Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας 

(Μυθιστόρημα, Η’, Γιώργος Σεφέρης)

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας

πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών

στριμωγμένες με γυναίκες κίτρινες και μωρά που κλαίνε
χωρίς να μπορούν να ξεχαστούν ούτε με τα χελιδονόψαρα
ούτε με τ’ άστρα που δηλώνουν στην άκρη τα κατάρτια.
Τριμμένες από τους δίσκους των φωνογράφων
δεμένες άθελα μ’ ανύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες.

Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι;

Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας
τη δροσιά του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στα νερά τούτης της θάλασσας
κι εκείνης της θάλασσας,
χωρίς αφή
χωρίς ανθρώπους
μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας
ούτε δική σας.

Το ξέραμε πως ήταν ωραία τα νησιά
κάπου εδώ τριγύρω που ψηλαφούμε
λίγο πιο χαμηλά ή λίγο πιο ψηλά
ένα ελάχιστο διάστημα.

Μα τι γυρεύω

επιτέλους 

χορδή ακούρδιστη στο ρυθμό του κόσμου

τι γυρεύω

σε αυτοκινητόδρομους που διασχίζουν ερήμους φιλιών

επιτέλους

τι είναι αυτό που περιμένω να ενσαρκωθεί

αυτό που διεκδικούνε  εραστές χιλιάδες, 

κι είναι τόσο παράξενο 

μυριάδες σώματα

να ποθούν το ίδιο

ας βρεθεί κάποιος 

επιτέλους 

να πει

τι είναι; 

Ε.Κ.