Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα: 1η Σεπτέμβρη, σελίδα 20.793 και μισή
Να, είναι που λες: αυτή η μέρα να πάει και να μην ξανάρθει...Δεν φτάνει που τούτο το καλοκαίρι μού ήπιε το αίμα, είχα και τη μέρα τη χτεσινή, την ύπουλη...Που δεν φάνηκε από την αρχή τι έσερνε πίσω...Το πρωί, ραντεβού για δουλειά. Συντήρηση έργου τέχνης. Μέχρι το μεσημέρι, ανάμεσα στα διαλύματα αμμωνίας που εισέπνεα ασκαρδαμυκτί, είχα και τη Βουλγάρα του σπιτιού να γονατίζει στις πλάκες Καρύστου κλαίγοντας και παίρνοντας όρκους ότι ποτέ δεν έχει κλέψει την ασημένια εικόνα του Άι-Δημήτρη από την αφεντικίνα της ούτε το κόκκινο μολύβι (το οποίο βρέθηκε μέσα στο βιβλίο) ούτε και το μαύρο παντελόνι, το οποίο κιόλας δεν της κάνει. Η υπομονή είναι μεγάααλο προσόν. Και το έχω. Την ξεφορτώθηκα, κραδαίνοντας το μπουκαλάκι αμμωνίας ως εξορκιστήρι... Γυρίζω σπίτι μεσημέρι και λιώμα. Η αγαπητότατη φίλη εκ Γαλλίας την οποία φιλοξενώ, επιθυμεί να αγοράσει τουριστικές κάρτες. Για να ζηλέψουν οι φίλοι της τις ελληνικές ομορφιές. Σέρνω τα ίδια πόδια τα οποία πριν λίγες ώρες -κατά τη διάρκεια εργασίας- είχαν ανεβοκατέβει καμιά πενηνταριά φορές μια μεταλλική σκάλα, και βουρ για κάρτες. Αναμένοντας να διαλέξει, μνημόνευα λίγο μεσημεριανό καναπέ. Η Αγαπητότατη είχε άλλα σχέδια: δηλώνει, ξαφνικά, πλην απεριφράστως, πως ο οργανισμός της σήμερα έχει ανάγκη από ιώδιο. Δηλαδή; Ερωτώ η πάνχαζη. Δηλαδή κάτι σε ψάρι, σε γαρίδες, καλαμαρ...(γαλλιστί). Τα θέλει όμως όχι σε ταβέρνα, αλλά σπίτι. Συγκατανεύω. Σούπερ μάρκετ. Όπου, προσπαθεί να διαβάσει όλες τις ετικέτες και με θέλει πίσω της, πρώτον διότι δεν ξέρει αγγλικά και δεύτερον διότι δεν βρίσκει προψημένες γαρίδες (που δεν θέλουν πολύ χρόνο για ψήσιμο). Σας κουράζω; Εμένα έπρεπε να βλέπατε! Δύο ώρες μας πήρε το σούπερ μάρκετ μαζί με τα σταφύλια -χωρίς κουκούτσι- που διάλεγε τσαμπί το τσαμπί... Και λέω, επιτέλους σπίτι! Ναι, αλλά αφού οι γαρίδες ΔΕΝ ΗΤΑΝ προψημένες έπρεπε να τις μαγειρέψει. Α...μαγείρεμα μεσημέρι-βράδυ! Όχι όπως μερικοί που πετάνε μισό κιλό μακαρόνια στο τσουκάλι και την τρώνε μια βδομάδα με κέτσαπ! Μεσημέρι-βράδυ, φρέσκια τροφή στον οργανισμό...Ναι, αλλά ποιος θα κόψει τη σαλάτα;
Ο καναπές στέκεται εκεί κι εγώ του ρίχνω βλέμματα ερωτικά αλλά δεν μπορώ να τον πλησιάσω. Και τρώμε. Η ώρα αργά. Πιατοπλύσιμο εγώ, αφού μαγείρεψε εκείνη. Α... Είμαι τίμιο άτομο... Ο καναπές δείχνει να με γουστάρει αλλά εγώ τον σνομπάρω ακόμα...Σκουπίζω χέρια και κοιτάζω ρολόι: Πέντε.Πέντε; Πέντε! Πότε πήγε πέντε, ρε γαμώτο; αναφωνώ με αληθινή απορία. (Αν και βαθιά μου ήξερα: ο χρόνος είναι άτιμο και ύπουλο πράγμα. Το έχει αποδείξει...) Παίρνω τσάντα, κλειδιά αυτοκινήτου και αποχαιρετώ την αγαπητότατη, η οποία θα ξαπλώσει και θα κοιμηθεί και θα μου αρπάξει τον καναπέ μέσα από τα χέρια μου, ίσα που κοντέψαμε να ενωθούμε...Βάζω μπρος, και πάω μάνα. Δεν θέλει να ανοίξει τα μάτια της, με κόπο της σπρώχνω στο στόμα πέντε, έξι, εφτά κουταλιές. Ακούω τη φωνή μου όλες τις φορές: έλα, μαμά, φάε...