Ερωτικό

Λέω στον έρωτά μου να μην ξανάρθει

κάτω από το βάρος του σαπίζει ποταμός δακρύων

θέλω να αναπαυτείς, τόλμησα και του είπα

 ο χρόνος είναι μια αράχνη που πλέκει τον ιστό της εις βάρος σου

εν τω μεταξύ, το βλέπεις και μόνος σου

ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση τον τελευταίο καιρό

δεν έχει αξιοπρέπεια να γλείφεις αποφάγια.

Στάθηκε και με κοίταξε τρίβοντας τα πόδια του σαν μύγα

ύστερα σαν να σημάδευε στον αέρα 

πέταξε 

και μ' άφησε ήσυχη.

Ε.Κ.

Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης

Η περιπέτεια των ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΩΝ

Για να καταλάβετε πόσο περιπετειώδεις υπάρξεις είναι οι  ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ: 

Ξεκίνησαν οι τελικές διορθώσεις ένα ηλιόλουστο πρωινό. Μια στοίβα κιτρινωπά χαρτιά που έπρεπε να διορθωθούν σε χρονικό περιθώριο μιας εβδομάδας. Τα παρέλαβα με χαρά λέγοντας στον επιμελητή μου ότι τον αγαπώ που μου παραδίδει τις ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ στην τελική μορφή. Μου είπε πως τις υπόλοιπες μέρες μπορούσα να τις κάνω ό,τι θέλω, ήταν ολόδικές μου. 

Ολόδικές μου; Μαρτύρησα. Οι άτιμες, ήταν πολλές! 430 σελίδες που νόμιζα πως τις ήξερα απ' έξω. Αμ, δε! 

Κάθε σελίδα, το μαρτύριο της σταγόνας. Τόσο άγχος, δεν είχα ούτε όταν παντρευόμουνα! Έξι η ώρα το πρωί αφύπνιση! Σαν τον βρικόλακα! Να μην μου κολλάει ύπνος!

Την πρώτη μέρα, λοιπόν, πήρα το κουτί με τα αλμυρά μπισκοτάκια που μου είχε φέρει η Νίκη και στρώθηκα στο γραφείο. Με πόση φόρα ξεκίνησα! Με πόση χαρά! 

 Την δεύτερη μέρα πήρα και τον καφέ μου. Συνέχιζα απτόητη, με πρωτοφανή αισιοδοξία και πολλά όνειρα. 

Την τρίτη μέρα ο οργανισμός μου ζητούσε κάτι γλυκό. Πήρα κοντά μου το κουτί με τα σοκολατάκια με τις διάφορες γεύσεις, που μου είχε φέρει και πάλι η Νίκη. 

Την τέταρτη μέρα, οι διορθώσεις προχωρούσαν, και το κουτί άδειαζε ανεξέλεγκτα. Έξω είχε πιάσει ένα ψιλόβροχο και η θερμοκρασία είχε πέσει. Εγώ, άγαλμα στο γραφείο. Χέρια παγωμένα, πόδια παγωμένα, μυαλό συγκεντρωμένο και σπίτι σε άκρα σιωπή. 

 Την πέμπτη μέρα μια φοβερή ιδέα γεννήθηκε στο κεφάλι μου το ζαλισμένο. Να μετακινηθώ στο σαλόνι και να ανάψω το τζάκι γιατί από το κρύο, το μυαλό μου κόντευε να γίνει το ίδιο πάγος όσο και τα χέρια μου. 

 

Την έκτη μέρα, το άναψα και συνέχισα ακάθεκτη μέχρι τελική πτώσης. 

Αποτέλεσμα: Την έβδομη μέρα είχα τελειώσει τις διορθώσεις -αυτό σημαίνει συνέπεια-,  είχα επίσης τελειώσει ένα κιλό αλμυρά μπισκότα, ένα ολόκληρο κουτί σοκολατάκια, είχα πιει ένα σωρό λικέρ σε ψηλό ποτήρι, και πάρει δύο κιλά. 

Συμπέρασμα: Θα κόψω από φιλενάδα τη Νίκη.

... Πάντως, σήμερα έχει λιακάδα. 

