Αλλά εγώ αγαπώ όλες τις λέξεις. Τις κόβω, τις ράβω, τις χρησιμοποιώ σαν όπλα εναντίον σου, τις τρώγω, τις αφομοιώνω, τις αποβάλλω.
Μυρωδια ξένου ανθρώπου στον χώρο (μου).
Λένε πως οι γέροι αποκτούν βαριά μυρωδιά και έχουν δίκιο. (Έχω λοιπόν κοντά μου μια παρουσία γεροντική που η μυρωδιά της με ξενίζει). Δεν έχει σημασία αν ο άνθρωπος αυτός είναι μάνα μου, πατέρας, θείος, θεία ή αδελφός.
Αυτό που κάνει δύσκολο το πράγμα είναι η διαπίστωση ότι οι τοίχοι κρατάνε τις οσμές. Οι τοίχοι θυμούνται. Γι' αυτό οι τοίχοι με νικούν.
Καταβάλλομαι πόντο πόντο.
***********************
Η μυρωδιά του έρωτα. Αυτό είναι άλλο. Αυτό παρακαλάς να κρατηθεί σε τοίχους, σε υφάσματα, σε μαξιλάρια, αν ήταν δυνατό να χαραχτεί στη μύτη σου, "μυρωδιά-παντοτινό-τατουάζ".
Κρατάς άπλυτες μπλούζες, πετσέτες που σκούπισε κάποτε τον ιδρώτα του, κάποιος στον ηλεκτρικό μυρίζει ίδια με κείνον, κλείνεις τα μάτια, ανασαίνεις βαθιά, βρίσκεσαι δίπλα του.
Η μυρωδιά του έρωτα είναι χρονομηχανή. Η μυρωδιά του έρωτα χαράζει τη μνήμη.
**************************************************************************
Στην αυλή τριγυρνούν δύο σκύλοι κι ένας αρουραίος. Ο ένας σκύλος, καιρό τώρα, επιτρέπει στον αρουραίο να τρωγωπίνει ελεύθερα. Μοιράζεται το φαγητό του, το νερό, το χώρο του, κάνει τα στραβά μάτια. Ο άλλος σκύλος ψάχνει απειλητικά να τον ανακαλύψει, και το πετυχαίνει. Ο αρουραίος αλλάζει απεγνωσμένα κρυψώνες, έχει αρχίσει να πεινάει, να διψάει, δεν του αρέσει καθόλου το καινούργιο καθεστώς. Μισεί τον σκύλο που τον ξεβολεύει. Η ζωή του αναστατώθηκε, όπου και να κρυφτεί μια μουσούδα τον κυνηγάει να τον εξοντώσει.
Μέσα μου έχω δυο σκύλους κι έναν αρουραίο που παλεύει για επιβίωση.
