Ανθρώπων έργα

Σήμερα επετειακή ανάρτηση. 

Νόστιμον ήμαρ

 

Όπως όταν έλεγες 

καλημέρα καρδιά μου

κι ερχόταν η άνοιξη. 

Το φιλί

 

Όπως όταν μου είπες να σταθώ μπροστά στο παράθυρο

και με φίλησες

ύστερα μου έδειξες τη φωτογραφία μας

σκοτεινές σκιές που φιλιούνται

μπροστά στο φως.

Τώρα έχουμε το δικό μας φιλί, είπες. 

Το απόλυτο χάσιμο

Χριστέ μου, πόσο κουραστικοί είναι! Πόσο ανόητοι! Πόσο δεν ξέρουν τι κάνουν και τι θέλουν! 

Ο ένας προσποιείται ότι ΕΙΝΑΙ η γυναίκα του. Εντωμεταξύ στο κινητό γράφει ανδρικό όνομα, πασιφανώς το όνομά του. Σε ερώτηση μου "πώς και γιατί;" ισχυρίζεται ότι είναι η Σύλβια αλλά πολλές φορές μπαίνει και  μιλάει από το κινητό του άντρα της. Με ρωτάει αν με πειράζει. Λέω όχι, απλά είναι σπάνιο να ξεκινάνε συνομιλία δύο γυναίκες από το πουθενά. Επίσης είναι -ας πούμε- αδιανόητο μια γυναίκα να μιλά από το κινητό του άντρα της το 2022, που το κινητό έχει γίνει το έκτο μας δάχτυλο. Μου στέλνει φωτογραφία της. "Αυτή είμαι", μου λέει. "Για να ξέρεις με ποια μιλάς". Δεν πιστεύω λέξη αλλά και δεν ξέρω τι να κάνω. Αμηχανία. Η ευγένειά μου αλλά και το ύφος της συζήτησης δεν μου επιτρέπει να βρίσω. Επίσης δεν έχω σκοπό να ξοδέψω ενεργεια για κάτι που μου φαίνεται τόσο ανόητο. Την επομένη η φωτογραφία της έχει εξαφανιστεί και αυτή τη φορά είναι ο ίδιος και με ρωτάει: "Γεια σου, Έφη, μίλησες με τη γυναίκα μου χτες;" Εγώ κάγκελο. 

Ο άλλος μόλις ξεκινάτε συζήτηση, ζητά cybersex απεγνωσμένα. Όχι να σε δει, όχι να βρεθείτε, μόνο cybersex. 

O άλλος στέλνει γυμνές φωτογραφίες της γυναίκας του. Η γυναίκα του στο μπάνιο, η γυναίκα του μπρούμητα, η γυναίκα του ανάσκελα, η γυναίκα του  σε βίντεο. What the fuck? 

Προς πάσαν υπόνοιαν ότι προκαλώ: 

1. Η αποστολές φωτογραφιών λαμβάνουν χώρα ενώ συζητάμε λογικά και για άσχετα θέματα. 

2. Ενώ συζητάμε λογικά και για άσχετα θέματα λαμβάνω μήνυμα που λέει "τούτη τη στιγμή σε σκέφτομα και έχω ερεθιστεί" (με άλλη λέξη το λέει). 

3. Το απόλυτο χάσιμο. 

Υ.Γ. Μπορώ να σου εξιστορώ παρόμοια περιστατικά για ώρες. Το κάψαμε. 

Υ.Γ. 2 Έχει ένα κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όλο αυτό, δεν έχει; 

"Φύσει τ' ενυπάρχειν". Αριστοτέλης

 Καταλαβαίνειες ότι δεν γίνεται να μη γράψω; 

Κι ας γράφω ασυναρτησίες! Κι ας γράφω αυτιστικά πολλές φορές. 

1. Πολλοί άνθρωποι με το να γράφω, γλυτώνουν την πολυλογία, με την οποία θα μπορούσα να τους ζαλίζω. (Οι άνθρωποι που δεν έχουν πού να μιλήσουν, μόλις βρουν ακροατή, του αλλάζουν τα πετρέλαια!) (Ή τα φώτα. Και τα δύο έχουν γίνει πανάκριβα). 