Σημαδεμένες

Ένα απόγευμα που βρέθηκαν στο σπίτι του, ο Γιάννης άρχισε να ξεδένει το σφιχτό πλέξιμο αργά, με υπομονή, σαν να ξεκούμπωνε τα κουμπάκια από το πουκάμισο της ψυχής της. Τα μαλλιά της χύθηκαν στους ώμους και σκέπασαν την γυμνή της πλάτη, πλούσια, μυρωδάτα, με τα τσακίσματα από το μόνιμο πλέξιμο της κοτσίδας, σαν σκάλες που μπορούσε να τα ανεβεί. Έχωσε το πρόσωπό του στον μυρωδάτο χείμαρρο. Έπειτα την πήρε, την απίθωσε απαλά στο κρεβάτι μουρμουρίζοντας ερωτικά λόγια, σαν να ήταν τα μαλλιά της ο εαυτός της που του εμπιστεύτηκε, ενώ η Ζωή είχε αρχίσει να τρέμει από έρωτα και κολλούσε επάνω του έτοιμη να του παραδοθεί ακόμα μια φορά, χωρίς να καταλαβαίνει πού τέλειωνε το δικό της σώμα και πού άρχιζε του εραστή της.

Η ειρήνη της Δημιουργίας

Ο αέρας, ο ήλιος, η γης, το νερό, υφαίνονται
υφαίνουν τα κλώνια των δέντρων
δίχως ν'ακούγονται.

Το όνειρο, η λύπη, το φως, η ζωή, υφαίνονται
υφαίνουν την ποίηση μέσα μου
δίχως ν'ακούγονται.

Και μάλιστα νιώθω κάτι πρόωρο
σήμερα. Φέτος θ'ανθίσω 
πριν απ'τα δέντρα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Στον Κόσμο άδει ένα πουλί

Τούτο το λίγωμα που μου φέρνουν τα λόγια των ποιητών...

Τα λόγια τους μεγαλώνουν σαν άνθη στο στήθος μου

Τίποτα δεν φοβάμαι πια

Λαλάδισα στην κορυφή του Κόσμου 

Θα το τελειώσω το τραγούδι. 

Ε.Κ.

Του Τραγουδιού το Μέλι

Προσευχή

Σε παρακαλώ, Θεέ μου, μάθε μου να γράφω σαν κι αυτούς!

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, 
καλοκαίρι θα μυρίσει!

Η ξεχασμένη εντολή
γεύομαι, γεύση, γητειά

Γεύομαι
Το ψωμί από τα χέρια της μάνας
Το τραγούδι των φύλλων της κορομηλιάς
Το χαμόγελο του γείτονα που φοράει σαγιονάρες
Το δάκρυ της βροχής στην άκρη της ομπρέλας
Το γαλάζιο στη μύτη του πινέλου
Βαφτισμένο την απεραντοσύνη της Θάλασσας
Χρώμα της πρώιμης νύχτας
Πέπλο Αιωνιότητας
Μάτι του Ουρανού
Γεύομαι
Θα πει ορίζω τη γητειά του Κόσμου.
Ε. Κ.
Δεκαοχτώ Φλεβάρη
Λιακάδα

Χάρηκε σήμερα.

Η μέρα πρίμα, κι έφτιαξε ρίμα.

               Τούτα τα δέντρα που σκορπούν τη μοσχομυρωδιά τους

ξεδιάντροπα, μελίχλωρα, ομορφοσκαλισμένα,

                  που σπλαχνικά με προσκαλούν με τα χλωρόφλουδά τους

ν' απονεκρώσω τον καημό, να μελιτοξυπνήσω,

  να μη σταλιάζω δάκρυα που τρέχουνε για σένα,

      να μην πονώ, να μη θρηνώ, και τ' αλμυροποτίσω. 

Ε.Κ. 

Οι πλάνητες πλανήτες φταίνε, που δεν έχω όρεξη για δουλειά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. 

Τι λείπει 

Τούτο το μήνα ζωγράφισα έναν άγγελο. 

Ζωγράφισα τα μήκη και τα πλάτη των φτερών του

Τη μπακιρένια λάμψη που άφηνε η σκιά του στο πινέλο μου

Στα πόδια του ζωγράφισα κλαδιά και ξεραμένα χόρτα 

Πολλή γη

Αυτή νόμισα πως του έλειπε περισσότερο.

Ε. Κ. 