και ξανά και ξανά. Στο τέλος, οι φορές που το έχω πει είναι αμέτρητες. Έχω θυμώσει κι είναι μάλλον από την κούραση. Τότε, έρχεται η κόρη μου με τη βαλίτσα, έτοιμη για Ολλανδία. Άλλη θλίψη αυτή. Φεύγουμε μαζί από τη μάνα στις εφτά. Οδηγώ προς αεροδρόμιο κι αναλογίζομαι όσα με έχουν βρει το καλοκαίρι που πέρασε και όσα πρόκειται να με βρουν ακόμα. Μεγάλη αγκαλιά, καλό σου ταξίδι, μωρό μου, να με πάρεις μόλις φτάσεις. Ξανά αγκαλιά. Φτάνω σπίτι και δεν έχω όρεξη να αφήσω ούτε ένα φωνήεν να βγει από το στόμα. Το μυαλό μου είναι τελείως κενό. Έχω ξεχάσει τον καναπέ. Θέλω κρεβάτι. Κρεβάτι, Κρεβάτι, απεγνωσμένα. Και αφωνία. Α-φω-νί-α! Αμ, δε! Η αγαπητότατη έχει ξεκουραστεί κι είναι φρέσκια.Τι έγινε μετά; Μεγάλη και μακριά συζήτηση για τη Μονσάντο, τους μεταλλαγμένους σπόρους, την επικίνδυνη διατροφική αλυσίδα, Τσέρνομπιλ κλπ. Πιάσαμε όλα τα θέματα. Και σε ποια γλώσσα, αν επιτρέπετε, εγώ που ήθελα αφωνία;Στα γαλλικά, φυσικά!!!! Να ψάχνω στον εγκέφαλο που αρνιόταν ακόμα και ελληνικά να σκεφτεί, γαλλικές λέξεις όπως μετάλλαξη, διατροφική αλυσίδα και ένα σωρό άλλα! Ε, ελάτε και μαζέψτε τα κουρέλια μου!!!!
Ο καναπές στέκεται εκεί κι εγώ του ρίχνω βλέμματα ερωτικά αλλά δεν μπορώ να τον πλησιάσω. Και τρώμε. Η ώρα αργά. Πιατοπλύσιμο εγώ, αφού μαγείρεψε εκείνη. Α... Είμαι τίμιο άτομο... Ο καναπές δείχνει να με γουστάρει αλλά εγώ τον σνομπάρω ακόμα...Σκουπίζω χέρια και κοιτάζω ρολόι: Πέντε.Πέντε; Πέντε! Πότε πήγε πέντε, ρε γαμώτο; αναφωνώ με αληθινή απορία. (Αν και βαθιά μου ήξερα: ο χρόνος είναι άτιμο και ύπουλο πράγμα. Το έχει αποδείξει...) Παίρνω τσάντα, κλειδιά αυτοκινήτου και αποχαιρετώ την αγαπητότατη, η οποία θα ξαπλώσει και θα κοιμηθεί και θα μου αρπάξει τον καναπέ μέσα από τα χέρια μου, ίσα που κοντέψαμε να ενωθούμε...Βάζω μπρος, και πάω μάνα. Δεν θέλει να ανοίξει τα μάτια της, με κόπο της σπρώχνω στο στόμα πέντε, έξι, εφτά κουταλιές. Ακούω τη φωνή μου όλες τις φορές: έλα, μαμά, φάε...και ξανά και ξανά. Στο τέλος, οι φορές που το έχω πει είναι αμέτρητες. Έχω θυμώσει κι είναι μάλλον από την κούραση. Τότε, έρχεται η κόρη μου με τη βαλίτσα, έτοιμη για Ολλανδία. Άλλη θλίψη αυτή. Φεύγουμε μαζί από τη μάνα στις εφτά. Οδηγώ προς αεροδρόμιο κι αναλογίζομαι όσα με έχουν βρει το καλοκαίρι που πέρασε και όσα πρόκειται να με βρουν ακόμα. Μεγάλη αγκαλιά, καλό σου ταξίδι, μωρό μου, να με πάρεις μόλις φτάσεις. Ξανά αγκαλιά. Φτάνω σπίτι και δεν έχω όρεξη να αφήσω ούτε ένα φωνήεν να βγει από το στόμα. Το μυαλό μου είναι τελείως κενό. Έχω ξεχάσει τον καναπέ. Θέλω κρεβάτι. Κρεβάτι, Κρεβάτι, απεγνωσμένα. Και αφωνία. Α-φω-νί-α! Αμ, δε! Η αγαπητότατη έχει ξεκουραστεί κι είναι φρέσκια.Τι έγινε μετά; Μεγάλη και μακριά συζήτηση για τη Μονσάντο, τους μεταλλαγμένους σπόρους, την επικίνδυνη διατροφική αλυσίδα, Τσέρνομπιλ κλπ. Πιάσαμε όλα τα θέματα. Και σε ποια γλώσσα, αν επιτρέπετε, εγώ που ήθελα αφωνία;Στα γαλλικά, φυσικά!!!! Να ψάχνω στον εγκέφαλο που αρνιόταν ακόμα και ελληνικά να σκεφτεί, γαλλικές λέξεις όπως μετάλλαξη, διατροφική αλυσίδα και ένα σωρό άλλα! Ε, ελάτε και μαζέψτε τα κουρέλια μου!!!!
