να ζωγραφίζουμε τις πέτρες. 

   

Ληγμένο παγωτό

 

Οχτώ μήνες κι εννιά μέρες. Οχτώ μήνες, εννιά μέρες και μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία και το χρονικό του προδότη. Το χρονικό του προδότη είναι μελό. Είναι μελό όπως το ληγμένο παγωτό στο σπίτι του Φώτη. 

Κατεβαίναμε στον Άδη τότε. Κι ύστερα αναρριχόμασταν στον Παράδεισο. Έχεις επισκεφτεί ποτέ τον Παράδεισο, φίλε; Υπάρχει αέρας εκεί αλλά είναι σαν να μην υπάρχει. Οι άγγελοι παιχνιδιάρηδες γελούν, κοροϊδεύουν κι αγαπούν. Το ήξερες, φίλε; Οι άγγελοι αγαπούν. Μαζεύονται γύρω σου και παίζουν. Κάνουν λογοπαίγνια, σε αγγίζουν, σε περιποιούνται, λένε αστεία. Κι έπειτα γελούν όλοι μαζί. Καλοπροαίρετα, καθαρά, αγαπησιάρηκα, γελούν μαζί σου. Γελούν με την αφέλειά σου να πιστέψεις τα αστεία τους. 

Χτες φάγαμε και οι τρεις ληγμένο παγωτό.

Η δεξιά παλάμη μου πονούσε όλη τη νύχτα. 

Σήμερα δεν κάνω τίποτα. Ακόμα και ο Δημιουργός την έβδομη μέρα πήρε το ρεπό του. 

Είδα τη φωτογραφία σου και σε αγκάλιασα με τη σκέψη. Ξανά.

Κάποτε, όποτε είχα προβλήματα αισθηματικού τύπου, ξεσπούσα στα μαλλιά μου. Τα έκοβα, τους άλλαζα χρώμα, να γίνω άλλη από αυτή που ήμουνα, να γίνω κάποια καινούργια που δεν την ξέρει κανείς, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε υπάρξει. Τώρα βάφω τοίχους κι αφήνω τα μαλλιά μου ήσυχα. 

Έχω μακριά μαλλιά τώρα. Που δεν έχεις δει.  

Σε λίγο θα έχω ένα σπίτι που ποτέ δεν έχεις μπει. Το αμάξι λέω να μην το αλλάξω.  

 

Φευ!

 Δηλαδή:

 Τώρα που κάνω επισκόπηση των περασμένων γεγονότων κοίτα τι συμπέρανα:

Πριν από όλα: 

Σημειώνω ότι έγραφα από παιδάκι και στο σχολείο (εξαιτίας μου) όντας στην Τρίτη Δημοτικού δημιουργήθηκε το "Χρυσό Βιβλίο". Το "Χρυσό Βιβλίο" ήταν ένα τεράστιο τετράδιο με χοντρά εξώφυλλα, που αν το κοιτούσες από το πλάι. οι σελίδες του ήταν βαμμένες χρυσές. Εκεί μέσα αρχίσαμε να γράφουμε με τα πιο καλλιτεχνικά μας γράμματα τις καλύτερες εκθέσεις μας. Τρίτη Δημοτικού. Οι πιο πολλές δικές μου. Έχασα πολλά διαλλείμματα στη ζωή μου με το να καθαρογράφω τις εκθέσεις μου με καλλιγραφικά γράμματα στο "Χρυσό Βιβλίο" του 3ου Βερβενιώτειου Δημοτικού.  

Και: 

Ως έφηβη είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου και με το baby-sitting που έκανα μια LUBITEL που έπαιρνε φιλμ 6Χ6 και φωτογράφιζα -ας υποθέσουμε- καλλιτεχνικά. Π.χ. η Αμαλία ακόμα θυμάται κάτι πόζες (για γέλια) που της είχα τραβήξει.

Αλλά ως ενήλικη:

Έγραφα απεγνωσμένα για να αποδείξω στον Α. ότι γράφω καλά. (Για να πάρω την έγκρισή του; Αναγνώριση; Ως γυναίκα ή ως συγγραφέας; Για να με αποδεχτεί; Για να με διαλέξει; Για να με αγαπάει;) 

Άρχισα να φωτογραφίζω απεγνωσμένα για να αποδείξω στον Π. ότι φωτογραφίζω καλά. (Και επαναλαμβάνω: Για να πάρω την έγκρισή του; Αναγνώριση; Ως γυναίκα ή ως συγγραφέας; Για να με αποδεχτεί; Για να με διαλέξει; Για να με αγαπάει;) 

Και φτάνω στο συμπέρασμα που είναι γελοίο: 

Εάν ο επόμενος σύντροφός μου είναι δρομέας, θα αρχίσω να τρέχω Μαραθώνιο; 

Άκυρο! Είπα Μαραθώνιο και φευ! Θυμήθηκα ότι το έχω κάνει κι αυτό! Για ένα μικρό διάστημα είχα ερωτευτεί ένα γυμναστή. Να με έβλεπες να κάνω το γύρο του γηπέδου μέσα στη νύχτα, εγώ που σιχαίνομαι τη γυμναστική, να λες ποια είναι; Ο Κεντέρης; 

Επιπλέον και παράλειψη: 

Έχω και δίπλωμα από αγώνα δρόμου 5.000 km στον Μαραθώνιο της Αθήνας. 

Άμα σας λέω πως είμαι γελοίο άτομο!

Σώπαινε

Η σιωπή μου

η πολύτιμη

το αποδεικτικό στοιχείο του αγριεμένου μέσα μου

το ιερό μου ποτήρι της αγανάκτησης

της διαμαρτυρίας

της κούρασης

η σιωπή μου

είναι η μεταλαβιά της αποχώρησης

η επιβολή της απόστασης

η σιωπή μου είναι ιχθύς πιασμένος στα δίχτυα

άρτος ζεστός μοιρασμένος σε πανηγύρι

σώμα και αίμα ξεραμένο

σε χέρια τερμιτών ανθρώπων 

η σιωπή μου

η ανεκτίμητη

είναι απάντηση

στο ξεκοιλιασμένο κενό.

Πρωταπριλιάτικα "Σαγαπώ"

 

Πέρασαν και τα γενέθλια. Αναίμακτα και ωραία. Το γλυκό (που ο κόσμος γλυκάθηκε με τη γέννησή σου) μια παλιά μαρμελάδα από το κάτω ράφι του ψυγείου, σχεδόν ξεχασμένη. 

Εγώ να ανεβοκατεβαίνω τη μεταλλική σκάλα που τραμπαλίζεται και να σοβατίζω ταβάνια. Ο μόνος που ήρθε την επομένη ήταν ο Αμπού. Του το είπα και προσπάθησα να τον κεράσω τα φαγητά που αγόρασε. Δεν με άφησε. Επίσης δεν τρώει γλυκά. Από τη σοκολάτα που άνοιξα δεν ακούμπησε ούτε πλακάκι. Την τέλειωσα μόνη την άλλη μέρα.

Τώρα ο Αμπού είναι στην Αυστρία και δεν μπορεί να γυρίσει. (Γρήγορα κινούνται τα πράγματα, αγάπη μου.) Όπως: 

"Σ' αγαπώ", μου είπες πέρσι την πρωταπριλιά και μας πιάσανε και τους δύο τα γέλια.