2. Είμαι τύπος χυμαρρώδης κι εκφραστικός. Φαίνομαι ήρεμη, φαίνομαι ζεν και ξεγελάω. Είμαι απλά κατασταλαγμένη. Ξέρω τι με πειράζει και τι όχι. Δεν χρειάζομαι πολλά, δεν με ενδιαφέρει το κουτσομπολιό πάσης φύσεως, έχω απομακρύνει από γύρω μου τους τοξικούς, κι έχω περιορίσει το χρόνο της κουταμάρας.  Ωστόσο ζεν δεν είμαι. Ρώτα τους κοντινούς μου. Άρα, η έκφρασή μου η γραπτή είναι απλά το οξυγόνο. 

3. Του έδωσα τις πρώτες 15 σελίδες από ένα διήγημα που είχα σκεφτεί. Τα παιδιά γύρω έπαιζαν, μικρούλια. Δεν ήθελε να το διαβάσει. Τον παρακάλεσα. Νόμιζα πως θα ένιωθε περήφανος που η γυναίκα του έγραφε (η κλεισμένη σπίτι-δουλειά-σπίτι δουλειά-μαγείρεμα- μεγάλωμα παιδιών- πλύσιμο- άπλωμα- δουλειά- ύπνος- πεθαμένη από την κούραση). Το διάβασε με απλωμένα τα πόδια στο τραπέζι του σαλονιού. Βλέπω ακόμα την εικόνα. Τον κοιτούσα με αγωνία ενώ περίμενα να τελειώσει το διάβασμα. Πέταξε τα Α4 στο τραπέζι. "Τι μαλακίες είναι αυτές που κάθεσαι και κάνεις;" είπε. "Δεν παρατάς τις ηλιθιότητες και να κοιτάξεις τα παιδιά σου;" ξαναείπε. Και το κορύφωσε. "Θα πάρεις Ό,ΤΙ έχεις γράψει μέχρι τώρα και θα τα κάψεις, εδώ, μέσα στο σαλόνι, μπροστά μου. Όλα. Και τότε θα είσαι εντάξει με το σπίτι και την οικογένειά σου. Δώσε μου το λόγο σου ότι θα το κάνεις και ότι δεν θα ξανασχοληθείς με αυτές τις μαλακίες".

4. Μην κλαις, μάτια μου... Δεν του πέρασε... Το γράψιμο αποδείχτηκε δυνατότερο από εκείνον. 

Η φύση είναι δυνατότερη από κάθε άνθρωπο. 

5. Δεν μπορούσα να ΜΗ γράφω. 

Από την αμφισβήτησή του και μετά, έκρυβα τα γραπτά μου. Μερικά πήγα και τα έκρυψα σε ένα μπαουλοντίβανο στο σπίτι της μάνας μου. Μια μέρα που έλειπα στη δουλειά και η μάνα μου πήγε στη λαϊκή, αυτός κατέβηκε και έψαξε το σπίτι που δεν ήταν δικό του. Βρήκε και εξαφάνισε τα γραπτά μου. 

Κάποια, τα πήγα αργότερα στον αδερφό του να μου τα κρύψει. Βλέπεις δεν είχα τότε υπολογιστή. Κάποια, σε ένα ζευγάρι φίλων. Χάθηκαν όλα. Ακόμα κι ένα βιβλίο για το μάθημα καλλιτεχνικών που έγραφα  και είχα τα χειρόγραφα στο ψιλικατζίδικο που δούλευα μετά το σχολείο, (για να τον αλλάξω βάρδια, να ξεκουράζεται), κι αυτό πάει, μου το εξαφάνισε κι αυτό.  

6. Μην κλαις, καρδιά μου... Πέρασαν όλα. 

7. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ΜΗ γράφω, καταλαβαίνεις; 

Γι' αυτό κι εδώ στο ασκηταριό, όλα ωραία μου φαίνονται. Γιατί ακόμα και κλεισμένη σε σιδερένιους τοίχους, εγώ φτιάχνω κόσμους 

και φεύγω. 

Respect

 

Βγήκαμε χτες για φωτογράφιση με την ομάδα της Ραφήνας. Από τις 5:30 μέχρι τις 8:00 φωτογραφίζαμε σκουριασμένα παρατημένα αυτοκίνητα,  ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, σε κάτι χωράφια σχεδόν απάτητα. 

Ξέρεις πώς είναι η εξωτερική φωτογράφιση: Περπατάς σε δύσβατα, πέτρες, βράχια, χορτάρια,χωματόδρομους, κάθεσαι ανακούρκουδα, γονατίζεις, σηκώνεσαι, γονατίζεις και σηκώνεσαι αμέτρητες φορές γιατί εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι. Έχεις το θέμα στο σκόπευτρο και μονάχα το θέμα σε νοιάζει. Να έχεις καλό κάδρο. Εντωμεταξύ η μηχανή μου με το φακό μαζί,  ζυγίζει τουλάχιστον ενάμιση κιλό. Ενάμιση κιλό βαράκι στο ένα χέρι. Γύρισα λιώμα. Όσο φωτογραφίζεις δεν το ελέγχεις. Μετά σέρνεσαι. Ξύπνησα σήμερα με πόνο σε όλους τους μυς και πόνο στον δεξί ώμο. Ξύπνησα όμως σπίτι μου. Φυσικά και έχω να περάσω αντισκωριακό το υπόλοιπο ταβάνι σήμερα στο δώμα. Αλλά μπορώ και να το καθυστερήσω όσες μέρες θέλω, ίσαμε να περάσει ο ώμος. 

Και κοίτα. Σκέφτομαι τους εργάτες που έρχονται και δουλεύουν για μας. Ο συγκεκριμένος που έχω τώρα ανέβασε την πρώτη μέρα σακιά με κόλλες, σακιά με άμμο, σακιά με τσιμέντα, πολλά κιβώτια πλακάκια, τα εργαλεία του. Τα ανέβασε έναν όροφο στον ώμο. Αφού τα έβγαλε από το αυτοκίνητό του κι αφού πριν τα είχε φορτώσει από τη μάντρα στο αυτοκίνητο. Για να ανέβει τον όροφο, πέρασε φορτωμένος με τα σακιά από μια στενή στριφτή σιδερένια σκάλα στην οποία και ξεφόρτωτος νάσαι πρέεπι να κάνεις ελιγμό στο κορμί για να χωρέσεις στη στροφή της.  Ύστερα τον παρακολουθούσα να γονατίζει χίλιες φορές, να σηκώνεται, να ξαναγονατίζει για να κόψει τα πλακάκια, να φτιάξει κόλλες, να τα κολλήσει, να ξαναγονατίσει για να ξανακόψει.

Το σώμα του; Τον κοιτούσα χτες που πριόνιζε ένα κομμάτι αλφαμπλόκ. Τα χέρια του πριόνιζαν και τα πόδια του έτρεμαν. Έτρεμαν. Και επείδή έχω κάνει τέτοιες δουλειές, καταλάβαινα την κούρασή του. Την ανομολόγητη. Γιατί έχει δύο μικρά παιδιά. Γιατί η δουλειά του είναι αυτή η απίστευτη η ανομολόγητη καθημερινή υποχρεωτική  κούραση.  

Respect. 

Ταχυκαρδίες

 

Ένα έχω συμπεράνει: Κάθε μάστορας που έρχεται να δουλέψει εδώ, χάνει τη μισή μέρα κουβεντιάζοντας μαζί μου. Εγώ σε δύσκολη θέση. Πώς να του πω "άμε δούλεψε χριστιανέ μου να τελειώνουμε, επιτέλους;"

Μόνο αλλάζω προσανατολισμό, κάνω βηματάκια μικρά μικρά προς την έξοδο και προσπαθώ να μην ανοίγω κουβέντα. Ο συγκεκριμένος: Έχω δει τα παιδάκια του σε φωτογραφίες -από νεογέννητα ίσαμε τώρα-, τα έχω δει σε βίντεο να αλωνίζουν με ποδηλατάκια στο σαλόνι, έμαθα πως χτες έσπασαν την τηλεόραση και ότι το απόγευμα θα πάνε να αγοράσουν καινούργια. Επίσης αν έχει κάρτα πιστωτική, αν έχει χρέη στην εφορία και πόσα, αν δουλεύει μαύρα ή με ένσημα. 

