Μαζεύεις λοιπόν γύρω σου αντικείμενα που αγαπάς. Μη φανταστείς! Ψιλοπράγματα! Ένα μαγνητάκι ψυγείου, ένα γλαστράκι με ψεύτικα λουλούδια, ένα αγαλματάκι που σου φέρανε σε επίσκεψη, ένα βραχιολάκι σπασμένο πια αλλά δώρο στα τριακοστά γενέθλιά σου, ένα αλογάκι με ροζ, ένα κοχύλι που σου χάρισε εκείνος ή εκείνη, μια Μπάρμπι που θαύμαζες το στήθος της όταν ήσουν μικρή, έναν Τζον-Τζον με στολή βατραχανθρώπου, τέτοια χαζά. Που δεν τα πετάς στα σκουπίδια γιατί κάθε ένα από αυτά είναι και μια ανάμνηση. Κάθε ένα από αυτά διηγείται μια ιστορία. Ναι.
Και ύστερα εμείς πεθαίνουμε. Φεύγουμε από αυτή τη ζωή και αφήνουμε πίσω όλα τα αντικείμενα που αγαπάμε. Μάλιστα. Έτσι είναι οι νόμοι του Σύμπαντος. Οι Αιγύπτιοι συνήθιζαν να θάβονται μαζί με τα αγαπημένα τους αντικείμενα. Εμείς πάλι όχι. Στην ουσία αν γινόταν αυτό θα ήταν ένας καλός τρόπος να ξεφορτωθούν οι εναπομείναντες συγγενείς τα ψιλοπράγματα που εσύ εν ζωή μάζευες με αγάπη.
Αλλά δεν.
Έτσι έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα μικροαντικείμενα αγάπης και γλυκών αναμνήσεων και νοσταλγικών ιστοριών απομένουν χωρίς την παρουσιά σου. Τα κληρονομούν κάποιοι στους οποίους τα αντικείμανα αυτά δεν έχουν να διηγηθούν καμία απολύτως ιστορία. Άχρηστα χωρίς εσένα, μαζεύονται σε χαρτόκουτα και νυν απολύεις τα αντικείμενά σου, δέσποτα. Σκουπίδια, παλαιοπωλεία στην καλύτερη.
Επίλογος και διευκρινήσεις. Δένομαι με τα αντικείμενα. Έχω έναν Ταύρο στον Άρη μου και δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι η εικοστή περίπου φορά που πηγαίνω στο σπίτι της μάνας μου για να πεταξω τα μικροαντικείμενά της και είναι η εικοστή φορά που φεύγω από εκεί χωρίς να το κάνω. Κλαίω κάθε φορά. Για μένα. Για το δικό μου θάνατο και για τα δικά μου ψιλοπράγματα που με αγάπη μαζεύω.
