Άνοιξη

Ποτάμι ποταμάκι η άνοιξη.
Κατεβάζει τα νερά του χειμώνα ορμητικά.
Δεν με φύλαξες. Παράπονο.
Προστάτεψέ με. Εντολή.
Τι; Δεν ξέρεις; Απορία.
Ούτε να με κρατήσεις ξέρεις. Παράπονο.
Και τώρα τι θα γίνει, που, ούτε κι εγώ;
Μικρός πρίγκηπας, μοναδικό τριαντάφυλλο,
μικρές χαρακιές από νυστέρι στην κοιλιά,
υγρά που αναδύονται αλμυρά,
υγρά που εκβάλλονται από πηγές βάθους εξακοσίων στιβάδων
Τι; λάθος λέω;
Τι; δεν έχεις ακούσει τίποτα για τους προσωπικούς μας μύθους;
Αυτούς, ντε, που πιάνονται από σχεδόν ανύπαρκτα επεισόδια
και μας αρέσει να τους μεγαλώνουμε και να τους ομορφαίνουμε  στο μυαλό μας
και ύστερα, όταν τους διηγιόμαστε στους αλλους
-καλή ώρα όπως έκανε στα παραμύθια της η Χαλιμά-
οι μύθοι έχουν γίνει αληθινοί στο μυαλό μας
κι ο καθένας ξένος
-που δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία μας-
τους ακούει σαν αληθινούς
κι εμείς ζούμε πια με τις καινούργιες εκδοχές των μύθων μας,
τους πλάσαμε και μονάχα αυτούς ιστορούμε
τα δεινά
τα δεινά τα κρύβουμε
-τους πόνους τις νύχτες καλύτερα να τους κρύβουμε-
έτσι
μετά από καιρό
το επόμενο φθινόπωρο ίσως
θα έχουμε ξεχάσει
-ξεχάσει-
με τον ίδιο τρόπο που ξεχνάμε
ένα μικρό γυάλινο βάζο σε κάποιο ντουλάπι που δεν ανοίγει ποτέ.

Άνοιξη του 2520

Το σπίτι

Το σπίτι


Εδώ το σπίτι έχει εποχές.  Αν και ζω χρόνια εδώ μέσα, το συνειδητοποίησα σήμερα. Εδώ το σπίτι έχει βούληση. Όταν μακραίνει ο ήλιος ζητά προετοιμασία για το χειμώνα. Σε αναγκάζει να μαζέψεις μαξιλάρια, καρέκλες της βεράντας, ξύλα, φτιάχνεις απάγγιο για τα λουλούδια που τα φύλλα τους λιώνει η παγωνιά, κλείνεις τις ομπρέλες ήλιου, βάζεις έξω από την πόρτα ομπρέλες βροχής. Όχι χώματα μπροστά στους δρόμους του νερού, όχι ξερά φθινοπωρινά φύλλα.
Το σπίτι το χειμώνα επιτρέπει να συσσωρεύονται αντικείμενα γύρω του, που με τις βροχές δεν μπορούν να βρουν θέση, βλέπεις το κρύο δεν αγαπά το νοικοκυριό. Αυτό, το σπίτι, στο ζητά την άνοιξη.  Όταν ο ήλιος αρχίσει να ζεσταίνει τότε, στο λέει, οι τοίχοι του  χρειάζονται άνοιξη. Τότε τινάζεις χαλιά που πρόχειρα μαζεμένα ξεχειμωνιάζουν στη γωνιά της βεράντας, τότε πλένεις το τραπέζι με αγάπη, εδώ θα πίνουμε τον καφέ μας από δώ και πέρα, λες, καθαρίζεις τη σκόνη από τις καρέκλες, βάζεις ένα τασάκι για τους μελλοντικά επισκέπτες καπνιστές, ακόμα και για σένα όποτε τα μεράκια σου εμφανίζονται και δεν μπορείς να τα κουλαντρίσεις.
Την άνοιξη γίνονται τα ξεκαθαρίσματα. Εδώ το σπίτι γίνεται άτεγκτο. Κατατάσσει εύκολα πολλά πράγματα για σκουπίδια. Κι αυτό, σου λέει, κι αυτό. Δεν τα χρειάζομαι. Διώξτα. Καταλαμβάνουν χώρο που τον χρειάζομαι, με πνίγουν, ποιος νομίζεις ότι θέλει καιρό άνοιξης να πνιγεί;
Ζω σε ένα σπίτι ζωντανό. Καταλαβαίνει τις εποχές, τα κρύα, τη ζέστα του ήλιου. Καταλαβαίνει ό, τι ζει μέσα σ' αυτό και το δέχεται ή το πετάει. Όπως την καρέκλα της βεράντας. Είμαι σίγουρη ότι από την αρχή δεν τη χώνεψε. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο το σπίτι έβαλε το Μίδα να την φέρει σε τέτοια βρωμερή κατάσταση για να τα καταφέρει να τη διώξει. Αύριο θα την φορτώσω στο αυτοκίνητο και θα την κατεβάσω εκεί που ρίχνουμε τα σκουπίδια. Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση στο σπίτι. Εξάλλου έχω αναλάβει να το υπηρετώ. Κι ακόμα κάτι: Έχω αρχίσει να φοβάμαι για μένα.

