Ξελαμπικάρω niet.

 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Ο Vincent van Gogh έλεγε "θα επισκεφτώ το σπίτι (εννοούσε το bordell) γιατί πρέπει να ξελαμπικάρω".  

Ξελαμπικάρω. 

Πηγαίνω μαθήματα Photoshop, μαθήματα φωτογραφίας, μαθαίνω Ολλανδικά. Ξελαμπικάρω όμως, καθόλου. Έτσι, τζάμπα ο κόπος, το χρήμα, τα δρομολόγια στην κίνηση, ο χαμένος χρόνος. Άμα δεν έχεις ξελαμπικάρισμα να καθαρίζει το μυαλό, να ανεβαίνουν οι σφυγμοί, να κλωτσάει η καρδιά, άμα ξελαμπικάρισμα niet, τζάμπα όλα. 

Βλέπω ωραίες ανατολές, ωραίες δύσεις, λουλουδιασμένα χωράφια, κολλάω πλακάκια, νοικοκυρεύω το χώρο μου, βλέπω φίλους, βλέπω ταινίες, κοιμάμαι καλά, τρώγω καλά, γράφω, φωτογραφίζω, φτιάχνω τους  οικονομικούς μου προγραμματισμούς, κλαδεύω τον κήπο, σκάβω λάκκους στα δέντρα, ξελαμπικάρισμα niet. 

Αδυναμία συγκέντρωσης. Αυτό. 

Παρατείστε με. 

Μύθοι και θρύλοι της Αρχαίας Ελλάδας

Ενώ ο κόσμος καίγεται από κλοπές, δολοφονίες, λιμούς, βιασμούς, ναρκωτικά, μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, πολέμους, χώρια τους σεισμούς και καταποντισμούς, μας δίνουν στο πιάτο μερικά μπισκοτάκια για να τα μασάμε πού και πού και να ξεχνάμε με τη γλύκα τους τα γύρω ερείπια. 

Τα μπισκοτάκια Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, Πρωτοχρονιάτικα πάρτι, από τη λαχτάρα μας, τα καταπίνουμε αμάσητα. Πάσχα με την οικογένεια, (όπου σφάζονται χιλιάδες αρνάκια που μέχρι χτες βοσκούσαν πλάι στη μανούλα τους και όχι, δεν είμαι βίγκαν αλλά δεν θα το γιορτάσω κιόλας), Χριστούγεννα σε φωτισμένες πόλεις (όπου πληρώνει το κράτος τα μαλλιοκέφαλά του σε ηλεκτρικές εταιρείες ενώ θα μπορούσε τούτη τη χρονιά να τα στείλει σε τρόφιμα στην Υεμένη όπου πεθαίνουν (το 2023 παρακαλώ) από την πείνα μωρά παιδιά),  Πρωτοχρονιά σε πάρτι με φώτα όπου κάποιος στέκεται μπροστά στο διακόπτη για να τα σβήσει ένα λεπτό πριν μπει ο καινούργιος (κάθε χρονιά πιο δύσκολος) χρόνος. 

Μη με πείτε άπιστη γιατί στο Θεό πιστεύω. Επίσης ως άνθρωπος πέρασα κι εγώ το μονοπάτι της ματαιοδοξίας (να φανώ εύπορη με τακτοποιημένη ζωή, οικογένεια, περιουσία κλπ). Ωστόσο με τα χρόνια πολλά από αυτά άρχισα να τα θεωρώ άχρηστα. Δεν άλλαζαν τίποτα μέσα μου, δεν με έκαναν πιο χαρούμενη, δεν με έκαναν να ξυπνώ πιο όμορφα το πρωί. Με τα χρόνια διαπίστωσα ότι αυτό που με κάνει να ξυπνώ ευτυχισμένη είναι ας πούμε μια αγάπη. Που θα είναι η τελευταία μου σκέψη το βράδυ και η πρώτη μου σκέψη το πρωί. Δυστυχώς όμως μια αγάπη δεν καλύπτεται με υλικά αγαθά κι όποιος προσπαθεί να γεμίσει με υλικά αγαθά το κενό της αγάπης μέσα του, είναι ηλίθιος. Το πέρασα. Το ξέρω. Το εγγυώμαι. 

Μοναχα η αγάπη γεμίζει το μέσα μας. Και μόνο αυτή κάνει καλύτερο τον κόσμο. 

Μη μου πείτε ότι περνάτε όμορφα το Πάσχα γιατί θα σας βαρέσω, που λέει και ο Αντώνης.  Ετοιμασίες και κούραση, στιγμές αμηχανίας με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έκανες καν παρέα, αρνί, φέτα, κόκκινα αυγά, κι ύστερα το τίποτα. Γιορτές διεκπεραίωσης. Το μπισκοτάκι που πρέπει να φάμε. Μη μασάτε, βρε!, που θα έλεγε κι ο Περικλής, αν ζούσε. 

Καλό Πάσχα.

Καλή Ανάσταση  στη συνειδητότητά μας.    

Έκπτωτος

 Στη φωτό που έχω στο blog μου είμαι εγώ που πετάω. Και με την ακρη του δάχτυλου ακουμπώ το φόρεμα της Έμπνευσης. Στο σημείο που την αγγίζω, λάμπει. Όταν την αγγίζουμε, ανάβει και λάμπει και φωτίζει γύρω. 