Όσο για τον προηγούμενο μάστορα από αυτόν, ακόμα μου στέλνει μηνύματα για τις κρίσεις πανικού που παθαίνει, σε ποιους γιατρούς πηγαίνει για να βρουν τη ρίζα της ταχυκαρδίας του. 

Ξέρεις το πρόβλημά μου ποιο είναι; Ότι εγώ δεν ήθελα να τους γνωρίσω τόσο. Γιατί τους συμπαθώ, τους αγαπώ και υποφέρω μαζί τους. Κι ενώ η επιθυμία μου είναι να ζω  ήσυχη εδώ μονάχη μου στο ασκηταριό, βρίσκομαι να στεναχωριέμαι για τον ηλεκτρολόγο και τις ταχυπαλμίες που τον πιάνουν. 

Κατά τα άλλα μια χαρά. 

Η κατάρα

Καθόλου. Καθόλου σήμερα. Όχι άλλο. Όχι πια. Όχι. Όχι. 

Δεν φταίνε τα σπίτια που αλλάζεις, οδοιπόρε

Φταίει η κατάρα που σέρνεις μαζί σου

προ αμνημονεύτων χρόνων

κάποιος είπε: με αδίκησες

και από τότε 

και από τότε

από τότε

καμιά φωνή δεν τρέμει 

πίσω από τα τζάμια

κι όσο κι αν δίνεις την καρδιά

εκείνη η κατάρα ποτέ δεν ξεχνάει 

σέρνεται διπλή σκιά μαζί σου στα πεζοδρόμια

να ησυχάσεις

να ησυχάσεις πια

να μαζέψεις τη γλώσσα σου

να διπλώσεις τις σκιές σου

Ένα συρτάρι! φωνάζεις

μονάχα ένα συρτάρι

να κλειδώσω την κατάρα να με ξεχάσει 

να μη με ακολουθεί σε όποιο σπίτι, 

σε όποια χώρα

σε όποιο λιμάνι κι αν ανατείλω 

Ίσως 

πρέπει 

να αλλάξω 

το όνομά μου.

 

Even Niets... (Τίποτα για λίγο...)

 

Έκλεισες έξω μια κατάσταση. Το πρόβλημα δε λύνεται αν η ίδια κατάσταση δεν κλείσει μέσα σου. Δεν θα ασχοληθώ με τους τρόπους που μπορεί να κλείσει. 'Ενα ξέρω: η αποτοξίνωση αργεί. Σε κάποιους παίρνει μήνες σε κάποιους χρόνια. Κάποιοι το "κόβουν" αλλά "αυτό" ζει στο μυαλό τους μέχρι να πεθάνουν. Θυμάμαι τον κυρ-Μίμη τον μπογιατζή. Χρόνια παντρεμένος, με μια γυναίκα καλή και μια κόρη μεγάλη. Την ώρα που έβαφε τους τοίχους, μου εξομολογούνταν για την πρώτη του αγάπη την Ολυμπία. Η Ολυμπία θα έπρεπε χρόνια να έχει ξεχαστεί. Αλλά όχι. Τα μάτια του γλύκαιναν και θλίβονταν όσο μιλούσε για εκείνη. 

Θυμάμαι την Α. που μετά από χρόνια γάμου και παιδιά έψαχνε τον πρώτο εραστή της τον Παναγιώτη, διορισμένο σε κάποιο νησί των Κυκλάδων. 

