Ο παλιός ο χρόνος

 

Πάει ο παλιός ο χρόνος

τώρα, για το αν το γιορτάσουμε ή όχι, διχάζομαι. Μεγαλώνουμε. Γιατί να χαρώ που έφυγε ένας χρόνος; Κάτι που με εκνευρίζει όταν το ακούω (το λέει η φίλη μου η Ρούλα συνήθως): "Ελάτε να κάνουμε αυτό, να περάσει λίγο η ώρα!" Μου τη δίνει στα νεύρα η ατάκα όταν την ακούω. Γιατί να περάσει ρε; Πες να περάσουμε καλά, πες να γουστάρουμε, αλλά να περάσει λίγο η ώρα; Λες και δεν έχουμε τι να κάνουμε; Να σου πω εγώ χίλια πράγματα να κάνεις άμα βαριέσαι; Να μην περάσει η ώρα. 'Όχι. Να μην περάσει ο χρόνος. Ή αν είναι να περνάει, να περνάει όσο πιο αργά γίνεται. Και πότε φαίνεται ο χρόνος διεσταλμένος; Όταν περνάς καλά και κάνεις πράγματα που σου αρέσουνε. Τότε  ο χρόνος περνάει όμορφα και δεν τον μετράς, ούτε τον καταλαβαίνεις και λυπάσαι που φεύγει. Να, για παράδειγμα να είσαι στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς. Εκεί που παρακαλάς ο χρόνος να μείνει ακίνητος για πάντα. Να μείνω εδώ μέχρι να γεράσω. Ανάμεσα σε αυτά τα χέρια, κολλημένη στο κορμί και στο δέρμα αυτού που αγαπώ κι ας περάσει ο χρόνος μέσα στη γλύκα, ας περάσεουν οι βροχές, οι νύχτες, τα λόγια των κακών ανθρώπων, τα βάσανα, οι χειμώνες. 

Πάει ο παλιός ο χρόνος και δεν το γιορτάζω. Ελπίζω μόνο ο καινούργιος να φέρει πράγματα καλά. 

Ολλανδία. Συννεφιά και κλεισούρα στο σπίτι. Με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και σχεδόν καμιά καλή λήψη. Έφερα και έναν covid ξεγυρισμένο. Τεσπά. 

Υ.Γ. Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Όταν κάποτε ρώτησα μια χήρα γιατί δεν βρίσκει κάποιον άλλον άνδρα αφού ο δικός της πέθανε και είναι τόσο νέα ακόμα, μου είπε "μπα... καλύτερον δεν θα βρω, τι να ψάξω;" 

Κάνω λίγο σαν τις χήρες. Αυτό.