Κρησάρα ή κόσκινο ή σήτα

Ζητάς να σου στέλνω τα κείμενά μου, αυτά που ανεβαίνουν από το υποσυνείδητο, έτσι δεν τόπες;
Κοίτα πώς σκέφτομαι:
Αυτά που έρχονται από το υποσυνείδητο παίρνουνε σχήμα και ήχο και πραγματική μορφή όταν επί χρόνια διϋλίζονται σε κρησάρα λεπρότρυπη σαν αυτή της ζωής όπου όλα περνάνε από μέσα και βγαίνουν πιο εύπλαστα από όσο ήταν αρχικά. Φτιάξε εικόνα: ένας πόνος χοντρός, ένας κόμπος που πέφτει ξαφνικά μέσα στην κρησάρα που είναι η σκέψη μου, το συναίσθημά μου ή το μυαλό μου και που  δεν μπορώ να διαχειριστώ, επειδή γαι να το διαχειριστώ πρέπει πρώτα να το καταλάβω. Αλλά για να το καταλάβω πρέπει πρώτα να το διϋλίσω.
Το υγρό που βοηθά στη διΰλιση δεν είναι άλλο από την καθημερινή ζωή. Αυτό το απλό πράγμα που λέγεται "κάθε μέρα" έχει μεγαλύτερη σημασία από όση υπολογίζουμε. Για σκέψου: λέμε ο χρόνος τα μαλακώνει όλα. Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Λάθος. Το κάθε μέρα είναι αυτό που τα γιατρεύει όλα. Ο χρόνος είναι παιδί τής κάθε μέρας, απλά τη συνοδεύει παντού. Δες ένα παράδειγμα: ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει ένα γεγονός που με κάνει να πονώ πολύ. Ένας χωρισμός ή κάτι βαρύτερο, δεν θέλω να μιλήσω για θάνατο, αυτό είναι το πιο βαρύ που μπορεί να συμβεί σε κάποιον, ας το αφήσουμε απέξω αν και η θεωρία του κόμπου στην κρησάρα ισχύει το ίδιο για ό, τι μπορεί να πονά και ό, τι πέφτει σαν δύσκολος κόμπος στην ανθρώπινη αντίληψή μου.
Φαντάσου τώρα ότι αυτός ο πόνος-κομπος καταλαμβάνει ξαφνικά ολες τις αισθήσεις μου. Η ισχυρή επιθυμία είναι να περάσει, κανένας πόνος δεν αντέχεται. Φαντάσου λοιπόν να έχω άπλετο χρόνο, αλλά εγώ μένω απομονωμένος σε κάποιο δωμάτιο και πονώ. Πονώ αφόρητα αλλά μένω εκεί κλεισμένος, επικεντρωμένος στον πόνο μου ενώ περιμένω ο χρόνος να τον γιατρέψει. Κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο το διϋλιστικό υγρό που ονομάζεται ζωή δεν εισέρχεται. Ο κόμπος-πόνος παραμένει ανέπαφος στην κρησάρα και το ίδιο δυνατός.
Ας πάρουμε την άλλη εκδοχή. Εδώ απορρίπτεται το "ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα". Έχω τον πόνο-κόμπο στην κρησάρα μου αλλά είμαι έξω από το δωμάτιο, είμαι έξω στη ζωή. Κάποτε αγαπημένη μου έκφραση σε κάθε δύσκολη περίσταση ήταν το "η ζωή σε τραβάει από το μανίκι" και την χρησιμοποιούσα συχνά.
Πονάω λοιπόν, αλλά είμαι έξω στη ζωή, το διϋλιστικό υγρό μου. Αυτό το πολύτιμο "κάθε μέρα" με τραβάει από το μανίκι, με αποσπά. Ο πόνος κόμπος μπορεί να είναι εκεί αλλά η ζωή σταγόνα- σταγόνα πέφτει πάνω του. Κάποιος θα πει ένα αστείο, κάποιος θα μου ζητήσει κάτι, κάτι θα δω, που για κάποια φευγαλέα δευτερόπλεπτα τραβάει την προσοχή μου και ξεχνάω τον κόμπο, παρότι δεν έχει αλλάξει θέση.
Ρέοντας πάνω στον κόμπο όμως,  αυτά τα μικρά κι ασήμαντα γεγονότα καταφέρνουν να τον  μαλακώσουν τόσο, που σε λίγο ο κόμπος μπορεί να περνάει από τις τρύπες της  κρησάρας. Ωστόσο είναι πλέον διαλυμένος  σε μικρότερα κομμάτια, αποδυναμωμένος (άρα πιο εύπλαστος και  πιο ευκολοχώνευτος),  είναι πιο εύκολος να σκορπιστεί ή να διανεμηθεί  ή να ενσωματωθεί, έτσι που σχεδόν τον περισσότερο καιρό να μοιάζει (ή ακόμα και να μου γίνεται) ανύπαρκτος.
Η ζωή λοιπόν είναι το υγρό διΰλισης, το κάθε μέρα με τις υποχρεώσεις του, τις ευθύνες του, αυτό είναι που γιατρεύει τα πάντα, και όχι ο χρόνος. 
Η ζωή που σε τραβάει από το μανίκι.
Τα υπάρχοντα και αναδυόμενα από το υποσυνείδητο, λοιπόν, δεν είναι άλλο από πολλές, πολλές και άπειρα κουραστικές διϋλίσεις.
(Υ.Γ. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς να παραληρώ αλλά και να βάζω λόγια στις σκέψεις μου).
Καλημέρα.