ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΑ

Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές.
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.

Νικόλας Άσιμος

Ακινησία

Ένας γερο βασιλιάς ασάλευτος

σε σάπιο θρόνο.
Το είδωλο μιας πριγκίπισσας
σε μισό καθρέφτη.
Οι αυλικοί ωραία υπνωτισμένοι
σε κίτρινους τοίχους.

Χρόνος φτηνά ξεχασμένος
στον χώρο.
Σεντόνι προσεχτικά ζαρωμένο
στις μορφές.
Ακινησία αβάσταχτα φριχτή
στην ψυχή.

Ηλίας Δεσύλλας 

Ακινησία

Μαργώνει σαστισμένος

από το ξαφνικό:

ανοίγει τα μάτια

-τα ανοίγει, άραγε;-

ξυπνάει στο νοσοκομείο

οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου 

-του λένε-

και για πρώτη φορά στη ζωή του αναρωτιέται

τι είναι το μυοκάρδιο
"Το μυοκάρδιο είναι το μέρος της καρδιάς που παράγει έργο" του λένε"
και, που για να το κάνει αυτό, καταναλώνει ενέργεια"

Και νιώθει να φωτίζεται επιτέλους το σκοτάδι:
το μυοκάρδιό του φταίει που έκλεβε όλη του την ενέργεια:
"αυτό" τον καταδίκασε σε εξήντα-τόσα χρόνια
ακινησίας.
Ε.Κ.

Στον Μ.