Θυμάμαι τη Δ. που κι αυτή είχε ένα μεγάλο έρωτα στο χωριό και μου τον μνημόνευε ενώ είχε παντρευτεί συγγενή μου. 

Θυμάμαι τον Γ. που παντρεμένος κι αυτός με παιδιά, παθαίνει ακόμα κρίσεις πανικού και πάσχει από κατάθλιψη για την πρώην αγαπημένη του που πέθανε απροσδόκητα και τον καλούσαν για ανακρίσεις.

Είναι τόσο δυνατά όλα αυτά για να κρατάνε χρόνια, πάνω από καινούργιες γνωριμίες, εμπειρίες, γάμους, παιδιά, οικογένειες; Και τι είναι αυτό που τις τροφοδοτεί; Τι είναι αυτό που τις εξιδανικεύει; Είναι η δύναμη της πρώτης φοράς; Η δύναμη της τότε λαχτάρας; Της αδρεναλίνης που εκκρίναμε στη συγκεκριμένη κατασταση; Είναι η χημεία -μιας και ο έρωτας είναι θέμα χημικών εκκρίσεων-; Τι είναι αυτό που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις και να ευχαριστηθείς το παρόν; 

Υ.Γ. 1 Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα και άλλα προέκυψαν. Ξεχαρμάνιασα και σήμερα πάντως. 

Υ.Γ. 2 Δουλεύω το ταβάνι στο δώμα με το αριστερό χέρι πια. Το δεξί πονάει από τη ρίζα. Ποιος ξέρει! Μπορεί με αυτό να αποκτήσω και αμφιδεξιότητα, οπότε θα μάθω εύκολα πιάνο ή ντραμς. 

ΥΓ. 3 Αν άνοιγα ένα λογαριασμό και ζητούσα από τους φίλους μου να μου βάλουν από ένα ευρώ ο καθένας μπορεί και να μου έφταναν να πληρώσω εργάτη για το ταβάνι στο δώμα. Και ίσως και πολλά άλλα. Όπως ένα λίφτινγκ στο πρόσωπο. 

Υ.Γ. 4 Όποιος γέλασε με αυτό, θα πάει στην Κόλαση. 

Nog Even Niet 

(μετάφραση στίχων)

Μερικές φορές θέλω αυτό που ήταν, όπως ήταν

Σε εκείνη την εποχή, με το παλτό μου χωμένο στην τσάντα μου

Μερικές φορές θέλω να ήμουν όπως πριν, με μια ψυχή χωρίς γρατσουνιά

Όταν νόμιζα ότι ήξερα ποιος ήμουν

 

Γιατί πρέπει να ξέρω τι θα κάνω αύριο;..?

Γιατί να μιλήσω για αυτό που δεν αισθάνομαι;

Γιατί να περπατήσω εκεί που δεν θέλω να πάω ακόμα;

 

Μπορώ να έχω ένα λεπτό;

Γιατί δεν ξέρω τώρα

Δεν ξέρω τώρα.

Κράτα με, αλλά άσε με

Αύριο θα μιλήσω

Δεν ξέρω τώρα.

Όχι ακόμα.

 

Καλοκαιρινές μέρες στο γρασίδι

και μια ατελείωτη νύχτα

(Και το πιο όμορφο αγόρι στην τάξη)

Μερικές φορές θέλω να ήμουν όπως πριν, με μια ψυχή χωρίς γρατσουνιά

... (μου χαμογέλασε κρυφά)

 

Γιατί πρέπει να ξέρω τι θα κάνω αύριο;..?

Γιατί να μιλήσω για αυτό που δεν αισθάνομαι;

Γιατί να περπατήσω εκεί που δεν θέλω;

 

Μπορώ να έχω ένα λεπτό;

Γιατί δεν ξέρω τώρα

Δεν ξέρω τώρα.

Κράτα με, αλλά άσε με

Αύριο θα μιλήσω

Δεν ξέρω τώρα.

Όχι ακόμα.