Άνοιξη

Ήθελα να ξέρω πότε θα ησυχάσεις

Έλεγε η μάνα μου

Γελούσα

Στα ενενήντα, απαντούσα εγώ

Ακόμα μάνα

Ακόμα  

Ακόμα επιτρέπω στην άνοιξη να με πληγώνει.

Να νιώθεις όταν φεύγει

είναι κατάρα

να θέλεις να έρθει

είναι κατάρα

να μπαίνεις ολόκληρος 

κατάρα κι αυτό

να δίνεις χρώμα 

αυτό κι αν είναι

Εκείνος που σε έφτιαξε να δημιουργείς 

άλλο συμβόλαιο έπρεπε να δώσει να υπογράψεις.

Εντάξει, μάνα; 

Να η λατέρνα μου

Ζωή 

Στους δρόμους 

Κρυμμένη πίσω

Μεροκάματο 

Πολύχρωμο ο έρωτας

Σκληρό

Πέφτεις τα βράδια αποκαμωμένος

Μάτια γεμάτα εικόνες

Ψυχή γεμάτη λαχτάρες

είτε καλοκαίρι 

είτε φθινόπωρο

είτε χειμώνας

άσε την άνοιξη

χειρότερη από όλα

παρακαλάς για βροχή 

πάνω που θες ν' ανθίσεις

και στην στερεί 

μαραίνεσαι 

ή στέλνει τόση 

που σε σαπίζει.

Οι παπάδες μας τέλειωσαν... στο είπα...

Άνοιξη

Να πεις πως ήρθε

ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος πως την είδες

να πεις πως σε άγγιξε

ακόμα κι αν δεν ένιωσες τίποτα να σε δροσίζει

να πεις πως έφυγε

ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα γυρίσει ποτέ.

Ένας που πάντοτε πεινάει

Ένας που πάντοτε πεινάει
κάθεται στο κεφάλι μου
ανοίγει το κολατσιό του
κάτω από τη μύτη μου
μ' αφήνει να λιγουρεύομαι
και τρώει μπουκιά μπουκιά
τα περιστέρια που ο ίδιος κρύβει κάτω από την σκέπη
του υπόστεγου του μυαλού μου
ένας που πάντοτε πεινάει
με ενοχλεί πενήντα χρόνια τώρα
με διαβάλλει πενήντα χρόνια τώρα
έναν που πάντοτε πεινάει
και με ενοχλεί
θα τον χαρίσω
στον πρώτο άνθρωπο
που τον θελήσει
αλήθεια λέω.
Ε.Κ.