Τι λείπει από τούτον το Φλεβάρη

Υλικό 




Δεύτερο Γράμμα στη Μητέρα 

...Τους είδαν, λέει, να οδοιπορούν σαν μυρμήγκια,

σκυφτοί σα μυρμήγκια,

ο ένας πίσω από τον άλλο σα μυρμήγκια,

σαν κάτι περίεργες κάμπιες τοῦ δάσους

που ξεκίνησαν αμετάκλητα,

που κατευθύνονται αμετάκλητα

στο νερό και στο θάνατο.

Δεν είχαν λύπη, λέει,

δεν είχαν χαρά, λέει,

δεν είχαν έκφραση,

δε μιλούσαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν κραύγαζαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν κρατούσαν σημαίες και συνθήματα

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν επεξηγούσαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο.

Είχαν μονάχα την πορεία,

είχαν αντί συνθημάτων και κραυγών την πορεία,

είχαν αντί τῆς χαράς και τῆς λύπης την πορεία,

απλώς πορευόντουσαν.   

Κώστας Μόντης

                                                            

 

                              ΑΠΟΣΥΡΣΗ

                       Παράγγειλε στη μάνα του

                        λυτό να τον γεννήσει.

                           Να ψαλιδίσει τις φασκιές

                           και να ντυθούν τ'αδέλφια του.

                           

                           Αυτός δεν έχει ανάγκη.

                           Η θάλασσα τον ξέβρασε.

                           Ένα κωφό κοχύλι.

                          Αντώνης Μπουντούρης

 Οι Λυπημένοι

Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους

Αυτούς που ξυπνάνε το πρωί

Ξένα παιδιά σε ξένο κόσμο

Κανέναν να κουβεντιάσουν για ν' αλαφρύνουν οι καρδιές τους

Κανέναν να τραβήξει το σάβανο της προαιώνιας λύπης τους

Πίνουν νερό από φαρμακωμένα πηγάδια

Αυτοεξόριστοι από πείσμα

Αχαριστία και θλίψη. 

Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους

Με τα εντόσθια του χρόνου 

Στολίζουν τον τάφο τους.

Ε.Κ.

      

Τι λένε οι μεγαλοι

Καλή δουλειά. 

(Με τα φαντάσματά του ο καθένας).

Μικροκείμενα & Ποιήματα

 

Τα αυγά τσιτσίριζαν στο καυτό λάδι. Η καλόγρια κάθεται στο σκαμνί, τα βλέπει κι ακουμπά τη ράχη της στο ηλεκτρικό ψυγείο. Τότε κουδουνάει το τηλέφωνο. Μια, δυο, τρεις, πολλές φορές.
- Εμπρός!
- Τι είναι εκεί παρακαλώ;
- Μοναστήρι, απαντά η αδελφή Ελένη καταπίνοντας την τελευταία της μπουκιά.
- Δε μου λέτε σας παρακαλώ, τι πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει καλόγρια;
Επακολούθησε μια μικρή σιγή. Κάτι καιγόταν στην κουζίνα και η Ελένη έτρεξε πάλι μέσα και κατέβασε τα αυγά από το μάτι. Ξαναγύρισε.
- Εμπρός. Ναι, με συγχωρείτε… Πρέπει να απαρνηθείτε τελείως τα εγκόσμια.

Κώστας Ριτσώνης

    

 

 

 

 

 

 

i

 

24 Votes

Η ευλογία της έλλειψης

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ


Τα έντερα και τα άλλα

Τα έντερα τα εσώτατα
που διοχετεύουν πάθη
και κάνουν αισθητή
την κάθοδο

της μεμψίμοιρης μέρας
το στομάχι
η σακούλα του παλιού έρωτα
η φτώχεια της πέψης
η εξωτερική αύξηση
η εσωτερική στέρηση
τα αγγεία
με τα στεκάμενα αίματα
της προσωπικής μου αποτυχίας
κι οι φλέβες
τα χοντρά σκοινιά της ύπαρξής μου
που μ’ έδεναν μαζί σου
όταν το ρολόι του σώματός σου
χτύπαγε
κι άδειαζε μέσα μου
το χρόνο
το συκώτι
το λαβωμένο σκούρο τριαντάφυλλο
οι κυκλικές σκηνές
των σπλάχνων
η υψηλή τραγωδία
του λαιμού,
το μέσα της σήψης
το έξω της επιβίωσης
η σκοτεινή συντεχνία
πώς μυστικά συνεργάζονται
τα όργανα που σε καταρρακώνουν
τα βαριά τα σιωπηλά
κλειδιά του θανάτου
κρατώ
μα δεν το ξέρω
κι ολόκλειστο κουτί
ακόμη ταξιδεύω
στη θάλασσα την κόκκινη
που θα με κουκουλώσει.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ


Κατερίνα-Αγγελάκη Ρουκ

https://greekpoems.wordpress.com/2011/08/27/%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%88%ce%b7%cf%82-katerina-aggelaki-rouk/

 

Στο σπίτι μου, στη θάλασσα, τόλμησε να 'ρθει ένα πουλί....





