Η Έκθεση

 

Και τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευχαριστημένος; Ένα φαγητό, έναν ύπνο και μιαν αγάπη. Έχει αυτά, τα έχει όλα. Γιατί, ωραία είναι η ελευθερία, δε λέω. Ωστόσο έρχεται μια λύπη και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς μπας και λιγοστέψει. Κι έρχεται μια χαρά και δεν έχεις με ποιον να τη μοιραστείς για να πολλαπλασιαστεί. 

Εδώ είναι το θέμα. Να έχεις κάπου να παινευτείς. Να πεις: Κοίτα! Εδώ, τα κατάφερα! Οι φίλοι σ' αγαπάνε αλλά μπορεί να τους φανεί και κομπασμός. Τα παιδιά; Σκασίλα τους. Λίγο αδιάφορα θα το αντιμετωπίσουν. Τα αδέλφια; Μπορεί και να ζηλέψουν. Μένει η αγάπη σου να το πεις, να παινευτείς, να κομπάσεις, να χαρείς. Αλλά αν δεν έχεις αγάπη; 

Ο δάσκαλος διάλεξε μια δική μου φωτογραφία για την είσοδο της έκθεσης. Μάλιστα είπε ότι η φωτογραφία αυτή θα αναβαθμίσει την έκθεση. Όλες λοιπόν οι φωτό είναι 0,30Χ0,40 η δική μου είναι 0,70Χ100. Όλες πωλούνται 20 ευρώ η δική μου πωλείται 100 ευρώ. Δεσπόζει στην είσοδο της έκθεσης τεράστια και επιβλητική. Σε ποιον να πω τη χαρά μου; Σε ποιον να πω την περηφάνια μου; Την τιμή που μου έκαναν να είναι η φωτό μου η φωτογραφία αναφοράς στην έκθεση και στην πρόσκληση;  

Ωραία η ελευθερία, δε λέω. Κάνεις ό,τι θέλεις, πας όπου θέλεις, κοιμάσαι και ξυπνάς όποτε θέλεις, φωτογραφίζεις ό,τι θέλεις. 

Τότε γιατί κλαίω;   

Υ.Γ. 'Εκθεση σημαίνει θέση εκτός. Έξω θέτω (ακόμα και το συναίσθημά μου). Ντρέπομαι να εκτίθεμαι. Αλλά δεν θα διακινδυνέψω να σκάσω. 

Κάρμα

 Έχω ένα φίλο που μιλά συνέχεια για το Κάρμα*. Κάθε φορά με βρίσκει σιωπηλή. 

"Αν θέλει το κάρμα μας θα συναντηθούμε", συνηθίζει να λέει.

"Εκείνος μου έφαγε πολλά λεφτά, αλλά εγώ γιατί να στενοχωρηθώ; Το κάρμα μου, το είχε αποφασίσει". 

Φυσικά με αυτή τη λογική ξαλαφρώνει από ευθύνες και επίσης γλυτώνει το θυμό, την εκδίκηση και ό,τι θα προέκυπτε από όλα τα κακά που συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή. Διότι εγώ -όταν κάποια καταραμένη γυναίκα μού έφαγε πολλά λεφτά για μια δουλειά συμφωνημένη- ήθελα να την βάλω κάτω και να την πατάω. Έχω ακόμα την εικόνα να στέκομαι στη μέση του δρόμου με ανοιχτά χέρια, τη στιγμή που εκείνη  με το αυτοκίνητό της ήθελε να διασχίσει το δρόμο. Θυμάμαι ότι κάποιοι με τραβούσαν να βγω από τη μέση του δρόμου, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ανένδοτη και τρελαμένη από οργή. Την ανάγκασα να φύγει με όπισθεν αλλιώς θα περνούσε πάνω από το πτώμα μου. Καθόλου βουδίστρια. 

Ωστόσο. Οι συμπτώσεις. ΑΥΤΟ είναι για μένα είναι ένα ανεξήγητο μυστήριο. Το ότι βρίσκεσαι το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ (για σκέψου!)  και συναντιέσαι με κάποιον που βρέθηκε κι αυτός εκεί το ΙΔΙΟ ακριβώς δευτερόλεπτο και (σκέψου:) αυτή η συνάντηση μπορεί να καθορίσει ολόκληρη ζωή.

Αν αυτό είναι κάρμα, το παραδέχομαι. Η κάθε γνωριμία μας με τους ανθρώπους είναι αποτέλεσμα πολλών συμπτώσεων.  Αν βρισκόσουν στο ίδιο σημείο ένα δευτερόλεπτο πριν ή ένα δευτερόπλεπτο μετά, η συνάντηση δεν θα είχε γίνει ποτέ. 

Καθημερινά ζούμε μικρά θαύματα που τους αξίζει μεγάλη σημασία. 

Όσο για το αν ο φίλος τον οποίο ανέφερα στην αρχή περιμένει να θελήσει το κάρμα να συναντηθούμε, θα περιμένει αιώνια. Διότι ενώ αυτός περιμένει το κάρμα να αποφασίσει, εμένα η όρεξη  να τον συναντήσω, μου πέρασε. Οπότε; 

 

*

"Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική  και σημαίνει γενικά "δράση". Ετυμολογικά η λέξη "Καρ" σημαίνει δράση ενώ η λέξη "μα" σημαίνει το αποτέλεσμα.

Σημαίνει ακόμα και τον Νόμο του Κάρμα, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος δρέπει, αναπόφευκτα, τους καρπούς των πράξεων και σκέψεών του. Αν οι πράξεις/σκέψεις του είναι καλές, καλοί θα είναι κι οι καρποί τους. Αν όμως είναι κακές, κακοί θα είναι κι' οι καρποί τους.

Υπάρχουν τριών ειδών Κάρμα: 1) Αυτό που δημιουργείται σε τούτη τη ζωή και θα καρποφορήσει στο μέλλον. 2) Αυτό που μαζεύτηκε από προηγούμενες ζωές και που έχει αρχίσει να καρποφορεί σε τούτη τη ζωή,όπου και πρέπει να εξαντληθεί και 3) Αυτό που δημιουργήθηκε σε προηγούμενες ζωές και που περιμένει να καρποφορήσει σε μια μελλοντική ζωή." (Βικιπαίδεια)

Αφραγκίες μηδέν

           

                                                                                        

 ...γιατί άφραγκη πάλι, γιατί όλο κάτι φτιάχνω, γιατί Άρης στον Ταύρο, τι να κάνω η γυναίκα. Με δεδομένο ότι  στο τέλος του μήνα έχω ταξίδι για χώρα μακρινή με αγελάδες, χορτάρια, κρύο και ποταμάκια, κανονικά θα έπερεπε να ανησυχώ για την οικονομική μου κατάσταση. Το να βρεθείς στο αεροδρόμιο με μηδέν ευρώ, λογικά εμπεριέχει μιαν ανησυχία. Ωστόσο, οι συνθήκες σχετικής απομόνωσης από τον ανθρωπινο συρφετό, αυτό δηλαδή το καλογεριλίκι έχουν τονώσει τη διαίσθησή μου.  Άφραγκη μεν, ωστόσο κανένας φόβος. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι με κάποιον τρόπο θα έρθουν λεφτά. Δεν ήξερα πώς και δεν υπήρχε κάτι να περιμένω στον ορίζοντα. 

Και ιδού! Ο γιοκας μου είχε μια εκκρεμότητα με το "Πρόγραμμα Εξοικονομώ", μια απόδειξη των 100 ευρώ η οποία έπρεπε να πάει στο μηχανικό και την οποία έπρεπε να στείλω με το όνομά μου. Ωστόσο ο μηχανικός την είχε ήδη πληρωθεί οπότε το κατοστάρικο θα επέστρεφε πίσω. Ο γιόκας μου, μου είπε σου το χαρίζω αυτό, μάνα, κράτησέ το. Να λοιπόν 100 ευρώ της διαίσθησης. 

