Έχετε ακούσει την παροιμία που λέει "...Θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει;"

Οι Σημαδεμένες βγήκαν στο φως. 

Εγώ είμαι ο Οδυσσέας; 

Γυρίζω σπίτι, Τηλέμαχε.

Με φτέρνες οργωμένες από διαδικασίες ερώτων

περιουσίες ανεπίδοτες,

κληρονομικά τραύματα

και μία εκ γενετής μελαγχολία

δίχως ταυτότητα πια

έρχομαι Τηλέμαχε, 

άνοιξε την πόρτα της πίσω αυλής 

για να χωρέσω.

Ε.Κ.

Σημαδεμένες

Ένα απόγευμα που βρέθηκαν στο σπίτι του, ο Γιάννης άρχισε να ξεδένει το σφιχτό πλέξιμο αργά, με υπομονή, σαν να ξεκούμπωνε τα κουμπάκια από το πουκάμισο της ψυχής της. Τα μαλλιά της χύθηκαν στους ώμους και σκέπασαν την γυμνή της πλάτη, πλούσια, μυρωδάτα, με τα τσακίσματα από το μόνιμο πλέξιμο της κοτσίδας, σαν σκάλες που μπορούσε να τα ανεβεί. Έχωσε το πρόσωπό του στον μυρωδάτο χείμαρρο. Έπειτα την πήρε, την απίθωσε απαλά στο κρεβάτι μουρμουρίζοντας ερωτικά λόγια, σαν να ήταν τα μαλλιά της ο εαυτός της που του εμπιστεύτηκε, ενώ η Ζωή είχε αρχίσει να τρέμει από έρωτα και κολλούσε επάνω του έτοιμη να του παραδοθεί ακόμα μια φορά, χωρίς να καταλαβαίνει πού τέλειωνε το δικό της σώμα και πού άρχιζε του εραστή της.