ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΟΥ

Η σκήτη μου είναι εδώ και φτάνει...

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΟΥ

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.gr/2010/02/blog-post_937.html

(Το κείμενο έχει παρθεί αυτούσιο από το blog)

"Ο τίτλος της ανάρτησης είναι "κλεμμένος" από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Δημήτρη Λιαντίνη. Εκεί θα τον βρείτε, ως τίτλο κεφαλαίου. Σελίδα 45. 

Δεύτερος όρος είναι η τακτική αναστροφή. Οφείλουμε όχι μόνο να διαβάζουμε τα κείμενα, αλλά να τα διαβάζουμε και σωστά. Δεν κατανοείται ένα λογοτέχνημα ποιότητας με μία μόνο ανάγνωση. Και αν κατανοείται δεν βιώνεται. Δεν αποκαλύπτεται, δηλαδή, η δύναμη και η φεγγοβολή του. Ο ευεργετικός λόγος που κρύβει, και που φυλάει του αναγνώστη.

Από αυτό το γνώρισμα της ποίησης πηγάζει η ανάγκη που μας σπρώχνει στα κείμενα αξίας.

Ύστερα ο τρόπος για να πλησιάσουμε την ποίηση δεν είναι λογοκρατικός. Εάν ειπώ, διαβάζω κάτι για να το εννοήσω, για να το εξηγήσω λογικά, για να του κάνω ανάλυση, ή για να βρω τα ωφέλιμα και τα ευάρεστα στοιχεία του δια μιας, έχω ειπεί κουβέντα ανθρώπου μισοπάλαβου.

Το ποίημα είτε μας μιλάει, είτε δε μας μιλάει, λέει ο Σεφέρης. Μπορεί να το διαβάσεις είκοσι φορές μέσα σε είκοσι μήνες ή σε πέντε χρόνια, και να μην σου ειπεί τίποτα. Και ξαφνικά εκεί που περπατάς στο ακροθαλάσσι για να πάρεις τον αέρα σου, ένας στίχος του χτυπάει ανεπάντεχα την ύπαρξή σου, όπως το ατλάζι του πελάγου σου χτυπάει τα μάτια, και σε φωτίζει ολόκληρο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτίζεται και το ποίημα μέσα σου.

Τότε σε πλημμυρίζει η κατάφαση. Αυτό που διαφορετικά το λέμε αισθητική συγκίνηση. Πίσω από το ποίημα νιώθεις την εμορφιά και τη μαγεία. Όπως ακριβώς πίσω από το πέσιμο του μήλου ο Νεύτων ένιωσε τη γήινη έλξη, και από την έκσταση που δοκίμασε υψώθηκε απότομα στην ουράνια μηχανική.

Ο Ελύτης στα νιάτα του έδωκε ένα σουρρεαλιστικό ορισμό στην ποίηση. Η ποίηση, είπε, είναι συνουσία επ' άπειρον. Εάν αυτός ο ορισμός για το γνήσιο ποιητή έχει ισχύ καταλυτικά ακατάλυτη, ο ευαίσθητος αναγνώστης συμμετέχει σ' αυτή τη σφαγή από δεύτερο χέρι. Όσο, να ειπούμε, συμμετείχε ο Πολύδωρος και η Νένα στη φλόγα του Ερωτόκριτου και της Αρετής.

Το συμπέρασμα, με μια πρόταση, είναι πως για να αποκτήσεις οργανικό δεσμό με τη λογοτεχνία μας χρειάζεται συνεχής αναστροφή, που δε γίνεται υπό τύπον αγγαρείας, αλλά πάντα σαν αναψυχή και χαρούμενος κόπος."

Την Τυνδαρίδα Ελένη

την είδα την ευώλενη,

από τη Σπάρτη στο Μυστρά

και στου καιρού τα σείστρα.

Κι ηύρα τον κόσμο σκήτη

και μ' ηύρε ο κόσμος ποιητή

Δημήτρης Λιαντίνης

Η σκήτη μου είναι εδώ και φτάνει...

Σαν Οδυσσέας που περιπλανήθηκε
στην ατσάλινη Βαβέλ των ανθρώπων
επέστρεψα
έχτισα με τα χέρια τη σκήτη μου
με πέτρα και χώμα
κι ιδρώτα αντίς για νερό
και μερικές φορές δάκρυα
τους βεδουίνους που περνούσαν
και μ' έβλεπαν να κλαίω
κερνούσα μονάχα το δροσερό νερό της κουβέντας μου
δεν είχα άλλο
στη σκήτη μου οι προσευχές πεθαίνουν
κι οι πόθοι ξεραίνονται
μένει μονάχα το προνόμιο πως μέσα από αιώνες σκλαβιάς
διάλεξα τη δική μου πατρίδα
η σκήτη μου είναι εδώ όπου υπάρχει η ευλογία των ονείρων
και λέξεις που συμπλέκονται τρυφερά σε  ύμνους μελλοντικούς
η σκήτη μου είναι εδώ
εδώ
εδώ και φτάνει...
Ε.Κ.