 

Νιώθεις αυτό που νιώθω;

Πες μου ότι βλέπεις αυτό που βλέπω τώρα

Είναι διαφορετικό από ό, τι νόμιζα

Άλλο από ό, τι νόμιζα

Δεν ξέρω τώρα

 

Κράτα με, αλλά άσε με

Αύριο θα μιλήσω

Δεν ξέρω τώρα.

 

Δεν ξέρω τώρα.

Κράτα με, αλλά άσε με

Αύριο θα μιλήσω

Δεν ξέρω τώρα.

Όχι ακόμα.

Μια βδομάδα φακές (αλλά σε ωραίο σπίτι)

Στην αρχική οθόνη του υπολογιστή με περιμένει με το άνοιγμα μια θολή ασπρόμαυρη εικόνα παρμένη από την ταινία Warriors. Καιρό τώρα δεν την αλλάζω. Είναι θολή γιατί στα πρόσωπα που δεν ξεχωρίζουν καθαρά θα μπορούσα να βάλω το δικό μου. Η ζωή είναι πόλεμος κι εμείς γεννηθήκαμε πολεμιστές. Δηλαδή όσοι επιβιώνουν και παραμένουν εν ζωή, και παραμένουν στα καλά τους και δε λαλάνε, είναι πολεμιστές στα αλήθεια. Και μπράβο! 

Όταν κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις ζωές, θανάτους, διακανονισμούς, αυξήσεις σε προϊόντα,  αγορές, πωλήσεις, στεναχώριες φίλων, παιδιών, προσωπικές σου, το οικογενειακό μπούλινγκ, τα φριχτά τρομολαγνικά νέα της τηλεόρασης, το ντεκαντάνς της κοινωνίας, πολέμους, τους κλέφτες, βιαστές, δολοφόνους, όλα τα παράλογα, ε, ναι, είμαστε πολεμιστές και αντέχουμε. Είμαστε κατσαρίδες, αδέρφια.

Εγώ δηλαδή προσωπικά, είμαι κατσαρίδα. Από πόσα έχω επιβιώσει! 

Στο προκείμενο; Μπορεί να είσαι θυμωμένος με άνθρώπους που αγαπάς; Και να φοβάσαι να μιλήσεις ενάντια στη γνώμη τους επειδή δεν αντέχεις τους καυγάδες; Επειδή είναι οικογένεια και παιδιά σου και φίλοι σου και τους λατρεύεις; Αλλά βλέπεις καθαρά το μπούλινγκ που ασκούν επάνω σου; 

Και ιδού:

Μένω σε ένα τεράστιο για μένα σπίτι στο οποίο επειδή βρίσκεται μακριά από Αθήνα σπάνια με επισκέπτεται κανείς. Οι φίλοι και μερικές φορές τα παιδιά μου έρχονται κυρίως το καλοκαίρι, κατεβαίνουν στη θάλασσα, κάνουν το μπάνιο τους ή έρχονται τρώμε και φεύγουν, αποδημητικά πουλιά. Οι φίλοι μαζεύονται, τρώμε, λέμε τα δικά μας, περνάμε καλά και φεύγουν σαν τα ααποδημητικά πουλια επίσης. (Μιλούμε για δυο φορές το χρόνο, έτσι;) 

Φυσικά και δεν παραπονιέμαι, δεν κλαίγομαι, δεν με πειράζει. έχω συνηθίσει στη μοναχική μου ζωή και μου αρέσει κιόλας. Κανένας δεν με αναγκασε να το κάνω, την επέλεξα αν και είχα εναλλακτική να μείνω στην πόλη. Προτίμησα αυτόν τον αγαπημένο χώρο. 

Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει "εγώ κι εσύ μαζί". Κάπως έτσι το νιώθω το σπίτι μου εδώ πέρα. Εγώ κι αυτό. 

Η κυρά Ουρανία έλεγε όποτε την ρωτούσαμε "Τι κάνεις;" Απαντούσε: "Ό, τι κάνω, θα τόβρω".   

Έτσι το βλέπω κι εγώ. Ό,τι κάνω θα τόβρω. 

