Ζόμπι κατηραμένα

 Φτάνεις σε μια ηλικία που βλέπεις ότι δεν χρειάζεσαι γύρω σου ανθρώπους ζόμπι που σου ρουφάνε την ενέργεια, σε κάνουν να νιώθεις κακός και να παίρνεις τα όπλα για να αμυνθείς (μήπως και μείνει μέσα σου τίποτα όρθιο), επειδή αποδείχτηκες αθώος και τοσο πολύ σε αδίκησαν. Τα ζόμπι τα μπλοκάρεις. Λες έξω από το τείχος μου χοροπηδάτε όσο θέλετε, μέσα δεν. Δεν θέλω πια ψέμματα, δεν θέλω πια δικαιολογίες, διπροσωπίες, ειρωνικά σχόλια, δε θέλω ζήλιες, κουτσομπολιά, πισώπλατα χτυπήματα, υπόγειες καταστάσεις. Σας μπλοκάρω γαμώτο. Να μη σας βλέπω, να ξεχάσω το αίμα μου που ήπιατε, να έρθει ο καιρός που θα νιώθω σαν να μην υπήρξατε ποτέ, να ξεχάσω το χώρο που σας παραχώρησα, το χρόνο που σας χάρισα, την αγάπη που σας έδωσα, να ησυχάσει το μέσα μου. Σας μπλοκάρω.

Ναι. Αλλά. Τα ζόμπι χωράνε από την παραμικρή τρυπούλα που αφήνεις από απροσεξία στο σύστημα. Και νάτα σκάνε μπροστά σου σαν αιμοβόρα μυρμήγκια. Σε πιάνουν στην πιο χαλαρή σου στιγμή και σε ξαναμολύνουν. Παθαίνεις αϋπνία, μένουν στο μυαλό σου εικόνες που δεν είχες ανάγκη να δεις, πικραίνεις τη μέρα σου, τη νύχτα, ελπίζεις αύριο να μαλακώσει η μόλυνση κι εσύ να πάψεις να νιώθεις άρρωστος από κακία (δικαιολογημένη, ακόμα έχουν σημάδια  οι πληγές σου) και να επιστρέψεις στον καλωσυνάτο κόσμο που ζούσες πριν. 

Υ. Γ. 1 Και κάθε φορά, (ως θετικός άνθρωπος), παρηγοριέσαι με την ιδέα πως το Σύμπαν σου δίνει καταστάσεις που θα σου μάθουν κάτι και θα σε κάνουν καλύτερο. Και αφήνεσαι να δεις πού θα χρησιμεύσει αυτό το πάθημα-μάθημα. 

(Υ.Γ. 2 Μήπως να πάψεις πια να είσαι ηλίθιος;)

(Υ.Γ. 3 Μήπως να μην εμπιστεύεσαι κανένα;)