Στο σπίτι μου στη θάλασσα τόλμησε να 'ρθει ένα πουλί
Κάθισε στο περβάζι και λάλησε
Η φωνή του μια τρύπα στο φως
Πούθ' έρχεσαι;
Κουρασμένο δε φαίνεσαι
Η φωνή σου δεν τρέμει
Τι θέλεις;
Έτσι του είπα
Γιατί δεν ήμουνα συνηθισμένη
Σε αξιοπρεπείς επισκέπτες
Ήρθα για ν' απαλύνω τα σημάδια στο σώμα σου είπε
Κι άρχισε να φτιάχνει τη φωλιά του κάτω απ' το δέρμα μου
Ξεφαντώνοντας
Μ' Όλη τη Δόξα μιας Λαμπρής Αθωότητας.

 Τι μπορεί να κάνει αυτός ο Κουτσοφλέβαρος...

 

 

Καλή χρονιά;

Είναι Καλή Χρονιά το 2016

Ξεκοιλιασμένος ο κόσμος
Αφήνει να σβήσει το τραγούδι του
Πεινασμένα μωρά πεθαίνουν στις κούνιες
Ο φόβος ξεβράστηκε στον κόσμο ολόκληρο
Σφίγγουν χίλιες θηλιές
Στο κατώφλι μας φυτρώνουν ρόγχοι
Αγκάθια στα στήθη
Θανατικό
Το αιδοίο της Οικουμένης
Απολύει αίμα και σπέρμα αγονιμοποίητο
Τα μάτια του Θεού σφάλισαν από λύπη
Ό, τι έφτιαξε με ελπίδα
Τον γέμισε Απόγνωση.
Ε.Κ.



Εμπόρευμα που το πουλούν...

 Ποίηση Τζέφερς

 Ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπινσον Τζέφερς (Robinson Jeffers, 1887-1962) έζησε όλη του τη ζωή στο Καρμέλ της Καλιφόρνιας, μαζί με τη γυναίκα και τους δίδυμους γιους τους, σε ένα γρανιτένιο σπίτι που έχτισε ο ίδιος. Στις βασικές επιρροές της ποιητικής παραγωγής του, συγκαταλέγονται η αρχαιοελληνική ποίηση, ο ρομαντισμός, η δαρβίνεια θεωρία και η νιτσεϊκή φιλοσοφία.

Ρόμπινσον Τζέφερς

 Natural music

The old voice of the ocean, the bird-chatter of little rivers,
(Winter has given them gold for silver
To stain their water and bladed green for brown to line their
banks)
From different throats intone one language.
So I believe if we were strong enough to listen without
Divisions of desire and terror
To the storm of the sick nations, the rage of the hunger-smitten cities,
Those voices also would be found
Clean as a chid’s; or like some girl’s breathing who dances alone
By the ocean-shore, dreaming of lovers.

Φυσική μουσική
Η γέρικη  φωνή  του ωκεανού, το τιτίβισμα των μικρών ποταμών,
(Ο χειμώνας τούς χάρισε χρυσό αντί γι' ασήμι, να βάψουν το νερό τους
και κοφτερό πράσινο αντί για καφέ
για να χαράξουν τις όχθες τους).
Από διαφορετικούς λαιμούς βγαίνει τραγουδιστά μία γλώσσα.
Έτσι, πιστεύω, πως αν ήμασταν αρκετά δυνατοί
για να ακούμε
-χωρίς να μας αποσπούν οι επιθυμίες και ο τρόμος,
η θύελλα των άρρωστων εθνών, η οργή των πεινόπληκτων πόλεων,
Αυτές τις φωνές θα τις βρίσκαμε
Καθαρές σαν παιδικές
-ή σαν ανασεμιά κοριτσιού που χορεύει μόνο του
Στην ακτή του ωκεανού,
κι εραστές ονειρεύεται.