Τάσος Λειβαδίτης

Χρωματίζω πουλιά

Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ

χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά

και περιμένω να κελαηδήσουν,

και περιμένω να κελαηδήσουν…

γιατί χειμώνιασε.
 

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ

κάνε λοιπόν κύριε

να ‘χει κανείς ένα φίλο

δος του ένα σκυλί

ή ένα φανάρι του δρόμου

γιατί χειμώνιασε.

Μιχάλης Γκανάς

Το κοτσύφι

Κοτσύφι 

Καλότυχο που

δεν βλέπει  πόσο μαύρο

το περιβάλλει.



 

Κοτσύφι 2

Βρέξει χιονίσει

Φοράει το μαύρο του.

Κανένα πένθος.
 

Θεμέλιο χρώμα

Πληγωμένο κοτσύφι

από  κλαρί σε κλαρί.

Καθώς το αίμα του

στάζει στο χιόνι,

πληθαίνει το μαύρο.

 

Κώστας Μόντης

Το πληγωμένο πουλί
 

Ούτε πού θυμάμαι πότε και πώς

κράτησα στη χούφτα μου ένα πληγωμένο πουλί

πού είχε αφεθεί στο έλεός μου

και με κοίταζε επίμονα σαν κάπου να μ' είχε ξαναδεί,

και με κοίταζε περίλυπα

χωρίς μια τόση δα κίνηση φτερούγας,

χωρίς μια τόση δα κίνηση ποδιού.

Ούτε που θυμάμαι.

Μπορεί, μάλιστα, ποτέ να μην έγινε αυτό

κι όμως το βλέμμα του μ' ακολουθεί χρόνια τώρα,

μπορεί να μην έγινε

κι όμως το νιώθω χρόνια τώρα στη χούφτα μου

να μη χάνει ευκαιρία να με κοιτάξει

να καραδοκεί μόλις ανοίξω τη χούφτα

να με κοιτάξει.

Απόστολος Λυκεσάς

Στυμφαλίδες όρνιθες

Λάθος. Λάθος. Λάθος.

Λάθος και πάλι λάθος.

Δεν είναι αυτός

που μας εξόντωσε.

Εσείς αποξηράνατε τα παραμύθια σας.

Χελιδόνια

Αμετανόητοι εμείς.

Θα περάσουμε και φέτος απέναντι

όπου μοσχοβολούν φούλια αράπικα

κι ας αστράφτουν απειλητικά γιορντάνια

από μασέλες ανθρωποφάγων.

http://www.drakotrypa.gr

Τα αποδημητικά 

Διάολε! Τα χελιδόνια! 

πάνε έρχονται 

πάνε έρχονται

πιάνουν έναν τόπο στο μπαλκόνι

κουτσουλάνε τα πλακάκια μου

με ζαλίζουν με τα τσιρίγματά τους

μου προκαλούνε πυρετούς αγάπης

κι ύστερα απέχθεια

για την γλιστερή σιωπή που απλώνεται με το φευγιό τους

και του χρόνου ξανακάνουν το ίδιο

άι σιχτίρ!

Ε.Κ.

Άνοιξη

Να πεις πως ήρθε

ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος πως την είδες

να πεις πως σε άγγιξε

ακόμα κι αν δεν ένιωσες τίποτα να σε δροσίζει

να πεις πως έφυγε

ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα γυρίσει ποτέ.

Ένας που πάντοτε πεινάει

Ένας που πάντοτε πεινάει
κάθεται στο κεφάλι μου
ανοίγει το κολατσιό του
κάτω από τη μύτη μου
μ' αφήνει να λιγουρεύομαι
και τρώει μπουκιά μπουκιά
τα περιστέρια που ο ίδιος κρύβει κάτω από την σκέπη
του υπόστεγου του μυαλού μου
ένας που πάντοτε πεινάει
με ενοχλεί πενήντα χρόνια τώρα
με διαβάλλει πενήντα χρόνια τώρα
έναν που πάντοτε πεινάει
και με ενοχλεί
θα τον χαρίσω
στον πρώτο άνθρωπο
που τον θελήσει
αλήθεια λέω.
Ε.Κ.

