Πιπέρι

 Νεύραααααα

Ναι, ρε, αλλά κάπου πρέπει να τα πω για να μη σκάσω! Την δεύτερη μέρα κιόλας άνοιξε το ντουλάπι ΜΟΥ με τα τρόφιμα και τα έβγαλε όλα έξω. Άνοιξε κάθε βάζο, μου έφερε το βάζο με τον τραχανά να της πω τι είναι, μου δήλωσε ότι "κάνω σαν στο σπίτι μου, ε;" συγκατάνευσα, γαμώ το ελληνικό αίσθημα φιλοξενίας! Τα έβγαλε λοιπόν όλα έξω. Ένα βάζο με μύγδαλα που ήταν στο πολύ βάθος ήρθε μπροστά, το μέλι πήγε πολύ πίσω γιατί δεν αγαπά τα γλυκά, άνοιξε το βάζο με το αλεύρι και το μύριζε, έβγαλε το πακέτο της ζαχαρης το οποίο είχα καλά καλά τυλιγμένο γιατί ήταν τρύπιο σε ένα σημείο και χυνόταν η ζάχαρη...

Το ίδιο μεσημέρι στο μαγείρεμα άνοιξα το ντουλάπι να πάρω το βαζάκι με το πιπέρι. Πουθενά. Ανακατεύω λίγο τα ανακατεμένα τρόφιμα, κοιτάζω δεξιά και αριστερά, το βάζο με το πιπέρι πουθενά. Πού είναι το πιπέρι, τη ρωτάω. Δεν ξέρω λέει και έρχεται να αναστατώσει πάλι το ντουλάπι για να το βρει. Δος του έξω από το ντουλάπι πάλι όλα τα τρόφιμα. Μα ήταν άδειο, μου λέει κάποια στιγμή. Μα το έβαλα ξαπλωμένο επειδή δεν χωρούσε όρθιο μου λέει την άλλη. 

Για να μην πολυλογώ, μέχρι σε καρέκλα ανέβηκα για να ψάξω όλα τα ράφια που είχε ανακατέψει. Το ωραίο μου βαζάκι με το ειδικό κουταλάκι του για το πιπέρι, εξαφανισμένο. Ακόμα. 

Την επόμενη είπε πως θα μαγειρέψει εκείνη. Εγώ δούλευα έξω. Έχω ένα ντουλάπι στην κουζίνα που κρύβω ένα σερβίτσιο με χρυσή ρίγα, προίκα από τη μανούλα μου, το οποίο ανοίγω σπανίως. Βρίσκω όλα τα περίεργα πιατάκια με τη χρυσή ρίγα έξω, στο νεροχύτη, να σέρνονται.

Σε κάποιο άλλο ντουλάπι κρύβω τις πιατέλες και τα τάπερ, πράγματα που σε ειδικές περιπτώσεις χρησιμοποιώ. Καθόταν ανακούρκουδα και το ανακάτευε. Εγώ δίπλα, σε δυο μέτρα απόσταση. Τι ψάχνεις; Προλαβαίνω να μην το αδειάσει κι αυτό. Νεύρα τσατάλια, έτοιμη είμαι για φόνο. Τρυπητό, μου λέει. Γιατί δεν με ρωτάς να σου πω πού είναι; Σκοτώνω παιδιά μου, είμαι έτοιμη. 

Ξυπνάει πριν από μένα, το πολύ στις εφτά. Εγώ έχω ανάγκη από λίγο χουζούρεμα πριν καλά καλά ξυπνήσω. Ανοίγει την πόρτα της κουζίνας και μπάζει μέσα τη γάτα. Νιαου, νιάου η γάτα, ξέρω ότι πεινάει, πάει το χουζούρεμα, πάει ο ύπνος, πάει περίπατο το ήρεμο ξύπνημα. Το πρώτο επόμενο που κάνει μετά το μπάσιμο της γάτας είναι ο φούρνος μικροκυμάτων, ο βραστήρας, η καφετιέρα, 7 και 5΄ παίρνει πρωινό. Πιάτα, μαχαίρια, πηρούνια, γκλιν-γκλαν, γεμίζει ο νεροχύτης. Και μη μου πεις φιλαράκι ότι με ενοχλούν οι θόρυβοι επειδή είναι το σπίτι μικρό! Τα ίδια και χειρότερα έκανε και στο μεγάλο. 

Ξυπνάω λοιπόν, και πηγαίνω να φτιάξω έναν καφέ για να αντέξω τη μέρα. Για να πιω μια γουλιά και να αρχίσω να λειτουργώ σαν άνθρωπος. Το γατάκι εντωμεταξύ έρχεται κοντά μου, του βάζω να φάει. Εκείνη έχει έρθει ανάμεσα στα πόδια μας, με πρόθεση να πλύνει τα πιάτα που λέρωσε για το πρωινό της, έχει στριμωχτεί τόσο ανάμεσά μας που πατάει την ουρά της γάτας και η γάτα τινάζεται με κραυγή. Ωστόσο έχω ήδη νεύρα γιατί έχει αλλάξει τη θέση που βάζω το κουταλάκι του καφέ στον πάγκο της κουζίνας, έχει βάλει στη θέση του ένα πακέτο φυστίκια, έχει αλλάξει τη θέση του spoon rester  και έχει βάλει στη θέση του ένα μπουκάλι κρασί. Δεν αντέχω πια. Αρχίζω να φωνάζω στα εντελώς ελληνικά:  Άφησε τα πιάτα, πρωί πρωί!! Γιατί πρέπει να τα πλύνεις τώρα; Άσε να φτιάξω έναν ρημαδοκαφέ το πρωί να ξυπνήσω σαν άνθρωπος! Άστααα!!!

Χτες ανακάτεψε τα μπαχαρικά. Μου έφερνε βαζάκι βαζάκι να μου το δείξει: τι θα πει ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΣ; 

Έχω ένα ντουλάπι που βάζω τα τσάγια και τα αφεψήματα. Πέφτω να ξεκουραστώ μια σταλιά το μεσημέρι, έχει ανοίξει το ντουλάπι, φέρνει κάθε βάζο στο κρεβάτι μου, με ρωτάει τι είναι, το ανοίγει το μυρίζει. Το μαγάρισε κι αυτό.

Εντωμεταξύ ανακάλυψα επιτέλους γιατί οι Γάλλοι τρώνε κάτι πριν το φαγητό και κάτι μετά το φαγητό: επειδή μαγειρεύουν τόσο άνοστα που τρώνε κάτι πριν, μπας και χορτάσουν και μετά το κυρίως, τρώνε τυράκι και ψωμάκι για να φύγει η ανοστιά του φαγητού από το στόμα τους!  

Η Ν. εκνευρίζεται που ο άντρας της ανακατεύει τα συρτάρια και έχει δίκιο! Πες τι να κάνω κι εγώ όταν η άλλη έρχεται για δέκα μέρες και ανακατεύει τα πάντα. 

Θεωρώ αδιανόητο να ανοίξω τα ντουλάπια κάποιου, να τα αδειάσω και μετά να τα βάλω όπως όπως να μην μπορεί να βρει τα πράγματά του ο άνθρωπος... Σκέφτομαι τρόπους εκδίκησης. Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο όταν θα πάω να επισκεφτώ το σπίτι της, να το ευχαριστηθώ. Σκέφτομαι να ξυπνήσω πιο νωρίς από εκείνη και να βάλω τη γάτα μέσα, να την ξυπνήσει με το νιαούρισμα. Μετράω τις μέρες που θα φύγει μία προς μία. 

Πολλές φορές φιλοξενώ φίλους στο σπίτι μου. Επίσης άπειρες φορές έχω φιλοξενηθεί σε σπίτια φίλων. Όλοι σέβονται το σπίτι του άλλου και στον ύπνο και στον ξύπνιο. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. 

Ξέχασα να αναφέρω το ψυγείο. Ανακούρκουδα πάλι μπροστά του άνοιξε όλα τα βάζα, όλα τα τάπερ. Ρωτάω τι ψάχνεις στο ψυγείο; Τίποτα, να δω τι έχει. 

Τρελαίνομαι. 

Το ωραίο μου βάζο με το πιπέρι ακόμα δεν έχει βρεθεί. 

INNOCENT

 INNOCENT

Λες και φοβάμαι να ξαναμπώ στους κόσμους μου, λες και φοβάμαι μη με απορροφήσουν και νιώσω ευτυχία ξανά. 

Όμως το νιώθω, ο καιρός κοντοζυγώνει. Όταν χτίζεις γερά τη γη που πατάς, έχει δύναμη να σε κρατήσει όταν κάνεις άλμα στα αστέρια. Φιλώ σας. 

Συμπυκνώνομαι

 Συρρικνώνομαι αλλά συμπυκνώνομαι. 

Το δώμα μου έγινε ρετιρέ με θέα τη θάλασσα. Πράγματα που κάποτε σνόμπαρα τώρα τα αγαπώ. Το ωραίο είναι ότι η αγάπη αυτή δεν ήρθε ως αποτέλεσμα του "δέχομαι τη μοίρα μου" (ή ακολουθώ τη μοίρα μου) αλλά  επειδή ξέρω ότι ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο κλαδάκι μπορεί να μεταλλαχτεί σε μικρό δέντρο που ξεκουράζεσαι στη σκιά του.

Σύμπαν ή Θεός ή Μοίρες μού έκαναν δώρα. Τα δώρα οφείλεις να τα αξιοποιείς στο έπακρο. Μονάχα που έχω καιρό να γράψω. Ούτε μια κουβέντα ποιητική δεν έρχεται. Αναρωτιέμαι μήπως με τη σιωπή μου εκδικούμαι. 

Αλλά ποιον;   

 

Το σιγανό ποτάμι μέσα μου

 

Ξυπνάς. Ξυπνάς κάποιο πρωί μετά από ένα γερό κρυολόγημα και δεν πονάνε τα πλευρά σου από το δυνατό βήχα, δεν φταρνίζεσαι διπλές φορές και απανωτά (λες και ζητούσε η ψυχή σου να πεταχτεί έξω), δεν πονάει ο τένοντας στον ώμο, (τουλάχιστον όχι σε κάθε κίνηση), ξυπνάς και έχεις τόσα χρήματα που σου φτάνουν να βγάλεις το μήνα, (από τις σπάνιες φορές), ξυπνάς και αποφασίζεις ότι πια το κόκκινο στα μαλλιά δεν σου κάνει (αλλάζεις χρώμα), ξυπνάς κάποιο πρωί και βλέπεις τις κοπέλες που φωτογράφισες να ανεβάζουν τις φωτογραφίες σου στο φβ, να τις δείχνουν περήφανες. Τους αρέσει αυτό που έχεις κάνει, νιώθουν ότι τις έχεις τιμήσει και σε τιμούν κι εκείνες... 

Είσαι έτοιμη να ξανασχεδιάσεις το δημιουργικό σου που το είχες θάψει μαζί με εκείνον τον αδυσώπητο έρωτα. Που (επιτέλους) έχει πεθάνει. Τα πλοκάμια του ξεράθηκαν και έπεσαν. Οι κοπέλες που φωτογράφισες ξεκόλλησαν από πάνω σου τα τελευταία. Ατρόμητη ξανά. Και έτοιμη. 

