ψαλμός

Μην ξεχνάς

όταν σε λέω λεβεντιά
μην ξεχνάς πως είσαι μαλάκας

όταν σε λέω γλύκα μου
μην ξεχνάς τι ξυλάγγουρο είσαι

όταν μου λες πως μ'αγαπάς
μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν

και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα
επειδή σε προσκυνώ

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή ''Το κορμί και το σαράκι''

Πώς γίνεται να είσαι τόσο κακιά; Μετά από το υπέροχο Σαββατοκύριακο που η αγκαλιά έπαιξε κύριο ρόλο, που οι φωνές ζεστές περίχυσαν το δέρμα απ' άκρη σ' άκρη, που τα χέρια ταξίδεψαν και η γεύση ξύπνησε και ο λαιμός φιλήθηκε και η ζέστη έλουσε, πώς, μα πώς γίνεται να είσαι τόσο κακιά; Ποια είναι η πίκρα που αδειάζει το πληγωμένο σου αιδοίο και τι, άραγε τι θέλεις να δείξεις που οι άλλοι αδυνατούν να δούνε; Σε ποια σιωπή θα προτιμούσες να  παραγράφονται οι μέρες σου; 

Κι ύστερα τι;

Ύστερα ξυπνάς με ένα χαμόγελο. Παρατηρείς ότι τα αγκάθια του έρωτα σκόρπισαν στο Καθαρτήριο του πεθαμένου χρόνου. Θερμαίνω αυτόν τον θάνατο σε φούρνο μικροκυμάτων.  Ούτε στεναγμοί, ούτε παράπονα. Φύλακας της νύχτας, εγώ, σου επιτρέπω να γνωρίσεις τη βαθιά μοναξιά μου. Πριν τον καιρό της Δόξας εσύ, εξιλεώνεσαι γλείφοντας πληγές μιας άλλης ζωής. 

Εγώ παραληρώ τον τελευταίο στεναγμό που ξεμυτάει από το σώμα. 

Εσένα σε κατακλύζει η Θεία Αποκάλυψη...