ψαλμός

Μην ξεχνάς

όταν σε λέω λεβεντιά
μην ξεχνάς πως είσαι μαλάκας

όταν σε λέω γλύκα μου
μην ξεχνάς τι ξυλάγγουρο είσαι

όταν μου λες πως μ'αγαπάς
μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν

και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα
επειδή σε προσκυνώ

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή ''Το κορμί και το σαράκι''

Πώς γίνεται να είσαι τόσο κακιά; Μετά από το υπέροχο Σαββατοκύριακο που η αγκαλιά έπαιξε κύριο ρόλο, που οι φωνές ζεστές περίχυσαν το δέρμα απ' άκρη σ' άκρη, που τα χέρια ταξίδεψαν και η γεύση ξύπνησε και ο λαιμός φιλήθηκε και η ζέστη έλουσε, πώς, μα πώς γίνεται να είσαι τόσο κακιά; Ποια είναι η πίκρα που αδειάζει το πληγωμένο σου αιδοίο και τι, άραγε τι θέλεις να δείξεις που οι άλλοι αδυνατούν να δούνε; Σε ποια σιωπή θα προτιμούσες να  παραγράφονται οι μέρες σου; 

Κι ύστερα τι;

Ύστερα ξυπνάς με ένα χαμόγελο. Παρατηρείς ότι τα αγκάθια του έρωτα σκόρπισαν στο Καθαρτήριο του πεθαμένου χρόνου. Θερμαίνω αυτόν τον θάνατο σε φούρνο μικροκυμάτων.  Ούτε στεναγμοί, ούτε παράπονα. Φύλακας της νύχτας, εγώ, σου επιτρέπω να γνωρίσεις τη βαθιά μοναξιά μου. Πριν τον καιρό της Δόξας εσύ, εξιλεώνεσαι γλείφοντας πληγές μιας άλλης ζωής. 

Εγώ παραληρώ τον τελευταίο στεναγμό που ξεμυτάει από το σώμα. 

Εσένα σε κατακλύζει η Θεία Αποκάλυψη...

http://www.authors.gr/

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, «πνευματικό τέκνο» της ελληνικής Εταιρείας Συγγραφέων, βρίσκει την ποίηση τραυματισμένη και τον κόσμο σκοτεινιασμένο από κρίσεις, πολέμους και θρησκευτικούς φανατισμούς. Πριν από λίγες μέρες, το ισλαμικό κράτος δολοφόνησε τον επιφανή σύρο ποιητή, Μπασίρ Αλ Αανί. Πρόσφατα, η Σαουδική Αραβία καταδίκασε σε θάνατο τον παλαιστίνιο ποιητή Άσραφ Φαγιάντ. Όταν, το 1998, η Εταιρεία Συγγραφέων πρότεινε τη δημιουργία μιας παγκόσμιας ημέρας ποίησης, πρόταση την οποία αποδέχτηκε αργότερα η Unesco καθιερώνοντας αυτόν τον ετήσιο εορτασμό, οι Έλληνες συγγραφείς οραματίζονταν ένα μέλλον πιο φωτεινό και πιο ποιητικό. «Οι νέοι ναζί του ISIS σκότωσαν τον Μπασίρ Αλ Αανί, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ποίηση», έγραψε ο δημοσιογράφος Γουαέλ Σαγουάχ αποχαιρετώντας τον φίλο του Μπασίρ Αλ Αανί, που δολοφονήθηκε, μαζί με τον γιο του, από το Ισλαμικό Κράτος. Κι η Εταιρεία Συγγραφέων υπενθυμίζει και πάλι: «Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε την ποίηση: την Ποίηση όσο ακόμα μπορεί να αποτελεί έναν επιπλέον ορισμό της ελευθερίας».

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν τους ποιητάς

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτόν, και πολλούς ακόμα...

"Και έφαγον, και εχόρτασαν..." 

(Κατά Μάρκον 8:8)

Χορτασμένη ψυχή

σε χορτασμένο σώμα
θυμήσου πόσο πεινούσες
όσο τρεφόσουν γλείφοντας σκιές
πόσο πενθούσες στη στεγνή άμμο
πιο στεγνή κι από την άμμο εσύ
τώρα ρωτάς: κατάφερα και έζησα τόσο πεινασμένη;
κι ανεβαίνουν στα μάτια λιτανείες μακαριστών δακρύων
κι όλοι οι μύθοι
κι όλες οι θρησκείες
κι όλα τα θαύματα
αληθέβουν
μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου.
Ε.Κ.