Υ.Γ. Ψιτ! Εσύ που τα διαβάζεις, μη δίνεις πολλή σημασία! Εγώ απλά εκτονώνομαι γράφοντας. Κυλάει μέσα μου ένα σιγανό ποτάμι που από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου με πάει μαζί του... Καταλαβαίνεις... 

Ένα ποτάμι, όσο σιγανό κι αν είναι, 

δύσκολα ελέγχεται.

Η πισίνα

 Μήνυμα από Φίλιππο. Μια πισίνα στρογγυλή, αγοραστή, γεμάτη νερό, με δυο τρεις χαρούμενους να πλατσουρίζουν μέσα της. 

-Να το φτιάξεις αυτό Ευτυχούλι! Τέλειο θα είναι πάνω στην ταράτσα σου! Θα είσαι μέσα στην πισίνα και θα βλέπεις τη θάλασσα! Τέλειο δεν θα είναι; Ε; 

-Τέλειο, τέλειο! απαντώ. 

Ο μικρός μου γιος έρχεται επίσκεψη με την κοπέλα του.

-Μάνα, να βάλεις και μια αιώρα εδώ πάνω! Να ξαπλώνεις και να κοιτάς τη θάλασσα! Θεϊκά θα είναι! Θα σου φέρω τη δική μου αιώρα! Θα είναι τέλεια! 

-Τέλεια, τέλεια! απαντώ. 

Και τώρα κάντε εικόνα:

Μια μουρλή εντελώς μόνη (σπάνια πηγαινοέρχεται κόσμος εδώ) να φορά μαγιό και να τσαλαβουτάει μέσα σε μια γαλάζια πλαστική πισίνα. Έπειτα να ξαπλώνει στην αιώρα και να απολαμβάνει. Από γύρω να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να χαζεύουν μία εντελώς μόνη που τα έχει παίξει εντελώς.

Τέλεια; Τέλεια;    

"Πιάνουν τα χέρια σου"!

 

Ακούω πολύ συχνά τη φράση "Ωραίο αυτό το έφτιαξες! Αλλά εσένα πιάνουν τα χέρια σου!" Το ακούω και νευριάζω. 

Σου έχω πληροφορία, φιλαράκι: Δεν υπάρχουν χέρια που να ΜΗΝ πιάνουν! 

Και τα δικά σου θα "έπιαναν"  εάν αποποιόσουν την τεμπελιά σου. Hello?? Νομίζεις ότι ο άνθρωπος του οποίου "πιάνουν" τα χέρια του γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να φτιάξει αυτό ή εκείνο ή το άλλο; Κωλοχτυπήθηκε για να το μάθει, φιλαράκι! Έκανε χίλιες δοκιμές και απέτυχε. Και θύμωσε που δεν τα καταφέρνει, και έβρισε, και χάλασε υλικά, και ορκίστηκε να τα παρατήσει και να μην ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αλλά ξαναδοκίμασε. Και τη χιλιοστή μία τα κατάφερε. Κι ύστερα ήρθες εσύ και οι όμοιοί σου και του είπατε ότι "πιάνουν" τα χέρια του. 

Βγες από την confort zone σου φιλαράκι αν θες να αρχίσουν να "πιάνουν" και τα δικά σου χέρια. Βγες από τη βαρετή τεμπελιά σου γαμώτο και διάβασε, κοίτα, μάθε, δοκίμασε, απότυχε, επέμεινε, ξανακάντο μέχρι να το κατέχεις. Αλλιώς  μη μου λες βλακείες ρε φιλαράκι. Απλά κούνα τον κώλο σου. Κι όταν θα φτιάξεις κάτι και μου το δείξεις, δεν θα πω "πιάνουν" τα χέρια σου αλλά μπράβο που άρχισες να το φχαριστιέσαι. 

Αναγγελία θανάτου

 Αναγγελία θανάτου. 

Ανοίγεις παράθυρο. Ανοίγεις υπολογιστή. Ανάβεις το γκάζι και ακουμπάς επάνω το μπρίκι. Βάζεις δυο κουταλιές καφέ. Περιμένεις να φουσκώσει. Πίνεις μισό ποτήρι νερό. Ακουμπάς τον καφέ στο γραφείο. Φτιάχνεις λίγο τα μαξιλάρια στην καρέκλα. Κάθεσαι. Απέξω κοκόρια λαλάνε. (Η Τυτώ λάλησε προχτές πού ήμασταν στο σπίτι του Φώτη. Είπα είναι μακριά από το σπίτι μου η λαλιά της, δεν έδωσα σημασία.)

Αυτοκίνητα κάτω από τη λεωφόρο, τα πουλιά ακόμα κοιμούνται, ήχοι ζωής, μακρινοί. Εμείς ό, τι κάνουμε κάθε μέρα. Εσύ;

Αντίο Αλέκο. 

Τώρα 

μπορείς 

να 

ησυχάσεις. 

Ζητείται συναίσθημα

 

Γιατί οι συγγραφείς και οι ποιητές χρειάζονται συναισθηματικούς ερεθισμούς για να γράψουν; Επειδή ο συναισθηματικός ερεθισμός τούς κάνει να βλέπουν πιο ρομαντικό τον γύρω κόσμο, τους δίνει ελπίδα κι ας είναι άγονη, ελπίδα πως όλα μπορεί να καλυτερέψουν κάποια στιγμή κι ας είναι άσχημα τώρα. Γι' αυτό αποζητούν τους έρωτες. Γιατί μόνο τότε όλα μοιάζουν να είναι διαφορετικά. Η χαρά και ο πόνος είναι η τροφή των γραπτών τους. Η ψυχική ηρεμία γι' αυτούς είναι ένα τέλμα που τους βγάζει  έξω από τη φύση τους. Ξένος τόπος. 

Υ.Γ. Παρά θίν' αλός, φιλοσοφίες με μαγιό. 

Tuesday, Αυγούστου 8, Ρεμάλια!

7:26

Η Εύβοια είναι όμορφη, όπως και η Χαλκιδική, όπως όλη η Ελλάδα που, κρατάει. Παρά τις φωτιές που την κατακαίνε, είναι σα μια γυναίκα που κάθε τόσο τη στραπατσάρουν κι αυτή με όσες δυνάμεις της απομένουν, ανασυντάσσεται. Βάφεται λίγο, χτενίζεται λίγο και σηκώνεται όρθια κι ας ξέρει πως θα έρθει η ώρα που θα την ξαναρίξουν. Γιατί θα την ξαναρίξουν. Βέβαιο. Γιατί είμαστε ρεμάλια. 

Μιλάμε για τον αρχαίο πολιτισμό μας και περηφανευόμαστε που κρατάμε από τέτοιο σόι. Αλλά δεν αναρωτιέται κανείς, εκτός από τα χαρίσματα, αν πήραμε και ελαττώματα; Μιλάμε για τις ομορφιές της Ελλάδας και το μεγάλο σόι από το οποίο κατάγεται. Η πονηριά; Από ποιο σόι προέρχεται; Η αρπαγές από εδώ κι από εκεί για να γεμίσει η τσέπη μας  από ποιο σόι προέρχεται; Οι φωτιές, οι μίζες, η ζητιανιά προς όφελός μας, η δοσιλογία, οι υπόγειες ρουφιανιές, οι ψεύτες, από ποιο σόι;  Οι κωλοπολιτικοί μας από ποιο σόι προέρχονται; Από εκείνο το μεγάλο; 

Είμαστε ρεμάλια, ρε! Αφήστε τις υψηλές καταγωγές και στρώστε μια χώρα τουλάχιστον τίμια. ΤΩΡΑ. Αφήστε το πριν. Το πριν το έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν είναι έργο δικό σας.  Εσείς απλά το ξεφτιλίσατε. Σα να κοπιάζει ο γονιός σου να σου φτιάξει μια περιουσία κι εσύ να την παίζεις και να την χάνεις στα χαρτιά. Ρεμάλια! 

Υ.Γ. Κακοδιάθετη, όχι τον τελευταίο καιρό, αλλά τα τελευταία χρόνια. Γκρινιάρα και κακιά. Τι καλά να υπήρχε ένας Batman να καθαρίζει τον τόπο από τους κακούς! 

Η απώλεια

 

Ό, τι φεύγει

αφήνει τη σκιά του για μέρες

κάτω από τα δέντρα,

στα πλακάκια,

ακόμα και στα μάτια που το κοίταζαν.

Ό, τι φεύγει

αφήνει τους ήχους του

έξω από τα παράθυρα, 

στην αυλή, στο δρόμο.

Το ακούω.

Γρυλλίζει. 

Pas de courage.

 

Οι βροχές του Ιούνη μάς βρήκαν απροετοίμαστους. Επεισόδεια της σειράς L'art de la crime. Η Ρούλα, ο Φώτης, η Αγγελική από το πρωί στη βεράντα μου χτες. Εγκαίνια. Αστεία. Σουβλάκια. Μπύρες. Μουσική στη διαπασών. Ψεύδομαι. Σχεδόν στη διαπασών. Το βράδυ πριν βγω, εξήγηση στο Μίδα. Εσύ σπίτι. Μην πηδήξεις έξω, το πόδι σου είναι χάλια. ΣΠΙΤΙ! Γυρίζω βράδυ 11:30, ο Μίδας πουθενά. 'Eχει πηδήξει πάλι από τη μάντρα. Λυπάμαι πολύ. Τον αφήνω έξω όλο το βράδυ. Βρέχει. Δεν μπορώ να το παλέψω άλλο. Ένα σωρό συρματοπλέγματα, ο πόδι του το έχει καταστρέψει από τα πηδήματα από δυο μέτρα ύψος κι αυτός το σκάει. Παραιτούμαι Μίδα. Pas de courage. Το πρωί που ανοίγω την πόρτα τον βλέπω  στο πλάι του αυτοκινήτου να φυλάγεται από τη βροχή. Βρέχει του σκοτωμού. Έκτακτο δελτίο να μην κυκλοφορούμε πολύ λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Ειδοποίηση alarm στο κινητό, προστασία του πολίτη. Φωνάζω στο Μίδα έλα σπίτι. Ο Μίδας με κοιτά ανέκφραστος. Δεν κάνει καμιά κίνηση να σηκωθεί. Λέω το πόδι του θα το έσπασε τελείως και πονάει. Βγαίνω στη βροχή. Πηγαίνω κοντά του. Σήκω, του λέω. Πάμε σπίτι. Ακίνητος απλώνει τα πόδια να του χαιδέψω την κοιλιά. Του δίνω ένα χαδι αλλά βρέχομαι. Ψηλαφίζω τα πόδια του. Το ένα έχει κύστη. Τον σηκώνω από την κοιλιά να μην πατάνε κάτω τα μπροστινά πόδια και πονέσει, και τον κουβαλάω στη βροχή. Τριάντα; Σαράντα κιλά; Κάνω δυο τρεις στάσεις μέχρι το σπίτι. Βρέχομαι, είμαι μούσκεμα. Τον οδηγώ στο σπιτάκι τους. Μπαίνει μέσα. Τους βάζω φαγητό. Τρώνε. Φεύγω. Πετάω τα μουσκεμένα ρούχα. Pas de courage. Pas plus. 

