Μία εβδομάδα πέρασε χωρίς να επισκεφτώ τα "κορίτσια".

 

...Και σήμερα, ξύπνησα με μια φαγούρα στα χέρια. Και μίαν ακόμη, ανεπαίσθητη, στο μυαλό. Κι ακόμα μία στο πόδι, κάτι με είχε τσιμπήσει. Κάτι με είχε επισκεφτεί, κάτι είχε συλήσει στο σώμα μου, κάποιο ζουζούνι που του παραβίασα το χώρο.  Επίσης με τιμωρούσε η Μούσα που γκρίνιαζε πως, μία εβδομάδα, την είχα ξεχάσει. (Πού να καταλάβει, Αυτή, από... προσωπικά δράματα!) Φαγούρα. Παντού. Χώρια που τα "κορίτσια" περίμεναν στη Γ' Σεπτεμβρίου. (Πού να τα κατανοήσει, αυτά η Μούσα! Αυτή, το χαβά της!)

Ξύπνησα, εν ολίγοις, με βάσανα. Πρωτομηνιά και βάσανα, πού ακούστηκε! Η κουβέντα της γιαγιάς μου πως ό, τι κάνεις την πρώτη του μήνα θα το κάνεις όλο το μήνα, με τρόμαξε. Ασφαλώς και δεν ήθελα να έχω φαγούρα ολόκληρο μήνα! Έφτιαξα έναν καφέ, κάθισα στον υπολογιστή κι άρχισα να εξευμενίζω τα σημεία κνησμού. Πρώτα το πόδι. Ευκολότερο και πιο προσιτό. Ύστερα τα χέρια. Τα ακούμπησα στο πληκτρολόγιο, μόνο έτσι περνάνε. Αχ! Ανακούφιση. Ύστερα το μυαλό. Έξυσα κανένα δίωρο. Μία σελίδα κατόπιν έρευνας. Μέτριο αποτέλεσμα, μα η φαγούρα είχε περάσει. Τα "κορίτσια" ευχαριστημένα. Μου κράτησαν μυστικά για αύριο. Πάντα μου κρατούν μυστικά, που ανακαλύπτω λίγο λίγο. Αυτή είναι η ομορφιά. Να ακούς ιστορίες κι έπειτα να τις γράφεις.

Να ακούς φωνές.

Να ακούς φωνές; Ποιοι ακούν ανύπαρκτες φωνές; Οι σχιζοφρενείς; Ωχ, Παναγία μου!

 

Να που ήρθε ο Φλεβάρης!