Ζω μέρες χωρίς αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όχι πως κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, απλά βρίσκω πια ότι δεν έχουν νόημα τα μνημόσυνα σε ζωντανούς. (Ούτε για τους πεθαμένους, βέβαια έχουν). 

Έχω ζήσει (από όσο θυμάμαι) μια ζωή χωρίς ψεύδος. Ούτε στον εαυτό μου ψεύδομαι ούτε στους άλλους. Πολλές φορές έρχεται λίγο απότομη η αλήθεια (και σε μένα και στους άλλους) αλλά το να μην ψεύδεσαι σε βγάζει από πολλούς κόπους. 

Βέβαια έχω παραμυθιαστεί πολλάκις. Ωστόσο, άλλο το παραμύθι και άλλο το ψεύδος. Στο παραμύθι δεν αφήνεσαι στο ψεύδος, (την αλήθεια τη γνωρίζεις βαθειά μέσα σου), απλά αφήνεσαι να ονειρευτείς. Και ζεις μέσα στο όνειρο. Και είναι ωραία. Και την αλήθεια που τριγυρίζει βαθειά μέσα σου την σκεπάζεις με χρώματα και άνθη παραμυθιών κι αυτό σε κάνει να κοιμάσαι όμορφα τα βράδια. 

Υ.Γ. 1 Χτες βράδυ ονειρεύτηκα πως ένας μπαμπάς με ρώτησε γιατί κλαίει το μωρό του. Κοίταξα το κεφαλάκι του (ξανθό μωρουδίστικο μαλλάκι, λεπτές τριχούλες) και είδα πως το μωρό είχε ψείρες. Έδειξα στον μπαμπά πώς να τις βρίσκει στο κεφαλάκι του μωρού. Έπιασα μία και την έλιωσα με το νύχι μου. Πετάχτηκε μαύρο αίμα. Πολύ αίμα. Τα χέρια μου γέμισαν. Ο πατέρας κοιτούσε το αίμα με γουρλωμένα μάτια. 

Υ.Γ. 2 Η φωτό της ανάρτησης: Έκπτωτος 

Λίγα λουλούδια στον "τάφο" σου

 

Η φωνή του παπά από την κοντινή εκκλησία περνάει το τζάμι και φτάνει συγκεχυμένα στα αυτιά μου. Κυριακή πρωί. 

Κι εγώ αναρωτιέμαι. Ποια είναι άραγε τα κριτήρια για να θεωρήσουμε μια αγάπη μεγάλη αγάπη; 

(Εννοώ πάντα ανάμεσα στα δύο φύλα, και όχι την αγάπη για τους γονείς ή τα παιδιά μας).

Οι θυσίες που θα κάνουμε γι' αυτήν; Η αντοχή της στο χρόνο; Τα εμπόδια πρακτικά και κοινωνικά που έχει χρειαστεί να ξεπεράσουμε; Ζυγίζεται άραγε η αγάπη; Ποιος από τους δύο τη νιώθει πιο πολύ; Ποιος από τους δύο αντέχει περισσότερο; Σβήνει ποτέ μια μεγάλη αγάπη ή μένουν υπόλοιπα; Κι αν είνα μεγάλη γιατί και πώς θα σβήσει; Μα μεγάλη αγάπη μετατίθεται όπως συμβαίνει με τον μεγάλο έρωτα; Φεύγει δηλαδή από το πρόσωπο (που νιώθαμε πως είναι ό, τι χρειαζόμαστε και ό, τι μας αρέσει) και μετατίθεται σε άλλο πρόσωπο που πληροί τα ίδια και (νομίζουμε) "καλύτερα" χαρκτηριστικά; 

Και στο κάτω κάτω ποιες είναι οι ανθρώπινες ανάγκες; Διαβάζουμε ένα σωρό φιλοσοφίες και φούμαρα αλλά ποιες πραγματικά είναι οι ανθρώπινες ανάγκες σε σχέση με τον έρωτα ή την αγάπη; Τι είναι αυτό που κατορθώνει να μας καθηλώσει σε ένα άτομο; Έχει σχέση με τη μόρφωσή του; Με τη συμπεριφορά του; Με την εμφάνισή του; Με τη μυρωδιά του; Με τα παιδικά κατάλοιπα (ας είναι τετριμμένη η έκφραση); Με τις αισθήσεις μας; Με τη χημεία; Και επίσης γιατί αφού νιώθουμε μεγάλη αγάπη για κάποιον αποζητάμε (και) τον έρωτα σε άλλα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι εφικτό να συντηρήσουμε τη λαχτάρα και τον έρωτα μαζί με τη μεγάλη αγάπη; Γιατί νιώθουμε ότι τίποτα δεν μας δεσμεύει απέναντι στον άλλο και αναζητούμε εξωτερικές δονήσεις; Τι ΔΕΝ παραδεχόμαστε μέσα μας; 

Υ.Γ. 1 Δε θυμάμαι τι όνειρα είδα το βράδυ που πέρασε... Νομίζω πως όλο κάτι ζητούσα... Πρωί πρωί έσβησα φωτογραφίες στο κινητό. Και βίντεο. Πλασματικά γίνομαι θεός που σβήνω μια ύπαρξη από κάποιον κόσμο που ορίζω. Τον δικό μου. Σβήνω κάποιον από τον κόσμο μου, τον εξαφανίζω, τον κάνω να μην υπάρχει πια, τον θανατώνω. 

Υ.Γ. 2 Ο παπάς ακόμα ψέλνει.