Ζόμπι κατηραμένα

 Φτάνεις σε μια ηλικία που βλέπεις ότι δεν χρειάζεσαι γύρω σου ανθρώπους ζόμπι που σου ρουφάνε την ενέργεια, σε κάνουν να νιώθεις κακός και να παίρνεις τα όπλα για να αμυνθείς (μήπως και μείνει μέσα σου τίποτα όρθιο), επειδή αποδείχτηκες αθώος και τοσο πολύ σε αδίκησαν. Τα ζόμπι τα μπλοκάρεις. Λες έξω από το τείχος μου χοροπηδάτε όσο θέλετε, μέσα δεν. Δεν θέλω πια ψέμματα, δεν θέλω πια δικαιολογίες, διπροσωπίες, ειρωνικά σχόλια, δε θέλω ζήλιες, κουτσομπολιά, πισώπλατα χτυπήματα, υπόγειες καταστάσεις. Σας μπλοκάρω γαμώτο. Να μη σας βλέπω, να ξεχάσω το αίμα μου που ήπιατε, να έρθει ο καιρός που θα νιώθω σαν να μην υπήρξατε ποτέ, να ξεχάσω το χώρο που σας παραχώρησα, το χρόνο που σας χάρισα, την αγάπη που σας έδωσα, να ησυχάσει το μέσα μου. Σας μπλοκάρω.

Ναι. Αλλά. Τα ζόμπι χωράνε από την παραμικρή τρυπούλα που αφήνεις από απροσεξία στο σύστημα. Και νάτα σκάνε μπροστά σου σαν αιμοβόρα μυρμήγκια. Σε πιάνουν στην πιο χαλαρή σου στιγμή και σε ξαναμολύνουν. Παθαίνεις αϋπνία, μένουν στο μυαλό σου εικόνες που δεν είχες ανάγκη να δεις, πικραίνεις τη μέρα σου, τη νύχτα, ελπίζεις αύριο να μαλακώσει η μόλυνση κι εσύ να πάψεις να νιώθεις άρρωστος από κακία (δικαιολογημένη, ακόμα έχουν σημάδια  οι πληγές σου) και να επιστρέψεις στον καλωσυνάτο κόσμο που ζούσες πριν. 

Υ. Γ. 1 Και κάθε φορά, (ως θετικός άνθρωπος), παρηγοριέσαι με την ιδέα πως το Σύμπαν σου δίνει καταστάσεις που θα σου μάθουν κάτι και θα σε κάνουν καλύτερο. Και αφήνεσαι να δεις πού θα χρησιμεύσει αυτό το πάθημα-μάθημα. 

(Υ.Γ. 2 Μήπως να πάψεις πια να είσαι ηλίθιος;)

(Υ.Γ. 3 Μήπως να μην εμπιστεύεσαι κανένα;)

Σκλάβοι

 

Καταδικασμένοι. Με ψυχολογία σκλάβου. Ο φόβος, το booling, η κακομεταχείριση, η φτώχια, η πείνα, η ανέχεια, μας έχουν κάνει να τρέμουμε τους πάντες και τα πάντα κι ο φοβισμένος άνθρωπος εύκολα μπορεί να καθοδηγηθεί. Ψυχολογία σκλάβου. Πριν κάτι χρόνια ψήφισα έναν τύπο που η μαγκιά του με έκανε να πιστέψω πως έχει τη δύναμη να ξεσηκώσει τους σκλάβους. Σε πολύ λίγο χρόνο ο τύπος συμβιβάστηκε. Άφησε το σύστημα να τον καταπιεί, ακόμα και τα μάτια του χάσανε τη λάμψη, ο λόγος του έχασε τον αυθορμητισμό του, πάει η μαγκιά. Πώς να δώσεις δύναμη σε κάποιον που φοβάται πιο πολύ κι από σένα; Πλήρης απογοήτευση. Πάνε οι ελπίδες για καλύτερη Ελλάδα. 

Έτσι όπως την έχουν κάνει. Σκλάβα Ελλάδα. Χρεωμένη, άδεια, χωρίς βιομηχανίες, χωρίς περιουσίες κρατικές, με κατοίκους υποτακτικούς και υποταγμένους σε ποια μοίρα; Αυτοί που ορίζουν τις μοίρες τους ίσαμε τώρα είναι όντα χεσμένα πάνω τους. Κι αν δεν είναι, η Ευρώπη έχει τον τρόπο να το πετύχει εν μια νυκτί. Ξαναψάχνουμε για σωτήρα; Για το παλικάρι που θα έρθει καβάλα στο άλογο ως άλλος ελευθερωτής για να μας σώσει από τη σκλαβιά; Για να μας ξαναδώσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια; 

Δυστυχώς πάνε τα χρόνια που γεννιόντουσαν επαναστάτες. Έχει βρεθεί ο τρόπος να γεννάμε και να μεγαλώνουμε μαμόθρεφτα σκλαβάκια. Παχουλά παιδιά φυλακισμένα σε οθόνες κινητού. Γυναίκες του botox, άντρες γκομενιάρηδες, γιατί προς το παρόν η μόνη διέξοδος του σκλάβου είναι το γ@@@@σι με την ευκολία των facebook και instagram και των υπολοίπων άλλων. 

Απογοήτευση. 

Τρίτη ομάδα

 

Το ζήτημα είναι, φιλαράκι ότι ναι μεν θεωρώ δημιουργικό κομμάτι τις κατασκευές για τη διακόσμηση του χώρου μου, ωστόσο τελευταία διαπιστώνω πως έχω αποσυρθεί από δραστηριότητες που πριν λίγο καιρό με ευχαριστούσαν. Αυτή τη στιγμή με καλούν σε τρεις εκθέσεις φωτογραφίας και δεν θέλω να πάω. Βαριέμαι να ψάξω ποιες φωτό θα στείλω; Δεν βρίσκω αρκετά καλές; Ωστόσο δεν έχω χάσει την αυτοπεποίθηση που είχα. Την αυτοπεποίθηση τη φέρνει η γνώση και έχω μπόλικη από αυτή. Δεν είναι αυτό. 

Βρίσκω απαρχαιωμένα τα μηχανήματά μου, τα πιο σύγχρονα μου πέφτουν ακριβά και προφανώς βάζω προτεραιότητα σε ένα κλιματιστικό που θα κάνει τη ζωή μου υποφερτή τον Αύγουστο, παρά σε ένα καινούργιο desktop. Λογικό.

Βαριέμαι να φωτογραφίσω. Βαριέμαι το μάθημα φωτογραφίας, βρίσκω χαζό το μάθημα photoshop όπως γίνεται, δεν νιώθω καμιά καούρα για φωτογραφικούς διαγωνισμούς και εκθέσεις όπως και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και εκδόσεις. Θα μου πουν μπράβο, ίσως πάρω και κανένα βραβείο, ίσως με εκτιμήσουν-υπολογίσουν περισσότεροι. Δεν με νοιάζει αυτή τη στιγμή, δυστυχώς. Βρίσκω δικαιολογίες για να μην το κάνω. Μια κούραση για όλα κι ένας χαμένος ενθουσιασμός. 

Έχει περάσει η ματαιοδοξία μου; Η φιλοδοξία μου να φτάσω κάπου, να κάνω κάτι; 

Ψυχαναλύομαι αλλά δεν το βρίσκω. 

Μεγαλώνω ή αποσύρομαι; Και τα δύο σκατά είναι. 

Ωστόσο αφού ψυχαναλύομαι, ερωτώμαι: 

Περνάω καλά; Είμαι καλά έτσι; 

Είμαι καλά σε λογικά πλαίσια. Είμαι χαρούμενη όταν ξυπνάω σχεδιάζοντας το πώς θα κολλήσω ένα ξύλο ή πώς θα οργανώσω την αποθήκη μου. 

Όλα τα άλλα μού προσθέτουν ενοχές στο γιατί με έχουν κουράσει. 

Υ.Γ. Ξέρω ότι γράφω βλακείες που δεν ενδιαφέρουν αλλά δεν θα νιώσω ενοχές και γι' αυτό. Άλλοι δεν σκέφτονται καθόλου, άλλοι σκέφτονται δυνατά, άλλοι σκέφτονται γραπτά. Ανήκω στην τρίτη ομάδα.

Τα φιλιά μου

Ξελαμπικάρω niet.

 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Ο Vincent van Gogh έλεγε "θα επισκεφτώ το σπίτι (εννοούσε το bordell) γιατί πρέπει να ξελαμπικάρω".  

Ξελαμπικάρω. 

Πηγαίνω μαθήματα Photoshop, μαθήματα φωτογραφίας, μαθαίνω Ολλανδικά. Ξελαμπικάρω όμως, καθόλου. Έτσι, τζάμπα ο κόπος, το χρήμα, τα δρομολόγια στην κίνηση, ο χαμένος χρόνος. Άμα δεν έχεις ξελαμπικάρισμα να καθαρίζει το μυαλό, να ανεβαίνουν οι σφυγμοί, να κλωτσάει η καρδιά, άμα ξελαμπικάρισμα niet, τζάμπα όλα. 

Βλέπω ωραίες ανατολές, ωραίες δύσεις, λουλουδιασμένα χωράφια, κολλάω πλακάκια, νοικοκυρεύω το χώρο μου, βλέπω φίλους, βλέπω ταινίες, κοιμάμαι καλά, τρώγω καλά, γράφω, φωτογραφίζω, φτιάχνω τους  οικονομικούς μου προγραμματισμούς, κλαδεύω τον κήπο, σκάβω λάκκους στα δέντρα, ξελαμπικάρισμα niet. 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Αυτό. 

Παρατείστε με. 

Μύθοι και θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας

Ενώ ο κόσμος καίγεται από κλοπές, δολοφονίες, λιμούς, βιασμούς, ναρκωτικά, μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, πολέμους, χώρια τους σεισμούς και καταποντισμούς, μας δίνουν στο πιάτο μερικά μπισκοτάκια για να τα μασάμε πού και πού και να ξεχνάμε με τη γλύκα τους τα γύρω ερείπια. 

Τα μπισκοτάκια Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, Πρωτοχρονιάτικα πάρτι, από τη λαχτάρα μας, τα καταπίνουμε αμάσητα. Πάσχα με την οικογένεια, (όπου σφάζονται χιλιάδες αρνάκια που μέχρι χτες βοσκούσαν πλάι στη μανούλα τους και όχι, δεν είμαι βίγκαν αλλά δεν θα το γιορτάσω κιόλας), Χριστούγεννα σε φωτισμένες πόλεις (όπου πληρώνει το κράτος τα μαλλιοκέφαλά του σε ηλεκτρικές εταιρείες ενώ θα μπορούσε τούτη τη χρονιά να τα στείλει σε τρόφιμα στην Υεμένη όπου πεθαίνουν (το 2023 παρακαλώ) από την πείνα μωρά παιδιά),  Πρωτοχρονιά σε πάρτι με φώτα όπου κάποιος στέκεται μπροστά στο διακόπτη για να τα σβήσει ένα λεπτό πριν μπει ο καινούργιος (κάθε χρονιά πιο δύσκολος) χρόνος. 

