Ταχυκαρδίες

 

Ένα έχω συμπεράνει: Κάθε μάστορας που έρχεται να δουλέψει εδώ, χάνει τη μισή μέρα κουβεντιάζοντας μαζί μου. Εγώ σε δύσκολη θέση. Πώς να του πω "άμε δούλεψε χριστιανέ μου να τελειώνουμε, επιτέλους;"

Μόνο αλλάζω προσανατολισμό, κάνω βηματάκια μικρά μικρά προς την έξοδο και προσπαθώ να μην ανοίγω κουβέντα. Ο συγκεκριμένος: Έχω δει τα παιδάκια του σε φωτογραφίες -από νεογέννητα ίσαμε τώρα-, τα έχω δει σε βίντεο να αλωνίζουν με ποδηλατάκια στο σαλόνι, έμαθα πως χτες έσπασαν την τηλεόραση και ότι το απόγευμα θα πάνε να αγοράσουν καινούργια. Επίσης αν έχει κάρτα πιστωτική, αν έχει χρέη στην εφορία και πόσα, αν δουλεύει μαύρα ή με ένσημα. 

Όσο για τον προηγούμενο μάστορα από αυτόν, ακόμα μου στέλνει μηνύματα για τις κρίσεις πανικού που παθαίνει, σε ποιους γιατρούς πηγαίνει για να βρουν τη ρίζα της ταχυκαρδίας του. 

Ξέρεις το πρόβλημά μου ποιο είναι; Ότι εγώ δεν ήθελα να τους γνωρίσω τόσο. Γιατί τους συμπαθώ, τους αγαπώ και υποφέρω μαζί τους. Κι ενώ η επιθυμία μου είναι να ζω  ήσυχη εδώ μονάχη μου στο ασκηταριό, βρίσκομαι να στεναχωριέμαι για τον ηλεκτρολόγο και τις ταχυπαλμίες που τον πιάνουν. 

Κατά τα άλλα μια χαρά.