Υλικό 




Δεύτερο Γράμμα στη Μητέρα 

...Τους είδαν, λέει, να οδοιπορούν σαν μυρμήγκια,

σκυφτοί σα μυρμήγκια,

ο ένας πίσω από τον άλλο σα μυρμήγκια,

σαν κάτι περίεργες κάμπιες τοῦ δάσους

που ξεκίνησαν αμετάκλητα,

που κατευθύνονται αμετάκλητα

στο νερό και στο θάνατο.

Δεν είχαν λύπη, λέει,

δεν είχαν χαρά, λέει,

δεν είχαν έκφραση,

δε μιλούσαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν κραύγαζαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν κρατούσαν σημαίες και συνθήματα

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο –

δεν επεξηγούσαν

– κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο.

Είχαν μονάχα την πορεία,

είχαν αντί συνθημάτων και κραυγών την πορεία,

είχαν αντί τῆς χαράς και τῆς λύπης την πορεία,

απλώς πορευόντουσαν.   

Κώστας Μόντης

                                                            

 

                              ΑΠΟΣΥΡΣΗ

                       Παράγγειλε στη μάνα του

                        λυτό να τον γεννήσει.

                           Να ψαλιδίσει τις φασκιές

                           και να ντυθούν τ'αδέλφια του.

                           

                           Αυτός δεν έχει ανάγκη.

                           Η θάλασσα τον ξέβρασε.

                           Ένα κωφό κοχύλι.

                          Αντώνης Μπουντούρης

 Οι Λυπημένοι

Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους

Αυτούς που ξυπνάνε το πρωί

Ξένα παιδιά σε ξένο κόσμο

Κανέναν να κουβεντιάσουν για ν' αλαφρύνουν οι καρδιές τους

Κανέναν να τραβήξει το σάβανο της προαιώνιας λύπης τους

Πίνουν νερό από φαρμακωμένα πηγάδια

Αυτοεξόριστοι από πείσμα

Αχαριστία και θλίψη. 

Λυπάμαι τους λυπημένους ανθρώπους

Με τα εντόσθια του χρόνου 

Στολίζουν τον τάφο τους.

Ε.Κ.