Μη με πείτε άπιστη γιατί στο Θεό πιστεύω. Επίσης ως άνθρωπος πέρασα κι εγώ το μονοπάτι της ματαιοδοξίας (να φανώ εύπορη με τακτοποιημένη ζωή, οικογένεια, περιουσία κλπ). Ωστόσο με τα χρόνια πολλά από αυτά άρχισα να τα θεωρώ άχρηστα. Δεν άλλαζαν τίποτα μέσα μου, δεν με έκαναν πιο χαρούμενη, δεν με έκαναν να ξυπνώ πιο όμορφα το πρωί. Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι αυτό που με κάνει να ξυπνώ ευτυχισμένη είναι ας πούμε μια αγάπη. Που θα είναι η τελευταία μου σκέψη το βράδυ και η πρώτη μου σκέψη το πρωί. Δυστυχώς όμως μια αγάπη δεν καλύπτεται με υλικά αγαθά κι όποιος προσπαθεί να γεμίσει με υλικά αγαθά το κενό της αγάπης μέσα του, είναι ηλίθιος. Το πέρασα. Το ξέρω. Το εγγυώμαι. 

Μοναχα η αγάπη γεμίζει το μέσα μας. Και μόνο αυτή κάνει καλύτερο τον κόσμο. 

Μη μου πείτε ότι περνάτε όμορφα το Πάσχα γιατί θα σας βαρέσω, που λέει και ο Αντώνης.  Ετοιμασίες και κούραση, στιγμές αμηχανίας με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έκανες καν παρέα, αρνί, φέτα, κόκκινα αυγά, κι ύστερα το τίποτα. Γιορτές διεκπεραίωσης. Το μπισκοτάκι που πρέπει να φάμε. Μη μασάτε, βρε!, που θα έλεγε κι ο Περικλής, αν ζούσε. 

Καλό Πάσχα.

Καλή Ανάσταση  στη συνειδητότητά μας.    

Έκπτωτος

 Στη φωτό που έχω στο blog μου είμαι εγώ που πετάω. Και με την ακρη του δάχτυλου ακουμπώ το φόρεμα της Έμπνευσης. Στο σημείο που την αγγίζω, λάμπει. Όταν την αγγίζουμε, ανάβει και λάμπει και φωτίζει γύρω. 

Ζω μέρες χωρίς αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όχι πως κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, απλά βρίσκω πια ότι δεν έχουν νόημα τα μνημόσυνα σε ζωντανούς. (Ούτε για τους πεθαμένους, βέβαια έχουν). 

Έχω ζήσει (από όσο θυμάμαι) μια ζωή χωρίς ψεύδος. Ούτε στον εαυτό μου ψεύδομαι ούτε στους άλλους. Πολλές φορές έρχεται λίγο απότομη η αλήθεια (και σε μένα και στους άλλους) αλλά το να μην ψεύδεσαι σε βγάζει από πολλούς κόπους. 

Βέβαια έχω παραμυθιαστεί πολλάκις. Ωστόσο, άλλο το παραμύθι και άλλο το ψεύδος. Στο παραμύθι δεν αφήνεσαι στο ψεύδος, (την αλήθεια τη γνωρίζεις βαθειά μέσα σου), απλά αφήνεσαι να ονειρευτείς. Και ζεις μέσα στο όνειρο. Και είναι ωραία. Και την αλήθεια που τριγυρίζει βαθειά μέσα σου την σκεπάζεις με χρώματα και άνθη παραμυθιών κι αυτό σε κάνει να κοιμάσαι όμορφα τα βράδια. 

Υ.Γ. 1 Χτες βράδυ ονειρεύτηκα πως ένας μπαμπάς με ρώτησε γιατί κλαίει το μωρό του. Κοίταξα το κεφαλάκι του (ξανθό μωρουδίστικο μαλλάκι, λεπτές τριχούλες) και είδα πως το μωρό είχε ψείρες. Έδειξα στον μπαμπά πώς να τις βρίσκει στο κεφαλάκι του μωρού. Έπιασα μία και την έλιωσα με το νύχι μου. Πετάχτηκε μαύρο αίμα. Πολύ αίμα. Τα χέρια μου γέμισαν. Ο πατέρας κοιτούσε το αίμα με γουρλωμένα μάτια. 

Υ.Γ. 2 Η φωτό της ανάρτησης: Έκπτωτος 

Λίγα λουλούδια στον "τάφο" σου

 

Η φωνή του παπά από την κοντινή εκκλησία περνάει το τζάμι και φτάνει συγκεχυμένα στα αυτιά μου. Κυριακή πρωί. 

Κι εγώ αναρωτιέμαι. Ποια είναι άραγε τα κριτήρια για να θεωρήσουμε μια αγάπη μεγάλη αγάπη; 

(Εννοώ πάντα ανάμεσα στα δύο φύλα, και όχι την αγάπη για τους γονείς ή τα παιδιά μας).

Οι θυσίες που θα κάνουμε γι' αυτήν; Η αντοχή της στο χρόνο; Τα εμπόδια πρακτικά και κοινωνικά που έχει χρειαστεί να ξεπεράσουμε; Ζυγίζεται άραγε η αγάπη; Ποιος από τους δύο τη νιώθει πιο πολύ; Ποιος από τους δύο αντέχει περισσότερο; Σβήνει ποτέ μια μεγάλη αγάπη ή μένουν υπόλοιπα; Κι αν είνα μεγάλη γιατί και πώς θα σβήσει; Μα μεγάλη αγάπη μετατίθεται όπως συμβαίνει με τον μεγάλο έρωτα; Φεύγει δηλαδή από το πρόσωπο (που νιώθαμε πως είναι ό, τι χρειαζόμαστε και ό, τι μας αρέσει) και μετατίθεται σε άλλο πρόσωπο που πληροί τα ίδια και (νομίζουμε) "καλύτερα" χαρκτηριστικά; 

Και στο κάτω κάτω ποιες είναι οι ανθρώπινες ανάγκες; Διαβάζουμε ένα σωρό φιλοσοφίες και φούμαρα αλλά ποιες πραγματικά είναι οι ανθρώπινες ανάγκες σε σχέση με τον έρωτα ή την αγάπη; Τι είναι αυτό που κατορθώνει να μας καθηλώσει σε ένα άτομο; Έχει σχέση με τη μόρφωσή του; Με τη συμπεριφορά του; Με την εμφάνισή του; Με τη μυρωδιά του; Με τα παιδικά κατάλοιπα (ας είναι τετριμμένη η έκφραση); Με τις αισθήσεις μας; Με τη χημεία; Και επίσης γιατί αφού νιώθουμε μεγάλη αγάπη για κάποιον αποζητάμε (και) τον έρωτα σε άλλα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι εφικτό να συντηρήσουμε τη λαχτάρα και τον έρωτα μαζί με τη μεγάλη αγάπη; Γιατί νιώθουμε ότι τίποτα δεν μας δεσμεύει απέναντι στον άλλο και αναζητούμε εξωτερικές δονήσεις; Τι ΔΕΝ παραδεχόμαστε μέσα μας; 

Υ.Γ. 1 Δε θυμάμαι τι όνειρα είδα το βράδυ που πέρασε... Νομίζω πως όλο κάτι ζητούσα... Πρωί πρωί έσβησα φωτογραφίες στο κινητό. Και βίντεο. Πλασματικά γίνομαι θεός που σβήνω μια ύπαρξη από κάποιον κόσμο που ορίζω. Τον δικό μου. Σβήνω κάποιον από τον κόσμο μου, τον εξαφανίζω, τον κάνω να μην υπάρχει πια, τον θανατώνω. 

Υ.Γ. 2 Ο παπάς ακόμα ψέλνει. 

Σκουριασμένη πένα

 

Στον ύπνο μου βρήκα μια πένα σκουριασμένη στερεωμένη πάνω σε ένα ξύλο ξυσμένο και γδαρμένο. Τη σήκωσα από το χώμα και είπα θα την κρατήσω. 

Καιρός να ξαναρχίσεις να γράφεις είπε το όνειρο. Άφησες την πένα σου να σκουριάσει. Κάποιος πριν από σένα, (ο παλιός εαυτός;) έγραφε. Για κάποιον αυτή η πένα ήταν κάτι πολύτιμο. 

Γιατί πρέπει να αποσυρθείς από τη ζωή κάποιου που αγαπάς και που εκείνου δεν του είσαι πλέον τόσο απαραίτητη; Το κάνεις για σένα  που πληγώνεσαι γι' αυτό (πρέπει να σωθείς ή να μη φανείς κλαψιάρης ή αναξιοπρεπής ή σε πονάει αυτό)  ή για να ανοίξεις δρόμο σε εκείνον; Για καλό σου αποσύρεσαι ή για καλό του; 

Θέλω να κοιμίσω τη σκέψη μου για λίγο. Ύστερα σκέφτομαι αυτούς που παθαίνουν άνοια και αναρωτιέμαι, μήπως κι αυτοί θέλησαν να κοιμίσουν τη σκέψη τους για λίγο. 

Στον ύπνο μου βρήκα μια πένα, 

στον ξύπνιο μου έχασα εσένα.

This is ρίμα.  

Abbas

 

Ήρθε από το Πακιστάν στα 37 του για να βρει τον Παράδεισο στην Ελλάδα. Για να μην τον πιάσουν περπάτησε μερόνυχτα κι εντέλει έφτασε Αθήνα. Κάποιος τον πληροφόρησε πως λίγο πιο έξω από την Αθήνα θα είναι καλύτερα, κινδύνευε να τον πιάσουν έτσι κι αλλιώς αφού δεν είχε χαρτιά. 

Στην πατρίδα του βέβαια είχε όνομα. Και γυναίκα και δύο κορίτσια. Κι αυτά είχαν ονόματα. Μου τα είπε, δεν τα θυμάμαι. 

Κάπως έφτασε εδώ στη γειτονιά. Μια μέρα, μέσα σε ένα μίνι μαρκετ ρώτησα αν υπάρχει κάποιος για να με βοηθάει σε μερικές βαριές δουλειές. Ήρθαν στο κάλεσμα δύο. Ο ένας ήταν ο Abbas. Έμενε σε ενοίκιο, είχε πιασμένο ένα δωμάτιο στη γειτονιά, ο σπιτονοικοκύρης τού έπαιρνε ένα πενηντάρικο το μήνα. Αλλά του φερόταν καλά και ο Abbas τον συμπαθούσε. 

Έπιασε δουλειά σαν βοσκός.  Στον ιδιοκτήτη των 6 προβάτων και 4 κατσικιών, τον σύστησε ο ξάδερφός του Shamir, όταν αυτός βαρέθηκε τη βοσκή και το έσκασε για Ιταλία. Ο ιδιοκτήτης τον πλήρωνε με τον κατώτατο μισθό και ένα μπουκάλι γάλα την ημέρα αλλά τα πρόβατα έπρεπε να βόσκουν και πρωί και απόγευμα, συν όλες τις εσωτερικές δουλειές που έπερεπε να γίνουν. Καθάρισμα παχνιού, κοπριές, σκάψιμο κήπου λαχανικών, άρμεγμα, μάζεμα των ζώων, κούρεμα και δεν ξέρω τι άλλο. Ο Abbas πήγαινε στη δουλειά το πρωί έκανε διάλλειμμα το μεσημέρι δυο ώρες και ξαναπήγαινε το απόγευμα ίσαμε τις εφτά αν και ήταν φορές που τον έπαιρνε και μετά τις εφτά, ανάλογα αν είχε τελειώσει ή όχι.

