Στέκεται μπροστά μου: ένας μικρότατος άνθρωπος, ογδόντα πόντων. Με το ένα χέρι κρατάει σφιχτά την άκρη της μπλούζας της μάνας του. Σχεδόν κρέμεται. Με κοιτάζει κατάψυχα, με ορθάνοιχτα μάτια. Τον παρατηρώ για ώρα, με το δικαίωμα που μου δίνει η ζωγραφική και η γραφή μου. Με παρατηρεί κι εκείνος με το δικαίωμα που του δίνει η καθαρή σκέψη και η καθαρή καρδιά του. Κοιταζόμαστε αμίλητοι. Για ώρα. Μάτια μεγάλα, σκούρα. Η κόρη αξεχώριστη από την ίριδα. Βλεφαρίδες γραμμένες, μακριές. Σκιάζουν τα μάτια με επιμέλεια περισσή. Μάγουλα φουσκωτά, ηλιοψημένα, γερά. Δέρμα, άγριο βελούδο. Μέτωπο πλατύ, με μια μικρή μουντζούρα από ξυλόσομπα στον αριστερό κρόταφο. Μαλλιά σκούρα κι όρθια. Ατίθασα, σαν κι αυτόν που τα κατέχει. Φορά κοντομάνικο στην πρώτη λιακάδα του Φλεβάρη. Φορά κοντό παντελόνι. Χέρια, πόδια και παπούτσια, γεμάτα χώματα. Χωρίς να τραβήξει τα μάτια του από τα δικά μου, τραβά την μπλούζα της μάνας του. Εκείνη σκύβει. Κάτι της λέει στο αυτί. Εκείνη νεύει αφηρημένη "ναι" με το κεφάλι. Κι αυτός, με νικάει στο κοίταγμα.

Wislawa Szymborska

Ευτυχισμένη αγάπη

Ευτυχισμένη αγάπη. Είναι φυσιολογική,

είναι σοβαρή, είναι προσοδοφόρα;

Τι χρησιμεύουν στον κόσμο δύο άνθρωποι

που δεν έχουν μάτια γι’ αυτόν;

Ανεβασμένοι ο ένας για τον άλλον στο ίδιο βάθρο

χωρίς φανερή αξία

επιλεγμένοι μέσα από εκατομμύρια από καθαρή σύμπτωση

κι όμως με την πεποίθηση τους ότι έτσι έπρεπε να συμβεί

Σαν ανταμοιβή για ποιο πράγμα; Για τίποτα.

Το φως λάμπει απ’ το πουθενά-

γιατί μονάχα πάνω τους και όχι σε άλλους;

Δεν είναι αυτό προσβολή της δικαιοσύνης;

Ασφαλώς είναι.

Δεν παραβιάζει τις καταξιωμένες στον κόσμο αρχές μας,

δεν γκρεμίζει κάθε ηθική απ’ τα ύψη της; Σίγουρα ναι.

Προσέξτε το ευτυχισμένο ζευγάρι:

αν μπορούσαν τουλάχιστον λίγο να προσποιηθούν,

να υποκριθούν μια κατάθλιψη κι έτσι να δώσουν κουράγιο στους φίλους τους!

Ακούστε πως γελάνε- πόσο προσβλητικά.

Κι η γλώσσα που μιλάνε μόλις που ακούγεται

κατανοητή

κι όλες αυτές οι εθιμοτυπίες, οι τελετουργίες,

οι επιτηδευμένες αμοιβαίες ρουτίνες τους-

όλ’ αυτά μοιάζουν με μια συνωμοσία

πίσω απ’ την πλάτη της ανθρωπότητας!

Είναι δύσκολο ακόμα και να μαντέψεις

που θα έφταναν τα πράγματα

αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν το παράδειγμα τους.

Σε τι θα μπορούσαν να στηριχθούν οι θρησκείες

και η ποίηση,

τι θα θυμόμαστε, τι θα είχαμε αποκηρύξει,

ποιος θα ‘θελε να κρατηθεί μέσα σε κάποιο όρια;

Μια ευτυχισμένη αγάπη. Είναι αναγκαία;

Το τακτ και ο κοινός νους μας συμβουλεύουν

να την απαρνηθούμε

σαν ένα σκάνδαλο για τις ανώτερες σφαίρες

της ζωής.

Τα μικρά αγγελούδια γεννιούνται

χωρίς τη δική της βοήθεια.

Κι ούτε θα μπορούσε να κατοικήσει στην γη

γιατί συμβαίνει τόσο σπάνια.

Αφήστε τους ανθρώπους

που δεν ξέρουν το παραμικρό γι’ αυτήν

να μας βεβαιώσουν ότι δεν υπάρχει πουθενά

μια ευτυχισμένη αγάπη.

Με μια τέτοια πίστη θα τους είναι πιο εύκολο

να ζουν και να πεθαίνουν.

(από τη συλλογή Για κάθε ενδεχόμενο, 1972)

Αυτό. 

Ε, όποιος άνθρωπος με πλησιάζει, παίρνει ρίσκο: ξαναβαφτίζεται. Έτσι, έχουμε και λέμε: Μπιλλάκος, Βούλι, Γιάκος, Μαμίγια, Ντουντούλα, Μανθουλαρέας, Τσιφ, Αντόν, Μιμία, Νικούλι, Λιτσόνι, Τζιμάκος, Ρουλίνι, Μπαρμπαρούκο, Ντονίν, Χόρχε, Μητρούκος, Σταμ, Μπιμπί, Βασιουλίνι, Μιμίν, Λεκάκος, Ετζούλι, Ολγίν, Τζονίνο, Φωτίνι, Τζοανίτα, Μαρούσκα, Βάλιουσκα, Ντομνάκι, Τερίνο, Μαστούρι Καναβούρι, Φιλιππίνο, Λινακιζαμπετάκι, Μπαντούλα, Κικιτσόνι, Χαλίνο, Τζόνι Γκιτάρ και ούτω καθεξής! Μήπως κάποτε θα πληρώσω για όλο αυτό;

Κι ακόμα, αυτό:

Υπάρχει κάποιο τραγούδι του Θεοδωράκη που λέει: 

Καιρός να σταματήσεις, καιρός να τραγουδήσεις, καιρός να κλάψεις και να πονέσεις, καιρός να δεις. Είναι καιρός για το κάθε τι και καιρός που στεγνώνουν τα λόγια. Τότε, το πουλί που τραγουδάει στον κόσμο κλείνει την πόρτα της φωλιάς και ξεκουράζεται.