Άμα είσαι ό, τι νάναι

Ξυπνώ το πρωί. Σκάω μύτη στην κουρτίνα και κοιτάζω έξω. Ακόμα σκοτεινά. Συμβαίνει. Κοιτάζω ρολόι. Επτά και δέκα. Μια χαρά. Ντύνομαι. Σπίτι αρκετά κρύο. Φορώ όλο τον εξοπλισμό. Κάλτσες, μπλούζες, γκέτες στους αστραγάλους, παντούφλ γούνινη, ρόμπα φλις πάνω από τα ρούχα. Ζεσταίνεται το κόκαλό μου. Ετοιμάζομαι να φτιάξω καφέ αλλά τα μάτια μου τσούζουν ακόμα, κάτι που παθαίνω όταν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά. Κάτι μέσα μου κοντράρει  με το ρολόι. Κάτι δεν μου πάει καλά. Ξανακοιτάζω. Ο ένας δείκτης είναι μεν στο επτά και ο άλλος στο δύο αλλά μικρός και μεγάλος δείκτης κάτι κάνουν. Ο εγκέφαλός μου μπερδεύεται. Ο μικρός στο δύο και ο μεγάλος στο επτά; Τι λέει αυτούνο; Τρεις παρά είκοσι πέντε; Έχει σταματήσει το άτιμο. Πρόσφατα του άλλαξα μπαταρία. Αρχίζω να ψιλοβρίζω το σούπερ μάρκετ που μου πούλησε ληγμένες μπαταρίες. Ο εαυτός μου συμπεραίνει ότι το ρολόι σταμάτησε, ωστόσο ας ρίξω μια ματιά και στο κινητό. Η επιβεβαίωση έρχεται ως χαστούκι. Τρείς παρά είκοσι πέντε. Γαμώτο. Γδύνομαι. Πετάω τον εξοπλισμό (ρόμπα φλις, γούνινες παντούφλ, γκέτες και ξαναπέφτω για ύπνο. Κανονικά.