Γνώρισα λίγο καλύτερα τον Αμπάς όταν βρήκαμε 6 πρόβατα να γυρίζουν στη γειτονιά αδέσποτα, ακούρευτα μέσα στο κατακαλόκαιρο, να τρώνε τα κλαδιά από τις ελιές του δρόμου και να ψάχνουν νεράκι στα στεγνά αμπελοχώραφα. Από κάπου είχαν φύγει; Κάποιος τα είχε αμολήσει μπας και ζήσουνε;  Για μέρες τα βλέπαμε που γυρνούσαν. Κλαδιά κι αγκάθια είχαν μπλεχτεί στις γούνες τους. Τους έβαλα νερό σε λεκάνες στη μέση του δρόμου. Ήρθαν διψασμένα και παρότι αγριεμένα από τη δίψα, δε με φοβήθηκαν. Ήπιαν σχεδόν από το χέρι μου. Ξεδίψασαν. Τότε σκέφτηκα να ειδοποιήσω το αφεντικό του Αμπάς να μαζέψει τα καημένα από τα χωράφια. Το αφεντικό κατέφτασε αμέσως μαζί με τον Αμπάς. Τα είδαν, συμφώνησαν να τα πάρουν. Τα πρόβατα όμως δεν πλησίαζαν πια. Ούτε εμένα ούτε τους άλλους. Καταφέραμε οι τρεις μας να τα στριμώξαμε στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου  σπιτιού. Εγώ φύλαγα στη μια μεριά μην ξεφύγουν, το αφεντικό του Αμπάς στην άλλη και ο Αμπάς τα τσάκωνε, τα σήκωνε ένα ένα αγκαλιά και τα φόρτωνε στο βαν φορτηγό. Τα πιάσαμε τα αδέσποτα με πολύ κόπο. Ο Αμπάς χαμογελούσε και ίδρωνε. Έμαθα μετά ότι τα κούρεψαν, τα περιποιήθηκαν και ότι τα αγόρασαν τελικά από τον ιδιοκτήτη που μέχρι τότε ήταν εξαφανισμένος. 

Τη μέρα που μου έφεραν στο σπίτι τα πλακάκια για το δώμα που μένω τώρα, ζήτησα από τον Αμπάς να έρθει να μου τα ανεβάσει επάνω. Ήρθε πρόθυμα, κουβάλησε στο μεσημεριανό διάλειμμά του πάνω από 70 κουτιά με βαριά πλακάκια, σε μια σκάλα στριφτή, στενή και σιδερένια. Του πρότεινα ένα 20ρικο. 

-Δεν θέλω λεφτά, μου λέει. Μόνο φαγητό. 

Έλιωσα. Του εξήγησα πως άλλο το φαγητό άλλο η δουλειά. Το πήρε με το ζόρι. Τού έβαλα και κάτι λίγο από ό, τι είχα μαγειρέψει εκείνη τη μέρα.

Από εκεί και μετά όποτε είχα φαγητό τον έπαιρνα τηλέφωνο. Πολλές φορές κρεμούσα τη σακούλα με τα τάπερ στην εξώπορτα και τα έπαιρνε πηγαίνοντας σπίτι με το ποδήλατό του. Ύστερα έπλενε τα τάπερ και τα ξανακρεμούσε στην εξώπορτα. Μια μέρα ήρθε να κάνουμε μια αίτηση για να βγάλει χαρτιά. Μου μίλησε για τη γυναίκα για τα κοριτσάκια του, 8 και 6 χρονών, τη φτιάξαμε την αίτηση. 

-Θα γίνει κάτι με τα χαρτιά;  

-Δύσκολο, Αμπάς. Αλλά ας προσπαθήσουμε, είπα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

Ένα μεσημέρι που ήξερα ότι κοντεύει η ώρα του να σχολάσει, του τηλεφώνησα πως έχω φαγητό. 

-Θα περάσω, μου είπε, αλλά λίγο αργά. Άφησα το φαγητό στην εξώπορτα, κρεμασμένο. Βγήκα αργά τη νύχτα και η σακούλα με τα τάπερ ήταν ακόμα εκεί. Τα μάζεψα. Την άλλη μέρα του τηλεφώνησα, δεν απάντησε. Την επόμενη επίσης, πολλές φορές. Ανησύχησα. Πήγα στο αφεντικό του. 

-Πού είναι ο Αμπάς; ρώτησα. 

-Ο Αμπάς έφυγε για Ιταλία, πήρα απάντηση. Ούτε ξέρουμε κάτι. 

Φοβήθηκα μην έπαθε τίποτα. Έστελνα συνέχεια μηνύματα στο κινητό του, να δω τουλάχιστον πως είναι καλά και είναι ζωντανός. Κι αν δεν ήταν; Αν κάτι του είχε συμβεί; Ποιος θα τον έψαχνε αυτόν τον άνθρωπο που ήταν "ανύπαρκτος", εδώ σε ένα ξένο μέρος; Πέρασε μήνας. Ώσπου μια μέρα ο Αμπάς απάντησε. Ήταν καλά, πηγαίνοντας για Ιταλία να βρει τον ξάδερφό του τον έπιασαν και τον φυλάκισαν, τον ξαναγύρισαν Πακιστάν και εκείνος ξαναξεκίνησε και έφτασε τελικά Ιταλία, είναι καλά. Ησύχασα. Από τότε μιλάγαμε που και που με μηνύματα. 

Όλα τα προηγούμενα έχω το λόγο μου που τα ανέφερα. Διότι χτες έλαβα ένα μήνυμα από τον Αμπάς. Αφού με ρώτησε τι κάνω κι εγώ τον ρώτησα τι κάνει, μου είπε αυτό: 

-Εγώ τώρα δουλεύω καλά. Παίρνω καλά λεφτά. Όποτε και αν χρειάζεσαι χρήματα μπορώ να σε βοηθήσω. 

Μου ήρθαν κλάματα. 

  

Το μυστικό

Ξέρεις, φιλαράκι... Καμιά φορά υπερφορτιζόμαστε από έγνοιες δικές μας, από γεγονότα εξωτερικά που όμως μας επηρεάζουν, προβλήματα που δε λύνονται και ένα σωρό άλλα. Πελαγώνουμε. Τότε φιλαράκι θα σου πω τι κάνω εγώ, μπας και βρεις κι εσύ το κόλπο: 

Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρό και περπατούσες χέρι χέρι με τον πατέρα σου; Και ήσουνα ήσυχο πως,  ό,τι και να συμβεί στο δρόμο ο πατέρας θα τα λύσει όλα κι εσύ απλά εμπιστευόσουν και απλά χαιρόσουν τη στιγμή; 

 Αυτό κάνω. Δεν πιστεύω σε καμιά μα καμιά θρησκεία. Πιστεύω όμως ότι κάπου υπάρχει αυτή η πατρική δύναμη που θα με σώσει από ό, τι και να συμβεί. 

Και όχι, δεν μου είναι εύκολο -στα προβλήματα που εγώ θεωρώ μεγάλα- καθόλου εύκολο να αφεθώ. Ωστόσο προσπαθώ. Κάθε φορά που έρχεται το πρόβλημα στο μυαλό μου και επανέρχεται και δεν μπορώ να βρω τη λύση μόνη μου κι αυτό με κουράζει και με εξαντλεί, λέω το αφήνω. Το αφήνω πάνω Σου. Κάνε Εσύ κουμάντο, Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα ποιο είναι το καλό μου. Κι έτσι ανασαίνω. Εμπιστεύομαι, αφήνομαι,  ησυχάζω ότι ο Πατέρας θα τα κανονίσει όλα και απολαμβάνω τη στιγμή. 

Αξίζει να το δοκιμάσεις. 

Εμπιστεύσου. 

 

Χωρίς υστερόγραφο

 

Η Αμαλία λέει χάνομαι. Ο Αντώνης λέει ότι έχω αρχίσει και του μοιάζω γιατί δεν επικοινωνώ. Εγώ θέλω απλά να ξέρω ότι είναι καλά οι αγαπημένοι μου και ξέρω ότι είναι καλά, αυτό το νιώθω μέσα μου, κι ας χάνομαι. Οπότε είναι σαν να μιλάω μαζί τους. Το κάνω ακόμα και με τα παιδιά μου. 

Κατά τα άλλα δεν έχω εξήγηση γιατί το κάνω. 

Υ.Γ. Σήμερα δεν έχει υστερόγραφο. 

Μετανάστευση

 

Κάνω δουλειά στην ταράτσα. Τον ακούω που στριφογυρνάει έξω στο χωράφι. Για κάποιο λόγο ούτε φεύγει, ούτε μπαίνει σπίτι του. Έχω φτιάξει κόλλα για τα πλακάκια και δεν ασχολούμαι μαζί του. Ακούω φωνή: 

-Κυρία Έφη..

Παρατάω το μυστρί και σηκώνομαι. 

-Καλημέρα... 

-Καλημέρα... Θέλετε βοήθεια; 

-Όχι, ευχαριστώ.

-Το αυτοκίνητό μου δεν παίρνει μπροστά. 

-Θέλεις να κατέβω να βάλουμε τα καλώδια; 

-Ναι, σε παρακαλώ. 

-Θα κατέβω σε λίγο. Να πλύνω τα χέρια μου κι έρχομαι.

Κολλάω δυο μικρά πλακάκια για να μη μου στεγνώσει η κόλλα, πλένω χέρια και κατεβαίνω.  Βάζουμε καλώδια. Το αυτοκίνητό του δεν παίρνει μπροστά με τίποτα. 

-Κάτι ηλεκτρικό θα είναι, του λέω. Έχεις οδική βοήθεια; 

-Έχω, αλλά να πάρεις εσύ να συνεννοηθείς καλύτερα; 

Παίρνω τηλέφωνο την οδική. Όλα εντάξει. 

Ανεβαίνω. Σε λίγο τον ακούω να μιλάει. καθώς περιμένει την οδική έχει σταματήσει το γείτονα και τον ρωτάει αν έχει τηλέφωνο κάποιου συνεργείου.  Και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Και αναρωτιέμαι για την πρώτη πρώτη ανασφάλεια αυτού του ανθρώπου την πρώτη πρώτη στιγμή που έφτασε σε μια ξένη χώρα. Πώς να ένιωσε; Και άραγε αυτήν την ανασφάλεια την έχει καλύψει ή ακόμα τη νιώθει; Είναι κοινωνικός από χαρακτήρα ή ψάχνει στηρίγματα; Διακρίνω και μια καχυποψία καθώς και ένα ξεγλύστριμα με μικροψεμματάκια... Η ανασφάλεια που ένιωσε αρχικά (σαν μετανάστης) τον έκανε καχύποπτο; Το ένστικτο επιβίωσης τον ανάγκασε να ξεγλιστράει με αυτόν τον τρόπο; Ή είναι στο χαρακτήρα του; 

Κατανοώ ότι κάθε άνθρωπος που αφήνει πατρίδα και συγγενείς και μεταναστεύει σε άγνωστη χώρα, με άγνωστο λεξιλόγιο, με άγνωστα ήθη και έθιμα, πόσο ανασφαλής θα νιώθει. Δεν έχει μόνο το άγχος της επιβίωσης αλλά και της ενσωμάτωσης σε μια καινούργια κουλτούρα (πώς κάνουν οι άλλοι; να μάθω να το κάνω κι εγώ, να με "εγκρίνουν" με κάποιο τρόπο, να μην αναγκαστώ να αλλάξω και πάλι πατρίδα). 

Σαφώς ανασφάλεια. Ο προβληματισμός μου είναι αν αυτό σε ακολουθεί υποσυνείδητα σε όλη τη ζωή σου ή αν κάποια στιγμή καταφέρνεις να το καλύψεις. 

Προγραμματισμού το εγκώμιον

 Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου ελέγχοντας τον οικονομικό προγραμματισμό μου. Πώς αλλιώς; Excell και Άγιος ο Θεός. Αυστηρή παρακολούθηση, ακριβής ακολουθία, καθόλου παρεκτροπές και πρόγραμμα ίσαμε τον επόμενο Σεπτέμβρη. Και πάλι βλέπουμε, ευχόμενη τη ρουτίνα και να μην χρειαστεί οτιδήποτε έκτακτο. Γιατί το κάνω και γιατί το γράφω εδώ. Το κάνω επειδή αν δεν έκανα προγραμματισμό δεν θα τα είχα καταφέρει ίσαμε εδώ. Και το γράφω εδώ επειδή τον χώρο του blog μού τον χαρίζει  ο παγκόσμιος ιστός και αφού είναι δώρο το δέχομαι ευχαρίστως και επίσης επειδή μου επιτρέπεται ελεύθερα να βγάζω τα εσώψυχά μου (ως ημερολόγιο) και επειδή  θέλω να ξαναθυμάμαι βήματα που ίσως κάποτε θα έχω ξεχάσει. Και δε με νοιάζει που διαβάζουν κι άλλοι εκτός από μένα τα εσώψυχά μου. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε πια (θέλουμε δε θέλουμε) εκτεθειμένοι. Ε, και;  

Υ.Γ. 1 Παραθέτω εικόνα προσωπικής κατασκευής βρυσακίου εκ του μηδενός.* 

*με τη λεκάνη που ζύμωνε η μάνα μου κουλουράκια και μοίραζε σε όλη τη γειτονιά.

Υ.Γ.2 Τελικά μου αρέσουν τα υστερόγραφα. 

 

Γεροντοκορισμοί στο παραμυθόσπιτο

 Θέλω και πηγαίνω. Σπάζει η μονοτονία μου. Και περνάμε καλά. Τον τελευταίο καιρό ωστόσο πηγαίνω λίγο απρόθυμα. Όσο πάω ξεσυνηθίζω τις δυνατές τους φωνές, το ότι μιλάνε απλά για να μιλήσουν, το ότι μιλάνε χωρίς να σκεφτούν, το ότι λένε δυνατά τις σκέψεις τους, τα ερωτηματικά τους, κάθε σκέψη που κανονικά δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε λέξεις διότι πολλά από αυτά που σκεφτόμαστε είναι περιττό να τα ξεστομίζουμε. Λέει η μία: "Αυτό ποιος το έβαλε εδώ πάνω;" Η άλλη, πριν τελειώσει την κουβέντα της η πρώτη: "Ποιος το έβαλε; Ποιο πράγμα; Εγώ δεν ξέρω. Μήπως το έβαλες εσύ; Εσύ θα το έβαλες και το ξέχασες. Εγώ δεν πέρασα καθόλου από αυτό το σημείο". 

Όλο αυτό δεν είναι περιττό; Δεν θα ήταν αρκετό ένα "δεν ξέρω"; ή ένα "Όχι πάντως εγώ;" 

Ρε, τις αγαπάω. Είναι πλάσματα γλυκά και δοτικά. Συμπάσχουν και χαίρονται. Ωστόσο...

Εγώ φταίω. Μου φαίνεται πως γεροντοκοριάζω. Εδώ στα ψηλά (παραμυθόσπιτο το λέει η αδελφή μου. και μαρέσει. Εμένα όμως (από ματαιοδοξία) μαρέσει να το λέω αετοφωλιά.  (Ξέρω πως οι αετοφωλιές είναι φτιαγμένες άτσαλα, ενώ εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να την ομορφύνω). Ο Α. έλεγε το σπίτι του "ποντικότρυπα". Ο Α. δεν είναι καθόλου ματαιόδοξος και είναι ταπεινός. 

Υ.Γ. 1. Είναι ζωτική ανάγκη να καταλήξω σε κάποιο όνομα. Λέω να παραμείνω στο "παραμυθόσπιτο". 'Έτσι κι αλλιώς οι αετοί τρώνε σάρκες και αυτό δεν είναι το φόρτε μου. :) Lol, Lol  

Υ.Γ. 2 Σε λίγο οι φίλοι θα παίρνουν τηλέφωνο να δουν αν ακόμα στέκω στα καλά μου με αυτά που γράφω. Μοιάζουν παραληρηματικά. Αλλά μαρέσει να παίζω. 

Ξημέρωσε. Πάω να ανοίξω τις κουρτίνες του παραμυθόσπιτου, να το πλημμυρίσει ο ήλιος. 

Έρωτες

 

Στον ύπνο μου είχαμε διαρροή γκαζιού από τη μπουκάλα υγραερίου και έτσι όταν άναψα ένα σπίρτο άρπαξε μια μικρή φωτιά η οποία όμως έσβησε αμέσως. Ύστερα προσέχαμε να μην ξανα-ανάψει. Αν όπως λένε η φωτιά στα όνειρα συμβολίζει τον έρωτα...

Πόσους έχω ανάψει από απροσεξία και πόσοι έχουν σβήσει αφού κάηκε το γκάζι... 

Υ.Γ. Είδες η Τυτώ; Προφήτεψε πάλι τον χαμό τόσων ανθρώπων, τόσων χαρούμενων παιδιών... Πάλι ήταν σωστή... Σιγουρεύτηκα. Από εδώ και στο εξής θα φοβάμαι κάθε φορά που την ακούω. Είναι σαν κι εκείνο το διήγημα που έχω γράψει με τους γρύλους. Τι φοβερή σύμπτωση. 

Αξίζεις την ομορφιά, μάτια μου

 

Αγόρασα ένα σπίτι ερείπιο, σοβατισμένο μόνο απέξω. Χορτάρια στο χωράφι μέχρι το ύψος μου. Μέσα τούβλο σκέτο, παρατημένο χρόνια. Μπαίνανε οι τσιγγάνοι και έκαναν τα κακά τους. Μπαίνανε τα πουλιά και γεννούσανε. Κάγκελα σκουριασμένα, γκρεμισμένη μέσα στο χωράφι όλη η μία πλευρά. Εξώπορτα πεσμένη που δήθεν έκλεινε με λουκέτο και αλυσίδα. Για να ανέβεις στην τσιμεντένια βάση-πάτωμα  ισορροπούσες πάνω σε κάτι τσιμεντόλιθους που χρησίμευαν για σκάλα. Κουνιόντουσαν πέρα δώθε ενώ φιλοξενούσαν στις τρύπες τους καφέ γυαλιστερές σαύρες που σε κάθε πάτημα στον τσιμεντόλιθο σκόρπιζαν τρομαγμένες γύρω. Τρόμαζες κι εσύ το ίδιο με τα ερπετά. Χρόνια αγώνας. Χρόνια στερήσεις για τα παιδιά μου και για μένα. 

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ολομόναχη, καμιά βοήθεια από πουθενά, ούτε οικονομική ούτε πρακτική, και με τρία παιδιά να μεγαλώνω και να σπουδάζω (όσο μπορούσα), το ερείπιο αυτό έγινε σπίτι, νοικιάστηκε και αποφέρει τους καρπούς των κόπων μου. Και όχι μόνο: δεύτερο σπίτι στον επάνω όροφο για να κατοικώ. Το άξιζα. Μου το χρωστούσα. 

Τώρα κοιτάζω τη θάλασα το πρωί. Ξέρω σε ποια μεριά θα ανατείλει ο ήλιος και τον περιμένω. Έχω βάλει το τραπέζι μου μπροστά στο παράθυρο. Τρώγω και κοιτάζω τη θάλασσα. Οι λεμονιά και οι μανταρινιές που φύτεψα ολόγυρα, μοσχοβολάνε. Τη νύχτα κλείνω αργά στο νοτινό παράθυρο τις κουρτίνες. Ταξιδεύει το μάτι μου στα φωτάκια του αεροδρομίου και παρακολουθώ τα φωτισμένα αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν. Μικρές αμυγδαλιές έχουν ανθίσει  στο απέναντι χωράφι. 

Την άξιζα αυτή την ομορφιά. Μου την χρωστούσα. 

Συννεφιές

 

Είναι αυτές οι μέρες οι συννεφιασμένες. Μέσα κι έξω σκόνη, χρειάζεσαι κάτι να την ξεπλύνει, κάτι υγρό σα βροχή δάκρυ. Κι είναι κι αυτές οι συννεφιασμένες μουσικές που σε κάνουν ό, τι κι αν βλέπεις να το κλαις. Πόση συννεφιά στην ψυχή μας... 

Μην κλαις, μάτια μου... Οι συννεφιές περνάνε.

Ποια μάγια σε κρατούν δεμένο

Με ρωτάει: Μάγια μου έκανες; 

Τον ρωτάω: Μάγια μου έκανες; 

Τι είναι τα μάγια της αγάπης; Πώς εξηγούνται; Πώς γίνονται; Υπάρχουν ή απλά νιώθεις πως κολλάς με κάποιον τόσο πολύ που αψηφάς όλα τα άλλα που συμβαίνουν γύρω σου; Ο τρόπος του είναι; Η μυρωδιά του; Διάβασα χτες το κείμενο ενός ψυχολόγου. Ο έρωτας, λέει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρώτη μας παιδική αναμνηση την οποία αναζητούμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή. Μια μυρωδιά, μια τρυφερή κίνηση, μια κουβέντα. Ο άλλος συμπληρώνει αυτό που ψάχνουμε και τέλος. Κι αν αυτό αλλάξει διότι ο έρωτας με κάποιο συγκεκριμένο άτομο μπορεί να πεθάνει,  το ίδιο πράγμα ψάχνουμε και στον επόμενο έρωτα και στον επόμενο. Αυτό που ψάχνουμε να καλύψουμε μέσα μας δεν πεθαίνει ποτέ. 

Ονομάσαμε χημεία αυτό το ανεξήγητο. Ή μάγια. 

Ο πατέρας μου τα μάγια της αγάπης τα πλήρωσε με τη ζωή του. Πόσο δραματικό. 

Υ.Γ. Χτες άκουσα πάλι την Τυτώ στο διπλανό χωράφι. 

Άνω θρώσκω

 

Είμαι ανήσυχο πνεύμα και Drama Queen. Παίρνω πολύ βαριά τους έρωτες και τους θανάτους. Το μόνο που με σώζει κατά καιρούς είναι ο έρωτας κι αυτός όταν κυλάει ομαλά. Είμαι ένα κριάρι που μπορεί να τους πηδήξει όλους αλλά όταν ερωτεύομαι γίνομαι πρόβατο που τρώει μπόλικο πήδημα. Και κέρατο. Και ναι, δεν ντρέπομαι καθόλου που εκθέτω τις αδυναμίες μου. Σκασίλα μου πια, κι αυτό είμαι. Κάποτε το έπαιζα θέατρο. Περσόνα. Πολλές περσόνες γιατί είχα την ικανότητα. Άλλη εδώ, άλλη εκεί, δεκάδες ρόλοι για να κρύβω αυτά που νιώθω κι αυτά που βλέπω. Επειδή νόμιζα πως προστατεύω τον εύθραυστο εαυτό. Από φόβο. Όπως μας έμαθε ο παππούς μου: όταν επρόκειτο για πολιτικά, δεν μας άφηνε να μιλάμε. Σσσσσσσσσσ... Μη μιλάς. Μη φωνάζεις. Σσσσσσσ....  Φόβος και τρόμος να μιλήσεις.  Ύστερα η μάνα μου: Με κακοποιούσε ο τέως  Σσσσσσσσσσ... έλεγε η μάνα μου. Μη μιλάς. Κάνε υπομονή, έχεις τρία παιδιά. Σσσσσ.... 

Αηδίασα με τον εαυτό μου μια μέρα. Είπα κάψτα όλα, κάντα μαντάρα. Θα μιλάω. Θα φωνάζω. Η ζωή είναι μικρή για να την περάσεις χωρίς φωνή. Αηδίασα. 

Σε κοροϊδεύει ο άλλος, εσύ Σσσσσσσ... Σε κλέβει ο αλλος, εσύ Σσσσσσ.... Σε κακοποιοεί ο άλλος, εσύ Σσσσσ... Βλέπεις να κοροϊδεύουν, να κακοποιούν, να κλέβουν τον διπλανό σου κι εσύ Σσσσσ... 

Και γιατί παρακαλώ;  Για να μη χωρίσεις, για να μην ξεβολευτείς, για να μην μπλέξεις. Αηδίασα. 

Έχω μια εκ γενετής τιμιότητα. Δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου αν την αμφισβητήσει κανείς. Ως εκ τούτου, δεν κοροϊδεύω επειδή δεν θέλω να με κοροϊδεύουν. Δεν απατώ γιατί δεν θέλω να με απατάνε. Δεν ψεύδομαι γιατί δεν θέλω να μου λένε ψέμματα. Δεν κλέβω επειδή δεν θέλω να με κλέβουν. 

Κρατείστε τα παιχνίδια σας για τον εαυτό σας. Εγώ αηδίασα. 

....Kαι πέστε με Drama Queen. Έχει αρχίσει να μαρέσει. 

Υ.Γ. 1 Φωτό: Μάνος Μπάρτης. Τον αγαπώ και τον ευχαριστώ  

Τούτα τα δάκρυα ταιριάζουν στην Τούλα

 

Στη ζωή μου είμαι πολύ τυχερή. Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν μία μάνα και να παίρνουν αγάπη από μία, εγώ είχα τρεις. Αγάπη από τρεις μανάδες, τόση που χόρτασα. 

Η πρώτη η μάνα που με γέννησε. Η δεύτερη η παραμαμά μου όπως την έλεγα, η αδελφή της μάνας μου. Μας μεγάλωσε δίνοντας όση αγάπη είχε. Η τρίτη μου μάνα, η μάνα της καλύτερης φιλενάδας μου. Η Τούλα. Σε μια ζωή 60 χρονών η Τούλα μπήκε στη ζωή μου στα 13μου. Μάνα μου πάνω από 50 χρόνια. Η Τούλα έφυγε προχτές. 

Με πήρε τηλέφωνο πριν μήνες. Κουρασμένη από χημειοθεραπείες, πεσμένο αιματοκρίτη, λυπημένη. 

"Εσύ που είσαι καλός άνθρωπος", είπε, "εσένα σε ακούει ο Θεός. Πες του, προσευχήσου, παρακάλα τον  να με πάρει. Βαραίνω τα παιδιά μου. Δεν αντέχω άλλο". 

Περήφανη. Να γεράσουμε αλλά να μη βαρύνουμε τα παιδιά μας. Έβγαλε τον εαυτό της απέξω που τόσα είχαν βαρύνει εκείνη και δε βαρυγκόμησε ποτέ. 

Ήθελα να της κάνω το χατίρι να προσευχηθώ στο Θεό να την πάρει, αφού εκείνη το ζήτησε. 

Να που βρήκε δικαιολογία για να φύγει. 

Τον περασμένο μήνα ο Περικλής, τούτον η τρίτη μου μάνα. Πολύ. Πολλά για μένα. 

Υ.Γ. 1 Είναι ένα πουλί. Νομίζω πως είναι κουκουβάγια. Εδώ στα χωράφια που ζούμε, με το πευκοδάσος δίπλα μας, είναι λογικό να ζούνε πουλιά, να κρύβονται ζώα. Έχω βρεθεί να κοιτάζομαι με  αλεπούδες πολλές φορές. 

Συνήθως αυτό το πουλί (η κουκουβάγια όπως νομίζω εγώ) δεν ακούγεται, δεν εμφανίζεται. Η θεία μου η Βαρβάρα το λέει νεκροπούλι. Μου είπε να το προσέχω και να το φοβάμαι. Μου είπε για το κράξιμό του το δυσοίωνο. Είπα δεν δίνω σημασία στις κουταμάρες μιας ηλικιωμένης θείας. 

Το άκουσα μια φορά μέσα στον κήπο  μου. Φεύγει η μάνα μου. Δεύτερη φορά κάπου έξω.  Ο αγαπημένος μου θείος. Τρίτη φορά στον κήπο μου. Η Μιμία μου. 

Πριν μέρες την άκουσα να κράζει. Είπα να μην μεγεθύνω το πράγμα, να κάνω πως δε δίνω σημασία στο κράξιμό της. Κάπου έξω ήταν κι αυτή τη φορά. 

Αλλά να που το νεκροπούλι βγήκε πάλι αληθινό. Πάλι. Τυτώ λέγεται. 

Υ.Γ. 2 Ή μιλάνε τα πουλιά ή έχω αρχίσει και τα χάνω, ή έχω αρχίσει και γίνομαι παρανόρμαλ σαν τον Τειρεσία ένα πράμα. 

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

 Στα αστυνομικά που βλέπω οι μπάτσοι στην ανάκριση παίζουν ένα παιχνίδι. Ο ένας το παίζει καλός και ο άλλος είναι ο κακός. Ο ένας δέρνει, ο άλλος φέρεται φιλικά στον ανακρινόμενο αρκεί να αποσπάσουν ομολογία. 

Χτες κατάλαβα ότι οι νοικάρηδες που έχω παίζουν το παιχνίδι της ανάκρισης.  Η γυναίκα μια μέρα μου έφερε φαγητό της να δοκιμάσω και τις προάλλες έφερε ένα χριστιανικό ημερολόγιο ενώ ο άντρας είναι επιφορτισμένος να μου δείχνει την υγρασία στο ταβάνι (πρώτη φορά συνέβη αυτό, μάλλον στεγνώνουν ρούχα στο καλοριφέρ), τεσπά, να ελέγχει με πλάγιους τρόπους ("θέλει να νοικιάσει το δωμάτιο ένας φίλος μου και θα ήθελα να δω το χώρο") ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δει αν είναι κλειστά τα καλοριφέρ στο χώρο που δεν χρησιμοποιείται αλλά συνδέεται με το δικό του καλοριφέρ (μήπως του καίω πετρέλαιο) και ούτω καθεξής. 

Παράδειγμα: Χτες βράδυ με κάλεσε ο άντρας να δω υγρασία στο ταβάνι. Η γυναίκα κρύφτηκε σε κάποιο δωμάτιο και όση ώρα ήμουν στο σπίτι τους δεν εμφανίστηκε καθόλου. Κάποια στιγμή τη φώναξε ο άντρας της αλλά αυτή τσιμουδιά.  Πρέπει στο παιχνίδι (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να πω)  να κρατήσει το ρόλο του καλού μπάτσου. 

Εγώ πάλι από τη μεριά μου παίζω το παιχνίδι η αλεπού 100 το αλεπόπουλο 101. Ευτυχώς στενοχωριέμαι για συμπεριφορές των άλλων μόνο μια μέρα. Από την επόμενη αναλαμβάνω δράση. Υγιές θα μπορούσα να πω. Χτες στανοχωρήθηκα που δεν εμφανίστηκε η καλή μπάτσος. Σήμερα πρέπει να δω πώς θα σώσω το ταβάνι από την υγρασία. 

Καλημέρα σας. 

 

Να μου το πεις να χαρώ

 

Μου ζητάει να τους βιντεοσκοπήσω μια παράσταση για να την παρουσιάσει σε κάποιο Φεστιβάλ. Εννοείται φιλικά και χωρίς κέρδος. Δέχομαι με χαρά. Το φτιάχνω, και μετά τρώω ώρες επί ωρών για να βρω μια μουσική να βάλουμε στους τίτλους και για επένδυση και μετά υποχρεώνομαι σε ένα φίλο σκηνοθέτη για το μοντάζ (κι εκεί ο σκηνοθέτης φίλος το έκανε όχι με χαρά αλλά φιλικά για μένα, βέβαια του πήγα 6 πακέτα τσιγάρα που μου ζήτησε και δεν του πήρα χρήματα εννοείται, του πήγα και δυο γλυκά, (έφαγα το ένα, εντάξει), επίσης επειδή ο σκηνοθέτης φίλος μένει στην Εκάλη, Εκάλη-Αρτέμιδα μία ώρα να πάω και μία να γυρίσω, και μπόλικη βενζίνη, (να τα λέμε κι αυτά). 

Το βίντεο γίνεται, έχει βγει με κάποιες μικροατέλειες στη βιντεοσκόπηση για τις οποίες είμαι υπεύθυνη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό. Ο φίλος ηθοποιός που μου το ζήτησε το στέλνει στο διαγωνισμό, η επιτροπή φεστιβάλ το εγκρίνει και οι φίλοι ηθοποιοί πηγαίνουν και παρουσιάζουν το έργο. Ο δεύτερος φίλος ηθοποιός παίρνει βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου, και το έργο παίρνει πρώτο βραβείο για τη μουσική επένδυση. (Εδώ είναι που νευρίασα γιατί το βραβείο το καρπώθηκε ο φίλος, ούτε κουβέντα δεν μου είπε ότι το έργο πήρε βραβείο για τη μουσική επένδυση, περήφανα περήφανα το πήρε πάνω του). Να φάει σκατά.  

Γράμμα στον Άγιο

 

Αγαπημένε μου Άγιε Βαλεντίνε, 

Επειδή δεν σου έχω ζητήσει ποτέ και τίποτα μέχρι τώρα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σου ζητήσω χάρη και να περιμένω να φανείς συνεπής. 

Θέλω να μου φέρεις μιαν αγάπη που να με κοιτάζει στα μάτια γλυκά. Να γυρίζω το προσωπό μου και να μένει το χαμόγελό του εκεί, που λέει και η Χαρούλα. Να βρισκόμαστε σε πλήθος και να νιώθουμε πως είμαστε μόνο εμείς οι δύο. Να γελάμε, να πηγαίνουμε βόλτες, να βλέπουμε ταινίες στον καναπέ κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, να παίζουμε σαν παιδάκια, να κάνουμε έρωτα με πάθος και αγάπη, να φτιάχνουμε μαζί πράγματα, να μη λέμε ψέμματα μεταξύ μας και να μην είμαστε ψεύτικοι μεταξύ μας, να συζητάμε, να θυμώνουμε μα να το αντιμετωπίζουμε με κατανόηση για τον άλλο και χιούμορ, μιαν αγάπη που να τη νιώθουμε βαθιά στις ψυχές μας σα να ήταν καρμική, σα να μη μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά να βρεθούμε μαζί σε αυτόν τον κόσμο. 

Ελπίζω, Άγιε μου, ότι θα μου την κάνεις τη χάρη. 

Υ.Γ. Μην αργήσεις πολύ γιατί τα χρόνια περνάνε και επείγομαι. 

Αμνός αμνημόνευτος

 

Ως αμνός ακολουθώ

αμνός αμνήμων όμως 

και μελλοντικά αμνημόνευτος

σε παρατημένο μνήμα

και θαμμένες μνήμες

φέροντας μναν

στα μνημειώδη χείλη

αφήνοντας πίσω μνηστήρες θλιμμένους

και ίσως μνησίκακους

για την όποια μνημοσύνη

μνηστευμένη κανενός

αμνός άνευ μνημοσύνου.

Ο Περικλής έφυγε

Να μου προσέχετε όλοι. Είμαι τσιγκούνα και σε αυτόν που έρχεται κάθε λίγο και παίρνει κάποιον  δεν θέλω να δίνω τίποτα. Γιατί με πονάει πολύ. Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ μαζί του. 

Γιατί στις 8 του Γενάρη μίλησα με τον Περικλή και τις επόμενες μέρες  δεν έστειλε φραουλίτσα που συνήθιζε να στέλνει και αφού στα μηνύματά μου δεν απαντούσε χτες του τηλεφώνησα και το σήκωσε μια γυναικεία φωνή κι εγώ χάρηκα και μαζί ντράπηκα που βρήκε κοπέλα και έχει θάρρος να σηκώνει το τηλέφωνό του και τον ζήτησα και ήταν η αδελφή του και μου είπε πως τον Περικλή τον πήρε αυτός που μας παίρνει ανθρώπους που αγαπάμε  και ο Περικλής 47 χρονών έφυγε. 

Πονάει αφόρητα. 

Η μοναξιά του άλλου, απέναντι

 1.Το να γράφω ήρεμη στον υπολογιστή μου μου δίνει μια εξαιρετική ηρεμία. Λες και κατασταλάζει η αντάρα μέσα μου. Λες και βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι, λες και ίπταμαι πάνω από καταστάσεις και γεγονότα, λες και όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν, όλα μπορούν να λυθούν. Είναι η μαγεία των λέξεων που έρχονται τόσο αβίαστα; Είναι το θαύμα που βιώνω τις στιγμές που γράφω; Είναι θέμα τόνωσης της αυτοπεποίθησης; 

Καθησυχάζω. Αντάρα. Πάντα ζω με μιαν αντάρα και το μόνο που με γαληνεύει είναι να βιώνω αυτό το θαύμα της γραφής. Που έρχεται μόνο του από κάπου. Που μου λέει γαλήνεψε τώρα. Έχεις μια δύναμη. Εγώ σου τη στέλνω, εγώ σε έχω ευλογήσει με αυτή. Εσύ μόνο γράφε. 

Εσύ μόνο γράφε, μου είχε πει και ο Σάμης Γαβριηλίδης. 

2.Πέντε μέρες τώρα κάνω σιωπή. Δεν απαντώ σε καλημέρες, δεν απαντώ σε καληνύχτες. Υπάρχουν δυο τρία άτομα που στέλνουν καλημέρες και καληνύχτες, τριανταφυλλάκια και φωτισμένες μπάλες και ένα σωρό άλλα διακοσμητικά. Κι εγώ πιέζομαι -πάντα νιώθω ένοχη ακόμα και για πράγματα που δε φταίω- πιέζομαι και δεν θέλω να απαντήσω στην καλημέρα τους διότι δεν τους ξέρω, διότι δεν τους χρειάζομαι, διότι δεν τους έχω δει ποτέ, διότι δεν πρόκειται να τους δω ποτέ, διότι αυτή η καλημέρα δεν πρόκειται ποτέ να ανοιχτεί σε κουβέντα. Κι όμως πιέζομαι και απαντώ. Ένοχη για τη μοναξιά του άλλου. Ένοχη που δεν την καλύπτω με μια απλή καλημέρα. Ένα δευτερόλεπτο μια απάντηση. Δίλημμα. Δίλημμα. Ζορίζομαι όμως. Πέντε μέρες τώρα δεν απαντώ σε καλημέρες. Αυτές έρχονται διακοσμημένες με λουλουδάκια, μουσικά βίντεο, αστεία βίντεο. Η μοναξιά του άλλου, απέναντι. 

Η δική μου; Δεν υπάρχει. Ζω πολύ μοναχικά είναι η αλήθεια ωστόσο δεν έχω νιώσει ποτέ μοναξιά. Ο χρόνος μου είναι γεμάτος και οι φίλοι που αγαπώ είναι πάντα γύρω μου. Ωστόσο η μοναξιά των  άλλων -και των άγνωστων- με πληγώνει και με γεμίζει ενοχές που εγώ δεν νιώθω έτσι και που αυτοί ξημερώνουν ψάχνοντας κάτι να γαντζωθούν. 

Σας συμπαθώ, σας νιώθω, σχεδόν σας αγαπώ. Όμως δεν έχω να σας δώσω τίποτα... Λυπάμαι. 

Αλύπητος αγέρας

 

Φυσάει. Του Άη Θανάση σήμερα. Πριν δύο ακριβώς χρόνια έχω ξυπνήσει, γράφω στον υπολογιστή και περιμένω να ξυπνήσει η Μιμία στο διπλανό δωμάτιο. Και η Μιμία δεν ξύπνησε ποτέ. 

Δεν απαντώ σε καλημέρες, δε γράφω, ο οργανισμός μου δηλώνει άρνηση για όλα εκτός από το φαγητό (τι τρομερό ένστικτο επιβίωσης!)

Φυσάει.

Φοβάμαι για τις μωβ βιολέτες που 

Ανθίζουν στο μπαλκόνι 

Ο αγέρας ρίχνει τις γλάστρες

Το χώμα σκορπίζει

Οι ρίζες στεγνώνουν

Φοβάμαι για τις μωβ βιολέτες μου

Θα μαραθούν με τούτον τον αλύπητο αέρα.

Φυσάει. 

Ημερολόγιο κάτι σαν

 

Είναι σαν ημερολόγιο αυτό το πράμα. Ένα ημερολόγιο που αφήνεις να το διαβάζουν κι άλλοι. Και να εκτίθεσαι, να ανοίγεις διάπλατα την καρδιά σου, να εξομολογείσαι βαθιά και να μη σε νοιάζει να το διαβάζουν κι άλλοι. Και τι έγινε, δηλαδή; Όλος ο κόσμος φίλοι. Όσο για τα πιο βαθιά μυστικά αυτά δεν τολμάς να τα πεις ούτε στον εαυτό σου, αυτά μένουν μέσα σου. Αυτά είναι η έρμα σου, που σου κρατά τα πόδια στη γη.

Είναι κι αυτό: να εμπιστεύεσαι. Έμπιστεύεσαι να διαβάζουν το ημερολόγιό σου άλλοι; 

Δυο περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό όταν συνέβησαν με ένα πραγματικό ημερολόγιο που κρατούσα. Ήταν ένα εκατοντάφυλλο τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο. Κάποια μέρα το έπιασε στα χέρια του ένας άντρας που εκείνο το διάστημα ήμασταν μαζί. Προσπαθούσα πολλή ώρα να του το πάρω από τα χέρια, εκείνος απειλούσε γελώντας ότι θα το διαβάσει, εγώ πάλευα να το αρπάξω θυμωμένη. 

Τελικά μου το έδωσε αλλά έμεινα θυμωμένη μαζί του. Και ακόμα μετά από τόσα χρόνια, άμα σκεφτώ το επισόδειο τον βρίζω. 

Ύστερα αυτό το τετράδιο-ημερολόγιο το κουβάλησα στην Αθήνα. Με θυμάμαι ένα απόγευμα να διαβάζω  τις σελίδες επιλεκτικά. 

1. Δεν βρήκα κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον.

2. Ήταν τα πιο ανόητα κείμενα που διάβαζα ποτέ. 

3. Αποκάλυπτε πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν. 

4. Αν είχε κάποια χρησιμότητα στο παρελθόν να ξεφορτώνω το συναίσθημά μου, πλέον η χρησιμότητα αυτή είχε χαθεί. 

Άναψα μια μεγάλη φωτιά στο φούρνο της ταράτσας και το έκαψα. 

Μετάνιωσα; Όχι γιατί έρχονται ακόμα στα μάτια μου μερικές από τις ανόητες σελίδες του. 

Υ.Γ. -Με προβληματίζει που δεν έρχεται καμιά μα καμιά ποιητική σκέψη, φράση, έμπνευση, κανένας ρομαντικός λόγος ούτε στο μυαλό ούτε στη γλώσσα. 

-Μήπως πρέπει να κόψεις τα παιχνιδάκια στο κινητό και να διαβάσεις κανένα βιβλίο; Ήρεμα ρωτάω. 

Ο παλιός ο χρόνος

 

Πάει ο παλιός ο χρόνος

τώρα, για το αν το γιορτάσουμε ή όχι, διχάζομαι. Μεγαλώνουμε. Γιατί να χαρώ που έφυγε ένας χρόνος; Κάτι που με εκνευρίζει όταν το ακούω (το λέει η φίλη μου η Ρούλα συνήθως): "Ελάτε να κάνουμε αυτό, να περάσει λίγο η ώρα!" Μου τη δίνει στα νεύρα η ατάκα όταν την ακούω. Γιατί να περάσει ρε; Πες να περάσουμε καλά, πες να γουστάρουμε, αλλά να περάσει λίγο η ώρα; Λες και δεν έχουμε τι να κάνουμε; Να σου πω εγώ χίλια πράγματα να κάνεις άμα βαριέσαι; Να μην περάσει η ώρα. 'Όχι. Να μην περάσει ο χρόνος. Ή αν είναι να περνάει, να περνάει όσο πιο αργά γίνεται. Και πότε φαίνεται ο χρόνος διεσταλμένος; Όταν περνάς καλά και κάνεις πράγματα που σου αρέσουνε. Τότε  ο χρόνος περνάει όμορφα και δεν τον μετράς, ούτε τον καταλαβαίνεις και λυπάσαι που φεύγει. Να, για παράδειγμα να είσαι στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς. Εκεί που παρακαλάς ο χρόνος να μείνει ακίνητος για πάντα. Να μείνω εδώ μέχρι να γεράσω. Ανάμεσα σε αυτά τα χέρια, κολλημένη στο κορμί και στο δέρμα αυτού που αγαπώ κι ας περάσει ο χρόνος μέσα στη γλύκα, ας περάσεουν οι βροχές, οι νύχτες, τα λόγια των κακών ανθρώπων, τα βάσανα, οι χειμώνες. 

Πάει ο παλιός ο χρόνος και δεν το γιορτάζω. Ελπίζω μόνο ο καινούργιος να φέρει πράγματα καλά. 

Ολλανδία. Συννεφιά και κλεισούρα στο σπίτι. Με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και σχεδόν καμιά καλή λήψη. Έφερα και έναν covid ξεγυρισμένο. Τεσπά. 

Υ.Γ. Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Όταν κάποτε ρώτησα μια χήρα γιατί δεν βρίσκει κάποιον άλλον άνδρα αφού ο δικός της πέθανε και είναι τόσο νέα ακόμα, μου είπε "μπα... καλύτερον δεν θα βρω, τι να ψάξω;" 

Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Αυτό.