Βλέπεις το χειμώνα να έρχεται

 

Να λοιπόν ο χειμώνας...

Οι συννεφιές που πυκνώνουν μέσα σου. Οι συχνές σου βροχές, οι μυρωδιές του χώματος, τα λασπωμένα χωράφια. Οι σταγόνες που κρέμονται στις βελόνες του πεύκου. Τα μικρά διηγήματα, οι φωτογραφίες, τα διαδικτυακά μαθήματα κάθε Σάββατο στις δώδεκα το μεσημέρι, το πάρτι, ο χορός σου (μέσα σου βαριόσουν απελπιστικά ωστόσο χόρευες). Η ανοιχτή πόρτα πίσω σου. Το κρύο που νιώθεις στους αστραγάλους και τα μπράτσα. Εκείνος και το κενό. Το φως του υπολογιστή. Τα τηλέφωνα. Τα μη τηλέφωνα. Οι καλημέρες στο κινητό. Οι μη καλημέρες. Κι ύστερα η νύχτα. Οι λευκές νύχτες που επαναλαμβάνονται. Οι καληνύχτες που λείπουν. Δεν ξέρεις καθόλου να φωτίζεις φωτογραφίες σου, μου είπαν. Δεν ξέρω να φωτίζω ούτε τη ζωή μου, ισχυρίστηκα. Γελάει. Γελάει; Ζει όπως ζούσε πριν; Τρώει με την ίδια όρεξη; Κοιτάζει με τα ίδια μάτια; Εκείνο το πρόβατο βόσκει ακόμα, το είδα να μασουλάει βρεγμένα χορτάρια απέναντι από το δρόμο. Και ξέβαψα τα νύχια μου χτες. Είχαν ένα χρώμα σάπιου μήλου. Αυτό το χρώμα νομίζω πως το φοβόμουν.