Ό,τι μουσική βάζω σήμερα πονάει. Η μέρα πονάει. Πονάνε τα σύννεφα έξω. Τα κλειστά παράθυρα. Το καταραμένο βιολί του Umebayashi, πονάει. Οι φωτογραφίες της Μιμίας, της μάνας, οι δικές σου. Ακόμα και οι φωτογραφίες με τα τοπία. Κι αυτές δεν κάνουν τίποτα για να είναι χαρούμενες. 

.............................................................

Ο Σ. έρχεται σπίτι και νιώθει πως είναι δικό του. Σηκώνομαι να τον κεράσω μια κόκα κόλα από το ψυγείο. Έρχεται πίσω μου. Πιάνω το βλέμα του να κοιτάζει τον πισινό μου. Με πιάνει ότι τον έπιασα. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες", λέει δείχνοντάς με. 

Φοράω πράσινο παντελόνι φόρμας κοντό στον αστράγαλο, φαίνεται το πόδι και το μπεζ καλτσάκι. Φοράω παντούφλες, που με το κοντό καλτσάκι φτιάχνουν αξεπέραστο σύνολο. Μαλλιά αχτένιστα  και άλουστα με τη ρίζα να γκριζάρει, η μέρα της βαφής είναι σήμερα, χτες δεν ήταν, ο Σ. δεν πρόλαβε να τη δει βαμμένη. Δε μιλώ για την υπερλαμπρότητα των παραπανίσιων κιλών. 

"Αυτές είναι πραγματικές γυναίκες". 

Το βράδυ κοιμήθηκα στις δέκα.