Ε, όποιος άνθρωπος με πλησιάζει, παίρνει ρίσκο: ξαναβαφτίζεται. Έτσι, έχουμε και λέμε: Μπιλλάκος, Βούλι, Γιάκος, Μαμίγια, Ντουντούλα, Μανθουλαρέας, Τσιφ, Αντόν, Μιμία, Νικούλι, Λιτσόνι, Τζιμάκος, Ρουλίνι, Μπαρμπαρούκο, Ντονίν, Χόρχε, Μητρούκος, Σταμ, Μπιμπί, Βασιουλίνι, Μιμίν, Λεκάκος, Ετζούλι, Ολγίν, Τζονίνο, Φωτίνι, Τζοανίτα, Μαρούσκα, Βάλιουσκα, Ντομνάκι, Τερίνο, Μαστούρι Καναβούρι, Φιλιππίνο, Λινακιζαμπετάκι, Μπαντούλα, Κικιτσόνι, Χαλίνο, Τζόνι Γκιτάρ και ούτω καθεξής! Μήπως κάποτε θα πληρώσω για όλο αυτό;

Κι ακόμα, αυτό:

Υπάρχει κάποιο τραγούδι του Θεοδωράκη που λέει: 

Καιρός να σταματήσεις, καιρός να τραγουδήσεις, καιρός να κλάψεις και να πονέσεις, καιρός να δεις. Είναι καιρός για το κάθε τι και καιρός που στεγνώνουν τα λόγια. Τότε, το πουλί που τραγουδάει στον κόσμο κλείνει την πόρτα της φωλιάς και ξεκουράζεται.