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/8#ixzz43e24Sssc

Alan Dugan Πέντε ποιήματα γνωριμίας μτφρ.: Σοφία Γιοβάνογλου
Ο Αμερικανός ποιητής γεννήθηκε στο Μπρούκλιν και μεγάλωσε στο Κουΐνς της Νέας Υόρκης (1923-2003). Εκανε διάφορες δουλειές και δίδαξε σε αρκετά κολέγια, στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και στο Fine Arts Work Center της Μασαχουσέτης. Βραβεύθηκε ήδη από την έκδοση της πρώτης του συλλογής, Ποιήματα (1961), ενώ οι αναγνωρισμένες αρετές της γραφής του συνέχισε να γίνεται διακριτή και στη συνέχεια. Ο λόγος του σκληρός, κοφτός και ειρωνικός, θυμίζει, όπως έχει ειπωθεί, «την ομιλία του μπάρμαν της γειτονιάς». Τα θέματά του αφορούν την καθημερινότητα, τη δουλειά, τα λεφτά, τη γέννηση, τον θάνατο, το σεξ, το ποτό. Είναι διαφορετικός, και είναι δύσκολο να συγκριθεί με οποιονδήποτε άλλον ποιητή. Ισως αυτό να οφείλεται στην αισθητική του άρνηση στο ν' αφομοιώνεται, ενώ ταυτόχρονα έγραφε χωρίς να τον ενδιαφέρει η δημόσια αναγνώριση. Πέραν όλων των άλλων βραβείων, το 2001 τού απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη Συλλογή του Ποιήματα Επτά: Νέα Και Ολοκληρωμένη Ποίηση. Ως προς την επιλογή των συγκεκριμένων ποιημάτων, πέφτοντας πάνω του, τυχαία, σε μια περιδιάβασή μου στο Διαδίκτυο, αυτό που με είλκυσε αρχικά ήταν η αναφορά του στην Ανν Σέξτον, ως πρώην ερωμένη του, και ο ευφυής τρόπος με τον οποίο στο ποίημα αυτό περιέγραφε πώς η μία και μοναδική συνάντησή τους τους καθιστούσε πρώην εραστές. (Την Ανν, ούτως ή άλλως, την αγαπούσα από χρόνια). Το ενδιαφέρον μου, όμως, για την περαιτέρω ανάγνωση, αλλά και για την απόδοση, της ποίησής του στα ελληνικά το κράτησε και το περιέθαλψε, στη συνέχεια, η διαφορετικότητά του, όπως αυτή προδιδόταν μέσα από τον στεγνό, σχεδόν απότομο, αφηγηματικό τόνο. Είναι κάτι που δεν συναντάται εύκολα στην ποίηση. Μεθυσμένες αναμνήσεις από την Ανν Σέξτον Την πρώην ερωμένη μου, Ανν Σέξτον, την είχα δει πρώτη φορά και τελευταία σε μια ποιητική ανάγνωση διαμαρτυρίας για κάποιον αντισυνταγματικό πόλεμο στην Ασία την ώρα που ένας αλήτης ακαδημαϊκός, για να τσεκάρει τη φήμη της ως πότισσας, της γέμισε ένα ποτήρι μπίρας με κρασί μετά τις αναγνώσεις μας. Εκείνη το κατέβασε μεμιάς κοιτάζοντάς με καταπρόσωπο κι έπειτα είπε «Καθόλου δε με νοιάζει το τι σκέφτεσαι, να ξέρεις», σαν να 'μουν πρώην κάτι της, σύζυγος, εραστής της, τι; Και κει που ήμουν έτοιμος να πω ότι την αγαπούσα, ότι ήμουνα, τι άραγε, με διακόπτει ο ωραίος μου εχθρός, ο Γκόλγουέι Κίννελ, λέγοντάς της «Ετσι όπως μου τα 'πανε, τα μάτια σου, έχεις ένα γαλάζιο, ένα πράσινο» νάτοι λοιπόν οι δυο ωραίοι ποιητές, εκεί, να αλληλοκαρφώνονται ο ένας στα ωραία μάτια τ' αλλουνού κι εγώ να καταπίνω κατακάθια του κρασιού της. Ατιτλο ποίημα - Ι Κάποτε, μια φοιτήτριά μου διάβασε ένα από τα βιβλία μας. Εκανε εργασία ιστορίας πάνω στην παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κι έκλαιγε. Οταν τη