Ωστόσο πάνω από το σπίτι υπάρχει ένα δώμα σε κατάσταση οικοδομής. Τον τελευταίο καιρό βάλθηκα να το φτιάξω με τη σκέψη να νοικιάσω το μεγάλο μου σπίτι και να μαζευτώ εκεί πάνω όπου ανοίγεις τα μάτια και αντικρύζεις τη θάλασσα. Το ονειρεύτηκα με πράσινους τοίχους, τις βιβλιοθήκες μου ολόγυρα, λίγα υπάρχοντα, τα πιο απαραίτητα και τα πιο αγαπητά, άρχισα να δουλεύω πάνω του, να πετάω τα άχρηστα, να πουλάω τα αχρησιμοποίητα, να ονειρεύομαι "καινούργια τώρα ζωή" που λέει και το τραγούδι. Σκοπός μου με το ενοίκιο που θα παίρνω να ξεπληρώνω το δάνειο που έχω πάρει για να το αγοράσω. Ίσαμε εδώ καλά.

Στο μυαλό μου όλα φτιαγμένα. Θα ξεφύγω από τη μιζέρια και τη φτώχιες που περνάω 15 χρόνια τώρα προσπαθώντας να οικονομευτώ και το δίφραγκο, αφού μια σύνταξη έχω και από αυτήν πληρώνονται τα πάντα, κυρίως το δάνειο και, άλλη πηγή εισοδήματος καμιά. 

Έχω ονειρευτεί τον εαυτό μου να έχει χρήματα πια, για να διορθώσει τις ατέλειες στο σπίτι, και βέβαια για να τρώει ό, τι θέλει, (αυτά που χρόνια λιγουρεύεται), πχ. γαρίδες, σολωμό. Λιγουρεύομαι πλευρώτους, ταβέρνες, ταξίδια, σοκολάτες και δεν θα τσιγγουνεύομαι το δίφραγκο, και δεν θα φοβάμαι μην ξεμείνω από βενζίνη αν κάνω μεγάλο δρομολόγιο, και θα μπορώ να αλλαζω λάστιχα στο αυτοκίνητο χωρίς να κάνω οικονομία τέσσερεις μήνες γαμώτο. 

Έχω ονειρευτεί και περιμένω να γίνει το όνειρο με το δώμα πραγματικότητα,δεδομένου ότι έχω δάνειο ακόμα οχτώ ολόκληρα χρόνια, άρα 8 ακόμα χρόνια αν δεν κανω κάτι, θα είμαι στην πείνα.

Το ανακοινώνω στα παιδιά μου. Τα αγόρια κατάλαβαν δεν κατάλαβαν, πίστεψαν ή δεν πίστεψαν ότι θα τα καταφέρω, σκασίλα τους, δεν εξέφεραν άποψη (μάλλον ο μεγάλος το άκουσε συγκαταβατικά και ο μικρός τσίνισε ελαφρώς για κάποιους λόγους). Ο μικρός δεν τόλμησε να τσινίσει μπροστά  μου, το έμαθα όμως από παράπλευρες πηγές. Η κόρη μου από την αρχή έχει αντιρρήσεις. Μην το κάνεις, δεν μπορείς εσύ να ζήσεις εκεί πάνω, πώς θα ανεβαίνεις τη σκάλα, μια γκρίνια αγάπης, από την αρχή. Της μιλώ με επιχειρήματα. Αυτό το έχω σκεφτεί έτσι, αυτό λύνεται με τούτον τον τρόπο, αυτό με εκείνον. Η καλύτερη φιλενάδα μου, επίσης: Πώς θα ανεβαίνεις τη σκάλα. (Σκάλα ενός ορόφου, σιδερένια δηλαδή). (Όπου άμα έχεις λεφτά την ρίχνεις και την κάνεις μια χαρά τσιμέντο). Ας είναι. Καταρρίπτω και το επιχείρημα της φίλης μου. Εκείνη έχει επίσης ένα τεράστιο σπίτι με τις κρεβατοκάμαρες στον επάνω όροφο. Όπου και ένα βρακί να ζητήσει, πρέπει να ανεβεί σκάλες. Τι λες; 

Στη μέση της χαράς του ευχάριστου Γολγοθά που ξεκίνησα να ανέβω, (αγορά ειδών υγιεινής για το μικρό μπάνιο, βρύσες, ηλεκτρολόγους υδραυλικούς, ντουλάπες, πλακάκια, επισκευές στο ταβάνι, δεν τα λες και λίγα, αναγκάζομαι για ακόμα περισσότερη οικονομία, ακόμα περισσότερη τσιγγουνιά, με τη προοπτική ότι επενδύω τώρα και η δουλειά αυτή θα τα βγάλει τα λεφτά της και επιτέλους μετά από πολλά χρόνια θα αναπνεύσω οικονομικά. 

Αμ πως; 

Και έρχεται η κόρούλα μου με το γαμπρό μου διακοπές. Χαίρομαι τρελά, τους αγκαλιάζω, τα χάνω από τη χαρά μου, είμαι ευτυχισμένη. Τώρα που θα νοικιάσω αυτό και θα μου μένει ολόκληρη η σύνταξή μου, τους λέω, θα μπορώ να ερχομαι όποτε θέλω, δεν θα σκέφτομαι τα εισιτήρια.

χαχχαχαχαχαχααααα

Η κορούλα μου και ο γαμπρός μου ανένδοτοι. "Μην το κάνεις. Άμα το κάνεις θα έρθω και θα το γκρεμίσω το δώμα", λέει η κόρη μου. "Άμα χρειάζεσαι λεφτά πούλησέ τα όλα, εμείς δεν θέλουμε τίποτα", λέει ο γαμπρός μου. "Πούλα τα όλα και φάτα. Αλλά μην το κάνεις αυτό, μη νοικιάσεις το ωραίο σπίτι σου, μην πας επάνω. Εγώ πάντως, παιδί δεν σου φέρνω άμα πας επάνω, μπορεί να πέσει από την ταράτσα. Εδώ θα μείνεις άμα θες να βλέπεις εγγόνι να σου φέρνω για διακοπές". 

Δε λέω...Κοιμήθηκα ήσυχα. Απλά σκέφτομαι πόσο μπούλινγκ μπορεί να φας από αγάπη. Και πόσο αντέχεις να δεχτείς. Και πώς θα λύσω το πρόβλημα. Και πώς θα τους κάνω να καταλάβουν ότι προσπαθώντας να με κάνουν να νιώθω όμορφα στο μεγάλο μου σπίτι με καταδικάζουν να μη φάω ποτέ σολωμό. 

 

Πορτραίτα ζώων

 

Επειδή μια καλή φωτογράφιση (δεν ξεχνώ πως είναι δικό σου παιδί, εσύ έριξες το σπέρμα, εσύ με φρόντισες σε τούτη την εγκυμοσύνη μου) 

επειδή μια καλή φωτογράφιση με γεμίζει τόσο που θέλω να ξεσπάσω

να εκτονώσω 

να ξεχύσω τα σωθικά μου

κι ας τα δουν κι άλλοι

κι ας δουν τα σωθικά μου και τους λαβύρινθους μέσα μου

φωτογράφισα άλογα και πορτραίτα ζώων 

λιοντάρια που κοιμούνται

κριάρια που μου μοιάζουν

πουλάκια σε κλαρί

λαιμούς φλαμίνγκο

γαζέλες

μέχρι που ένα λάμα με έφτυσε κατάμουτρα

χορτάρια και σάλια πετάχτηκαν από τα στραβά του δόντια

ενώ του έλεγα πόσο όμορφο ήταν

το έχω ξαναπάθει

ενώ σου έλεγα πόσο όμορφος ήσουν με έφτυσες κατάμουτρα

βλέπεις πόσο συνηθισμένο είναι

σκούπισα τα βρωμερά σάλια τού λάμα

του φώναξα πως είναι άσχημο

(κι ας μην το πίστευα κατά βάθος) 

και συνέχισα να φτιάχνω πορτραίτα ζώων

που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.