Δεν φταίνε τα σπίτια που αλλάζεις, οδοιπόρε
Φταίει η κατάρα που σέρνεις μαζί σου
προ αμνημονεύτων χρόνων
κάποιος είπε: με αδίκησες
και από τότε
και από τότε
από τότε
καμιά φωνή δεν τρέμει
πίσω από τα τζάμια
κι όσο κι αν δίνεις την καρδιά
εκείνη η κατάρα ποτέ δεν ξεχνάει
σέρνεται διπλή σκιά μαζί σου στα πεζοδρόμια
να ησυχάσεις
να ησυχάσεις πια
να μαζέψεις τη γλώσσα σου
να διπλώσεις τις σκιές σου
Ένα συρτάρι! φωνάζεις
μονάχα ένα συρτάρι
να κλειδώσω την κατάρα να με ξεχάσει
να μη με ακολουθεί σε όποιο σπίτι,
σε όποια χώρα
σε όποιο λιμάνι κι αν ανατείλω
Ίσως
πρέπει
να αλλάξω
το όνομά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου