Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας 

(Μυθιστόρημα, Η’, Γιώργος Σεφέρης)

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας

πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών

στριμωγμένες με γυναίκες κίτρινες και μωρά που κλαίνε
χωρίς να μπορούν να ξεχαστούν ούτε με τα χελιδονόψαρα
ούτε με τ’ άστρα που δηλώνουν στην άκρη τα κατάρτια.
Τριμμένες από τους δίσκους των φωνογράφων
δεμένες άθελα μ’ ανύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες.

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι;

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας
τη δροσιά του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στα νερά τούτης της θάλασσας
κι εκείνης της θάλασσας,
χωρίς αφή
χωρίς ανθρώπους
μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας
ούτε δική σας.

Το ξέραμε πως ήταν ωραία τα νησιά
κάπου εδώ τριγύρω που ψηλαφούμε
λίγο πιο χαμηλά ή λίγο πιο ψηλά
ένα ελάχιστο διάστημα.

Μα τι γυρεύω

επιτέλους 

χορδή ακούρδιστη στο ρυθμό του κόσμου

τι γυρεύω

σε αυτοκινητόδρομους που διασχίζουν ερήμους φιλιών

επιτέλους

τι είναι αυτό που περιμένω να ενσαρκωθεί

αυτό που διεκδικούνε  εραστές χιλιάδες, 

κι είναι τόσο παράξενο 

μυριάδες σώματα

να ποθούν το ίδιο

ας βρεθεί κάποιος 

επιτέλους 

να πει

τι είναι; 

Ε.Κ.

1.
Το μωρό ήταν τυλιγμένο σε μαύρη πάνα. Κουκουλωμένο μέχρι το κεφάλι. Κάτω από το μαύρο λερωμἐνο ύφασμα έβλεπα τα πόδια του που τρέμανε. Κρύωνε. Έσκυψα και το σήκωσα από το τσιμέντο. Το αγκάλιασα σφιχτά για να το ζεστάνω. Το ένιωσα να λύνεται στην αγκαλιά μου, όπως κάνουν οι γάτες όταν τις χαιδεύεις. Έτσι κι αλλιώς, το μωρό είχε  μέγεθος γάτας. Δεν άνοιξα τις πάνες. Μονάχα που πλησίασα το σπίτι για να μπω. Η πόρτα ήταν κλειστή και δεν είχα κλειδί. Η γυναίκα που είχε βγει προηγουμένως, είχε τραβήξει την πόρτα. Ήμουν απ' έξω, με ένα μωρό που κρύωνε και δεν μπορούσα να το ανακουφίσω. Άρχισα να της φωνάζω να μου πετάξει το κλειδί. Δεν με άκουγε. Κουβέντιαζε. Μπορεί και να με άκουγε μα να μη μου έδινε σημασία. Φώναξα πιο δυνατά, άρχισα να βρίζω. Γύρισε. Κατάλαβε. Μου πέταξε το κλειδί. Το κλειδί με χτύπησε στο κεφάλι. Ξανάβρισα. Το σήκωσα από χάμω και ξεκλείδωσα την πόρτα.


2. Ημερολόγιο: Συναισθηματικός πληθωρισμός

Ν. Καββαδίας

* «Γράφουμε για να γευτούμε τη ζωή δύο φορές, την ίδια τη στιγμή κι εκ των υστέρων».Αναΐς Νιν

Σύλβια Πλαθ

* Το γράψιμο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να θεραπευτούμε και να ρίξουμε φως στη ζωή μας. Όταν κάποιος αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις του, δίνει διέξοδο στα συναισθήματά του, που προκλήθηκαν από ένα πρόβλημα ή κάποιος γεγονός στη ζωή του, ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Ακόμη κι αν απλά καταγράφει σημειώσεις ή ποίηση, αποφθέγματα ή όνειρα, έρχεται πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό. Είναι ένα παράθυρο σε ό,τι έχει σημασία για κάποιον. Μπορεί να φέρει διαύγεια μέσα σ’ ένα κόσμο που μας βομβαρδίζει με μηνύματα και εικόνες για το ποιοι πρέπει να είμαστε και τι πρέπει να θέλουμε (Grason, 2005).

 

Σαρλότ Μπροντέ

* Όταν κάποιος δουλεύει με τη ζωή του εις βάθος, ενεργοποιεί δυνάμεις που δεν γνώριζε ότι είχε.
(Progoff, 1992)

Μαρκ Τουαίην

* Γιατί να χρησιμοποιήσει κάποιος την Εκφραστική γραφή;
Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέα Kathleen Adams υπάρχουν πολλοί λόγοι:
- Για ν’ ανακαλύψει το συγγραφέα μέσα του/ της.
- Για να κρατά ένα αρχείο με τις αλλαγές στη ζωή του/της.
- Για να γνωρίσει διαφορετικά κομμάτια του εαυτού του/της.
- Για να έχει ένα πολύτιμο εργαλείο στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
- Για να βελτιώσει τις σχέσεις του/της.
- Για να έχει πρόσβαση στις συνειδητές και ασυνείδητες σκέψεις του/της.
- Για να επεξεργάζεται τα όνειρά του/της.
- Για ν’ αναπτύξει τη διαίσθησή του/ της.
- Για ν’ αυξήσει τη δημιουργικότητά του/της.
- Για να βελτιώσει την απόδοσή του στη δουλειά ή τις σπουδές.
- Για ν’ αναγνωρίζει του κύκλους και τα μοτίβα που επαναλαμβάνει στη ζωή του/της.
(Adams, 1990)


Έρνεστ Χέμινγουέι

*Το να γράφουμε είναι ένας τρόπος για να μιλάμε στον εαυτό μας και τελικά είναι μια πράξη  -τι άλλο; -αγάπης προς εμάς.
(Grason, 2005)

*Αποσπάσματα από: http://psychografimata.com/16060/ekfrastiki-grafi-katathetontas-ta-sinesthimata-sto-charti/

3. Γιατί δεν σταματάω να γράφω

και γιατί δεν πρέπει να σταματάμε να γράφουμε

Θ´

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τά ῾βλεπαν
κι αὐτοὶ γελοῦσαν.
Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
πάνω νερά·
νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
στὰ τυφλά, πεισματάρης
καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο -
ἄφησε κι ἂς γελοῦν.
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ
στ᾿ ἀφανισμένο τοῦτο παρὸν -
ἄφησέ τους.
Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.
(Γιώργος Σεφέρης)
Θερινό Ηλιοστάσι

Και μετά από το Σεφερικόν δίδαγμα, ο επίλογος: