Το σπίτι

Το σπίτι


Εδώ το σπίτι έχει εποχές.  Αν και ζω χρόνια εδώ μέσα, το συνειδητοποίησα σήμερα. Εδώ το σπίτι έχει βούληση. Όταν μακραίνει ο ήλιος ζητά προετοιμασία για το χειμώνα. Σε αναγκάζει να μαζέψεις μαξιλάρια, καρέκλες της βεράντας, ξύλα, φτιάχνεις απάγγιο για τα λουλούδια που τα φύλλα τους λιώνει η παγωνιά, κλείνεις τις ομπρέλες ήλιου, βάζεις έξω από την πόρτα ομπρέλες βροχής. Όχι χώματα μπροστά στους δρόμους του νερού, όχι ξερά φθινοπωρινά φύλλα.
Το σπίτι το χειμώνα επιτρέπει να συσσωρεύονται αντικείμενα γύρω του, που με τις βροχές δεν μπορούν να βρουν θέση, βλέπεις το κρύο δεν αγαπά το νοικοκυριό. Αυτό, το σπίτι, στο ζητά την άνοιξη.  Όταν ο ήλιος αρχίσει να ζεσταίνει τότε, στο λέει, οι τοίχοι του  χρειάζονται άνοιξη. Τότε τινάζεις χαλιά που πρόχειρα μαζεμένα ξεχειμωνιάζουν στη γωνιά της βεράντας, τότε πλένεις το τραπέζι με αγάπη, εδώ θα πίνουμε τον καφέ μας από δώ και πέρα, λες, καθαρίζεις τη σκόνη από τις καρέκλες, βάζεις ένα τασάκι για τους μελλοντικά επισκέπτες καπνιστές, ακόμα και για σένα όποτε τα μεράκια σου εμφανίζονται και δεν μπορείς να τα κουλαντρίσεις.
Την άνοιξη γίνονται τα ξεκαθαρίσματα. Εδώ το σπίτι γίνεται άτεγκτο. Κατατάσσει εύκολα πολλά πράγματα για σκουπίδια. Κι αυτό, σου λέει, κι αυτό. Δεν τα χρειάζομαι. Διώξτα. Καταλαμβάνουν χώρο που τον χρειάζομαι, με πνίγουν, ποιος νομίζεις ότι θέλει καιρό άνοιξης να πνιγεί;
Ζω σε ένα σπίτι ζωντανό. Καταλαβαίνει τις εποχές, τα κρύα, τη ζέστα του ήλιου. Καταλαβαίνει ό, τι ζει μέσα σ' αυτό και το δέχεται ή το πετάει. Όπως την καρέκλα της βεράντας. Είμαι σίγουρη ότι από την αρχή δεν τη χώνεψε. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο το σπίτι έβαλε το Μίδα να την φέρει σε τέτοια βρωμερή κατάσταση για να τα καταφέρει να τη διώξει. Αύριο θα την φορτώσω στο αυτοκίνητο και θα την κατεβάσω εκεί που ρίχνουμε τα σκουπίδια. Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση στο σπίτι. Εξάλλου έχω αναλάβει να το υπηρετώ. Κι ακόμα κάτι: Έχω αρχίσει να φοβάμαι για μένα.