Έτσι δα. Για να μιλήσω.
Δέχτηκα επίθεση χτες. Εντάξει, τις επιθέσεις τις αντιμετωπίζεις, περνάει. Αυτό που κρύβεται πίσω από την επίθεση όμως, αυτό είναι που πειράζει. Αυτό που κρύβεται είναι ύπουλο, είναι χειρότερο. Διότι τόσο ο επιτιθέμενος όσο και αυτός που δέχεται την επίθεση, είναι χαμένοι. Ο πρώτος επειδή φορτώνει καιρό μέσα του και ο δεύτερος επειδή δέχεται πυρά που πληγώνουν.
Στην περίπτωσή μας το μέλλον είναι προβλέψιμο: ο επιτιθέμενος θα συνεχίσει να τρέφει μέσα του αυτό που τρέφει. Ο δε δεχόμενος την επίθεση δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Μπορεί ακόμα και να συνηθίσει στις επιθέσεις. Ωστόσο δεν απομακρύνεται από την τοξικότητα των άλλων. Γιατί; Επειδή ο άνθρωπος είναι ζώο συντροφικό και επειδή μερικές φορές η μοναξιά δεν υποφέρεται. Επειδή αν κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τέτοιες συμπεριφορές κόβαμε κι από έναν, στο τέλος θα απόμενε ένα ασκηταριό στα βράχια, να ζωγραφίζουμε τις πέτρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου