Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω

 

Πάει ο καιρός. Και να, λοιπόν που βρεθήκαμε εδώ. Πιο σοφοί και πιο κουρασμένοι, ωστόσο πιο ουσιαστικοί. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να πετάξεις πράγματα, τότε καταλαβαίνεις  ότι αυτά που αγαπάς πραγματικά, είναι λίγα. Τι είναι όλα τα άλλα που γεμίζουν το σπίτι, την καρδιά και κρατούν απασχολημένη τη ζωή σου; Τι αξία δίνεις σε αντικείμενα και ανθρώπους που μασουλάνε το χρόνο σου; Στον άνθρωπο όσο χώρο δίνεις, τόσο χώρο θα καταλάβει. Επειδή ο άνθρωπος αντί να πετάξει τις παλιές αποδείξεις αγοράζει συρτάρι για να τις βάλει. Επειδή αντί να πετάξει άχρηστους ανθρώπους από τη ζωή του, τους κρατά αφήνοντας τη μνήμη του και υποφέρει. Πετάω τα άχρηστα σημαίνει ελαφραίνω. Σημαίνει αδειάζω την πλάτη μου από βάρη, σημαίνει ξεσκονίζω λιγότερο, σημαίνει μού χαρίζω πολύτιμο χρόνο. Αυτός ειναι ο πολύτιμος. Γιατί περνάει απροειδοποίητα, γιατί κυλάει και φεύγει και ξυπνάς ένα πρωινό με τη διαπίστωση ότι τα άχρηστα πια αντικείμενα και οι άχρηστοι πια άνθρωποι σε σπατάλησαν και τίποτα δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. 

(Καθαρίζω δεν σημαίνει ξεσκονίζω). :)

Λάο Τσε

 Στον ύπνο μου ο Λάο Τσε καθάριζε το σπίτι. Η μάνα μου είχε καλεσμένους για κάποια γιορτή. Πριν τη γιορτή περπατούσα με μια φίλη που δεν θυμάμαι το πρόσωπό της και μου μιλούσε για μια μαγειρική συνταγή στην οποία -για να τη φτιάξουμε- έπρεπε να βάλουμε τρία είδη λουλουδιών. Εγώ κρατούσα τα δείγματα των λουλουδιών στα χέρια μου ενώ τα ψάχναμε στον αγρό. Τα βρήκα ένα-ένα και της είπα με σιγουριά -ενώ αυτή αμφισβητούσε- ότι αυτά ακριβώς είναι τα λουλούδια που ψάχνουμε για τη συνταγή μας. 

 Όταν οι καλεσμένοι μετά τη γιορτή έφυγαν, το σπίτι ήταν μπάχαλο και οι αυλές γεμάτες απομεινάρια από το πάρτι. Ο Λάο Τσε ήρθε κοντά μου με χαμόγελο. Μου ζήτησε αν θέλω να βγούμε να φάμε, να πάμε ίσως μερικές μέρες διακοπές. 

-Ναι αλλά πόσα χρήματα θα χρειαστούμε για διακοπές; του είπα. 

-Μη στεναχωριέσαι, όλα θα τα βάλω εγώ. Έχω. 

Τον κοίταξα, τον αναμέτρησα. Στην ηίκία μου περίπου, ίσως ελάχιστα μεγαλύτερος, εξάλλου στο πάρτι είχε έρθει εξαιτίας του γιού του που ήταν καλεσμένος. Τα σχιστά του μάτια με κοίταζαν με γλύκα και αναμονή για την απάντηση. 

"Γλυκός φαίνεται. Επιτέλους θα ξεκουραστώ από ευθύνες", σκέφτηκα. "Θα είναι κοντά μου ο Λάο Τσε και θα νιώθω ασφαλής". 

"Εντάξει" του είπα κι εκείνος χάρηκε. Χωρίς να πει κάτι άλλο, άρπαξε μια σκούπα και άρχισε να σκουπίζει όλη την αυλή. Τον μιμήθηκα κι εγώ. Πήρα ένα κοντό σκουπάκι κι άρχισα να καθαρίζω. Παρατήρησα ότι η αυλή ήταν βρώμικη και άσχημα σκουπισμένη από πάντα. Στο τέλος είδα πως μέσα σε ένα δοχείο είχε περισσέψει γιαούρτι. Άρχισα να το μεταγγίζω στο μεγαλύτερο δοχείο εκεί όπου η μάνα το φυλούσε.Είπα θα το φάω αργότερα το γιαούρτι, γιατί να πάει χαμένο. Ωστόσο το δοχείο είδα πως είχε μέσα υπολείμματα από παλιο τουρσί, φύλλα σέλινου μαυρισμένα και ίσως μούχλα. Πέταξα όλο το περιεχόμενο μαζί και το γιαούρτι. Έπλυνα καλά το βάζο. Η μάνα ήρθε και ρώτησε γιατί καθαρίζουμε. Ούτε ευχαριστημενη ούτε δυσαρεστημένη. 

Ο Λάο Τσε ακόμα σκούπιζε. 

Farewell

 

Εντάξει. Διχάζομαι. Δεν είναι εύκολο να χτίσεις από την αρχή ένα σπίτι, να βάψεις τους τοίχους με τα χρώματα που σου αρέσουν, να το γεμίσεις με αντικείμενα που αγαπάς να βλέπεις καθημερινά και να νιώθεις ευτυχισμένη κάθε φορά που πατάς στο κατώφλι. Ωστόσο αυτό, στη ζωή, κατά κόρον συμβαίνει Και αυτή η σκέψη με συνεφέρνει όποτε με πιάνουν οι συναισθηματισμοί. Πάρε παράδειγμα τα παιδιά σου. Τι κόπο κάνεις να τα μεγαλώσεις, να τους δώσεις καλούς τρόπους, να τα κρατάς υγιή. Πόσο τα αγαπάς; Πιο πολύ κι από τον εαυτό σου κι άλλο δεν θέλεις από το να είναι καλά. Κι όμως έρχεται η στιγμή που τα αφήνεις να φύγουν από σένα. Τα αποχωρίζεσαι και μάλιστα με χαρά πολλές φορές. Κρατάς το δεσμό, κρατάς την αγάπη, ωστόσο εκείνα πηγαίνουν μακρύτερα για να φτιάξουν δικό τους σπίτι και δικά τους παιδιά. Οπότε, η σκέψη ότι το αγαπημένο σπίτι θα πάει σε άλλα χέρια ακούγεται νόρμαλ, όπως έλεγε και μια ψυχή. Διχασμός, τέλος.