(Μετάφραση Ευτυχία Κοσμαδοπούλου)

Ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ...


 

Των Λόγων Το Μέλι

...γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμάς, δυο άμα φιληθούν,
αλλάζει ο κόσμος, σάρκα παίρνουν οι πόθοι,
παίρνουνε σάρκα οι στοχασμοί, φτερά φυτρώνουν
στην πλάτη του σκλάβου, το κρασί είναι κρασί,
το ψωμί νοστιμίζει, το νερό είναι νερό,
γιατί για ν΄ αγαπάς πρέπει να πολεμήσεις, ν΄ ανοίξεις πόρτες,
να πάψεις να ΄σαι μια σκιά, ένας ακόμα αριθμός,
που ένας απρόσωπος αφέντης
σ΄ αιώνια δεσμά έχει καταδικάσει. 
Αλλάζει ο κόσμος δυο αν κοιταχτούν κι αναγνωρίσει ένας τον άλλο
ξεγύμνωμα απ΄ τα ονόματα ειν΄ η αγάπη.

 

..................................................................

 

Η ζωή; πότε στ΄ αλήθεια ήτανε δικιά μας;
πότε είμαστε στ΄ αλήθεια εκείνο που ΄μαστε;
αν το καλοσκεφτείς, ποτέ, μονάχοι. 

Δεν είμαστε παρά ίλιγγος και κενό,
γκριμάτσες στον καθρέφτη, φρίκη κι εμετός,
δεν είν΄ η ζωή δικιά μας, μα των άλλων,
δεν είναι κανενός, ζωή είμαστ΄ όλοι,

είν΄  ηλιόψωμο για όλους τους ανθρώπους
όλους τους άλλους που είν΄ ωστόσο εμείς,
είμ΄ άλλος όταν είμαι, οι πράξεις μου όλες
γίνονται πιο δικές μου αν είναι κι όλων,
για να ΄μαι αληθινά, πρέπει άλλος να ΄μαι,
να βγω από μένα, να με ψάξω μέσα στους άλλους,
τους άλλους, που δεν είναι, αν δεν υπάρχω,

τους άλλους που ύπαρξη άπειρη μου δίνουν,

δεν είμαι εγώ – μα εμείς είμαστε πάντα,

η ζωή είν΄ άλλη, πάντα εκεί, πιο πέρα.

έξω από σε, από εμέ, πάντα στον ορίζοντα,

ζωή που μας ξεζεί, μας κάνει ξένους,

που αφού μας φτιάξει μια όψη, μας ξοδιάζει...

 

(Αποσπάσματα από την "Ηλιόπετρα")

Οκτάβιο Παζ

Η Ηλιόπετρα Υπάρχει

 

 

Μια νέα έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει προηγούμενα ευρήματα που δείχνουν ότι η «μαγική» πέτρα που αναφέρεται στους σκανδιναβικούς μύθους ότι καθοδηγούσε τους Βίκινγκ στα ταξίδια τους, είναι υπαρκτή. Πρόκειται για τον καλσίτη (ή άστριο) έναν κρύσταλλο που γίνεται φωτεινός ανάλογα με την θέση του Ήλιου και λειτουργούσε έτσι, σαν πυξίδα για τους ναυτικούς.

Ο κρύσταλλος του Ήλιου
Υπήρχε πάντοτε η απορία πώς εξελίχθηκαν οι Βίκινγκ σε δεινούς θαλασσοπόρους, φτάνοντας μάλιστα μέχρι την αμερικανική ήπειρο πολύ πριν αυτή ανακαλυφθεί επισήμως από τους Ευρωπαίους. Ένας αρχαίος σκανδιναβικός μύθος (από τα γνωστά σάγκα) αναφέρει ότι ο θρυλικός ναυτικός Σίγκουρντ χρησιμοποιούσε στα ταξίδια του έναν κρύσταλλο, την «ηλιόπετρα», η οποία έδειχνε τη θέση του Ήλιου ακόμη και όταν στον ουρανό υπήρχε βαριά συννεφιά.
Η αναζήτηση οδήγησε στον καλσίτη (ή άστριο), έναν κρύσταλλο που είναι πολωμένος και μπορεί να φαίνεται σκοτεινός ή φωτεινός ανάλογα με τον προσανατολισμό του σε σχέση με τη θέση του Ήλιου.
Διεθνής ομάδα ερευνητών επιβεβαιώνει ότι ο καλσίτης διαθέτει ιδιότητες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πλοήγηση και θα μπορούσε να αποτελεί το δομικό λίθο, για τη δημιουργία μιας φυσικής πυξίδας, για τους Βίκινγκ.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο καλσίτης μπορεί εύκολα να τύχει επεξεργασίας, ώστε να λάβει διάφορες μορφές και σχήματα, όπως αυτό ενός ρόμβου, που είναι το σχήμα το οποίο απαιτείται για να λειτουργήσει το φαινόμενο της πόλωσης.
Ερευνητές, ανακάλυψαν έναν τέτοιο κρυσταλλικό ρόμβο, σε ένα ναυάγιο του 16ου αιώνα, κρίνοντας ότι πρόκειται για εύρημα που ενισχύει τη θεωρία ότι ο καλσίτης χρησιμοποιούνταν ως πυξίδα. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Philosophical Transactions of the Royal Society B.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=428128

Εμπιστέψου την πυξίδα

 

1.
Το μωρό ήταν τυλιγμένο σε μαύρη πάνα. Κουκουλωμένο μέχρι το κεφάλι. Κάτω από το μαύρο λερωμἐνο ύφασμα έβλεπα τα πόδια του που τρέμανε. Κρύωνε. Έσκυψα και το σήκωσα από το τσιμέντο. Το αγκάλιασα σφιχτά για να το ζεστάνω. Το ένιωσα να λύνεται στην αγκαλιά μου, όπως κάνουν οι γάτες όταν τις χαιδεύεις. Έτσι κι αλλιώς, το μωρό είχε  μέγεθος γάτας. Δεν άνοιξα τις πάνες. Μονάχα που πλησίασα το σπίτι για να μπω. Η πόρτα ήταν κλειστή και δεν είχα κλειδί. Η γυναίκα που είχε βγει προηγουμένως, είχε τραβήξει την πόρτα. Ήμουν απ' έξω, με ένα μωρό που κρύωνε και δεν μπορούσα να το ανακουφίσω. Άρχισα να της φωνάζω να μου πετάξει το κλειδί. Δεν με άκουγε. Κουβέντιαζε. Μπορεί και να με άκουγε μα να μη μου έδινε σημασία. Φώναξα πιο δυνατά, άρχισα να βρίζω. Γύρισε. Κατάλαβε. Μου πέταξε το κλειδί. Το κλειδί με χτύπησε στο κεφάλι. Ξανάβρισα. Το σήκωσα από χάμω και ξεκλείδωσα την πόρτα.


2. Ημερολόγιο: Συναισθηματικός πληθωρισμός

Ν. Καββαδίας

* «Γράφουμε για να γευτούμε τη ζωή δύο φορές, την ίδια τη στιγμή κι εκ των υστέρων».Αναΐς Νιν

Σύλβια Πλαθ

* Το γράψιμο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να θεραπευτούμε και να ρίξουμε φως στη ζωή μας. Όταν κάποιος αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις του, δίνει διέξοδο στα συναισθήματά του, που προκλήθηκαν από ένα πρόβλημα ή κάποιος γεγονός στη ζωή του, ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Ακόμη κι αν απλά καταγράφει σημειώσεις ή ποίηση, αποφθέγματα ή όνειρα, έρχεται πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό. Είναι ένα παράθυρο σε ό,τι έχει σημασία για κάποιον. Μπορεί να φέρει διαύγεια μέσα σ’ ένα κόσμο που μας βομβαρδίζει με μηνύματα και εικόνες για το ποιοι πρέπει να είμαστε και τι πρέπει να θέλουμε (Grason, 2005).