ρώτησα γιατί είπε Γιατί. Ολοι εκείνοι οι άνθρωποι πεθάναν. Είπα ότι αν άρχιζε τα κλάματα για τους νεκρούς Δεν θα της έμενε αρκετός καιρός για τίποτ' άλλο. Ασε που τελικά οι άνθρωποι στις πόλεις σκοτωθήκαν ή πεθάναν, γιατί οι κουλτούρες τους ανέβηκαν πολύ ψηλά, κι οι βάρβαροι κρατήσαν μερικούς χωριάτες ζωντανούς ως διατροφική αξία. Κάποιος από τους βαρβάρους βίασε μια τυχάρπαστη χωριάτισσα που έφερε στον κόσμο ένα παιδί που εν τέλει έφερε στον κόσμο εσένα και εμένα, κι έτσι υπάρχει αυτή η οικογενειακή συνέχεια, γι' αυτό μην κλαις, είν' ολοφάνερο, για κοίτα γύρω! Αυτός είναι κι ο λόγος που οι Αμερικανοί είναι ένα έθνος από χωριάτες και βαρβάρους. Ποίημα Μετά την πρώτη σου ποιητική ανάγνωση χαιρετηθήκαμε δια χειραψίας κι εμένα μου σηκώθηκε. Σ' ευχαριστώ. Ξέραμε πως τα γερασμένα δέντρα τίποτα δεν μπορούν να νιώσουν όταν πετάγονται οι πράσινες κορφές τους μέσ' από τον σκληρό φλοιό την άνοιξη, έτσι όμως το 'νιωσα εγώ, αυτή είναι ανάμεσα στους ποιητές η Αντικειμενική μας Συστοιχία, ο έρωτας: πόνος ολωσδιόλου ξαφνικός για κάτι νέο που πετάγεται μαζί με κάτι τι παλιό ως προς αυτό όπως τα νέα σου επαναστατικά ποιήματα εκείνα τα ηχητικά αντικείμενα του έρωτα που ξεπετάγονταν ανάμεσ' από τα νεύρα ενώ γινόσουν μούσκεμα επάνω στη σκηνή, μπαίνοντας στον επώδυνο αέρα ακάποτα προς γνώσιν του καθένα. Πάνω στην αναζήτηση προτύπων Τα δέντρα μες στον χρόνο μπορούν να κάνουν κάτι άλλο πέρ' από το να δεντρώνονται. Τι είν' αυτό. Πεθαίνω από την πείνα, ως άνθρωπος εγώ, και μες στη δίψα, μες στη δίψα δίπλα στις πηγές τους αδυνατώ να πιω τη λάσπη τους και το ηλιόφως για να ολοκληρωθώ. Αδυνατώ να καταλάβω αυτές τις παρουσίες που ξεδιψάν για μήνες μέσα στη βρομιά, τρώνε το φως, κι ύστερα γρήγορα στεγνώνουνε στο κρύο. Το αντιπαρέρχονται αυτό με κάποιον τρόπο και με ποιον, οι βοτανολόγοι θα μου πουν. Αυτό το «κάτι άλλο» είναι που εμένα μ' ενοχλεί, γι' αυτό συχνά πισωγυρνώ στα δάση. Ελεγεία Ξέρω μα δεν θα σου το πω, θεία Αϊρίν, γιατί υπάρχουν σαπουνόφουσκες μες στο ουίσκι: ο θείος Ρόμπερτ έπρεπε να πιει ένα ποτό ενόσω ξυριζόταν. http://www.e-poema.eu/poem.php?id=557 ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ: http://www.poetryfoundation.org/bio/alan-dugan Η Ερωμένη

Είμαι η δειλή και ντροπαλή ερωμένη του σαββατοκύριακου

ακόμη φορτωμένη με διάσπαρτα κρύσταλλα νιότης

τα έμμηνά μου έβαψαν βολικά κρεβάτια

και στο κορμί της ομορφιάς 

ζεστάθηκε χιλιάδες φορές ο έρωτας

δεκάδες φαλλοί απέμειναν έγκλειστοι 

στα εσώτερα της φιλόξενης μήτρας μου

στα σκέλη μου πέταγε σπίθες η πυρκαγιά 

νεκρά πουλιά ακούμπησαν 

τις συντριμμένες φτερούγες τους στα αλαβάστρινα στήθη

η λυχνία της σάρκας μου φώτισε βαριά λυπημένα μάτια

κι ακόμα τώρα 

λέω πως

η τρυφερότητα από ένα φιλί 

ποτέ δεν τελειώνει

όταν το σώμα υγραίνει από σάλιο, ιδρώτα και σπέρμα

η ουσία μεταμορφώνεται.

Ε.Κ. 

Μια Δευτέρα όπως όλες οι Δευτέρες που έρχονται μετά από ένα Σαββατοκύριακο.