Χτες πρωί, ο Σταμ τηλεφωνεί κατεπειγόντως. Πνίγομαι, μου λέει. Έρχεται για Χριστούγεννα στη βίλα η ιδιοκτήτρια και η βίλα θέλει καθάρισμα. Μπορείς να έρθεις; Φυσικά και δέχτηκα. Αν και πονάει η πλάτη μου από τη δουλειά, 50 ακόμα ευρώ στα ευρώ της διαίσθησης! 

150 ευρώ από εκεί που δεν τα περιμένεις; Μάλλον από εκεί που διαισθητικά και υπομονετικά και με εμπιστοσύνη τα περιμένεις! 

(Μικρές χαρές από το παραμυθόσπιτο, που λέει και η Αγγελικούλα). 

Είμαι Θεά ρε!!!! (Καλά λέει ο Μάνος Μ. Σ'αγαπάω Μάνο!)

Έκθεση φωτογραφίας

 https://rpn.gr/rafina-ekthesi-fotografias-apo-toys-fotografoys-mathites-toy/

Ραφήνα: Έκθεση φωτογραφίας από τους φωτογράφους- μαθητές του Βασίλη Βρεττού για καλό σκοπό, στο Πνευματικό Κέντρο

Πενήντα εκπληκτικές φωτογραφίες από τα ”Φωτογραφικά Ταξίδια Ραφήνας”, θα εκτεθούν στο Πνευματικό Κέντρο Ραφήνας (Αραφηνίδων Αλών & Έλλης Αλεξίου 1 στη Ραφήνα- δίπλα στο Δημαρχείο). Η ομάδα των φωτογράφων – μαθητών του διάσημου φωτογράφου Βασίλη Βρεττού, που έχει δημιουργηθεί εδώ και πολλά χρόνια, τελεί υπό την αιγίδα του ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου και τα μαθήματα γίνονται κάθε Δευτέρα στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραφήνας. Τα έργα θα πωλούνται προς 20 ευρώ το ένα και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Ραφήνας-Πικερμίου που ενισχύει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η έκθεση θα κάνει εγκαίνια την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου στις 19.30 και σας περιμένουμε όλους εκεί. Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου θα κοσμεί την είσοδο της έκθεσης και ανήκει στη φωτογράφο Ευτυχία Κοσμαδοπούλου.  

Κατερίνα Τράση 

Όνειρο κύριε Σίγκμουντ

 

Μετά τον πρωινό σεισμό που με ξύπνησε, βλέπω στον ύπνο μου τη γιαγιά μου.

"Μάνα, τι θα φάμε σήμερα;  Το μόνο που έχουμε είναι τρία κρεμμύδια. Τα έβαλα στο φούρνο, αλλά δε φτάνουν." Γυρίζει από τον πάγκο της κουζίνας που κάτι έφτιαχνε. "Κάτι θα βρούμε", μου λέει. 