 

Σαρλότ Μπροντέ

* Όταν κάποιος δουλεύει με τη ζωή του εις βάθος, ενεργοποιεί δυνάμεις που δεν γνώριζε ότι είχε.
(Progoff, 1992)

Μαρκ Τουαίην

* Γιατί να χρησιμοποιήσει κάποιος την Εκφραστική γραφή;
Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέα Kathleen Adams υπάρχουν πολλοί λόγοι:
- Για ν’ ανακαλύψει το συγγραφέα μέσα του/ της.
- Για να κρατά ένα αρχείο με τις αλλαγές στη ζωή του/της.
- Για να γνωρίσει διαφορετικά κομμάτια του εαυτού του/της.
- Για να έχει ένα πολύτιμο εργαλείο στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
- Για να βελτιώσει τις σχέσεις του/της.
- Για να έχει πρόσβαση στις συνειδητές και ασυνείδητες σκέψεις του/της.
- Για να επεξεργάζεται τα όνειρά του/της.
- Για ν’ αναπτύξει τη διαίσθησή του/ της.
- Για ν’ αυξήσει τη δημιουργικότητά του/της.
- Για να βελτιώσει την απόδοσή του στη δουλειά ή τις σπουδές.
- Για ν’ αναγνωρίζει του κύκλους και τα μοτίβα που επαναλαμβάνει στη ζωή του/της.
(Adams, 1990)


Έρνεστ Χέμινγουέι

*Το να γράφουμε είναι ένας τρόπος για να μιλάμε στον εαυτό μας και τελικά είναι μια πράξη  -τι άλλο; -αγάπης προς εμάς.
(Grason, 2005)

*Αποσπάσματα από: http://psychografimata.com/16060/ekfrastiki-grafi-katathetontas-ta-sinesthimata-sto-charti/

3. Γιατί δεν σταματάω να γράφω

και γιατί δεν πρέπει να σταματάμε να γράφουμε

Θ´

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν
κι αὐτοὶ γελοῦσαν.
Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
πάνω νερά·
νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
στὰ τυφλά, πεισματάρης
καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο -
ἄφησε κι ἂς γελοῦν.
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ
στ᾿ ἀφανισμένο τοῦτο παρὸν -
ἄφησέ τους.
Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.
(Γιώργος Σεφέρης)
Θερινό Ηλιοστάσι

Και μετά από το Σεφερικόν δίδαγμα, ο επίλογος:

Μία εβδομάδα πέρασε χωρίς να επισκεφτώ τα "κορίτσια".

 

...Και σήμερα, ξύπνησα με μια φαγούρα στα χέρια. Και μίαν ακόμη, ανεπαίσθητη, στο μυαλό. Κι ακόμα μία στο πόδι, κάτι με είχε τσιμπήσει. Κάτι με είχε επισκεφτεί, κάτι είχε συλήσει στο σώμα μου, κάποιο ζουζούνι που του παραβίασα το χώρο.  Επίσης με τιμωρούσε η Μούσα που γκρίνιαζε πως, μία εβδομάδα, την είχα ξεχάσει. (Πού να καταλάβει, Αυτή, από... προσωπικά δράματα!) Φαγούρα. Παντού. Χώρια που τα "κορίτσια" περίμεναν στη Γ' Σεπτεμβρίου. (Πού να τα κατανοήσει, αυτά η Μούσα! Αυτή, το χαβά της!)

Ξύπνησα, εν ολίγοις, με βάσανα. Πρωτομηνιά και βάσανα, πού ακούστηκε! Η κουβέντα της γιαγιάς μου πως ό, τι κάνεις την πρώτη του μήνα θα το κάνεις όλο το μήνα, με τρόμαξε. Ασφαλώς και δεν ήθελα να έχω φαγούρα ολόκληρο μήνα! Έφτιαξα έναν καφέ, κάθισα στον υπολογιστή κι άρχισα να εξευμενίζω τα σημεία κνησμού. Πρώτα το πόδι. Ευκολότερο και πιο προσιτό. Ύστερα τα χέρια. Τα ακούμπησα στο πληκτρολόγιο, μόνο έτσι περνάνε. Αχ! Ανακούφιση. Ύστερα το μυαλό. Έξυσα κανένα δίωρο. Μία σελίδα κατόπιν έρευνας. Μέτριο αποτέλεσμα, μα η φαγούρα είχε περάσει. Τα "κορίτσια" ευχαριστημένα. Μου κράτησαν μυστικά για αύριο. Πάντα μου κρατούν μυστικά, που ανακαλύπτω λίγο λίγο. Αυτή είναι η ομορφιά. Να ακούς ιστορίες κι έπειτα να τις γράφεις.

Να ακούς φωνές.

Να ακούς φωνές; Ποιοι ακούν ανύπαρκτες φωνές; Οι σχιζοφρενείς; Ωχ, Παναγία μου!

 

Να που ήρθε ο Φλεβάρης!