Θέλω να κατέβω στον κάτω όροφο να σβήσω το φούρνο μέχρι να σκεφτούμε τι θα φάμε. Θέλω να κατέβω αλλά είναι δύσκολο. "Μάνα," ξαναλέω."Εσύ από πού ανέβηκες; Θα μου καούν τα κρεμμύδια" Η γιαγιά που τη φωνάζω μάνα δεν απαντάει. Δεν μπορώ να βρω εύκολο δρόμο και δεν θα προλάβω. Φοβάμαι ότι ο φούρνος θα καεί. Εμφανίζεται η Μιμία. "Μιμία, από πού ανέβηκες; Θέλω να κατέβω αλλά δε βρίσκω σύντομο  δρόμο κι έχω φαγητό στο φούρνο. Θα πάρει ο φούρνος φωτιά".  Η Μιμία με οδηγεί σε μια τσιμεντένια σκάλα που κατεβαίνει τους ορόφους. Είναι φαρδιά αλλά δεν έχει προφύλαξη και επίσης η είσοδος σε αυτήν είναι κλειστή. Την  κλείνει  ένα ψηλό τσιμεντένιο τοιχάκι που δε φτάνω να το πηδήξω και επίσης το βρίσκω πολύ επικίνδυνο. "Μα πώς ήρθες; " ρωτάω τη Μιμία. "Αυτό είναι ψηλό". Η Μιμία κατεβαίνει και ξανανανεβαίνει για να μου δείξει. Μοιάζει να έρχεται από κάτω ένα τσουνάμι νερού και η Μιμία περπατάει πάνω στο νερό. "Έτσι ήρθα", μου λέει. 

Προσπαθώ να κουνήσω τον τσιμεντένιο τοίχο και διαπιστώνω ότι δεν είναι τσιμεντένιος αλλά χάρτινος. Δίπλα μου έχω την Εύη μικρή και αδύνατη σαν τη Βάλια. Την παίρνω αγκαλιά στο αριστερό χέρι και κατεβαίνω δυο τρία σκαλιά. "Ελα να κατέβουμε" της λέω. "Θα σε ακουμπήσω κάτω αλλά θα πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο, μην πέσουμε". Κατεβαίνουμε. Βρισκόμαστε στον όροφο που νομίζω πως είναι ο δικός μας. Την κρατώ από το μικρό της χέρι. Έχω στην έγνοια μου το φούρνο που πρέπει να σβήσω. Καμμία από τις πόρτες δεν είναι δικιά μας. Κατεβαίνουμε άλλον έναν όροφο. Το ίδιο. Καμιά από τις πόρτες δεν είναι του δικού μας σπιτιού. Ξυπνάω. 

Άμα είσαι ό, τι νάναι

Ξυπνώ το πρωί. Σκάω μύτη στην κουρτίνα και κοιτάζω έξω. Ακόμα σκοτεινά. Συμβαίνει. Κοιτάζω ρολόι. Επτά και δέκα. Μια χαρά. Ντύνομαι. Σπίτι αρκετά κρύο. Φορώ όλο τον εξοπλισμό. Κάλτσες, μπλούζες, γκέτες στους αστραγάλους, παντούφλ γούνινη, ρόμπα φλις πάνω από τα ρούχα. Ζεσταίνεται το κόκαλό μου. Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ αλλά τα μάτια μου τσούζουν ακόμα, κάτι που παθαίνω όταν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά. Κάτι μέσα μου κοντράρει  με το ρολόι. Κάτι δεν μου πάει καλά. Ξανακοιτάζω. Ο ένας δείκτης είναι μεν στο επτά και ο άλλος στο δύο αλλά μικρός και μεγάλος δείκτης κάτι κάνουν. Ο εγκέφαλός μου μπερδεύεται. Ο μικρός στο δύο και ο μεγάλος στο επτά; Τι λέει αυτούνο; Τρεις παρά είκοσι πέντε; Έχει σταματήσει το άτιμο. Πρόσφατα του άλλαξα μπαταρία. Αρχίζω να ψιλοβρίζω το σούπερ μάρκετ που μου πούλησε ληγμένες μπαταρίες. Ο εαυτός μου συμπεραίνει ότι το ρολόι σταμάτησε, ωστόσο ας ρίξω μια ματιά και στο κινητό. Η επιβεβαίωση έρχεται ως χαστούκι. Τρείς παρά είκοσι πέντε. Γαμώτο. Γδύνομαι. Πετάω τον εξοπλισμό (ρόμπα φλις, γούνινες παντούφλ, γκέτες και ξαναπέφτω για ύπνο. Κανονικά.